Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju

– 5 –
3. Na prawo wnioskodawcy do wniesienia skargi do sądu administracyjnego nie
wpływa negatywnie błędne pouczenie lub brak pouczenia, o którym mowa w art. 30a
ust. 3, art. 30b ust. 9 pkt 2 i art. 30i pkt 1.”;
9)
po art. 30g dodaje się art. 30h i art. 30i w brzmieniu:
„Art. 30h. Prawomocne rozstrzygnięcie sądu administracyjnego, polegające na
oddaleniu skargi, odrzuceniu skargi lub pozostawieniu skargi bez rozpatrzenia, kończy
procedurę odwoławczą oraz procedurę wyboru projektu.
Art. 30i. W przypadku gdy na jakimkolwiek etapie postępowania w zakresie
procedury odwoławczej, alokacja na działanie lub priorytet, o której mowa w art. 30a
ust. 1 pkt 2, zostanie wyczerpana:
1) właściwa instytucja zarządzająca pozostawia protest bez rozpatrzenia, informując
o tym na piśmie wnioskodawcę, pouczając jednocześnie o możliwości wniesienia
skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego na zasadach określonych
w art. 30c;
2) sąd, uwzględniając skargę stwierdza tylko, że ocena projektu została
przeprowadzona w sposób naruszający prawo i nie przekazuje sprawy do
ponownego rozpatrzenia.”.
Art. 2. 1. W przypadku programów operacyjnych na lata 2007–2013, w ramach
określonego programu operacyjnego, przysługują środki odwoławcze w postaci protestu albo
protestu i odwołania, wnoszone do właściwej instytucji rozpatrującej te środki, jakie
obowiązywały dla danego programu operacyjnego przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy.
2. W przypadku programów operacyjnych na lata 2007–2013, minister właściwy do
spraw rozwoju regionalnego ogłosi w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
,,Monitor Polski” w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia ustawy, w drodze komunikatu:
1) listę programów operacyjnych, w ramach których przysługuje protest albo protest
i odwołanie;
2) informację o instytucjach właściwych do rozpatrzenia środków odwoławczych,
z uwzględnieniem powierzenia zadań w tym zakresie, w ramach poszczególnych
programów operacyjnych, na podstawie art. 27 lub art. 32 ustawy wymienionej w art. 1.
3. W przypadku gdy wnioskodawcy w ramach określonego programu operacyjnego na
lata 2007–2013 przysługuje środek odwoławczy w postaci protestu, stosuje się przepisy
– 6 –
art. 30a ust. 3 i art. 30b ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą, z uwzględnieniem ust. 2.
4. W przypadku gdy wnioskodawcy w ramach określonego programu operacyjnego na
lata 2007–2013 przysługuje środek odwoławczy w postaci odwołania, instytucja rozpatrująca
protest, w przypadku jego nieuwzględnienia, pisemnie informuje wnioskodawcę
o możliwości wniesienia odwołania. Przepisy art. 30a ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 1,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się odpowiednio.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, wnioskodawca może wnieść odwołanie do
instytucji właściwej do jego rozpatrzenia w terminie 7 dni od dnia doręczenia mu informacji,
o której mowa w ust. 4.
6. Do odwołań, o których mowa w ust. 4, stosuje się odpowiednio przepisy art. 30b
ust. 5–8, 10 i 11 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
z uwzględnieniem ust. 2.
7. Instytucja właściwa do rozpatrzenia odwołania, o którym mowa w ust. 4, informuje
wnioskodawcę na piśmie o wyniku rozpatrzenia odwołania. Informacja w tym zakresie
zawiera:
1) treść rozstrzygnięcia polegającego na uwzględnieniu albo nieuwzględnieniu odwołania
wraz z uzasadnieniem;
2)
pouczenie o możliwości wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego,
na zasadach określonych w art. 30c ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą.
8. W przypadku programów operacyjnych na lata 2007–2013 wnioskodawca może
wnieść skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego po wyczerpaniu środków
odwoławczych, o których mowa w ust. 1.
