Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego

zdrowotnych przysługujących na podstawie przepisów
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych.”;
8) w art. 10b ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego w celu
realizacji zadań, o których mowa w ust. 1 i 2, ma prawo:
1) wstępu do pomieszczeń szpitala psychiatrycznego
związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych,
2) występowania z wnioskiem do personelu zakładu opieki
zdrowotnej, w szczególności do lekarza prowadzącego,
ordynatora oddziału psychiatrycznego (lekarza
kierującego oddziałem) lub kierownika zakładu opieki
zdrowotnej, oraz do podmiotu, który utworzył ten zakład,
o podjęcie działań zmierzających do usunięcia przyczyny
skargi lub zaistniałych naruszeń,
3) wglądu w dokumentację medyczną za zgodą osoby,
o
której mowa w art. 10a ust.
1, jej przedstawiciela
ustawowego, opiekuna prawnego lub faktycznego,
4) porozumiewania
się z osobami, o których mowa w art. 10a
ust. 1 i 2, bez udziału innych osób.”;
9) art. 11 otrzymuje brzmienie:
„Art. 11. 1. Orzeczenie o stanie zdrowia osoby z zaburzeniami
psychicznymi, opinię lub skierowanie do innego
lekarza lub psychologa albo zakładu opieki zdrowotnej
lekarz może wydać wyłącznie na podstawie
uprzedniego osobistego zbadania tej osoby.
Skierowanie do szpitala psychiatrycznego jest
wydawane w dniu badania, a jego ważność wygasa po
upływie 14 dni.
2. Wskazany w ust. 1 okres ważności skierowania ulega
przedłużeniu o czas oczekiwania na przyjęcie do

5
szpitala psychiatrycznego pod warunkiem wpisania na
listę oczekujących na udzielenie świadczenia, o której
mowa w art. 20 ustawy o świadczeniach, w terminie
14 dni od dnia wystawienia skierowania.”;
10) art. 14 otrzymuje brzmienie:
„Art. 14. Osoba z zaburzeniami psychicznymi leczona w szpitalu
psychiatrycznym może uzyskać zgodę ordynatora
(lekarza kierującego oddziałem) na okresowe
przebywanie poza szpitalem bez wypisywania jej
z zakładu, jeżeli nie zagraża to jej życiu albo życiu lub
zdrowiu innych osób.”;
11) w art. 15 ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze
rozporządzenia, cele, rodzaje, zakres programowy, wymiar
czasu, sposób prowadzenia i
dokumentowania zajęć
rehabilitacyjnych organizowanych w szpitalach psychiatrycznych
oraz sposób nagradzania uczestników tych zajęć,
uwzględniając charakter potrzeb osób przebywających
w szpitalach psychiatrycznych, w tym potrzebę podnoszenia
poziomu ich samodzielności.”;
12) art. 18 otrzymuje brzmienie:
„Art. 18. 1. Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami
psychicznymi, przy wykonywaniu czynności
przewidzianych w niniejszej ustawie, można stosować
tylko wtedy, gdy przepis niniejszej ustawy do tego
upoważnia albo osoby te:

1)
dopuszczają się zamachu przeciwko:
a)
życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby lub
b) bezpieczeństwu powszechnemu, lub

6
2) w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają
przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu, lub
3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają
funkcjonowanie zakładu psychiatrycznej opieki
zdrowotnej lub jednostki organizacyjnej pomocy
społecznej.
2. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje
lekarz, który określa rodzaj zastosowanego środka
przymusu oraz osobiście nadzoruje jego wykonanie.
W
szpitalach psychiatrycznych, jednostkach
organizacyjnych pomocy społecznej oraz w trakcie
wykonywania czynności, o których mowa w art. 21
ust. 3 oraz art. 46a ust. 3, jeżeli nie jest możliwe
uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza,
o
zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje
i nadzoruje osobiście jego wykonanie pielęgniarka,
która jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić o tym
lekarza. Każdy przypadek zastosowania przymusu
bezpośredniego i uprzedzenia o
możliwości jego
zastosowania odnotowuje się w
dokumentacji
medycznej.
3. W jednostce organizacyjnej pomocy społecznej, która
nie zatrudnia lekarza, informację, o której mowa w ust.
2, pielęgniarka przekazuje kierownikowi jednostki,
który niezwłocznie informuje o tym upoważnionego
przez marszałka województwa lekarza specjalistę
w dziedzinie psychiatrii.
4. W szpitalu psychiatrycznym lekarz, o którym mowa
w
ust. 2, niezwłocznie zatwierdza zastosowanie
przymusu bezpośredniego zleconego przez
pielęgniarkę lub nakazuje zaprzestanie jego
stosowania.

7
5. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej
decyzji osoby, o której mowa w ust. 2, o zastosowaniu
przymusu bezpośredniego w trakcie wykonywania
czynności, o których mowa w art. 21 ust. 3 oraz art.
46a ust. 3, lub wobec osoby, o której mowa w ust. 1,
której pomocy udziela zespół ratownictwa
medycznego, decyduje i nadzoruje osobiście kierujący
akcją prowadzenia medycznych czynności
ratunkowych, który jest obowiązany niezwłocznie
zawiadomić o tym dyspozytora medycznego. Każdy
przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego
i uprzedzenia
o
możliwości jego zastosowania
odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
6. Zastosowanie przymusu bezpośredniego wobec osoby,
o której mowa w ust. 1 pkt
1 i 2, polega na
przytrzymaniu, przymusowym podaniu leków,
unieruchomieniu lub izolacji, a wobec osoby, o której
mowa w ust. 1 pkt 3 – na przytrzymaniu lub
przymusowym podaniu leku.
7. W sytuacji, o której mowa w ust. 5, zastosowanie
przymusu bezpośredniego polega na przytrzymaniu lub
unieruchomieniu. Przymus bezpośredni stosuje się nie
dłużej niż przez czas niezbędny do uzyskania pomocy
lekarskiej, a w przypadku gdy jej uzyskanie jest
utrudnione, na czas niezbędny do przewiezienia osoby
do zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub
szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego.
Przewiezienie osoby z
zastosowaniem przymusu
bezpośredniego następuje w obecności zespołu
ratownictwa medycznego.
8.
Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego
uprzedza się o tym osobę, wobec której środek ten ma

8
być podjęty. Przy wyborze środka przymusu należy
wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej
uciążliwy, a przy stosowaniu przymusu należy
zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej
osoby.
9. W przypadkach określonych w ust. 1 jednostki
systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, Policja
oraz Państwowa Straż Pożarna są obowiązane do
udzielania lekarzowi, pielęgniarce lub kierującemu
akcją prowadzenia medycznych czynności
ratunkowych pomocy na ich żądanie.
10. Zasadność zastosowania przymusu bezpośredniego:

1) przez lekarza zakładu opieki zdrowotnej, w tym
lekarza, który zatwierdził stosowanie środka
przymusu bezpośredniego zleconego przez inną
osobę – ocenia, w terminie 3 dni, kierownik tego
zakładu, jeżeli jest lekarzem lub lekarz przez
niego upoważniony,


2)
przez innego lekarza, pielęgniarkę jednostki
organizacyjnej pomocy społecznej lub kierującego
akcją prowadzenia medycznych czynności
ratunkowych – ocenia, w
terminie 3
dni,
upoważniony przez marszałka województwa lekarz
specjalista w dziedzinie psychiatrii.
11. Minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu
z Ministrem
Sprawiedliwości oraz ministrem
właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego
określi, w drodze rozporządzenia, sposób:
1) stosowania przymusu bezpośredniego,
2) dokumentowania zastosowania przymusu
bezpośredniego,

9