Rządowy projekt ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej

10
2. Wysokość kary pieniężnej wynosi do 3 % przychodu podmiotu,
osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym i przy jej nałożeniu organy, o których
mowa w ust. 1, uwzględniają zakres i stopień szkodliwości naruszenia, dotychczasową
działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.
3. Podmiot obowiązany jest do dostarczenia organowi, o którym mowa
w ust. 1, na każde jego żądanie, w terminie 30 dni od dnia otrzymania żądania, danych
niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary pieniężnej. W przypadku
niedostarczenia danych lub gdy dostarczone dane uniemożliwiają ustalenie podstawy
wymiaru kary, organ, o którym mowa w ust. 1, może ustalić w sposób szacunkowy
podstawę jej wymiaru, nie mniejszą jednak niż kwota 500 tys. zł.
4. W przypadku gdy okres działalności podmiotu jest krótszy niż rok
kalendarzowy, za podstawę wymiaru kary pieniężnej przyjmuje się kwotę 500 tys. zł.
5. Kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa.

Art. 19. 1. Jeżeli przedsiębiorca, którego działalność polega na sprzedaży odbior-
ników cyfrowych, nie wykonuje obowiązku, o którym mowa w art. 6 ust. 1, 2 lub 5,
podlega karze pieniężnej w wysokości od 1 tys. zł do 50 tys. zł.
2. Ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia się stopień
szkodliwości czynu, zakres naruszenia oraz dotychczasową działalność przedsiębiorcy.
3. Karę nakłada w drodze decyzji administracyjnej wojewódzki inspektor
Inspekcji Handlowej.
4. Kara pieniężna stanowi dochód budżetu państwa.


Rozdział 5
Zmiany w przepisach obowiązujących

Art. 20. W ustawie z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U.
z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.4)) wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 34:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Przewodniczący Krajowej Rady, po zasięgnięciu opinii
Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w zakresie

11
określonym w ust. 1a pkt 3, ogłasza w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
informacje o możliwościach uzyskania koncesji na
rozpowszechnianie w sposób rozsiewczy naziemny
programu radiowego lub telewizyjnego oraz ustala termin,
nie krótszy niż 45 dni od dnia ogłoszenia, do składania
wniosków o udzielenie koncesji.”,
b) w ust. 1a pkt 3 otrzymuje brzmienie:
„3) częstotliwości lub kanały oraz maksymalną moc
promieniowaną i lokalizację stacji nadawczych
przeznaczonych do rozpowszechniania programu lub
obszar, na którym mogą być wykorzystywane
częstotliwości, chyba że do rozpowszechniania programu
nie jest wymagana rezerwacja częstotliwości;”;
2) w art. 37:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Koncesja określa w szczególności:
1) nadawcę, jego siedzibę albo miejsce zamieszkania;
2) przedmiot działalności objętej koncesją;
3)
sposób rozpowszechniania programu (analogowy
rozsiewczy naziemny, cyfrowy rozsiewczy naziemny
w
multipleksie, rozsiewczy satelitarny, w sieciach
telekomunikacyjnych innych niż wykorzystywane do
rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub
rozsiewczego satelitarnego) oraz:
– dla rozpowszechniania analogowego rozsiewczego
naziemnego:
a) lokalizację stacji,
b) wysokość zawieszenia anteny,
c) maksymalną moc promieniowaną,
d) charakterystykę promieniowania anteny,
e) częstotliwość,
f) polaryzację,

12
–

dla rozpowszechniania cyfrowego rozsiewczego
naziemnego w multipleksie:
g) określenie multipleksu,
h) obszar rozpowszechniania,
– dla rozpowszechniania rozsiewczego satelitarnego:
i) nazwę wykorzystywanego satelity,
j) położenie satelity na orbicie,
k) częstotliwość,
l) lokalizację stacji dosyłowej,
– dla rozpowszechniania w sieciach telekomunikacyj-
nych innych niż wykorzystywane do rozpowszech-
niania rozsiewczego naziemnego lub rozsiewczego
satelitarnego:
m) lokalizację stacji głównej,
n) obszar objęty siecią telekomunikacyjną;
4) rodzaj programu i czas jego rozpowszechniania;
5) datę rozpoczęcia rozpowszechniania programu;
6) termin wygaśnięcia koncesji;
7) udział w programie audycji wytworzonych przez
producentów krajowych.”,
b) ust. 3 i 3a otrzymują brzmienie:
„3. Koncesja, w zakresie określonym w ust. 1 pkt 3, jest
udzielana w porozumieniu z Prezesem Urzędu Komunikacji
Elektronicznej, który zajmuje stanowisko mając na
względzie spełnienie warunków określonych w art. 114
ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo teleko-
munikacyjne.
3a. Jeżeli do rozpowszechniania programu radiofonicznego lub
telewizyjnego jest wymagana rezerwacja częstotliwości,
Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej dokonuje jej
niezwłocznie na rzecz nadawcy, który uzyskał koncesję,
chyba że program ten będzie rozpowszechniany przez
operatora multipleksu w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą
naziemną. Do dokonywania, wprowadzania zmian lub

