Rządowy projekt ustawy o sporcie

związane z autonomią tego związku w zakresie ustanawiania i egzekwowania norm
sportowych, porządkowych, organizacyjnych i dyscyplinarnych w danym sporcie (art. 13
pkt 2 projektu), co wynika z uznania, że organizowanie i uprawianie sportu jest wolne,
również w ramach funkcjonowania polskiego związku sportowego. Powyższe uprawnienia
dotyczyć będą także spraw uzyskiwania licencji, które w chwili obecnej są uregulowane
w ustawie o sporcie kwalifikowanym. Również w tym przypadku przyjęto, że jest to sfera
wyłącznych uprawnień polskiego związku sportowego.
Wyłączne uprawnienia dla polskiego związku sportowego, w zakresie wskazanym
w art. 13 projektu, ograniczają swobodę obywateli w zakresie organizowania lub uprawiania
danego sportu. Ograniczenia te jednak nie występują w sporcie, w którym nie działa polski
związek sportowy. W tym zakresie każdy może np. organizować zawody o tytuł mistrza
Polski.
W sposób odmienny od obecnego uregulowano więc uprawnienia polskiego związku
sportowego. Zrezygnowano z nakładania na polski związek sportowy określonych,
enumeratywnie wymienionych zadań (dotychczasowy art. 12 ustawy o sporcie
kwalifikowanym). Biorąc pod uwagę różnorodność i odmienność poszczególnych sportów
oraz ich specyfikę wynikającą z unormowań organizacji międzynarodowych, jest niemożliwe
nałożenie na różne polskie związki sportowe tych samych obowiązków.
Przyznanie polskiemu związkowi sportowemu wyłącznych uprawnień w sprawach
wskazanych w art. 13 projektu pozwoli na uniknięcie wątpliwości co do właściwości danej
organizacji w obszarze określonego sportu, który jest organizowany przez polski związek
sportowy.
W art. 13 ust. 2 projektu przewidziano także uprawnienie dla polskiego związku
sportowego do używania w stroju reprezentacji kraju wizerunku orła ustalonego dla godła na
podstawie przepisów o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach
państwowych.
Polski związek sportowy może realizować inne zakresy działalności niż wskazane
w art. 13 projektu. Jednakże tylko w zakresie wskazanym w tym przepisie związek taki
posiada ustawową wyłączność. Należy przy tym podkreślić, że wyłączność ta dotyczy jedynie
określonego sportu. Z drugiej strony sport ten można organizować i uprawiać również poza
polskim związkiem sportowym, w jakikolwiek sposób zgodny z prawem, jednakże swobodna
działalność obywateli w tym zakresie nie może dotyczyć sfer aktywności wskazanych

12
w art. 13 projektu. Uznano, że katalog spraw wymienionych w art. 13 i przekazanych do
wyłącznych uprawnień polskiego związku sportowego jest nierozerwalnie związany z istotą
współzawodnictwa sportowego i gwarantuje zapewnienie jego prawidłowego przebiegu.

Projekt ustawy utrzymuje ponadto uprawnienie polskiego związku sportowego do
wyłącznego dysponowania wizerunkiem członka kadry narodowej w stroju reprezentacji
(art. 14 projektu).
W zakresie tworzenia i funkcjonowania lig zawodowych (art. 15 projektu) w zasadzie
utrzymuje się rozwiązania przewidziane w ustawie o sporcie kwalifikowanym. W lidze
zawodowej będą mogły występować wyłącznie kluby działające jako spółki akcyjne. Nie
przewiduje się zatem rozwiązania, które umożliwiało udział w lidze zawodowej klubu
działającego w formie stowarzyszenia po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw
kultury fizycznej. Obecnie jest to rozwiązanie, które w istocie wypacza zawodowy
i profesjonalny charakter zarządzania ligą zawodową.
W sytuacji gdy zostanie zorganizowana liga zawodowa kluby sportowe niebędące
spółkami akcyjnymi, chcąc uczestniczyć w lidze zawodowej, będą musiały przekształcić się
w spółkę akcyjną. Tak jak dotychczas zasady funkcjonowania ligi zawodowej będą ustalane
w umowie zawartej między polskim związkiem sportowym, a spółką zarządzającą ligą
zawodową, natomiast umowa ta powinna zawierać w szczególności postanowienia
gwarantujące realizację praw polskiego związku sportowego określonych w art. 13 projektu
oraz jego udział w przychodach związanych z zarządzaniem ligą zawodową.
Projektowana ustawa nie zawiera uregulowania wyłączającego możliwość
równoległego uczestniczenia w sporcie organizowanym przez polski związek sportowy oraz
w tym samym sporcie organizowanym i uprawianym poza polskim związkiem sportowym.
Jest to rozwiązanie odmienne od przewidzianego w art. 4 ust. 4 ustawy o sporcie
kwalifikowanym. Takie ograniczenie w ustawie nie znajduje racjonalnego uzasadnienia,
natomiast może być wprowadzone przepisami wewnętrznymi polskich związków sportowych.

