Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Konwencji o pracy na morzu, przyjętej przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie dnia 23 lutego 2006 r.

(i) wyra nie przewiduje to ustawodawstwo krajowe albo odpowiedni układ zbiorowy
pracy i marynarz został o tym poinformowany w sposób uznany za najbardziej
odpowiedni przez właściwą władzę o warunkach takiego potrącenia; oraz
(ii) potrącenia nie przekraczają łącznie limitu określonego przez ustawodawstwo
krajowe albo układy zbiorowe pracy lub decyzje sądów orzekające o takich
potrąceniach;

(i) nie powinny następować żadne potrącenia od wynagrodzenia marynarza z tytułu otrzymania
lub utrzymania zatrudnienia;

(j) kary pieniężne wobec marynarzy inne niż zatwierdzone przez ustawodawstwo krajowe,
układy zbiorowe pracy lub w inny sposób, powinny być zakazane;

(k) właściwa władza powinna być uprawniona do przeprowadzania inspekcji sklepów i usług
świadczonych na statku w celu upewnienia się, że stosowane są rozsądne, korzystne dla
marynarzy ceny; oraz

(l) w zakresie, w jakim roszczenia marynarzy dotyczące wynagrodzenia lub innych sum
należnych im z racji zatrudnienia nie są zaspokojone zgodnie z postanowieniami
Międzynarodowej konwencji o przywilejach i hipotece morskiej z 1993 r., takie roszczenia
powinny być zabezpieczone zgodnie z Konwencją Nr 173 dotyczącą ochrony roszczeń
pracowników w wypadku niewypłacalności pracodawcy z 1992 r.

5. Każdy Członek powinien, po konsultacji z reprezentatywnymi organizacjami armatorów i
marynarzy, ustanowić procedury rozstrzygania skarg dotyczących kwestii zawartych w niniejszej
Wytycznej.

Wytyczna B2.2.3 – Wynagrodzenie minimalne

1. Bez naruszania zasady wolności układów zbiorowych pracy każdy Członek powinien, po
konsultacji z reprezentatywnymi organizacjami armatorów i marynarzy, ustanowić procedury
określania płacy minimalnej dla marynarzy. Reprezentatywne organizacje armatorów i marynarzy
powinny uczestniczyć w stosowaniu wspomnianych procedur.

2. Ustanawiając wspomniane procedury i ustalając płacę minimalną, powinno się wziąć pod uwagę
międzynarodowe normy pracy dotyczące ustalania płacy minimalnej, jak również następujące zasady:

(a) poziom płacy minimalnej powinien uwzględniać naturę pracy na morzu, poziomy obsadzenia
statków załogą i zwykły czas pracy marynarzy; oraz

(b) poziom płacy minimalnej powinien być dostosowywany do zmian kosztów utrzymania i
potrzeb marynarzy.

3. Właściwa władza powinna zapewnić:

(a) za pomocą systemu nadzoru i sankcji, że wynagrodzenia nie będą niższe niż ustalona
wysokość; oraz

(b) że wszyscy marynarze, którzy otrzymali wynagrodzenie niższe niż płaca minimalna, będą
mogli odzyskać za pomocą niedrogiej i szybkiej sądowej lub innej procedury brakującą
kwotę.


27
Wytyczna B2.2.4 – Minimalna miesi czna płaca lub wynagrodzenie podstawowe starszych
marynarzy

1. Podstawowa płaca lub wynagrodzenie za miesiąc kalendarzowy służby starszego marynarza nie
powinno być niższe niż kwota okresowo ustalana przez Wspólną Komisję Morską lub inny organ
upoważniony przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy. Po podjęciu decyzji
przez Radę Administracyjną Dyrektor Generalny powiadomi o zmienionej kwocie wszystkich
Członków Organizacji.

