Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

przy tym zasadne, ani zgodne z zasadą domniemania kompetencji gminy w sprawach
lokalnych, aby inwestycje celu publicznego o znaczeniu gminnym, podlegały uzgodnieniu ze
starostą powiatowym.
Podobna zmiana została wprowadzona w art. 51 ust. 3, zobowiązując wójta,
burmistrza albo prezydenta miasta do sporządzenia decyzji w porozumieniu z właściwymi
starostami, nie precyzując jednocześnie, czy planowana inwestycja celu publicznego
podlegająca temu uzgodnieniu ma mieć znaczenie lokalne czy powiatowe. Nie przesądza
o tym bowiem jej lokalizacja przekraczająca granice gminy.
Podsumowując, Rada Ministrów negatywnie opiniuje przedłożony projekt zmian
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Osiągnięcie założonych celów, w wyniku wprowadzenia proponowanych zmian -
zwłaszcza w zakresie terminów załatwiania spraw - może okazać się iluzoryczne, realnym ich
skutkiem wydaję się jednak gorsza jakość lub wadliwość sporządzanych decyzji, a być może
również większa ilość decyzji odmownych.
Założenie przyspieszenia procesów inwestycyjnych, poprzez „usprawnienie” procesu
wydawania decyzji lokalizacyjnych uprawdopodabnia poszerzenie zakresu ich stosowania.
Trzeba jednak zauważyć, że jednym z celów wynikających z przepisów obowiązującej
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest partycypacja społeczeństwa
w procesie podejmowania przez organy gminy decyzji, zarówno zmierzających do określenia
polityki przestrzennej gminy, jak i w zakresie zagospodarowania terenów i ich przeznaczenia
w planach miejscowych. Udział zainteresowanych gwarantują przepisy proceduralne,
zamieszczone w art. 11 pkt 10 i pkt 11oraz w art. 17 pkt 10 i pkt 11 ustawy o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym.
Przepisy obecnie obowiązującej ustawy nie zawierają natomiast podobnych regulacji
proceduralnych w postępowaniu o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego lub decyzji o warunkach zabudowy. Tym samym, brak szerszego udziału
społeczeństwa w tym postępowaniu uniemożliwia wypracowanie kompromisowych
rozwiązań, które pozwoliłyby na uniknięcie zgłaszania zastrzeżeń lub roszczeń w następstwie
wydanych decyzji. W tym kontekście warto również zauważyć, że w art. 53 ust. 7
obowiązującej ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wprowadzona
została szczególna ochrona trwałości decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego tj. „Nie stwierdza się nieważności decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego, jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło 12 miesięcy. Art. 158 § 2
Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się odpowiednio.”
Ponadto, decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego lub decyzja
o warunkach zabudowy jest rozstrzygnięciem organu administracji w sprawie indywidualnej,
ma więc charakter jednostkowy, ściśle odnoszący się do wniosku inwestora, nie uwzględnia
zatem szerszego kontekstu urbanistycznego, uwarunkowań i kierunków rozwoju obszaru, na
którym planowana jest inwestycja.

5
W obecnym stanie prawnym, instrumentem zapewniającym kompleksowe podejście
do tematyki planowania i zagospodarowania przestrzennego jest miejscowy plan
zagospodarowania przestrzennego.
Podniesienie sprawności i jakości procesu inwestycyjnego, wymaga dokonania
kompleksowych zmian w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym. W tym celu, w Ministerstwie Infrastruktury został przygotowany projekt
ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych
innych ustaw, który tworzy nowe podstawy prawne umożliwiające likwidację barier
inwestycyjnych, w tym również usprawnia procedurę lokalizowania inwestycji na terenach
nieobjętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.





6