IV.
Projekt ustawy o sporcie nie przewiduje istotnych zmian w odniesieniu do modelu
nadzoru, którym jest objęta działalność polskich związków sportowych. Nadal nadzór ten
będzie spoczywał w rękach ministra właściwego do spraw kultury fizycznej. W większej
części nie ulega również zmianie zakres i środki tego nadzoru. Nowym rozwiązaniem jest
przewidziane w art. 16 ust. 3 pkt 1 projektu uprawnienie ministra właściwego do spraw

13
kultury fizycznej do żądania udostępnienia wszelkich dokumentów oraz udzielania pisemnych
wyjaśnień dotyczących działalności polskiego związku sportowego, a nie jak dotychczas
wyłącznie żądania dostarczenia przez władze polskiego związku sportowego,
w wyznaczonym terminie, odpisów uchwał zebrania członków lub delegatów (art. 18 ust. 2
pkt 1 ustawy o sporcie kwalifikowanym).
Przepisy ustawy przewidywać będą ponadto sposób i tryb przeprowadzania kontroli
w polskich związkach sportowych (art. 17 – 20 projektu).
Minister właściwy do spraw kultury fizycznej w dalszym ciągu będzie zatwierdzać
statut polskiego związku sportowego oraz jego zmiany (art. 21 projektu). Zatwierdzenie oraz
odmowa zatwierdzenia będzie się odbywało w drodze decyzji administracyjnej. Nowym
rozwiązaniem jest zobowiązanie władz polskiego związku sportowego do przedkładania
ministrowi zmian w statucie niezwłocznie po ich uchwaleniu. Ma to zapobiec powtarzającym
się sytuacjom, w których polskie związki sportowe funkcjonują w oparciu o przestarzałe
regulacje, a zmiany w statutach przedkładają niejednokrotnie po kilku miesiącach od ich
uchwalenia (art. 21 ust. 1 projektu).
Minister właściwy do spraw kultury fizycznej będzie nadal uprawniony do weryfikacji
działalności związku (w szerokim tego słowa znaczeniu) i interwencji w przypadku
niezgodności jego działań zarówno z przepisami prawa, jak i z postanowieniami statutu.
Zrezygnowano z istniejącego obecnie rozwiązania, zgodnie z którym środki nadzoru mogą
być stosowane również w przypadku stwierdzenia naruszenia postanowień regulaminów
wewnętrznych (art. 18 ust. 3 ustawy o sporcie kwalifikowanym). Projekt ustawy przewiduje,
że w sprawach naruszeń regulaminowych, podmiot którego naruszenie dotyczy, będzie mógł
wnieść skargę do Trybunału Arbitrażowego do Spraw Sportu przy Polskim Komitecie
Olimpijskim (art. 30 ust. 1 i 2 projektu).
Katalog kompetencji organu nadzorującego, w przypadku gdy działalność polskiego
związku sportowego jest niezgodna z prawem lub postanowieniami statutu, określa w sposób
wyczerpujący art. 22 ust. 1 projektowanej ustawy. W porównaniu do istniejących obecnie
rozwiązań przyjęto, że minister właściwy do spraw kultury fizycznej, w zależności od stopnia
stwierdzonych nieprawidłowości, będzie miał uprawnienie do:
1) udzielenia władzom polskiego związku sportowego upomnienia i zażądania od nich
podjęcia działań mających na celu zapewnienie stanu zgodnego z prawem,

14
2) zawieszenia wykonania decyzji władzy polskiego związku sportowego i wezwania go
do jej zmiany lub uchylenia w określonym terminie,
3) uchylenia decyzji władz polskiego związku sportowego, o której mowa w pkt 2,
w przypadku niespełnienia przez związek żądania jej zmiany lub uchylenia,
4) skierowania do Trybunału Arbitrażowego do Spraw Sportu wniosku o zawieszenie
w czynnościach poszczególnych członków władz polskiego związku sportowego lub
o zawieszenie władz polskiego związku sportowego,
5) cofnięcia zgody na utworzenie polskiego związku sportowego.
W odniesieniu do obecnej regulacji, zawartej w art. 23 ustawy o sporcie
kwalifikowanym, przepisy dotyczące środków nadzoru zostały doprecyzowane i uzupełnione
o mechanizmy skutecznie wpływające na przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Ponadto
w projekcie ustawy przesądza się o formie rozstrzygnięć ministra w tym zakresie, uznając że
czynności, o których mowa w art. 22 ust. 1 pkt 1 – 3 i 5, minister właściwy do spraw kultury
fizycznej dokonuje w drodze decyzji administracyjnej.
Cofnięcie zgody na utworzenie polskiego związku sportowego stanowi podstawę do
wykreślenia polskiego związku sportowego z Krajowego Rejestru Sądowego.