2. adne postanowienie niniejszej Wytycznej nie powinno być interpretowane jako naruszające
porozumienia pomiędzy armatorami lub ich organizacjami i organizacjami marynarzy odnośnie do
regulacji standardowych minimalnych zasad i warunków zatrudnienia, pod warunkiem, że takie
warunki uznane zostaną przez właściwą władzę.

Prawidło 2.3 – Godziny pracy i wypoczynku

Cel: Zapewnienie, że godziny pracy i wypoczynku marynarzy będą podlegać regulacji

1. Każdy Członek zapewni, że godziny pracy i godziny wypoczynku marynarzy będą podlegać
regulacji.

2. Każdy Członek powinien ustanowić maksymalne godziny pracy lub minimalne godziny
wypoczynku w danym okresie zgodnie z postanowieniami Kodeksu.

Norma A2.3 – Godziny pracy i wypoczynku

1. Dla potrzeb niniejszej Normy termin:

(a) czas pracy oznacza czas, podczas którego marynarze zobowiązani są wykonywać pracę na
rzecz statku;

(b) czas wypoczynku oznacza czas poza godzinami pracy; termin ten nie zawiera krótkich przerw.

2. Każdy Członek w granicach określonych w ustępach 5 do 8 niniejszej Normy ustali albo
maksymalną liczbę godzin pracy, której nie można przekroczyć w danym okresie, albo minimalną
liczbę godzin wypoczynku w danym okresie.

3. Każdy Członek uznaje, że standard zwykłych godzin pracy dla marynarzy, podobnie jak innych
pracowników, oparty będzie na ośmiogodzinnym dniu pracy z jednym dniem wypoczynku na tydzień
i wypoczynkiem w czasie świąt państwowych. Jednakże nie przeszkodzi to Członkowi w
ustanowieniu procedur zatwierdzenia lub rejestracji układu zbiorowego pracy, która określi zwykłe
godziny pracy na zasadach nie mniej korzystnych niż określone w niniejszej Normie.

4. Określając normy krajowe Członek we mie pod uwagę zagrożenia związane ze zmęczeniem
marynarzy szczególnie tych, których obowiązki obejmują dbanie o bezpieczeństwo żeglugi oraz
bezpieczną eksploatację statku

5. Limity godzin pracy i wypoczynku będą następujące:

(a) maksymalna liczba godzin pracy nie przekroczy:

(i) 14 godzin w każdym 24-godzinnym okresie; oraz

28

(ii) 72 godzin w każdym siedmiodniowym okresie;

albo

(b) minimalna liczba godzin wypoczynku nie będzie mniejsza niż:

(i) dziesięć godzin w każdym 24-godzinnym okresie; oraz

(ii) 77 godzin w każdym siedmiodniowym okresie.

6. Czas wypoczynku może zostać podzielony na nie więcej niż dwa okresy, z których jeden będzie
wynosił co najmniej 6 godzin a przerwa między kolejnymi okresami wypoczynku nie przekroczy 14
godzin.

7. Zbiórki, ćwiczenia przeciwpożarowe i ratownicze, jak też inne ćwiczenia przewidziane przez
prawo krajowe oraz międzynarodowe akty prawne, przeprowadzane będą w sposób, który
minimalizuje naruszenia okresów wypoczynku i nie powoduje zmęczenia.

8. Jeśli marynarz zostanie wezwany do pracy w sytuacji awaryjnej, na przykład wtedy gdy brakuje
osoby do pracy w pomieszczeniach siłowni, otrzyma rekompensatę w postaci odpowiedniego okresu
wypoczynku, jeśli zwykły czas wypoczynku został naruszony poprzez wezwanie do pracy.

9. Jeśli nie istnieje układ zbiorowy pracy lub orzeczenie arbitrażowe lub jeśli właściwa władza
stwierdzi, że postanowienia umowy lub orzeczenia odnośnie do ustępów 7 lub 8 niniejszej Normy są
nieodpowiednie, właściwa władza ustali takie postanowienia, które zagwarantują marynarzom
wystarczający wypoczynek.