Art. 3. W przypadku postępowań w zakresie procedury odwoławczej wszczętych
i niezakończonych przed wejściem w życie niniejszej ustawy przyjmuje się, że wniesione
środki odwoławcze oraz informacje przekazane wnioskodawcy przez właściwe instytucje
spełniają wymagania określone w ustawie, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą.
Art. 4. 1. W terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy
wnioskodawca, w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia
– 7 –
2011
r., sygn. akt P 1/11 (Dz. U. Nr 279, poz. 1644), może żądać wznowienia
przeprowadzenia oceny jego projektu.
2. ądanie wznowienia przeprowadzenia oceny projektu rozpatruje instytucja, która
poinformowała wnioskodawcę o negatywnej ocenie projektu.
3. Nie wznawia się przeprowadzenia oceny projektu, jeżeli został zakończony konkurs
lub dana tura konkursu, w ramach którego wnioskodawca ubiegał się o dofinansowanie.
4. W przypadku wznowienia przeprowadzenia oceny projektu właściwa instytucja,
o której mowa w ust. 2:
1) odmawia uchylenia dotychczasowego rozstrzygnięcia w przedmiocie oceny projektu,
jeżeli w wyniku wznowienia przeprowadzenia oceny mogłoby być podjęte wyłącznie
rozstrzygnięcie odpowiadające dotychczasowemu;
2) uchyla
dotychczasowe
rozstrzygnięcie w przedmiocie oceny projektu i przekazuje
projekt do właściwego etapu oceny;
3) dokonuje
zmiany
wcześniejszego rozstrzygnięcia w przedmiocie oceny projektu
i przekazuje projekt do kolejnego etapu oceny;
4) ogranicza
się do stwierdzenia, że ocena projektu została przeprowadzona z naruszeniem
prawa, jeżeli zachodzą przesłanki do uchylenia albo zmiany dotychczasowego
rozstrzygnięcia w tym zakresie, jednakże nie jest możliwe wyłonienie projektu do
dofinansowania z uwagi na wyczerpanie alokacji, o której mowa w art. 30a ust. 1 pkt 2
ustawy, o której mowa w art. 1.
5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 1 i 4, właściwa instytucja, o której mowa
w ust. 2, informując wnioskodawcę o rozstrzygnięciu podjętym w wyniku wznowienia
przeprowadzenia oceny jego projektu, poucza go jednocześnie o możliwości wniesienia
skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Przepisy art. 30c, art. 30d, art. 30h i art.
30i ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się
odpowiednio.
Art. 5. Ustawa wchodzi w życie z dniem 28 czerwca 2013 r., z wyjątkiem art. 2 ust. 2,
który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.







01/57rch
UZASADNIENIE

W wyroku z dnia 12 grudnia 2011 r. w sprawie P 1/11 (Dz. U. Nr 279, poz. 1644)
Trybunał Konstytucyjny (dalej: „TK”) uznał, że:
1) art. 5 pkt 11 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712, z pó n. zm.; dalej: „uzppr”) przez to, że
dopuszcza uregulowanie praw i obowiązków wnioskodawców w trakcie naboru
projektów finansowanych z programu operacyjnego poza systemem ródeł
powszechnie obowiązującego prawa,
2) art. 30b ust. 1 zdanie pierwsze i ust. 2 uzppr w zakresie, w jakim dopuszcza
uregulowanie środków odwoławczych przysługujących wnioskodawcy w toku
postępowania o dofinansowanie z programu operacyjnego poza systemem ródeł
powszechnie obowiązującego prawa,
3) art. 30c ust. 1 uzppr w zakresie, w jakim uzależnia prawo do skorzystania ze skargi
do sądu administracyjnego od wyczerpania środków odwoławczych przewidzianych
w aktach niebędących ródłem powszechnie obowiązującego prawa,
– są niezgodne z art. 87 Konstytucji, ustanawiającym katalog ródeł prawa powszechnie
obowiązującego; ww. przepisy w zakresie tam wskazanym tracą moc obowiązującą
z upływem 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw
Rzeczypospolitej Polskiej.
