Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty i zmianie niektórych innych ustaw

Druk nr 1246

Warszawa, 20 lutego 2013 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja



Pani

Ewa
Kopacz
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej


Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. i na podstawie art. 32 ust. 2 regulaminu Sejmu niżej podpisani
posłowie wnoszą projekt ustawy:

- o zmianie ustawy o systemie oświaty
i zmianie niektórych innych ustaw.

Do reprezentowania wnioskodawców w pracach nad projektem ustawy
upoważniamy panią poseł Halinę Szymiec-Raczyńską.


(-) Maciej
Banaszak;
(-) Piotr
Paweł Bauć; (-) Robert Biedroń;
(-) Bartłomiej Bodio; (-) Jerzy Borkowski; (-) Artur Bramora; (-) Jan
Cedzyński; (-) Piotr Chmielowski; (-) Artur Dębski; (-) Marek Domaracki;
(-) Dariusz Cezar Dziadzio; (-) Wincenty Elsner; (-) Łukasz Gibała;
(-) Artur Górczyński; (-) Anna Grodzka; (-) Michał Kabaciński; (-) Adam
Kępiński; (-) Witold Klepacz; (-) Krzysztof Kłosowski; (-) Henryk Kmiecik;
(-) Sławomir Kopyciński; (-) Roman Kotliński; (-) Łukasz Krupa; (-) Jacek
Kwiatkowski;
(-) Andrzej
Lewandowski;
(-) Tomasz
Makowski;
(-) Małgorzata Marcinkiewicz; (-) Maciej Mroczek; (-) Jacek Najder;
(-) Wanda Nowicka; (-) Michał Tomasz Pacholski;
(-)


Janusz Palikot;
(-) Wojciech Penkalski; (-) Andrzej Piątak; (-) Zofia Popiołek; (-) Marek
Poznański; (-) Andrzej Rozenek; (-) Adam Rybakowicz; (-) Armand Kamil
Ryfiński; (-) Paweł Sajak; (-)
Halina Szymiec-Raczyńska; (-) Maciej
Wydrzyński.
PROJEKT


USTAWA
z dnia……………. 2013 r.

o zmianie ustawy o systemie oświaty i zmianie niektórych innych ustaw

Art. 1. W ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r.,
Nr 256, poz. 2572 ze zm.1) po art. 12 dodaje się art. 12a w brzmieniu:
„Art. 12a 1. Szkoły podstawowe, gimnazja i szkoły ponadgimnazjalne organizują naukę
przedmiotu „edukacja seksualna” w wymiarze nie mniej niż jedną godzinę lekcyjną
tygodniowo.
2. Przedmiot, o którym mowa w ust. 1, dostosowany jest do wieku, zdolności
poznawczych oraz potrzeb uczniów i uczennic i obowiązuje od pierwszej klasy szkoły
podstawowej.
3. Treści programowe przedmiotu, o którym mowa w ust. 1, obejmują w szczególności
informacje na temat:
1) kształtowania wolnych od przemocy, partnerskich relacji w związkach,
2) równości płci w społeczeństwie,
3) mechanizmów i przejawów oraz metod przeciwdziałania dyskryminacji,
4) mechanizmów i przejawów oraz metod przeciwdziałania przemocy fizycznej,
psychicznej, seksualnej i ekonomicznej,
5) świadomego rodzicielstwa,
6) sposobów zabezpieczania się przed chorobami przenoszonymi drogą płciową,
w tym HIV/ AIDS.
4. Nauczanie przedmiotu, o którym mowa w ust. 1, mogą prowadzić osoby, które mają
przygotowanie pedagogiczne oraz ukończyły studia wyższe, które swym zakresem
obejmowały zagadnienia wskazane w ust. 3.
5. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia ustali w drodze rozporządzenia zakres treści, o których
mowa w ust. 3, zawartych w podstawie programowej kształcenia ogólnego oraz
wprowadzi do systemu dokształcania nauczycieli tematykę określoną w ust. 3.”

Art. 2. W ustawie z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i
warunkach dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z późn. zm.).
uchyla się art. 4.

Art. 3. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2013 roku.





























