Rządowy projekt ustawy o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

funkcje regulacyjne lub nadzorcze, należą do nich również zrzeszenia i stowarzyszenia
zawodowe oraz sądy, w zakresie w jakim pełnią funkcje administracyjne;
6) zawodu regulowanego – co oznacza zawód regulowany w rozumieniu art. 2 pkt 1
ustawy z dnia 18 marca 2008 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych
w państwach członkowskich Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 63, poz. 394);

7) nadrzędnego interesu publicznego – zgodnie z definicją jest to wartość podlegająca
ochronie, w szczególności porządek publiczny, bezpieczeństwo publiczne, zdrowie
publiczne, utrzymanie równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego,
ochrona konsumentów, usługobiorców i pracowników, uczciwość w transakcjach
handlowych, zwalczanie nadużyć, ochrona środowiska naturalnego i miejskiego, zdrowie
zwierząt, własność intelektualna, cele polityki kulturalnej i społecznej, ochrona narodowego
dziedzictwa historycznego i artystycznego.
Zaproponowane w art. 2 w ust. 1 pkt 7 określenie nadrzędnego interesu publicznego jest
zgodne z art. 4 pkt 8 dyrektywy o usługach i zawiera przykładowe wartości podlegające
ochronie, np. porządek publiczny, bezpieczeństwo publiczne, zdrowie publiczne, cele
polityki społecznej, ochronę usługobiorców, cele polityki kulturalnej w tym m.in.
zabezpieczenie swobody wyrażania poglądów, czy też potrzebę zapewnienia edukacji na
wysokim poziomie.
Poza tym wypracowanie jednolitego znaczenia interesu publicznego nie byłoby pożądane
z punktu widzenia tego, jaką rolę pełnią w prawie klauzule generalne.
Pomimo to posłużenie się w określonym akcie prawnym pojęciem o tak nieprecyzyjnej
treści jest działaniem koniecznym, gdyż zmierza do osiągnięcia pewnych celów
pragmatycznych. Nie sposób bowiem przewidzieć wszystkich okoliczności konkretnej
sytuacji w ulegającej ciągłym zmianom rzeczywistości. Ustawodawca wyposażając pojęcia
zawarte w tekstach prawnych w pewną dozę ogólności doprowadza do sytuacji, w której
organ orzekający dysponuje większą swobodą w procesie decyzyjnym (co nie oznacza
jednak pełnej swobody), a ta niedookreśloność pozwala na uelastycznienie procesu
stosowania prawa, poprzez konieczność każdorazowego przeanalizowania indywidualnego
przypadku.
Art. 2 ust. 2 wprowadza normę wskazującą na zakres zastosowania przepisów ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej do ustawy o świadczeniu usług na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej. Do świadczenia usług przez usługodawców w rozumieniu
ustawy o świadczeniu usług będą miały zastosowanie odpowiednio przepisy art. 6 ust. 3,

9

art. 9a, art. 9b, art. 11 i art. 75a oraz przepisy rozdziału 2a ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej.

Art. 3 ust. 1 zawiera katalog aktów prawnych oraz wskazuje przypadki rodzajów
świadczenia usług, do których nie będzie miała zastosowania ustawa o świadczeniu usług
na terytorium RP. Zakres niektórych z nich zawiera wyłączenia całościowe, jak
np. wyłączenie ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych lub ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia. Katalog z art. 3 ust. 1 zawiera również akty
prawne, do których ustawa o świadczeniu usług na terytorium RP będzie miała
zastosowanie tylko w określonym zakresie, np.: w ustawie z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej, ustawa o świadczeniu usług na terytorium RP będzie miała
zastosowanie do świadczenia usług w ramach wykonywanej działalności gospodarczej oraz
usług świadczonych osobom potrzebującym przez wyłonione przez jednostki samorządu
terytorialnego, w drodze zamówień publicznych, podmioty niepubliczne. Podobnie
w ustawie z dnia 31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych, ustawa
o świadczeniu usług na terytorium RP będzie miała zastosowanie do prowadzenia kursów
początkowych i doskonalących dla doradców do spraw bezpieczeństwa przewozu koleją
towarów niebezpiecznych;
Art. 3 ust. 2 wskazuje, że przepisów ustawy nie stosuje się również do usług regulowanych
przepisami podatkowymi, przepisami celnymi oraz przepisami określającymi zasady
przywozu i wywozu towarów do lub z Unii Europejskiej w zakresie realizowanym przez
organy celne, w szczególności związanymi z realizacją polityki rolnej i handlowej.
Art. 3 ust. 3 wyłącza z zastosowania ustawy o świadczeniu usług na terytorium RP usługi
finansowe świadczone przez podmioty wykonujące działalność na rynku finansowym na
podstawie przepisów wymienionych w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r.
o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz usługi finansowe takie jak usługi z zakresu
działalności kredytowej, doradztwa inwestycyjnego, obsługi papierów wartościowych oraz
innych usług finansowych, o których mowa w załączniku nr I do dyrektywy 2006/48/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania
i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe.



