Rządowy projekt ustawy o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych

2. Przechowuje się odpowiednie dokumenty aby były dostępne w przypadku gdy są one potrzebne do
wykonania działań w zakresie przepływu danych, oraz działań kontrolnych. Zapewnia się procedurę
na potrzeby identyfikowania, tworzenia, rozprowadzania i kontrolowania wersji tych dokumentów.




CZĘŚĆ E
Wskaźniki emisji
1. Część E załącznika do niniejszego rozporządzenia zawiera referencyjne wskaźniki emisji CO2 dla
poziomu dokładności 1, pozwalające na korzystanie w zakresie spalania paliw ze wskaźników nie
będących specjalnymi wskaźnikami dla konkretnych rodzajów instalacji.
2. Jeżeli dane paliwo nie należy do żadnego określonego w tabeli nr 2 niniejszego załącznika do
rozporządzenia, rodzaju paliw, przypisuje się we własnym zakresie stosowane paliwo do jednego
z tych rodzajów paliw.
Tabela nr 2. Wskaźniki emisji CO2 dla paliw odniesione do wartości opałowej (NCV) oraz wartości
opałowe w przeliczeniu na jednostkę masy paliwa.
Rodzaj paliwa
Wskaźnik emisji CO2
Wartość opałowa
[MgCO2 /TJ]
(TJ/Gg)


Wytyczne IPCC z 2006 r.
Wytyczne IPCC z 2006 r.
(z wyjątkiem biomasy)

Ropa naftowa
73,3
42,3
Orimulsja (emulsja wody z ropą) 76,9
27,5
Płynne na bazie gazu ziemnego
64,1
44,2
Gazolina NGL
69,2
44,3
Kerozyna
71,8
43,8
Olej łupkowy 73,3
38,1
Gaz/olej napędowy 74,0
43,0
Pozostałościowy olej napędowy 77,3
40,4
Gaz ziemny skroplony
63,0
47,3
Etan

61,6
46.4
Ciężka benzyna
73,3
44,5
Bitum 80,6
40,2
Smary 73,3
40,2
Koks ponaftowy
97,5
32,5
Półprodukty ropy
73,3
43,0
Gaz rafineryjny
51,3
49,5
Parafiny
73,3
40,2
Benzyna lakiernicza i SBP (White
73,3 40,2
Spirit & SBP)
Inne produkty ropopochodne
73,3
40,2

19
Antracyt
98,2
26,7
Węgiel koksujący
94,5
28,2
Inne rodzaje węgla bitumicznego
94,5
25,8
Węgiel podbitumiczny (< 24 GJ/Mg)
96,0
18,9
Węgiel brunatny (< 17,5 GJ/Mg)

101,1
11.9
Łupki naftowe i piaski roponośne
106,6
8,9
Paliwo brykietowane
97,5
20,7
Koks z koksowni i koks z węgla
107,0 28,2
brunatnego
Koks gazowniczy
107,0
28,2
Smoła węglowa
80,6
28,0
Gaz miejski
44,7
38,7
Gaz koksowniczy
44,7
38,7
Gaz wielkopiecowy
259,4
2,5
Gaz konwertorowy
171,8
7,1
Gaz ziemny
56,1
48,0
Odpady przemysłowe
142,9
nie dotyczy
Oleje odpadowe
73,3
40,2
Torf
105,9
9.8
Drewno/Odpady na bazie drewna
0
15,6
Inne rodzaje stałej biomasy pierwotnej
0
11,6
Węgiel drzewny
0
29,5
Biobenzyna 0

27,0
Biodiesel 0

27,0
Inne biopaliwa ciekłe
0
27,4
Gaz składowiskowy
0
50,4
Gaz pofermentacyjny
0
50,4
Inne rodzaje biogazu
0
50,4


Inne źródła:
Inne źródła:
Opony zużyte 85,0
nie
dotyczy
Tlenek węgla 155,2
10,1
Metan 54,9
50,0
CZĘŚĆ F
Wykaz materiałów uznawanych za biomasę neutralną pod względem CO2
1. Za biomasę, której przydzielony jest wskaźnik emisji CO2 wynoszący 0 [Mg CO2/TJ lub Mg lub m3]
uznaje się:
1)
Grupa 1: Rośliny i części roślin między innymi: słoma, siano i trawa, liście, drewno,
korzenie, pnie, kora, rośliny uprawne, w tym kukurydza i pszenżyto;

