Rządowy projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw dotyczących praw pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową

(**) w wypadku wprowadzenia przepisów, które przekraczają minimum ustanowione przepisami UE (o ile jest to dopuszczalne) konieczne jest uzasadnienie
zastosowania takiej normy




33

Projekt

R O Z P O R Z
D Z E N I E
M I N I S T R A T R A N S P O R T U , B U D O W N I C T W A
I G O S P O D A R K I M O R S K I E J 1)
z dnia
w sprawie określenia dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego do
rozpatrywania skarg w sprawie naruszeń praw pasażerów podróżujących drogą wodną
śródlądową
Na podstawie art. 9 ust. 2f ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej
(Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje:
§ 1. Dyrektorem urzędu żeglugi śródlądowej właściwym do spraw rozpatrywania skarg
w sprawie naruszeń praw pasażerów podróżujących drogą wodną śródlądową jest dyrektor
Urzędu eglugi ródlądowej w Szczecinie.
§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 3 dni od dnia ogłoszenia.

MINISTER TRANSPORTU,
BUDOWNICTWA I GOSPODARKI
MORSKIEJ


1) Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej kieruje działem administracji rządowej
– transport, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 listopada 2011 r.
w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej
(Dz. U. Nr 248, poz. 1494 oraz z 2012 r. poz. 1396).
2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 123, poz. 846
i Nr 176, poz. 1238, z 2008 r. Nr 171, poz. 1057, z 2009 r. Nr 98, poz. 818, z 2010 r. Nr 127, poz. 857
i Nr 182, poz. 1228 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622, Nr 168, poz. 1003, Nr 171, poz. 1016, Nr 222, poz. 1326
i Nr 227, poz. 1367.

03/42rch

UZASADNIENIE



Projekt
rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej
w sprawie określenia dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego do rozpatrywania skarg
w sprawie naruszeń praw pasażerów podróżujących drogą wodną śródlądową stanowi
wykonanie delegacji ustawowej zawartej w art. 9 ust. 2f ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r.
o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857, z późn. zm. ), zwanej dalej „ustawą
o żegludze śródlądowej”.
Zgodnie z przedmiotową delegacją minister właściwy do spraw transportu określi,
w drodze rozporządzenia, dyrektora urzędu żeglugi śródlądowej właściwego do rozpatrywania
skarg dotyczących naruszeń praw pasażerów, o których mowa w art. 25 ust. 3 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1177/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. o prawach
pasażerów podróżujących drogą morską i drogą wodną śródlądową oraz zmieniającego
rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010 r., str.1), zwanym dalej
„rozporządzeniem 1177/2010”. Wydając przedmiotowe rozporządzenie, minister właściwy do
spraw transportu powinien kierować się natężeniem ruchu pasażerskiego występującym
w żegludze śródlądowej.
Na mocy art. 25 ust. 1 rozporządzenia 1177/2010 państwa członkowskie Unii
Europejskiej zostały zobowiązane do wyznaczenia organu lub organów odpowiedzialnych za
egzekwowanie jego przepisów w zakresie wykonywania usług przewozu pasażerskiego i rejsów
wycieczkowych drogą morską i drogą śródlądową z portów położonych na jego terytorium oraz
usług przewozu pasażerskiego z państwa trzeciego do takich portów. Wyznaczony organ (lub
organy) powinien być władny do podejmowania niezbędnych środków w celu zapewnienia
przestrzegania praw pasażerów, a w szczególności uprawniony do rozpatrywania skarg
pasażerów na naruszenie przez przewoźników i operatorów terminali obowiązków wynikających
z rozporządzenia 1177/2010. Ponadto, powinien on być pod względem swojej organizacji,
decyzji finansowych, struktury prawnej i procesu decyzyjnego niezależny od interesów
handlowych.

Ze względu na wyłączenia zawarte w rozporządzeniu 1177/2010, jego zastosowanie
w żegludze krajowej będzie bardzo ograniczone. Rozporządzenie 1177/2010 stosuje się bowiem
do „usług przewozu pasażerskiego” definiowanych jako „komercyjna usługa przewozu
pasażerskiego drogą morską lub drogą wodną śródlądową realizowana według opublikowanego
rozkładu rejsów”. Rozporządzenie 1177/2010 nie ma natomiast zastosowania do pasażerów
podróżujących:
a) statkami dopuszczonymi do przewozu nie więcej niż 12 pasażerów,
b) statkami, których załoga odpowiedzialna za eksploatację statku składa się z nie więcej
niż 3 osób lub w przypadku gdy dystans, na którym wykonuje się całkowitą usługę przewozu
pasażerskiego, jest mniejszy niż 500 metrów w jedną stronę,
c) rejsami spacerowymi i krajoznawczymi innymi niż rejsy wycieczkowe podczas których
pasażer spędza więcej niż dwa noclegi na statku lub
d) statkami nienapędzanymi środkami mechanicznymi oraz oryginalnymi historycznymi
statkami pasażerskimi zaprojektowanymi przed rokiem 1965 lub pojedynczymi replikami takich
statków, zbudowanymi głównie z oryginalnych materiałów, uprawnionych do przewozu najwyżej
36 pasażerów.
Podstawowym kryterium jest zatem komunikacyjny charakter przewozu, praktycznie
niespotykany w przewozach krajowych. Przewozy takie występują natomiast na trasach
międzynarodowych, objętych systemem usług informacji rzecznej RIS, które występują na
obszarze działania Dyrektora Urzędu eglugi ródlądowej w Szczecinie. Z tego względu,
uzasadnione jest wskazanie Dyrektora Urzędu eglugi ródlądowej w Szczecinie, jako organu
właściwego do rozpatrywania skarg w sprawie naruszeń praw pasażerów podróżujących drogą
wodną śródlądową.

Skrócenie terminu vacatio legis wynika z konieczności jak najszybszego zapewnienia
egzekwowania postanowień rozporządzenia 1177/2010 poprzez umożliwienie pasażerom
występowania ze skargą na naruszenia praw pasażerów. Jednocześnie rozporządzenie
oddziaływać będzie jedynie na dyrektora Urzędu eglugi ródlądowej w Szczecinie, zatem nie
występuje konieczność dostosowania się przez przedsiębiorców do wprowadzanych rozwiązań.
Wejścia w życie rozporządzenia w proponowanym terminie wymaga ważny interes państwa,
a zasady demokratycznego państwa prawnego nie stoją temu na przeszkodzie.

2

Zgodnie z uchwałą Nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. – Regulamin pracy
Rady Ministrów (M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.) projekt nie podlega opinii właściwych
instytucji i organów Unii Europejskiej lub Europejskiemu Bankowi Centralnemu.
Zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie
stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414, z późn. zm.) projekt rozporządzenia został
udostępniony na stronach urzędowego informatora teleinformatycznego – Biuletynu Informacji
Publicznej z dniem wysłania projektu do uzgodnień międzyresortowych. aden podmiot nie
zgłosił zainteresowania pracami nad projektem w trybie ww. ustawy.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu
funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239,
poz. 2039, z późn. zm.), projekt rozporządzenia nie podlega notyfikacji.
Projekt rozporządzenia jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.
3