10. Każdy Członek będzie wymagał umieszczenia w łatwo dostępnym miejscu tablicy informacyjnej
z ustaleniami dotyczącymi pracy na statku, która będzie zawierać, dla każdego stanowiska, co
najmniej:

(a) rozkład pracy na morzu i w porcie; oraz

(b) maksymalne godziny pracy i minimalne godziny wypoczynku wymagane przez prawo
krajowe lub stosowne układy zbiorowe pracy.

11. Tablica, o której mowa w ustępie 10 niniejszej Normy będzie sporządzona w standardowej formie
i w języku lub językach roboczych używanych na statku oraz w języku angielskim.

12. Każdy Członek będzie wymagać, by prowadzona była ewidencja dziennego czasu pracy
marynarzy lub ich czasu wypoczynku, w celu umożliwienia prowadzenia nadzoru przestrzegania
postanowień ustępów 5 do 11 włącznie niniejszej Normy. Zapisy prowadzone będą w standardowej
formie ustalonej przez właściwą władzę, z uwzględnieniem wszelkich dostępnych wytycznych
Międzynarodowej Organizacji Pracy lub w formacie przygotowanym przez Organizację. Będą one
sporządzone w językach wymaganych przez ustęp 11 niniejszej Normy. Marynarze otrzymają
egzemplarz ewidencji, która ich dotyczy, podpisanej przez kapitana lub osobę przez niego
upoważnioną i przez marynarzy.

13. adne z postanowień ustępów 5 i 6 niniejszej Normy nie przeszkodzi Członkowi w posiadaniu
ustawodawstwa krajowego lub procedur, dzięki którym właściwa władza będzie mogła zatwierdzić
lub zarejestrować układ zbiorowy pracy pozwalający na wprowadzenie wyjątków wobec ustalonych

29
limitów. Takie wyjątki będą, na ile to możliwe, zgodne z postanowieniami niniejszej Normy, ale
mogą uwzględniać częstsze lub dłuższe okresy urlopu lub przyznanie urlopu wyrównawczego dla
marynarzy na wachcie lub marynarzy na statkach odbywających krótkie podróże.

14. adne z postanowień niniejszej Normy nie będzie interpretowane jako pomniejszające prawo
kapitana statku do wymagania od marynarza pełnienia obowiązków przez tyle godzin, ile to
konieczne ze względu na bezpieczeństwo statku, osób na pokładzie lub ładunku lub ze względu na
potrzebę udzielenia pomocy statkom lub osobom, które takiej pomocy potrzebują. W związku z tym
kapitan statku może zawiesić obowiązywanie rozkładu godzin pracy i wypoczynku i wymagać od
marynarza pracy przez tyle godzin, ile to konieczne, dopóki sytuacja nie powróci do normy. Po
powrocie sytuacji do normy kapitan statku, tak szybko jak to możliwe, przyzna marynarzom, którzy
pracowali w czasie przeznaczonym zgodnie z rozkładem na wypoczynek, ekwiwalentne okresy
wypoczynku.

Wytyczna B2.3 – Godziny pracy i wypoczynku

Wytyczna B2.3.1 – Młodzi marynarze

1. Na morzu i w porcie następujące postanowienia będą stosowane wobec wszystkich młodych
marynarzy w wieku poniżej 18 lat.

(a) liczba godzin pracy nie przekroczy ośmiu godzin pracy dziennie i 40 godzin pracy
tygodniowo, a praca w nadgodzinach powinna być wykonywana tylko gdy jest to
nieuniknione ze względów bezpieczeństwa;

(b) powinna być zapewniona wystarczająca ilość czasu na wszystkie posiłki i przynajmniej
godzinna przerwa na główny posiłek dnia; oraz

(c) powinna być przyznana możliwość 15-minutowej przerwy po każdym dwugodzinnym okresie
ciągłej pracy.