20
2)
Grupa 2: Odpady biomasy, produkty i produkty uboczne z biomasy między innymi:
odpady przemysłowe drewna, w tym odpady z obróbki i przetwórstwa drewna, wytwarzanie
przedmiotów i konstrukcji drewnianych oraz powstające przy wytwarzaniu materiałów
drewnopochodnych, drewno poużytkowe, w tym produkty i materiały drewniane oraz
poużytkowe produkty finalne i półprodukty przetwórstwa drzewnego, odpady na bazie drewna
z przemysłu celulozowego, drzewne i drewnopochodne odpady przemysłu papierniczego,
np. ług czarny, surowy olej talowy, olej talowy oraz olej smołowy z produkcji celulozy,
pozostałości z leśnictwa, lignina z przetwarzania roślin zawierających lignocelulozę, mączka
zwierzęca, rybna i spożywcza, tłuszcze, oleje i łój zwierzęcy, rybne i spożywcze, pierwotne
(biomasowe) pozostałości przy produkcji żywności i napojów, oleje i tłuszcze jadalne; nawóz
zwierzęcy, pozostałości roślin uprawnych, osady ściekowe, biogaz wytwarzany podczas
procesów gnilnych, fermentacji lub gazyfikacji biomasy, szlam portowy i inne szlamy i osady
wodne, gaz składowiskowy; węgiel drzewny;
3)
Grupa 3: Frakcje biomasy z materiałów mieszanych między innymi: frakcja biomasy
z ładunku zbieranego z powierzchni zbiorników wodnych w ramach ich utrzymywania,
frakcja biomasy z pozostałości mieszanych pochodzących z produkcji żywności i napojów,
frakcja biomasy z kompozytów zawierających drewno, frakcja biomasy z odpadów
włókienniczych, frakcja biomasy z papieru, tektury i tektury wielowarstwowej, frakcja
biomasy z odpadów komunalnych i przemysłowych, frakcja biomasy ługu siarczynowego
zawierająca węgiel pochodzenia organicznego, frakcja biomasy z przetworzonych odpadów
komunalnych i przemysłowych; frakcja biomasy z eteru etylowo-tert-butylowego (ETBE);
frakcja biomasy z butanolu;
4)
Grupa 4: Paliwa, których wszystkie składniki i produkty pośrednie zostały
wyprodukowane z biomasy między innymi: bioetanol, biodiesel, eteryfikowany bioetanol,
biometanol, bioeter dimetylowy, bio-olej i biogaz.
2. Za biomasę nie uznaje się frakcji torfowych i frakcji skamielin wymienionych wyżej materiałów.
Nie wymaga się stosowania procedur analitycznych wykazujących czystość materiałów zaliczonych
do grup 1 i 2, chyba, że domieszka innych materiałów lub paliw jest widoczna przy oglądzie lub
wyczuwalna węchem.



CZĘŚĆ G
Określanie zestawu danych dla konkretnych rodzajów instalacji
1 . O k r e ślanie wartości opałowej i wskaźników emisji CO2 dla paliw
1. Szczególną procedurę określenia wskaźników emisji CO2 dla konkretnych rodzajów instalacji, wraz
z procedurą próbkowania dla konkretnych rodzajów paliwa, określa się w procedurze monitorowania
opisanej w zezwoleniu.
2. Stosuje się procedury próbkowania paliwa i ustalania jego wartości opałowej, zawartości węgla
i wskaźnika emisji CO2 zgodnie ze znormalizowaną metodą, która ogranicza błędy w zakresie
próbkowania i dokonywania pomiarów, i której niepewność pomiaru jest znana, zgodnie z dostępnymi
normami CEN15). Jeżeli odpowiednie normy CEN nie są dostępne, stosuje się odpowiednie normy
ISO16) lub odpowiednie normy krajowe. Jeżeli nie istnieje żadna odpowiednia norma, dane procedury
można stosować zgodnie z zasadami określającymi dobre praktyki produkcyjne dla danej branży.

15) Na przykład: PN-EN ISO 6976 „Gaz ziemny – Obliczanie wartości kalorycznych, gęstości, gęstości
względnej i liczby Wobbego na podstawie składu”, PN-EN ISO 4259 „Przetwory naftowe – Wyznaczanie
i stosowanie precyzji metod badania.
16) Na przykład: PN-ISO 13909-1,2,3,4 Węgiel kamienny i koks – Mechaniczne pobieranie próbek; PN-ISO
5069-1,2 Węgle brunatne (lignity) – Zasady pobierania próbek; PN-ISO PN-G-04525 Paliwa stałe – określanie
zawartości węgla i wodoru; PN-ISO 925 Paliwa stałe – Oznaczanie zawartości węgla węglanowego - Metoda
wagowa; PN-EN ISO 9300 Pomiary strumienia masy gazu za pomocą dysz Venturiego o przepływie
krytycznym.