10

Art. 3 ust. 4 wskazuje również na wyłączenie z zakresu stosowania ustawy przepisów
prawa pracy i ubezpieczeń społecznych.
Wszystkie wyłączenia zawarte w art. 3 ustawy o świadczeniu usług są zgodne z katalogiem
wyłączeń zawartym w dyrektywie o usługach (art. 2 i 17).

Art. 4 stwarza możliwość usługodawcy czasowego świadczenia usług na terytorium RP bez
konieczności wpisu do rejestru przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej.
Usługodawca ten z innego państwa członkowskiego usługi spełnił już warunki rejestracji
w państwie swojego pochodzenia.
Czasowe świadczenie usług może wiązać się z obowiązkiem uzyskania certyfikatu,
koncesji, licencji, zezwolenia, zgody, wpisu do rejestru działalności regulowanej lub innego
właściwego rejestru. Ograniczenia w tym zakresie są regulowane przepisami odrębnych
ustaw.
Art. 5 wprowadza normę prawną mocą, której jest uniemożliwienie nakładania na
usługobiorcę wymogów, które ograniczają korzystanie z usług świadczonych przez
usługodawcę. Dotyczy to m. in. obowiązku uzyskania zezwolenia na korzystanie z usługi
czy ograniczeń wprowadzających dyskryminację w zakresie przyznawania pomocy
finansowej.
Dodatkowo ust. 2 tego przepisu wprowadza zakaz dyskryminowania przez państwa
członkowskie usługobiorcy, m.in. ze względu na miejsce pochodzenia (siedziby) lub
zamieszkania.

Rozdział 2
Zasady świadczenia usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

Art. 6 określa sposób świadczenia usług przez usługodawców. Norma wyrażona w art. 6
ust. 1 stwarza możliwość świadczenia usług różnego rodzaju samodzielnie lub łącznie
z innymi usługodawcami. Wyjątek od sposobu świadczenia usługi wyrażonej w art. 6 ust 1
może nastąpić tylko wyłącznie w celu zapewnienia niezależności i bezstronności
wykonywania zawodu regulowanego jak również zagwarantowania zgodności
z uregulowaniami dotyczącymi etyki zawodowej i postępowania zawodowego oraz
zagwarantowania niezależności i bezstronności świadczenia usług w zakresie certyfikacji,
akredytacji, nadzoru technicznego, badań lub prób.