13
cofania rezerwacji częstotliwości stosuje się przepisy
art. 114 i 115 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo
telekomunikacyjne oraz nie stosuje się przepisów art. 116
tej ustawy.”;
3) art. 43 otrzymuje brzmienie:
„Art. 43. 1. Podmiot rozprowadzający program w sieci tele-
komunikacyjnej, z wyłączeniem podmiotu rozprowa-
dzającego program w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą
naziemną w multipleksie, jest obowiązany do
rozprowadzania programów „Telewizja Polska I”,
„Telewizja Polska II” i jednego programu regionalnego
rozpowszechnianego przez Telewizję Polską S.A. oraz
programów rozpowszechnianych w dniu wejścia
w życie ustawy z dnia … o wdrożeniu naziemnej
telewizji cyfrowej (Dz. U. Nr …, poz. ...) na podstawie
koncesji na rozpowszechnianie tych programów
w sposób analogowy drogą rozsiewczą naziemną przez
Telewizję Polsat S.A., TVN S.A., Polskie Media S.A.,
Telewizję Puls Sp. z o.o. W przypadku podmiotu
rozprowadzającego programy w sieciach teleko-
munikacyjnych innych niż wykorzystywane do
rozpowszechniania rozsiewczego naziemnego lub
rozsiewczego satelitarnego obowiązek rozprowadzania
programu regionalnego dotyczy programu regionalnego
właściwego dla danego obszaru.
2. Nadawca, który rozpowszechnia program, wymieniony
w ust. 1, nie może odmówić podmiotowi
rozprowadzającemu program w sieci telekomuni-
kacyjnej, o której mowa w ust. 1, zgody na
rozprowadzanie tego programu, ani też nie może
uzależnić udzielenia takiej zgody od uiszczania
jakiegokolwiek wynagrodzenia, w tym w szczególności
z tytułu udzielenia licencji za korzystanie z nadania.

14
3. Przewodniczący Krajowej Rady przeprowadza ocenę
realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1, nie
rzadziej niż raz na dwa lata, kierując się interesem
społecznym w zakresie dostarczania informacji,
udostępniania dóbr kultury i sztuki, ułatwiania
korzystania z oświaty, sportu i dorobku nauki
i upowszechniania edukacji obywatelskiej.
4.
Wyniki oceny Przewodniczący Krajowej Rady
przedstawia ministrowi właściwemu do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego, który podejmuje
działania konieczne do zapewnienia, aby obowiązki,
o
których mowa w
ust. 1, były proporcjonalne
i przejrzyste oraz nakładane jedynie wtedy, gdy jest to
niezbędne do realizacji celów określonych w ust. 3.”;
4) po art. 43 dodaje się art. 43a w brzmieniu:
„Art. 43a. 1. Nadawca, który rozpowszechnia program, wymieniony
w art. 43 ust. 1, jest obowiązany do nieodpłatnego
udostępniania tego programu na wniosek podmiotu,
o którym mowa w art. 43 ust. 1, rozprowadzającego
program, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku.
2. Jeżeli nadawca nie wykonał obowiązku polegającego
na nieodpłatnym udostępnianiu programu, Przewod-
niczący Krajowej Rady, na wniosek podmiotu,
o którym mowa w art. 43 ust. 1, rozprowadzającego
program, wzywa nadawcę do udostępnienia tego
programu temu podmiotowi, w terminie 14 dni od dnia
doręczenia wezwania.

3. Podmiot, o którym mowa w art. 43 ust. 1,
rozprowadzający program, obowiązany jest:
1) rozprowadzać i oferować program, który został
mu nieodpłatnie udostępniony;
2) umieszczać w swojej ofercie informację, że
program ten jest przeznaczony do powszechnego