Rządowy projekt ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych

Załącznik nr 9

SZCZEGÓŁOWY SPOSÓB MONITOROWANIA WIELKOŚCI EMISJI CO2 Z INSTALACJI
DO PRODUKCJI SZKŁA, W TYM WŁÓKNA SZKLANEGO

A. ZAKRES I KOMPLETNOŚĆ
1. W załączniku określa się sposób monitorowania wielkości emisji CO2 z instalacji do produkcji
szkła, w tym włókna szklanego.
2. Jeżeli w instalacji prowadzi się oczyszczanie gazów odlotowych , to powstałą wielkość emisji CO2
należy liczyć zgodnie z warunkami określonymi w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

B. OKREŚLANIE WIELKOŚCI EMISJI CO2
Do źródeł emisji CO2 z instalacji do produkcji szkła, w tym włókna szklanego, należą:
1)
topienie węglanów alkalicznych i metali ziem alkalicznych w surowcach;
2)
konwencjonalne paliwa kopalne do wypalania;
3)
alternatywne paliwa bazujące na kopalinach i surowcach;
4)
paliwa do wypalania z biomasy, w tym odpady biomasy;
5)
dodatki zawierające węgiel, w tym koks oraz pył węglowy;
6)
oczyszczanie gazów odlotowych;
7)
inne paliwa.

C. OBLICZANIE WIELKOŚCI EMISJI CO2

1. Wielkość emisji CO2 pochodzącej z procesów spalania
Procesy spalania, w których używa się różnych rodzajów paliw odbywające się w instalacjach do
produkcji szkła, w tym włókna szklanego, podlegają monitorowaniu i rozliczaniu zgodnie
z warunkami określonymi w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

2. Wielkość emisji CO2 pochodzącej z procesów technologicznych
CO2 jest uwalniany z węglanów zawartych w surowcach w czasie topienia oraz w procesie
neutralizacji HF, HCl i SO2 wapieniem lub innymi węglanami w gazach spalinowych. Emisje CO2
pochodzące z rozpadu węglanów w procesie topienia i oczyszczania stanowią część wielkości emisji
CO2 pochodzącej z instalacji. Dodaje się je do ogólnej wielkości emisji CO2, ale w miarę możliwości,
oddzielnie podaje się w raporcie.
Wielkość emisji CO2 uwolniona z węglanów w surowcach w czasie topienia w piecu bezpośrednio
związana z produkcją szkła można obliczać na podstawie przetworzonej ilości węglanów z surowców
– głównie z sody, wapienia, dolomitu, węglanów alkalicznych lub węglanów ziem alkalicznych
uzupełnionych szkłem z odzysku.
Obliczanie wielkości emisji CO2 z węglanu polega na obliczeniu ilości zużytych węglanów, przy
użyciu następującego wzoru:
E = Σ {Dwęglany * We}+ Σ {Dodatki * We}
gdzie:
E – oznacza wielkość emisji CO2 [Mg CO2],
Dwęglany – oznacza dane dotyczące rodzaju instalacji – ilośc zużytych surowców węglanowych,
Dodatki - ilośc zużytych dodatków zawierających węgiel
We – oznacza wskaźnik emisji [Mg CO2/Mg].


68
2 .1 .1 . Da ne do t y c zące działalności – D
Dwęglany to ilość surowców węglanowych lub dodatków związanych z emisją CO2 (takich jak dolomit,
wapień, soda i inne węglany), ziem alkalicznych lub węglanów alkalicznych w surowcach
przerobionych w danym roku okresu rozliczeniowego, jak również ilość dodatków zawierających
węgiel.
Poziom
Prowadzący instalacje lub jego dostawca określają całkowitą masę [Mg] surowców
dokładności 1
węglanowych lub dodatków zawierających węgiel, zużytą w danym roku okresu
rozliczeniowego, w podziale na poszczególne surowce, z maksymalną
dopuszczalną niepewnością wynoszącą mniej niż ± 2,5 %.
Poziom
Prowadzący instalacje lub jego dostawca określają całkowitą masę [Mg]
dokładności 2
surowców węglanowych lub dodatków zawierających węgiel, zużytą w danym
roku okresu rozliczeniowego, w podziale na poszczególne surowce, z maksymalną
dopuszczalną niepewnością wynoszącą mniej niż ± 1,5 %.