11

Zaproponowane przepisy ust. 1 i 2 nie wyłączają stosowania przepisów ustawy z dnia
16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331,
z późn. zm.). Oznacza to, że możliwość świadczenia usługi różnego rodzaju samodzielnie
lub łącznie z innymi usługodawcami może być ograniczona w celu przeciwdziałania
praktykom redukującym konkurencję oraz praktykom naruszającym zbiorowe interesy
konsumentów, a także antykonkurencyjnym koncentracjom przedsiębiorców i ich
związków, jeżeli te praktyki lub koncentracje wywołują lub mogą wywoływać skutki na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 7 wprowadza obowiązki informacyjne usługodawcy w zakresie oferowanej usługi lub
o spółkach, w których on uczestniczy w przypadku gdy z wnioskiem zwróci się
usługobiorca zamierzający skorzystać z oferowanej usług.
Art. 8 zawiera uprawnienie usługodawcy wykonującego zawód regulowany do
rozpowszechniania informacji mających na celu promowanie bezpośrednio lub pośrednio
towarów, usług lub wizerunku usługodawcy oraz określa przypadki, w których mogą być
wprowadzone ograniczenia. Ograniczenie to jest dopuszczalne tylko w przypadku gdy nie
prowadzi do dyskryminacji i jest proporcjonalne i uzasadnione nadrzędnym interesem
publicznym.
Art. 9 nakłada na usługodawcę obowiązek zapewnienia, aby warunki dostępu do usługi, nie
dyskryminowały usługobiorcy, ze względu na obywatelstwo lub miejsce zamieszkania;
Przedmiotowy przepis implementuje art. 20 dyrektywy o usługach.
Art. 10 określa katalog informacji, które musi podać usługodawca przed zawarciem umowy
w formie pisemnej, a w przypadku braku umowy w formie pisemnej przed rozpoczęciem
świadczenia usługi. Informacje, które usługodawca jest zobowiązany podać usługobiorcy to
m.in. firma oraz wskazanie adresu siedziby, główne cechy usługi, cena usługi, jeżeli została
ustalona. Ust. 2 art. 10 określa dodatkowe informacje, które podaje usługodawca
w przypadku gdy z wnioskiem zwróci się usługobiorca. Do informacji tych możemy
zaliczyć sposób kalkulacji ceny za usługę, kodeksy dobrych praktyk, którym usługodawca
podlega czy regulacje prawne dotyczące wykonywanego zawodu. Zarówno informacje
obligatoryjne jak i fakultatywne określone w przepisach art. 10 usługodawca jest
zobowiązany udostępnić w sposób zapewniający zapoznanie się przez usługobiorcę z tymi
informacjami, m.in. w miejscu, w którym świadczona jest usługa, w miejscu zawarcia
umowy; na swojej stronie internetowej, w dokumentach informacyjnych dostarczonych
usługobiorcy.

12

Rozdział 3
Współpraca międzynarodowa właściwych organów w zakresie świadczenia usług

Art. 11 wskazuje ministra właściwego do spraw gospodarki jako organ, który monitoruje
i koordynuje współpracę między organami właściwym w zakresie współpracy
międzynarodowej. Współpraca ta odbywa się przy wykorzystaniu systemów
teleinformatycznych udostępnianych przez Komisję Europejską. System, który jest
używany do współpracy międzynarodowej to system wymiany informacji na rynku
wewnętrznym (IMI).
Art. 12 projektu ustawy o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
zobowiązuje właściwe organy krajowe do współpracy z właściwymi organami państw
członkowskich oraz Komisją Europejską. Współpraca ta powinna polegać m.in. na
wymianie informacji o

usługodawcach i

świadczonych przez nich usługach oraz
przeprowadzaniu kontroli działalności usługodawców.
Art. 13 określa sytuację, w której na wniosek właściwego organu z państwa
członkowskiego właściwy organ przeprowadza kontrole na terytorium RP na zasadach
określonych w przepisami rozdziału V ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz
przepisami ustaw odrębnych. W tym przypadku właściwy organ informuje wnioskującego
o przeprowadzeniu tej kontroli oraz ministra o ewentualnych przeszkodach w realizacji
tego wniosku. Właściwy organ informuje także wnioskującego o wynikach
przeprowadzonej kontroli oraz o działaniach podjętych wobec usługodawcy.
Art. 14 wprowadza normę prawną zgodnie z którą na wniosek właściwego organu z innego
państwa członkowskiego przekazuje się informacje dotyczące postępowań karnych,
dyscyplinarnych, administracyjnych oraz dotyczących niewypłacalności lub upadłości
usługodawcy.
Art. 15 stanowi procedurę wymiany informacji i wniosków o podjęcie środków mających
na celu usunięcie zagrożenia dla bezpieczeństwa życia, zdrowia, mienia lub środowiska
naturalnego oraz procedurę w tym zakresie. Niniejsza procedura ma zastosowanie
w sytuacji gdy działalność usługodawcy stanowi poważne zagrożenie „dla bezpieczeństwa
życia, zdrowia, mienia lub środowiska naturalnego”. Ust. 1 – 3 określają warunki
postępowania właściwych organów w celu usunięcia ww. zagrożenia w trybie normalnym
(nie krótszym niż 15 dni od zawiadomienia Komisji Europejskiej, adresata wniosku
i ministra). Ust. 4 – 5 art. 15 stanowią o możliwości podjęcia w trybie pilnym przez

13