21
3. Laboratorium wykorzystane przy określaniu wskaźnika emisji CO2, zawartości węgla i wartości
opałowej powinno spełniać wymagania przedstawione w niniejszym załączniku. W celu osiągnięcia
odpowiedniej dokładności wskaźnika emisji CO2 dla konkretnego rodzaju instalacji (poza
dokładnością procedury analitycznej w celu określenia zawartości węgla i wartości opałowej),
decydujące znaczenie mają częstotliwość próbkowania, procedura próbkowania i przygotowanie
próbkowania. Czynniki te są w znacznym stopniu uzależnione od stanu i stopnia jednorodności
danego paliwa/materiału. Wymagana liczba próbek będzie większa w wypadku materiałów bardzo
niejednorodnych, takich jak stałe odpady komunalne, a znacznie mniejsza w wypadku większości
paliw gazowych lub płynnych w obrocie handlowym.
4. Procedura próbkowania i częstotliwość analiz określających zawartość węgla, wartości opałowe
i wskaźniki emisji CO2 muszą być zgodne z wymaganiami określonymi w części G pkt 6 załącznika
nr 1 do rozporządzenia.
5. Pełną dokumentację procedur stosowanych w danym laboratorium do określania wskaźnika emisji
CO2 oraz pełen zestaw wyników przechowuje się i udostępnia weryfikatorowi rocznego raportu.

2 . O k r e ślanie współczynników utleniania dla konkretnych rodzajów instalacji
1. Szczególną procedurę określenia współczynników utleniania dla konkretnych rodzajów instalacji,
wraz z procedurą próbkowania dla konkretnych rodzajów paliwa określa się w procedurze
monitorowania opisanej w zezwoleniu.
2. Stosowane procedury próbkowania i określania składu danego materiału lub wyprowadzania
wskaźnika emisji CO2 procesu (współczynników utleniania) powinny, jeśli są dostępne, być zgodnie
ze znormalizowaną metodą, która ogranicza błędy w zakresie próbkowania i dokonywania pomiarów,
i której niepewność pomiaru jest znana, zgodnie z dostępnymi normami CEN. Jeżeli odpowiednie
normy CEN nie są dostępne, stosuje się odpowiednie normy ISO lub odpowiednie normy krajowe.
Jeżeli nie istnieje żadna odpowiednia norma, dane procedury można stosować zgodnie z zasadami
określającymi dobre praktyki produkcyjne dla danej branży.
3. Wykorzystane w tym celu laboratorium musi spełniać wymagania przedstawionymi w części
G pkt 5 załącznika nr 1 do rozporządzenia. Procedura próbkowania i częstotliwość analiz muszą być
zgodne z wymaganiami w części G pkt 6 załącznika nr 1 do rozporządzenia.
4. Pełną dokumentację procedur stosowanych w danym laboratorium do określania współczynników
utleniania oraz pełen zestaw wyników przechowuje się i udostępnia weryfikatorowi rocznego raportu.

3 . O k r eślanie współczynników emisji pochodzących z procesów
t e c h n o l o g i c zn y c h , w sp ó łczynników konwersji i danych dotyczących składu.
1. Szczególną procedurę określenia współczynników emisji pochodzących z procesów
technologicznych dla konkretnych rodzajów instalacji, wraz z procedurą próbkowania dla konkretnych
rodzajów paliwa, określa się w procedurze monitorowania opisanej w zezwoleniu.
2. Stosowane procedury próbkowania i określania składu danego materiału lub wyprowadzania
wskaźnika emisji procesu powinny, jeśli są dostępne, być zgodnie ze znormalizowaną metodą, która
ogranicza błędy w zakresie próbkowania i dokonywania pomiarów, i której niepewność pomiaru jest
znana, zgodnie z dostępnymi normami CEN. Jeżeli odpowiednie normy CEN nie są dostępne, stosuje
się odpowiednie normy ISO lub odpowiednie normy krajowe. Jeżeli nie istnieje żadna odpowiednia
norma, dane procedury można stosować zgodnie z zasadami określającymi dobre praktyki
produkcyjne dla danej branży.
3. Wykorzystane w tym celu laboratorium musi spełniać wymagania przedstawionymi w części G pkt
5 niniejszego załącznika do rozporządzenia. Procedura próbkowania i częstotliwość analiz muszą być
zgodne z wymaganiami w części G pkt 6 niniejszego załącznika do rozporządzenia.
4. Pełną dokumentację procedur stosowanych w danym laboratorium do określania współczynników
utleniania oraz pełen zestaw wyników przechowuje się i udostępnia weryfikatorowi rocznego raportu.