UZASADNIENIE

1. Potrzeba i cel wydania ustawy
Celem niniejszego projektu jest zapewnienie dzieciom i młodzieży dostępu do wiedzy
o kształtowaniu wolnych od przemocy, partnerskich relacji w związkach i równości płci w
społeczeństwie, o mechanizmach, przejawach i metodach przeciwdziałania dyskryminacji
oraz przemocy fizycznej, psychicznej, seksualnej i ekonomicznej, o świadomym
rodzicielstwie oraz sposobach zabezpieczania się przed chorobami przenoszonymi drogą
płciową, w tym HIV/ AIDS.
Projekt opiera się, w szczególności, na następujących założeniach.
Edukacja mająca na celu przygotowanie do dorosłego życia w społeczeństwie i
mądrego korzystania z możliwości jego prowadzenia, jest procesem kompleksowym.
Dokonuje się praktycznie przez całe życie człowieka. Rodzina odgrywa w niej bardzo ważną
rolę. Rodzice oddziałują na dziecko nie tylko poprzez bezpośrednie rozmowy, ale także
poprzez własną postawę wobec ludzi, swoich wyborów, relacji w społeczeństwie i swoich
partnerów życiowych. Tego wpływu nikt nie może podważyć. Często jednak rodzice z
różnych przyczyn nie czują się na siłach, by w odpowiednim czasie i w odpowiedni sposób
uświadomić własne dziecko np. w kwestiach związanych z rozpoczęcia współżycia. Woleliby
więc, by to zadanie przejęła szkoła.
W niektórych krajach, np. w Szwecji, prowadzi się programy edukacyjne skierowane
do rodziców. Ich celem jest wspieranie rodziców i dostarczanie im wiedzy potrzebnej w
kontaktach z dziećmi. Programy te mają jednak charakter pomocniczy i nie zastępują edukacji
prowadzonej przez szkoły i adresowanej do dzieci i młodzieży.
Doświadczenia wielu organizacji pozarządowych i wielu szkół prowadzących zajęcia
profilaktyczne z zakresu przemocy wobec kobiet i dziewcząt jasno wynika, że pozostawienie
tego tematu wyłącznie w gestii rodziny sprzyja nie tylko utrzymaniu złych statystyk
przemocy wobec dziewcząt w szkole, ale również ukrywaniu przemocy fizycznej,
psychicznej, seksualnej i ekonomicznej, która ma miejsce w rodzinie.

Właściwie prowadzona edukacja na temat zagrożeń związanych z funkcjonowaniem w
społeczeństwie:

1) stanowi najlepszą formę zabezpieczenia przed przemocą seksualną, molestowaniem i
gwałtem.
Dzieci i młodzież, która otrzymała edukację seksualną zdaje sobie w szczególności sprawę z
tego, że należy określać własne granice, że odmowa uczestnictwa w czynnościach
seksualnych stanowi element ich wolności i podmiotowości oraz posiada umiejętność
odróżniania zalot od napastowania.
Pozwala młodzieży w pozytywny sposób podchodzić do własnej seksualności; zwiększa
szanse na stworzenie szczęśliwych związków;

2) Umożliwia dostarczenie dzieciom rzetelnej informacji w sposób dostosowany do ich
wieku oraz do możliwości pojmowania;
Już najmłodsze dzieci zadają pytania, na które rodzice nie zawsze potrafią odpowiedzieć.
Dla wielu dorosłych tematy związane z seksualnością stanowią tabu; nie umieją o nich
otwarcie mówić. Woleliby więc często, by w tej funkcji wyręczała ich szkoła.
Z kolei ci rodzice, którzy nie odpowiadają dzieciom na pytania dotyczące płci sądząc, że jest
na to zbyt wcześnie, muszą być świadomi, że ich postawa też stanowi pewną odpowiedź. Jest
sygnałem dla dziecka, że seksualność jest czymś wstydliwym i niedobrym. Stwarza szansę
sprostowania błędnych informacji docierających do młodych ludzi;

Dzieci i młodzież budują swoją wiedzę na temat seksu na podstawie informacji uzyskanych z
różnych źródeł, w tym także od rówieśników lub ze środków masowego przekazu, w dużej
mierze z Internetu. Sięgają też po pisma i filmy pornograficzne. Tak zdobyte wiadomości
obciążone są błędami i szkodliwymi stereotypami dotyczącymi seksu oraz wzajemnych
relacji między partnerami. Często wpływają na decyzje i postawy młodych ludzi. Bywają
przyczyną zachowań krzywdzących inne osoby, ale także źródłem zahamowań i kompleksów.

3) Pomaga młodzieży uniknąć problemów związanych z prowadzeniem życia
seksualnego;
Bez względu na to, jaki jest stosunek dorosłych do seksualności młodzieży, nie sposób
negować tego, że młodzi ludzie podejmują współżycie seksualne. Na dorosłych spoczywa
odpowiedzialność za dostarczenie im wiedzy, dzięki której będą uniknąć zagrożeń
związanych ze ryzykownymi kontaktami seksualnymi.
Programy edukacji seksualnej muszą więc zawierać rzetelne i zgodne ze współczesnym
stanem wiedzy i standardami WHO informacje na temat zapobiegania ciąży, metod i środków
antykoncepcyjnych, ich skuteczności, wad i zalet. Muszą także wyczerpująco informować o