2. W drodze wyjątku postanowienia ustępu 1 niniejszej Wytycznej nie muszą być stosowane gdy:

(a) są niewykonalne dla młodych marynarzy na pokładzie, w siłowni i w kuchni, przydzielonych
do pełnienia wachty lub pracy na zmianę; albo

(b) zaszkodziłoby to efektywności szkolenia młodych marynarzy zgodnie z ustalonymi
programami i planami.

3. Takie wyjątkowe sytuacje powinny być rejestrowane wraz z ich powodami i podpisane przez
kapitana.

4. Ustęp 1 niniejszej Wytycznej nie zwalnia młodych marynarzy od dotyczącego wszystkich
marynarzy ogólnego obowiązku pracy w jakichkolwiek sytuacjach kryzysowych, zgodnie z
postanowieniami ustępu 14 Normy A2.3.

Prawidło 2.4 – Prawo do urlopu

Cel: Zapewnienie, że marynarzom będzie przysługiwać odpowiedni urlop


30
1. Każdy Członek będzie wymagać, by marynarze zatrudnieni na statku podnoszącym jego banderę
otrzymywali coroczny płatny urlop na odpowiednich warunkach, zgodnie z postanowieniami
Kodeksu.

2. Marynarze otrzymają prawo do urlopu na lądzie w celu poprawy stanu swojego zdrowia i kondycji,
stosownie do wymagań związanym z ich stanowiskiem.

Norma A2.4 – Prawo do urlopu

1. Każdy Członek przyjmie ustawodawstwo określające minimalne standardy corocznego urlopu dla
marynarzy służących na statkach podnoszących jego banderę, zwracając właściwą uwagę na
szczególne potrzeby marynarzy w zakresie takiego urlopu.

2. Z zastrzeżeniem wszelkich układów zbiorowych pracy lub ustawodawstwa wprowadzających
odpowiednią metodę obliczeń uwzględniających szczególne potrzeby marynarzy w tym zakresie,
coroczny płatny urlop będzie obliczany w oparciu o co najmniej 2,5 dnia kalendarzowego na miesiąc
zatrudnienia. Sposób w jaki będzie obliczana długość służby zostanie określony przez właściwą
władzę lub odpowiednie mechanizmy stosowane w danym kraju. Usprawiedliwione nieobecności w
pracy nie będą wliczane do corocznego urlopu.

3. Wszelkie porozumienia naruszające prawo do minimalnego wymiaru płatnego urlopu określone w
niniejszym Standardzie, z wyjątkiem przypadków określonych przez właściwą władzę, będą
zabronione.

Wytyczna B2.4 – Prawo do urlopu

Wytyczna B2.4.1 – Obliczanie wymiaru

1. Zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiednimi mechanizmami w
każdym kraju, służba nie wynikająca z postanowień umowy powinna być liczona jako część okresu
służby.

2. Zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiedni układ zbiorowy pracy
nieobecność w pracy w celu uczestniczenia w zatwierdzonym szkoleniu zawodowym lub z powodów
takich jak choroba, uszkodzenie ciała lub macierzyństwo powinna być traktowana jako część okresu
służby.

3. Poziom płacy podczas płatnego urlopu powinien być równy zwyczajnemu poziomowi
wynagrodzenia marynarza wynikającemu z ustawodawstwa krajowego albo umowy o pracę. W
przypadku marynarzy zatrudnionych na okresy krótsze niż jeden rok lub w przypadku ustania
stosunku zatrudnienia prawo do urlopu powinno zostać obliczone proporcjonalnie.

4. Do corocznego płatnego urlopu nie powinno się zaliczać:

(a) państwowych i zwyczajowych świąt uznawanych w państwie bandery, bez względu na to czy
przypadają one w czasie płatnego urlopu;

(b) okresów niezdolności do pracy wynikających z choroby lub uszkodzenia ciała lub
macierzyństwa, zgodnie z warunkami określonymi przez właściwą władzę lub odpowiednie
mechanizmy stosowane w poszczególnych krajach;

(c) tymczasowego urlopu na lądzie przyznanego marynarzowi zgodnie z umową o pracę; oraz

31