Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo bankowe, ustawy o działalności ubezpieczeniowej, ustawy o funduszach inwestycyjnych, ustawy o obrocie instrumentami finansowymi oraz ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym

się z tego obowiązku – również sankcji w postaci
kary pieniężnej lub ustanowienia w banku zarządu
komisarycznego lub uchylenia zezwolenia na
utworzenie banku i podjęcia decyzji o jego likwidacji
(art. 25l ust. 6 ustawy). Wymienione w art. 25l
sankcje są przede wszystkim ukierunkowane na
przeciwdziałanie wywieraniu niekorzystnego
wpływu na ostrożne i stabilne zarządzanie bankiem
krajowym przez podmiot, który nie dopełnił
obowiązków wynikających z procedury związanej z
dokonywaniem oceny ostrożnościowej lub procedura
ta nie została jeszcze zakończona, lub też nie poddał
się tej procedurze. Nałożenie obowiązku zbycia
posiadanych akcji banku krajowego ma z kolei na
celu przede wszystkim sanowanie niepożądanej
sytuacji w banku krajowym, która może spowodować
wiele negatywnych konsekwencji dla tego banku.
Zbycie akcji ma doprowadzić w konsekwencji do
uzdrowienia trybu podejmowania uchwał przez
walne zgromadzenie banku oraz umożliwienie
podejmowania bez przeszkód czynności z zakresu
reprezentacji tego banku przez uprawnione osoby.
Maksymalna wysokość kary pieniężnej jaką może
nałożyć Komisja Nadzoru Finansowego na
akcjonariusza banku krajowego, który nie dokona
zbycia akcji banku w wyznaczonym przez organ
nadzoru terminie, została ustalona w wysokości
10 000 000 zł. Projekt nie wprowadza jednej,
„sztywnej” wysokości kary pieniężnej, co pozwala na
nałożenie jej przez organ nadzoru w sposób
elastyczny, adekwatnie do skali naruszenia i sytuacji
finansowej podmiotu niewykonującego nałożonego
na niego obowiązku. Proponowana kwota 10.000.00
zł, jako maksymalna wysokość sankcji, jest wskazana
z uwagi na fakt, iż w żadnym przypadku naruszenia
obowiązku kara nie może okazać się zbyt mało
dotkliwą. Maksymalne zagrożenie karą musi dawać
możliwość pełnienia przez karę funkcji prewencyjnej
i to zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak
i ogólnej, a interes ekonomiczny posiadacza akcji nie
może przeważać nad wysokością straty z tytułu
nałożonej sankcji. Wskazać należy, że przyjęta w
projekcie wysokość kary, jaka może być nałożona
przez KNF wobec akcjonariuszy w sektorze
bankowym, mieści się w górnej granicy wysokości
kar, jakie może nakładać organ nadzoru na podmioty
działające w sektorze ubezpieczeń.


Art.
25m

Art. 25m ma zapobiegać sytuacjom, w których
zastosowanie takich sankcji spowoduje zagrożenie

4
dla bezpieczeństwa obrotu. Proponuje się w nim, aby
organ nadzoru, w szczególnie uzasadnionych
przypadkach, mógł uchylić zakazy wykonywania
prawa głosu i uczestniczenia w czynnościach z
zakresu reprezentacji banku krajowego, jeżeli
wymagać tego będą interesy klientów banku
krajowego. Przepis ten ma za zadanie łagodzić skutki
wprowadzonych w art. 25l sankcji i nie dopuszczać
do sytuacji, w których zastosowanie tych sankcji
przyniosłoby zamiast ochrony interesów banku
krajowego i jego klientów efekt odwrotny – zagrażać
tym interesom.
13
Art. 25n