2 .1 .2 . W s ka źnik emisji – We
Wskaźnik emisji CO2 oblicza się i umieszcza w rocznym raporcie w jednostkach masy uwolnionego
CO2 na Mg każdego surowca węglowego. Do przeliczania danych dotyczących składu na wskaźnik
emisji CO2 należy stosować współczynniki stechiometryczne przedstawione w tabeli nr 1.
Poziom
Czystość odnośnych materiałów wsadowych określa się poprzez zastosowanie
dokładności 1
najlepszych praktyk w branży przemysłowej. Wyprowadzone wartości
dostosowuje się stosownie do wilgotności i zawartości skał płonnych
w stosowanym materiale węglanowym.
Poziom
Ilości odnośnych węglanów w każdym z odnośnych materiałów wsadowych
dokładności 2
określa się z zastosowaniem warunków określonych w części G załącznika nr 1
do rozporządzenia.
Tabela nr 1
Węglany Wskaźnik emisji [Mg CO2 / Mg Ca-, Mg-, Na-, Ba-, lub inne węglany]
CaCO3
0,440
MgCO3
0,522
Na2CO3
0,415
BaCO3
0,223
Li2CO3
0,596
K2CO3
0,318
SrCO3
0,298
NaHCO3
0,524

69
Ogólnie: X
2-
y
Wskaźnik emisji = [MCO 2]/ {Y * [Mx] + Z *MCO 3 ]}
(CO3)z
gdzie:
X – oznacza ziemię alkaliczną lub metal alkaliczny
Mx – oznacza masę cząsteczkową X w [g/mol]
MCO 2 – oznacza masę cząsteczkową CO2 = 44 [g/mol]
MCO 2--
2-
3
– oznacza masę cząsteczkową CO3 = 60 [g/mol]
Y – oznacza liczbę stechiometryczną
X = 1 dla metali na bazie ziem alkalicznych
lub X = 2 dla metali alkalicznych
Z – oznacza liczbę stechiometryczną CO 2-
3 = 1



D . POMIAR WIELKOŚCI EMISJI CO2
Stosuje się sposoby wykonywania pomiaru wielkości emisji CO2 z instalacji przy pomocy ciągłych
pomiarów emisji określone w załączniku nr 1 i 14 do rozporządzenia.



































03/26rch

70
Załącznik nr 10

SZCZEGÓŁOWY SPOSÓB MONITOROWANIA WIELKOŚCI EMISJI CO2 Z INSTALACJI
DO PRODUKCJI WYROBÓW CERAMICZNYCH ZA POMOCĄ WYPALANIA

A. ZAKRES I KOMPLETNOŚĆ
W załączniku określa się sposób monitorowania wielkości emisji CO2 z instalacji do produkcji
wyrobów ceramicznych za pomocą wypalania.

B. OKREŚLANIE WIELKOŚCI EMISJI CO2
Do źródeł emisji CO2 z instalacji do produkcji wyrobów ceramicznych za pomocą wypalania należą:
1)
konwencjonalne paliwa kopalne do wypalania;
2)
alternatywne paliwa do wypalania bazujące na kopalinach;
3)
paliwa do wypalania z biomasy;
4)
kalcynacja wapienia/dolomitu i innych węglanów znajdujących się w surowcach ;
5)
wapień i inne węglany stosowane do ograniczania zanieczyszczeń powietrza i w innych
procesach oczyszczania gazów spalinowych;
6)
kopalne/pochodzące z biomasy dodatki stosowane do wywołania porowatości, np. polistyren,
pozostałości z produkcji papieru u trociny;
7)
kopalne materiały organiczne w glinie i innych surowcach.

C. OBLICZANIE EMISJI CO2

1. Wielkość emisji CO2 pochodzącej z procesów spalania
Procesy spalania, które występują w instalacjach do produkcji wyrobów ceramicznych za pomocą
wypalania podlegają monitorowaniu i rozliczaniu zgodnie z warunkami określonymi w załączniku
nr 2 do rozporządzenia.

2. Wielkość emisji CO2 pochodzącej z procesów technologicznych
CO2 jest uwalniany w czasie kalcynacji surowców w piecu i w czasie utleniania materiału
organicznego gliny i dodatków oraz z neutralizacji HF, HC1 i SO2 występujących w gazach
spalinowych, wapieniem lub innymi węglanami oraz w innych procesach oczyszczania gazów
spalinowych.
Wielkość emisji CO2 z rozkładu węglanów i utleniania materiału organicznego w piecu, a także
z oczyszczania gazów spalinowych dodaje się do wielkość emisji CO2 pochodzących z danej instalacji.
Wielkość emisji CO2 dodaje się do całkowitej wielkości emisji CO2, ale w miarę możliwości zgłasza
oddzielnie.
Wielkość emisji CO2 oblicza się przy użyciu następującego wzoru:

E całkowita = E wsad + E oczyszczanie
gdzie:
E całkowita – oznacza całkowitą wielkość emisji CO2 [Mg CO2],
E wsad – oznacza wielkość emisji CO2 z wsadu [Mg CO2],
E oczyszczanie – oznacza wielkość emisji CO2 z procesu oczyszczania gazów spalinowych [Mg
CO2].



