Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz niektórych innych ustaw

b) stosowanie nazwy „oliwa” dla produktów stanowiących mieszankę oli-
wy z olejami roślinnymi lub nawet użycie tej nazwy w przypadku ole-
jów roślinnych,
c) użycie barwników do podbarwiania napoju lub kiełbas, bez podania tej
informacji w wykazie składników; sytuacje dotyczące barwników do-
puszczonych do stosowania i w ilościach, które mieszczą się
w określonych do stosowania limitach, nie mają wpływu na zdrowie
i życie konsumentów, ale wpływają na wybór środków spożywczych,
sugerując wyższe walory sensoryczne takich produktów,
d) zastosowanie substancji zagęszczających w koncentracie pomidorowym;
takie postępowanie producenta nie powoduje zagrożenia zdrowia i życia
konsumenta, ale przez zagęszczenie produktu oraz mylne oznakowanie
może sugerować wyższą zawartość pomidorów w koncentracie niż fak-
tyczna.
Wymienione powyżej praktyki, jako narażające interesy konsumentów
w sposób zamierzony, należało wyróżnić od innych, drobnych niedocią-
gnięć w oznakowaniu, które jakkolwiek mogą nawet wykazywać niezgod-
ność z przepisami, to jednak nie wprowadzają konsumenta w błąd i nie na-
dają produktowi cech sugerujących jego wyższe walory organoleptyczne
czy pochodzenie (np. „oscypek” produkowany w województwie mazowiec-
kim czy „biomleko” niepochodzące z produkcji ekologicznej). Stąd też
wprowadzona została definicja „artykułu rolno-spożywczego zafałszowane-
go”;
2) Art. 3 pkt 6 oraz art. 6 i 7, w których wymagania odnoszące się do oznako-
wania artykułów rolno-spożywczych zostały poprawione i uzupełnione sto-
sownie do przepisów dotyczących oznakowania środków spożywczych
(art. 45 – 49) określonych w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpie-
czeństwie żywności i żywienia. Ponieważ wymagania te są odzwierciedle-
niem wytycznych dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Ra-
dy z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw

2
Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków
spożywczych odnoszą się również do prezentacji i reklamy;
3) Art. 10 ust. 1 w kontekście zmian, jakie nastąpiły w zakresie prowadzenia
kontroli jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych po przystąpieniu
Rzeczypospolitej Polskiej do Wspólnot Europejskich. Dotychczasowy
przepis art. 10 określał konieczność dokonania kontroli jakości handlowej
artykułów rolno-spożywczych przywożonych z zagranicy przed ich dopusz-
czeniem do obrotu. Proponowana zmiana jednoznacznie wyłącza z podda-
wania kontroli artykułów rolno-spożywczych przywożonych z państw
członkowskich Unii Europejskiej oraz państw członkowskich Europejskie-
go Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim
Obszarze Gospodarczym;
4)
Art. 11, który został uchylony ze względu na art. 12 rozporządzenia
(WE) 178/2002, które stanowi, że żywność wywożona do państw trzecich po-
winna być zgodna z wymaganiami prawa żywnościowego, o ile władze kraju
przywozu nie postanowiły inaczej lub przepisy kraju przywozu nie stanowią
inaczej. W konsekwencji zgodność z wymaganiami określonymi przez odbior-
cę nie może stanowić, w świetle prawa wspólnotowego, wystarczającej prze-
słanki zwolnienia z wymagań prawa żywnościowego środków spożywczych
wywożonych do państw trzecich;
5) Art. 17 ust. 1 pkt 1 lit. b, w którym następuje zmiana brzmienia przepisu ana-
logiczna jak w art. 10 ust. 1 oraz zmiany w art. 17 ust. 1 lit. e, w którym zmia-
na brzmienia wynika ze zmiany nomenklatury użytej w stosunku do dotych-
czasowego określenia „nazwy specyficznego charakteru” na „gwarantowane
tradycyjne specjalności”, stosownie do rozporządzenia Rady (WE)
nr 509/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie produktów rolnych i środków
spożywczych będących gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami;

Art. 17 ust. 2b, w którym umożliwiono ministrowi właściwemu do spraw
rynków rolnych określenie, w drodze rozporządzenia, procedur urzędowych
kontroli jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych oraz wzorów do-

3
kumentów związanych z tą kontrolą, także ze względu na obowiązki okre-
ślone w art. 8, 10 i 11 rozporządzenia (WE) nr 882/2004. Rozporządzenie to
określa szereg wytycznych odnoszących się do procedur kontrolnych, jed-
nak na etapie stosowania tych wytycznych i opracowywania wytycznych do
interpretacji rozporządzenia na szczeblu Unii Europejskiej (UE) może po-
jawić się konieczność sformalizowania niektórych procedur czy wzorów
dokumentów. Stąd też upoważnienie to nie jest obligatoryjne, ale będzie
wykorzystywane w miarę potrzeb związanych z wytycznymi UE;
6) Art. 17a w zakresie artykułów rolno-spożywczych, nad którymi nadzór
sprawuje Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych.
W związku z obowiązkiem wynikającym z przepisów rozporządzenia Rady
(WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną
organizację rynków rolnych przepisy szczegółowe dotyczące niektórych
produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku)
(Dz. Urz. UE L 299 z 16.11.2007, str. 1) należy rozszerzyć katalog spraw
objętych nadzorem Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-
-Spożywczych o mięso pochodzące z bydła w wieku do dwunastu miesięcy;
7)
Art. 28, w którym w ust. 1 po pkt 2 dodaje się pkt 2a istotny z punktu wi-
dzenia prowadzenia kontroli, zgodnie z którym wojewódzki inspektor
w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości przekazuje kontrolowanemu
zalecenia pokontrolne. Wprowadzenie tego przepisu ma również związek
z proponowanymi zmianami w art. 40 i 40a;
8) Art. 29, w którym ujednolicono sposób postępowania przy wydawaniu de-
cyzji w przypadku kontroli dotyczącej jakości handlowej artykułów rolno-
spożywczych w produkcji i obrocie oraz dla produktów posiadających zare-
jestrowane, na podstawie odrębnych przepisów, chronione nazwy pocho-
dzenia, chronione oznaczenia geograficzne albo gwarantowane tradycyjne
specjalności.
Jednocześnie w art. 29 wprowadzono:

4
– w ust. 2 przepis umożliwiający szybką reakcję służby kontrolnej w mo-
mencie stwierdzenia, że kontrolowana partia artykułu rolno-
-spożywczego nie spełnia wymagań jakości handlowej artykułów rolno-
-spożywczych i natychmiastowe wydanie w związku z tym decyzji o za-
kazie wprowadzania tego artykułu rolno-spożywczego do obrotu, pod-
dania go określonym zabiegom czy też składowania go w nieodpowied-
nich warunkach,
– w ust. 4 rozwiązanie dotyczące upoważnienia wojewódzkiego inspekto-
ra właściwego ze względu na miejsce przeprowadzenia kontroli do wy-
dawania decyzji w wyniku kontroli; rozwiązanie to przyczyniłoby się do
usprawnienia działań Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-
-Spożywczych (JHARS); aktualnie właściwym do wydawania decyzji
jest wojewódzki inspektor, na którego obszarze działania przedsiębiorca
zamieszkuje lub ma siedzibę; taka sytuacja powoduje częste przekazy-
wanie spraw z wojewódzkiego inspektoratu Inspekcji Jakości Handlowej
Artykułów Rolno-Spożywczych, który prowadził kontrolę w zakładzie
produkcyjnym, do wojewódzkiego inspektoratu Inspekcji Jakości Han-
dlowej Artykułów Rolno-Spożywczych właściwego ze względu na sie-
dzibę przedsiębiorstwa; wpływa to na wydłużenie czasu załatwiania
sprawy i dodatkowo angażuje środki publiczne z dwóch inspektoratów,
– ust. 5, który umożliwia podawanie do publicznej wiadomości informacji
zawartych w decyzjach wojewódzkich inspektorów jakości handlowej
artykułów rolno-spożywczych, jeżeli byłoby to istotne z punktu widze-
nia ochrony interesów konsumentów; z doświadczenia Inspekcji wynika,
że dodatkową, ale skutkującą często karą dla nieuczciwych przedsię-
biorców jest groźba upublicznienia informacji o ich nieuczciwych prak-
tykach;
9) Uchylenia przepisów art. 30a w związku ze zmianą brzmienia art. 29;
10)
Art. 35 ust. 2 i 3 w zakresie spraw związanych z uznawaniem zawodu
rzeczoznawcy określonego w ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości

5
handlowej artykułów rolno-spożywczych. Wykonywanie zawodu „rzeczo-
znawca” jest regulowane przepisami ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o ja-
kości handlowej artykułów rolno-spożywczych; jednak w przepisach tych
nie określono wymogów co do poziomu wykształcenia dla zawodu „rzeczo-
znawca”, natomiast do nabycia uprawnień do wykonywania tego zawodu
wymagany jest egzamin zdawany co 3 lata przed komisją kwalifikacyjną
powołaną przez Głównego Inspektora JHARS. Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 18 marca 2008 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawo-
dowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej (Dz. U.
Nr 63, poz. 394) w przypadku, gdy do wykonywania zawodu nie ma okre-
ślonych wymagań co do poziomu wykształcenia, a wymagane są jedynie
krótkie kursy przygotowawcze, wówczas uznanie kwalifikacji polega na
ustaleniu porównywalności dokumentów wymaganych do wykonywania
zawodu regulowanego w państwie wnioskodawcy z dokumentami określo-
nymi w przepisach regulacyjnych dla danego zawodu. Na tej podstawie
uznaje się prawo do wykonywania zawodu, a w przypadku niezgodności
dokumentów, wnioskodawca podlega wymaganiom przepisów regulujących
dla danego zawodu w państwie, w którym ubiega się o uznanie. Taka pro-
cedura ma zastosowanie do zawodu „rzeczoznawca”.
Konsekwencją ww. zasady określonej w ustawie z dnia 18 marca 2008 r.
o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 63, poz. 394) jest wprowadze-
nie przepisu o uznawalności zawodu rzeczoznawcy dla osób posiadających
odpowiednie kwalifikacje w ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości
handlowej artykułów rolno-spożywczych. W ust. 3 została uwzględniona
sytuacja, gdy osoby wykonujące zawód rzeczoznawcy muszą być wpisane
do rejestru, a nie zamieszkują na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ana-
logiczne rozwiązanie zastosowane zostało w art. 37 ust. 3 pkt 2 ustawy
z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033),
zgodnie z którym decyzje wymienione w art. 37 ust. 2, w przypadku gdy

6