Art. 25n ust. 1 daje organowi nadzoru możliwość
zakazania, w drodze decyzji administracyjnej,
podmiotowi, który uzyskał bezpośrednio lub
pośrednio prawo wykonywania głosu na walnym
zgromadzeniu na poziomie określonym w art. 25 ust.
1, wykonywania prawa głosu z akcji banku
krajowego posiadanych przez ten podmiot lub
wykonywania uprawnień podmiotu dominującego
banku krajowego. Treść art. 25n wynika z
postanowień dyrektywy 2006/48/WE w sprawie
podejmowania i prowadzenia działalności przez
instytucje kredytowe (art. 21 ust. 2 tej dyrektywy).
Komisja obowiązana jest przy dokonywaniu oceny
istnienia przesłanki do wydania przedmiotowego
zakazu, stosować odpowiednio przepisy dotyczące
kryteriów oceny ostrożnościowej inwestora
nabywającego akcje banku (art. 25n zdanie ostatnie).
Art. 25n reguluje również sankcje, jakie może
zastosować organ nadzoru w przypadku
nieprzestrzegania zakazu wydanego na podstawie art.
25n ust. 1. Przepis ust. 6 wprowadza możliwość
uchylenia wprowadzonych zakazów, jeżeli ustały
okoliczności uzasadniające wydanie tej decyzji KNF.
14 Art.
25o

Art. 25o normuje kwestie obowiązków
informacyjnych związanych z nabywaniem akcji
banku krajowego. Konstrukcja tego przepisu
odpowiada dotychczasowej regulacji zawartej w art.
25 ust. 6 ustawy Prawo bankowe, z tym że
obowiązek informacyjny został rozciągnięty również
na podmiot, który staje się podmiotem dominującym
banku krajowego. Określone w art. 25o progi
nabywanych lub obejmowanych akcji, skutkujące
obowiązkiem informacyjnym wobec banku
krajowego, pozostają niezmienione w stosunku do
obecnego art. 25 ust. 6 Prawa bankowego.
Dotychczasowy poziom „33%” liczby głosów na
walnym zgromadzeniu zastąpiony został poziomem
„jedna trzecia”, jednolicie z projektowanym

5
brzmieniem art. 25 ust. 1. Powiadomienie
akcjonariuszy, w przypadku gdy statut banku
przewiduje uprzywilejowanie lub ograniczenie akcji
co do prawa głosu, dotyczy również udziału w
kapitale zakładowym, w wysokości odpowiadającej
wielkościom określonym w art. 25n (analogiczna
regulacja występuje na gruncie obecnie
obowiązującej ustawy).
Zgodnie z art. 25o zdanie ostatnie, do obowiązków
informacyjnych stosuje się odpowiednio przepisy art.
25 ust. 2–7. Odesłanie to przesądza m. in., że
obowiązki informacyjne, o których mowa w art. 25o,
dotyczą również pośredniego nabycia albo objęcia
akcji lub pośredniego stania się podmiotem
dominującym banku krajowego, czy działania w
porozumieniu. Ponadto, odpowiednie stosowanie
postanowień art. 25 ust. 3 umożliwia wskazanie
podmiotu, na którym ciąży obowiązek informacyjny
w przypadku złożonych struktur kapitałowych.
15 Art.
25p
Art. 20 dyr.

2006/48/WE
16 Art.
25r

Treść projektowanego art. 25r odpowiada
postanowieniom art. 26b obecnej ustawy Prawo
bankowe. Przepis ten rozciąga obowiązki
informacyjne, określone w art. 25o i 25p (nakaz
odpowiedniego stosowania) na przypadki nabycia i
zbycia obligacji zamiennych na akcje banku
krajowego, kwitów depozytowych, jak również
innych papierów wartościowych, z których wynika
prawo lub obowiązek nabycia akcji banku
krajowego.
17 Art.
25s

Zgodnie z unormowaniem art. 25s nadzorcze
standardy ostrożnościowe dotyczą banków
spółdzielczych będących spółdzielniami osób
prawnych, których statuty przewidują inne zasady
ustalania liczby głosów przysługujących członkom,
niż określona w art. 36 § 3 ustawy - Prawo
spółdzielcze, zasada jednego głosu niezależnie od
ilości posiadanych udziałów. Projektowany przepis
odpowiada obecnej treści art. 26c prawa bankowego i
projekt nie wprowadza dodatkowych zmian
18 Art.
124

Dostosowanie
ustawy Prawo bankowe do dyrektywy
2005/56/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
26 października 2005r. w sprawie transgranicznego
łączenia się spółek kapitałowych w zakresie
możliwości połączenia się banku z instytucja
kredytową. Implementacja tej dyrektywy nastąpiła
już częściowo w przepisach Kodeksu spółek
handlowych, nie uwzględniono tam jednak
uprawnienia władz krajowych do reglamentacji

