Rządowy projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw dotyczących praw pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową

– 5 –
1)
w art. 9 w ust. 2 dodaje się pkt 11 w brzmieniu:
„11) wykonywanie zadań organu krajowego, o którym mowa w rozporządzeniu
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r.
o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz
zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334
z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), zwanym dalej „rozporządzeniem nr 1177/2010”,
w zakresie usług przewozu drogą wodną śródlądową, z tym że rozpatrywanie
skarg, o których mowa w art. 25 ust. 3 tego rozporządzenia, należy do właściwości
dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej określonego w przepisach wydanych na
podstawie art. 9 ust. 2f.”;
2)
w art. 9 po ust. 2e dodaje się ust. 2f w brzmieniu:
„2f. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego do rozpatrywania skarg, o których
mowa w art. 25 ust. 3 rozporządzenia nr 1177/2010, kierując się natężeniem ruchu
pasażerskiego występującego w żegludze śródlądowej.”;
3)
po art. 9 dodaje się art. 9a w brzmieniu:
„Art. 9a. 1. W przypadku gdy pasażer nie jest zadowolony ze sposobu rozpatrzenia
przez przewoźnika lub operatora terminalu, w rozumieniu rozporządzenia nr 1177/2010,
skargi, o której mowa w art. 24 tego rozporządzenia, lub nie uzyska on odpowiedzi na
taką skargę, może wnieść skargę do dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej, określonego
w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 2f.
2. Do skargi wniesionej do dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej pasażer dołącza:
1) kopię skargi skierowanej do przewoźnika lub operatora terminalu, w rozumieniu
rozporządzenia nr 1177/2010;
2) kopię odpowiedzi na skargę, o której mowa w pkt 1, albo oświadczenie, że
odpowiedź nie została udzielona w terminie określonym w art. 24 ust. 2
rozporządzenia nr 1177/2010;
3) kopię biletu lub potwierdzonej rezerwacji na daną trasę.
3. Do rozpatrywania skarg pasażerów przez dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej
stosuje się przepisy działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego.

i Nr 182, poz. 1228 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622, Nr 168, poz. 1003, Nr 171, poz. 1016, Nr 222, poz. 1326
i Nr 227, poz. 1367.
– 6 –
4. W przypadku stwierdzenia naruszenia prawa przez przewoźnika lub operatora
terminalu, w rozumieniu rozporządzenia nr 1177/2010, dyrektor urzędu żeglugi
śródlądowej określa, w drodze decyzji administracyjnej, zakres stwierdzonych
nieprawidłowości oraz wyznacza termin ich usunięcia.”;
4)
w art. 10 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Zadania, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 2–8, 10 i 11, wykonują uprawnieni
do inspekcji pracownicy urzędów żeglugi śródlądowej, zwani dalej „inspektorami”.”;
5)
po rozdziale 9 dodaje się rozdział 9a w brzmieniu:
„Rozdział 9a
Kary pieniężne
Art. 63a. 1. Przewoźnik, operator terminalu lub sprzedawca biletów, w rozumieniu
rozporządzenia nr 1177/2010, który działa z naruszeniem obowiązków lub warunków
określonych w art. 4 ust. 2, art. 7, art. 8 ust. 2, 3 i 5 , art. 9 ust. 1, 2 i 4, art. 10, art. 11
ust. 1, 4 i 5, art. 12–19, art. 22, art. 23 ust. 1 i 3 oraz art. 24 rozporządzenia
nr
1177/2010, podlega karze pieniężnej o równowartości do 10 000 jednostek
obliczeniowych, zwanych Specjalnym Prawem Ciągnienia (SDR), określanych przez
Międzynarodowy Fundusz Walutowy.
2. Wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, określa dyrektor urzędu
żeglugi śródlądowej, z uwzględnieniem w szczególności zakresu naruszenia,
powtarzalności naruszeń lub korzyści finansowych uzyskanych z tytułu naruszenia.
3. Kary pieniężne, o których mowa w ust. 1, ustala dyrektor urzędu żeglugi
śródlądowej w drodze decyzji administracyjnej.
4. Od decyzji, o której mowa w ust. 3, przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw transportu.
Art. 63b. 1. Nie można nałożyć kary pieniężnej, jeżeli od dnia popełnienia czynu
upłynęło 5 lat.
2. Wymierzonej kary pieniężnej nie pobiera się po upływie 5 lat od daty wydania
ostatecznej decyzji o nałożeniu kary.
3. Kary ustalone na podstawie art. 63a, nieuiszczone w wyznaczonym terminie,
podlegają, wraz z odsetkami za zwłokę, ściągnięciu w trybie określonym w przepisach
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Art. 63c. Kary pieniężne stanowią dochód budżetu państwa.”.
– 7 –
Art. 5. W ustawie z dnia 18 września 2001 r. – Kodeks morski (Dz. U. z 2009 r. Nr 217,
poz. 1689, z późn. zm.6)) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 172 po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Do umowy przewozu pasażera przepisy Kodeksu morskiego stosuje się
w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE)
nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą
morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.).”;
2)
art. 177 otrzymuje brzmienie:
„Art. 177 § 1. Pasażer może odstąpić od umowy i żądać zwrotu opłaty za przewóz
w całości, gdy podróż została odwołana albo jej rozpoczęcie opóźniło się o ponad
90 minut.
§ 2. Przewoźnik dokonuje zwrotu opłaty za przewóz w terminie 7 dni od dnia
zgłoszenia żądania.”;
3)
w art. 178 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Z przyczyny określonej w § 1 przewoźnik może w czasie podróży odstąpić od
umowy przewozu statkiem innym niż pasażerski. Na żądanie pasażera przewoźnik
obowiązany jest zwrócić mu część opłaty za nieodbytą część podróży albo na swój koszt
przewieźć pasażera do portu przeznaczenia pierwszym dostępnym statkiem lub innym
środkiem transportu. Do zwrotu opłaty za nieodbytą część podróży stosuje się art. 177
§ 2.”;
4)
w art. 180 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Jeżeli umowa przewozu uległa rozwiązaniu z przyczyn określonych w § 1,
przewoźnik obowiązany jest na żądanie pasażera zwrócić mu całość lub część opłaty za
nieodbytą część podróży. Do zwrotu opłaty za nieodbytą część podróży stosuje się
art. 177 § 2.”.
Art. 6. 1. W latach 2013–2022 maksymalny limit wydatków budżetu państwa będący
skutkiem finansowym ustawy wynosi w:
1)
2013 r. – 134 000 zł;
2) 2014 r. – 118 000 zł;
3)
2015 r. – 121 000 zł;

6) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2010 r. Nr 127, poz. 857,
z 2011 r. Nr 80, poz. 432 i Nr 228, poz. 1368 oraz z 2012 r. poz. 1068, 1069, 1398 i 1544.
– 8 –
4)
2016 r. – 123 000 zł;
5)
2017 r. – 127 000 zł;
6)
2018 r. – 130 000 zł;
7)
2019 r. – 133 400 zł;
8)
2020 r. – 136 760 zł;
9)
2021 r. – 140 000 zł;
10) 2022 r. – 143 600 zł.
2. W przypadku przekroczenia lub zagrożenia przekroczenia przyjętego na dany rok
budżetowy maksymalnego limitu wydatków, o którym mowa w ust. 1, zostaną zastosowane
mechanizmy korygujące polegające na racjonalizacji wykonywania działań, przy
jednoczesnym zapewnieniu właściwego poziomu ochrony praw pasażerów przewidzianych
w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada
2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz
zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1,
z późn. zm.).
3. Organem właściwym do monitorowania wykorzystania limitu wydatków, o którym
mowa w ust. 1, oraz wdrożenia mechanizmów korygujących, o których mowa w ust. 2, jest
minister właściwy do spraw gospodarki morskiej działający w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu.
Art. 7. Do umów przewozu pasażera drogą morską, zawartych przed dniem wejścia
w życie ustawy zmienianej, w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu Parlamentu
Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów
podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie
(WE) nr 2006/2004, stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 5 w brzmieniu
dotychczasowym.
Art. 8. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.






18/03-kt
UZASADNIENIE

Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw dotyczących praw pasażerów podróżujących
drogą morską i drogą wodną śródlądową („projekt”) ma na celu zapewnienie wykonania
postanowień rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010
z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach pasażerów podróżujących drogą morską i drogą
wodną śródlądową oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 2006/2004
(Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem
1177/2010”. Rozporządzenie to powinno być stosowane od dnia 18 grudnia 2012 r.
Projekt przygotowany został przez działającą przy ministrze właściwym do spraw
gospodarki morskiej (Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej)
Komisję Kodyfikacyjną Prawa Morskiego.
Na mocy art. 25 ust. 1 rozporządzenia 1177/2010 państwa członkowskie Unii
Europejskiej zobowiązane zostały do wyznaczenia organu lub organów
odpowiedzialnych za egzekwowanie jego przepisów w zakresie wykonywania usług
przewozu pasażerskiego i rejsów wycieczkowych drogą morską i drogą śródlądową
z portów położonych na jego terytorium oraz usług przewozu pasażerskiego z państwa
trzeciego do takich portów. Wyznaczony organ (lub organy) powinien być władny do
podejmowania niezbędnych środków w celu zapewnienia przestrzegania praw
pasażerów, a w szczególności – uprawniony do rozpatrywania skarg pasażerów na
naruszenie przez przewoźników i operatorów terminali obowiązków wynikających
z rozporządzenia 1177/2010. Ponadto powinien on być pod względem swojej
organizacji, decyzji finansowych, struktury prawnej i procesu decyzyjnego niezależny
od interesów handlowych.
Zgodnie z art. 28 rozporządzenia 1177/2010 na państwie członkowskim ciąży również
obowiązek ustanowienia przepisów określających sankcje za naruszenie postanowień
tego rozporządzenia oraz obowiązek podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu
zapewnienia ich stosowania. Przy czym przewidziane sankcje powinny być skuteczne,
proporcjonalne i odstraszające.
Projekt obejmuje swoim zakresem dwie dziedziny transportu: morski i wodny
śródlądowy. Z uwagi na fakt, że przepisy rozporządzenia 1177/2010 obowiązują
bezpośrednio i nie wymagają transpozycji do prawa krajowego, projekt stanowi jedynie