ISO 9951-1993/94: Pomiar przepływu gazu w obwodach zamkniętych - mierniki turbinowe.

22

4 . O k r e ślanie frakcji biomasy
1. Wyrażenie „frakcja biomasy” do celu niniejszego rozporządzenia odnosi się do procentowej
zawartości węgla w spalanej biomasie, zgodnie z definicją biomasy w łącznej masie węgla
w mieszaninie paliwowej.
2. Paliwo lub materiał kwalifikuje się jako czysta biomasa, podlegająca uproszczonym wymaganiom
w zakresie monitorowania i sprawozdawczości przedstawionym w części A „Poziomy dokładności”
niniejszego załącznika do rozporządzenia, jeśli zawartość substancji nie będącej biomasą nie
przekracza 3% całkowitej ilości danego paliwa lub materiału.
3. Szczególną procedurę określenia frakcji biomasy w konkretnym rodzaju paliwa, wraz z procedurą
próbkowania dla konkretnych rodzajów paliwa określa się w procedurze monitorowania opisanej
w zezwoleniu.
4. Stosowane procedury próbkowania i określania składu danego materiału lub wyprowadzania
wskaźnika emisji procesu powinny, jeśli są dostępne, być zgodnie ze znormalizowaną metodą, która
ogranicza błędy w zakresie próbkowania i dokonywania pomiarów, i której niepewność pomiaru jest
znana, zgodnie z dostępnymi normami CEN. Jeżeli odpowiednie normy CEN nie są dostępne, stosuje
się odpowiednie normy ISO lub odpowiednie normy krajowe. Jeżeli nie istnieje żadna odpowiednia
norma, dane procedury można stosować zgodnie z zasadami określającymi dobre praktyki
produkcyjne dla danej branży.
5. Metody mające zastosowanie do określania frakcji biomasy w paliwie mogą być bardzo
zróżnicowane, od ręcznego sortowania składników materiałów mieszanych, poprzez różne metody
określania wartości ogrzewczych mieszaniny dwuskładnikowej i jej dwóch składników czystych, do
analizy izotopowej węgla-14, w zależności od szczególnego charakteru odnośnej mieszaniny
paliwowej. Dla paliw lub materiałów pochodzących z procesów produkcji o zdefiniowanych
i dających się wskazać strumieniach wejściowych, można alternatywnie oprzeć określenie frakcji
biomasy na bilansie masowym węgla pochodzenia kopalnego i pochodzącego z biomasy,
wchodzącego i wychodzącego z danego procesu. Odpowiednie metody podlegają opisaniu
w metodyce monitorowania.
6. Jeżeli określenie frakcji biomasy w mieszaninie paliwowej jest technicznie niewykonalne lub
skutkowałoby nieracjonalnie wysokimi kosztami, przyjmuje się udział biomasy wynoszący 0%,
oznaczający, że cały węgiel zawarty w danym rodzaju paliwa jest pochodzenia kopalnego, albo
proponuje metodę szacowania we własnym zakresie, opisaną w sposobie monitorowania.
7. Wykorzystane w tym celu laboratorium musi spełniać wymagania przedstawione w części G pkt 5
załącznika nr 1 do rozporządzenia. Procedura próbkowania i częstotliwość analiz muszą być zgodne
z wymaganiami w części G pkt 6 załącznika nr 1 do rozporządzenia.
8. Pełną dokumentację procedur stosowanych w danym laboratorium do określania współczynników
utleniania oraz pełen zestaw wyników przechowuje się i udostępnia weryfikatorowi rocznego raportu.




5 . W y ma g a n i a w za k r e s i e o k r e ślania właściwości paliw i materiałów
K o r zy s t a n i e z a k r ed y t o w a n y ch la bo r a t o rió w
1. Zapewnia się określenie wskaźnika emisji CO2, wartości opałowej, współczynnika utleniania,
zawartości węgla, frakcji biomasy i danych dotyczących składu, przez akredytowane laboratorium
w rozumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2010 r. Nr 138,
poz. 935, z późn. zm.) w zakresie powyższych badań.
2. Można korzystać z laboratoriów, które objęte są systemem zarządzania jakością zgodnie z art. 147a
ust. 1a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.


23