V.
Projektowana ustawa, ustalając ramy dla narodowego ruchu olimpijskiego
i paraolimpijskiego, umacnia rolę Polskiego Komitetu Olimpijskiego i Polskiego Komitetu
Paraolimpijskiego odpowiednio w sporcie olimpijskim i paraolimpijskim. Ważną
i akcentowaną rolą tych podmiotów będzie stworzenie pewnego rodzaju pomostu między
polskimi związkami sportowymi, a organami władzy publicznej. Polski Komitet Olimpijski
i Polski Komitet Paraolimpijski będą bowiem współpracowały z ministrem właściwym do
spraw kultury fizycznej w zakresie opracowania i realizacji strategii rozwoju sportu,
natomiast organy administracji rządowej będą miały obowiązek przedstawiania Polskiemu
Komitetowi Olimpijskiemu i Polskiemu Komitetowi Paraolimpijskiemu do zaopiniowania
projekty aktów prawnych w przedmiotowym zakresie.
Polski Komitet Olimpijski i Polski Komitet Paraolimpijski będą ustalać składy
reprezentacji odpowiednio olimpijskiej i paraolimpijskiej w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw kultury fizycznej. Wprowadzenie tego wymogu wynika z faktu, że
szkolenie zawodników, którzy następnie znajdą się w składzie reprezentacji, jest finansowane

15
ze środków publicznych w ramach umów zawieranych przez polskie związki sportowe
z ministrem właściwym do spraw kultury fizycznej.
Polski Komitet Olimpijski oraz Polski Komitet Paraolimpijski są odpowiedzialne
m.in. za prowadzenie odpowiednio reprezentacji olimpijskiej i paraolimpijskiej kraju. Zadanie
to sprowadza się do zorganizowania i finansowania takiej reprezentacji oraz zapewnienia jej
udziału w odpowiednich olimpiadach. W tym zakresie projekt ustawy nie różni się od obecnie
istniejących uregulowań zawartych zarówno w ustawie o sporcie kwalifikowanym, jak
i ustawie o kulturze fizycznej.

VI.
Utrzymane zostają rozwiązania dotyczące możliwości ustanawiania przez polskie
związki sportowe stałych sądów polubownych (art. 26 i 27 projektu).
Przy Polskim Komitecie Olimpijskim, tak jak obecnie, będzie działał Trybunał
Arbitrażowy do Spraw Sportu. Jego kompetencje zostały określone w rozdziale 6 projektu.
Unormowania ustrojowe dotyczące Trybunału będą nieco odmienne od obecnie
obowiązujących. Projekt ustawy w art. 28 ust. 4 wprowadza warunki, jakie musi spełnić
kandydat aby zostać arbitrem.
Zarząd Polskiego Komitetu Olimpijskiego będzie nadawać Trybunałowi statut,
określający jego szczegółową organizację i tryb postępowania przed Trybunałem.
Projekt w sposób nieco odmienny od obecnych przepisów określa właściwość
Trybunału. W art. 30 ust. 1 projektu wskazano, że przedmiotem skargi do Trybunału są
prawomocne orzeczenia dyscyplinarne lub regulaminowe polskich związków sportowych,
a więc takie, w odniesieniu do których wyczerpany został wewnątrzzwiązkowy tryb
postępowania. Obecnie, zgodnie z art. 43 ustawy o sporcie kwalifikowanym, nie jest
wymagana prawomocność orzeczeń dyscyplinarnych lub regulaminowych polskich związków
sportowych, jako warunek wniesienia skargi do Trybunału.
W art. 30 ust. 2 projektu przesądza się, że Trybunał rozpatruje również skargi na inne
niż określone w art. 30 ust. 1 orzeczenia dyscyplinarne lub regulaminowe polskich związków
sportowych, jeżeli orzeczenia te zostały wydane z rażącym naruszeniem przepisów prawa,
statutów lub regulaminów, lub strona została pozbawiona prawa do obrony. Dotychczasowe
rozwiązanie zawarte w art. 43 ust. 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym wywoływało
wątpliwości co do właściwości Trybunału w sprawach innych, niż określone w art. 43 ust. 1
tej ustawy. Proponowane rozwiązanie precyzuje kompetencje Trybunału w tym zakresie.

16