TK uznał, że systemu realizacji nie można zaliczyć do ródeł prawa powszechnie
obowiązującego, a w tym do aktów prawa miejscowego. Jednocześnie w ocenie TK nie
ulega wątpliwości, że systemy realizacji zawierają normy o charakterze generalnym
i
abstrakcyjnym, których przestrzeganie jest warunkiem uzyskania dofinansowania
w ramach programu operacyjnego – wyznaczają więc określonym podmiotom prawa
i obowiązki, które powinny być unormowane w aktach powszechnie obowiązujących.
W uzasadnieniu do wyroku TK odwołuje się co do zasady tylko do regionalnych
programów operacyjnych. Jednakże zakres, w jakim TK orzekał o niezgodności
przepisów uzppr z Konstytucją jest tego rodzaju, że z upływem terminu określonego
w wyroku TK utracą moc regulacje uzppr odnoszące się do ogółu programów
operacyjnych.
TK zakreślił maksymalny termin odroczenia utraty mocy obowiązującej, tj. 18 miesięcy
od dnia ogłoszenia wyroku. Zgodnie z treścią uzasadnienia do wyroku nowe regulacje,
uwzględniające wyrok TK, powinny uregulować sytuację uczestników konkursów
w
programach operacyjnych na kolejne okresy programowania. Niezależnie od
powyższego odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej regulacji uzppr w zakresie,
w jakim ich konstytucyjność została zakwestionowana, nie jest wystarczające, zwłaszcza
w kontekście zasady n+2/n+3. Zakwestionowane przepisy utracą moc obowiązującą
w ww. zakresie z dniem 27 czerwca 2013 r. Oznacza to konieczność wprowadzenia
zmian do uzppr, tak aby z powyższą datą nie powstała luka w postaci braku regulacji
prawnych niezbędnych dla prowadzenia postępowań odwoławczych w ramach
programów operacyjnych jeszcze w aktualnym okresie programowania.
Podkreślić należy, że przedmiotowa nowelizacja uzppr w odniesieniu do obecnego okresu
programowania z konieczności ograniczona jest do niezbędnego minimum mającego na
celu wdrożenie wyroku TK, a to ze względu na stopień zaawansowania perspektywy
finansowej 2007–2013, a także z uwagi na wytyczne TK zawarte w uzasadnieniu do
wyroku. Należy przy tym pamiętać, że zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 18 pa dziernika
2011 r., sygn. I OSK 1727/10: „Względy wykładni systemowej nakazują przyjąć, że
„orzeczeniem” w rozumieniu art. 190 ust. 1 Konstytucji jest – gdy chodzi o orzeczenia
zapadłe w trybie kontroli konstytucyjności prawa – wyłącznie wyrok Trybunału
Konstytucyjnego w przedmiocie zgodności normy prawnej z wzorcem kontroli, zaś moc
powszechnie obowiązującą należy przypisywać wyłącznie sentencjom tych orzeczeń,
a nie tezom formułowanym w uzasadnieniach.”.
Nie zmienia to faktu, że szereg kwestii poruszonych w uzasadnieniu do wyroku TK,
a nieobjętych jego tezą, jak również ostatecznie nieobjętych przedmiotową nowelizacją,
będzie przedmiotem dalszych, odrębnych analiz istniejących rozwiązań prawnych pod
kątem ich ewentualnej modyfikacji, mającej służyć wdrażaniu przyszłej perspektywy
finansowej. Dotyczyć to będzie w szczególności takich elementów, jak charakter prawny
systemu realizacji i dokumentów składających się na ten system, kwestii związanych
z ewentualną potrzebą większego umocowania na poziomie ustawy kwestii związanych
z samym ubieganiem się (wnioskowaniem) o środki funduszu strukturalnego czy
ewentualne fragmentaryczne włączenie odpowiedniego stosowania niektórych spośród
przepisów kodeksu postępowania administracyjnego (chodzi tu o takie kwestie, jak
terminy, doręczenia i wyłączenia pracowników).
2