71
2.1. Wielkość emisji CO2 pochodzącą z materiałów wsadowych.
Wielkość emisji CO2 pochodzącą z węglanów oraz z węgla zawartego w innych materiałach
wsadowych oblicza się, używając metody obliczania opartej na ilości węgla nieorganicznego lub
organicznego zawartego w surowcach (np. różnych węglanach, zawartości organicznej w glinie
i dodatkach) przetworzonych w procesie technologicznym (Metoda A -Węglany) albo stosując
metodykę opartą na tlenkach metali ziem alkalicznych zawartych w wyprodukowanej ceramice
(Metoda B – Tlenki alkaliczne). Te dwie metody uważa się za równoważne w odniesieniu do ceramiki
na bazie oczyszczonych lub syntetycznych glin. Metodę obliczania A stosuje się do produktów
ceramicznych na bazie nieprzetworzonych glin lub w przypadku wykorzystania wszelkich glin lub
dodatków ze znaczącą zawartością substancji organicznych.

2.1.1. Metoda A -Węglany
Obliczenie opiera się na wsadzie węgla (organicznego lub nieorganicznego) w każdym z istotnych
materiałów surowcowych, np. różne rodzaje glin, mieszanek glin oraz dodatków. Kwarc/krzemionka,
skaleń, kaolin i talk mineralny zazwyczaj nie stanowią znaczących źródeł węgla. Dane dotyczące
rodzaju instalacji, wskaźnik emisji CO2 i współczynnik konwersji odnoszą się do zwykłego stanu tego
materiału, najlepiej stanu suchego.
Wielkość emisji CO2 oblicza się przy użyciu następującego wzoru:
E = Σ {Dwęglany * We* Wk}
gdzie:
E – oznacza wielkość emisji CO2 [Mg CO2],
Dwęglany – oznacza dane dotyczące rodzaju instalacji,
We – oznacza wskaźnik emisji [Mg CO2/Mg],
Wk – oznacza współczynnik konwersji.

2 .1 .1 . 1 . Da n e do ty c zące rodzaju instalacji – D
Wymagania te stosuje się oddzielnie do każdego z odnośnych surowców zawierających węgiel
(niebędących paliwami), np. glin lub dodatków, unikając podwójnego liczenia lub pominięcia
związanego z materiałami zawracanymi do procesu lub materiałami obejściowymi.
Poziom
Ilość każdego odpowiedniego surowca lub dodatku [Mg] zużytego w danym roku
dokładności 1
okresu rozliczeniowego (pomniejszoną o straty) określa się z maksymalną
dopuszczalną niepewnością wynoszącą mniej niż ± 7,0 %.
Poziom
Ilość każdego odpowiedniego surowca lub dodatku [Mg] zużytego w danym roku
dokładności 2
okresu rozliczeniowego (pomniejszoną o straty) określa się z maksymalną
dopuszczalną niepewnością wynoszącą mniej niż ± 5,0 %.
Poziom
Ilość każdego odpowiedniego surowca lub dodatku [Mg] zużytego w danym roku
dokładności 3
okresu rozliczeniowego (pomniejszoną o straty) określa się z maksymalną
dopuszczalną niepewnością wynoszącą mniej niż ± 2,5 %.

2 .1 .1 . 2 . Ws k a źnik emisji – We
Można zastosować jeden zagregowany wskaźnik emisji CO2, obejmujący węgiel organiczny
i nieorganiczny („węgiel całkowity (TC)”) dla każdego strumienia emisji (tj. odnośnej mieszanki
surowców lub dodatku). Alternatywnie można zastosować dwa różne wskaźniki emisji dla
„całkowitego węgla nieorganicznego (TIC)” i „całkowitego węgla organicznego (TOC)” dla każdego
strumienia materiałów wsadowych.
W stosownych przypadkach, do przetworzenia danych dotyczących składu poszczególnych węglanów
stosuje się współczynniki stechiometryczne przedstawione w tabeli 1. Frakcje biomasy w dodatkach,

72