6
takich procesów przez wzgląd na interes publiczny
(art. 4 ust. 1 lit. b dyrektywy). Należy zauważyć, że
obecnie obowiązujący art. 124 ustawy Prawo
bankowe reguluje kwestię łączenia banków, nie zaś
banków i instytucji kredytowych. Niezbędne zatem
było uzupełnienie ww. unormowania o możliwość
łączenia się banku z instytucją kredytową, co
jednocześnie wymagało zmiany przesłanek ujętych w
dotychczasowym art. 124 ust. 2 ustawy. W ust. 2 ww.
artykułu określono sposób połączenia banku
krajowego z instytucją kredytową – w przypadku gdy
przejmującym jest bank krajowy . Ponadto, treść art.
124 ust. 3 została skorelowana z przepisami art. 514
Kodeksu spółek handlowych.

19
Art. 140a ust.
Zmiana w art. 140a zdanie wstępne ma charakter
1
legislacyjny. Z dotychczasowego brzmienia przepisu
usunięto fragment dotyczący obowiązku konsultacji
KNF z właściwymi władzami nadzorczymi przy
nabywaniu znacznych pakietów akcji, który jest
powtórzeniem przepisów projektu implementujących
postanowienia Dyrektywy 2007/44/WE w zakresie
obligatoryjnej konsultacji z właściwymi władzami
nadzorczymi państwa członkowskiego w procesie
oceny ostrożnościowej potencjalnego inwestora.




LP. Jednostka Art. 1,art. 2 i art. Uzasadnienie
redakcyjna
4 dyrektywy
projektu ustawy
2007/44/WE
Ustawa o
Zmieniające
działalności
odpowiednio
ubezpieczeniowej
dyrektywy
92/49/EWG,
2002/83/WE i
2005/68/WE
Na przykładzie
dyr. 92/49/WE
1.
Art. 35 ustawy o Art. 15 i art. 1 lig.
działalności
g) dyr. 92/49/EWG
ubezpieczeniowej

2.
Art. 35a
Art. 15, art. 15b,
art. 15c dyr.
92/49/EWG
3. Art.
35b
Art. 15b ust. 4

7
dyr.92/49/EWG
4.
Art. 35c

Art. 35c ustanawia zasadę, zgodnie z którą
zawiadomienie i załączane do niego
dokumenty powinny być sporządzone w
języku polskim lub przetłumaczone na
język polski oraz obowiązek legalizacji
dokumentów sporządzonych w języku
obcym. Obowiązku legalizacji nie stosuje
się, jeżeli zostały one sporządzone w
państwie, będącym stroną Konwencji
znoszącej wymóg legalizacji zagranicznych
dokumentów urzędowych, sporządzonej w
Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z
2005 r., Nr 112, poz. 938).

5.
Art. 35d

Art. 35d przewiduje możliwość złożenia
przez podmiot składający zawiadomienie
oświadczenia zastępującego wymagany
dokument, w szczególności w sytuacji gdy
prawo kraju właściwego nie przewiduje
sporządzenia takiego dokumentu, a
informacje, jakie dokument taki mógłby
zawierać są niezbędne dla dokonania
prawidłowej oceny skutków zdarzenia,
którego dotyczy zawiadomienie. Przepis
ten, uwzględnia przypadki odmienności,
jakie mogą występować w państwach
obcych. Może bowiem dojść do sytuacji, w
której wymagane przez prawo polskie
informacje lub dokumenty nie mogą być
uzyskane w państwie macierzystym
podmiotu dokonującego zgłoszenia.
Wówczas wystarczającym będzie złożenie,
przez składającego zawiadomienie lub
osobę, której sprawa dotyczy, stosownego
oświadczenia. W przypadku braku
wymaganego dokumentu lub informacji
oraz niezłożenia takiego oświadczenia
organ nadzoru musiałby wezwać do
uzupełnienia braków, a konsekwencji cała
procedura uległaby przedłużeniu. W
przypadku braku kompletu dokumentów i
informacji zachodziłaby przesłanka
zgłoszenia sprzeciwu, wymieniona w art.
35h ust. 1 pkt 1 lub 2.

6. Art.
35e

Art. 35e nakłada na podmioty mające
miejsce zamieszkania lub siedzibę poza
granicami kraju obowiązek ustanowienia na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

8