Rządowy projekt ustawy o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych lub innych substancji

57. Toksafen
8001-35-2
58. Trichlorobenzeny
[wszystkie izomery] (TCB)
12002-48-1
59. Trichloroetylen
79-01-6
60. Trichlorometan

67-66-3
61. Wodorochlorofluorowęglowodory (HCFC) 8)

62. 1,1,1-trichloroetan
71-55-6
63. 1,1,2,2-tetrachloroetan
79-34-5
64. 1,2,3,4,5,6-sześciochloroheksan (HCP)
608-73-1
65. 1,2-dwuchloroetan
(EDC)
107-06-2

Objaśnienia:
1) Oznaczenie numeryczne substancji według Chemical Abstracts Service.
2) Masa całkowita fluorowęglowodorów: suma HFC23, HFC32, HFC41, HFC4310mee,
HFC125, HFC134, HFC134a, HFC152a, HFC143, HFC143a, HFC227ea, HFC236fa,
HFC245ca, HFC365mfc.
3) Masa całkowita perfluorowęglowodorów: suma CF4, C2F6, C3F8, C4F10, c-C4F8, C5F12,
C6F14.
4)
Wszystkie metale jako masa całkowita tego pierwiastka we wszystkich formach
chemicznych obecnych w emisji.
5) Masa całkowita substancji, w tym ich izomerów, wymienionych w grupach I i II załącznika
I do rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (Dz. U. UE L 244
z 29.09.2000, str. 1, z późn. zm.).
6) Masa całkowita substancji, w tym ich izomerów, wymienionych w grupach III i VI
załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2037/2000.
7) Wyrażone jako I-TEQ.
8) Masa całkowita substancji, w tym ich izomerów, wymienionych w grupie VIII załącznika I
do rozporządzenia (WE) nr 2037/2000.
07/04/BS

3
U Z A S A D N I E N I E

Wprowadzenie
Konieczność przyjęcia aktu normatywnego regulującego zagadnienia zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych lub innych substancji jest podyktowane szeregiem przesłanek.
Najważniejszą kwestią decydującą o rozpoczęciu prac legislacyjnych jest fakt, że
w obowiązującym stanie prawnym nie występują regulacje o charakterze systemowym, które
zapewniałyby wywiązanie się Rzeczypospolitej Polskiej ze zobowiązań międzynarodowych
w zakresie:
1) redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz innych substancji,
2) inwentaryzacji emisji tych gazów oraz
3) raportowania ilości zanieczyszczeń uwalnianych do powietrza.
Dodatkowo, wraz z rozpoczęciem okresu zobowiązań wynikających z ratyfikowanego przez
Polskę Protokołu z Kioto (obejmującego lata 2008-2012), powstała pilna potrzeba
uregulowania zasad obrotu jednostkami przyznanej emisji. W związku z posiadaną nadwyżką
tych jednostek należało stworzyć mechanizm gospodarowania środkami finansowymi
pochodzącymi ze zbycia nadwyżek, umożliwiający wspieranie działań inwestycyjnych
zmierzających do ochrony powietrza oraz ochrony klimatu i przeciwdziałania negatywnym
skutkom zmian klimatycznych.
Większość Stron Protokołu z Kioto wymienionych w Załączniku B do Protokołu zrealizuje
przyjęte cele redukcyjne, jednakże istnieją państwa, które będą musiały zakupić jednostki
przyznanej emisji w ramach międzynarodowego handlu emisjami. Według szacunków
największe zapotrzebowanie na przedmiotowe jednostki wykazują kraje UE-15 oraz Japonia.
Potencjalnie największą podaż jednostek mogą zapewnić Rosja i Ukraina. Mimo istotnych
różnic ilościowych w stosunku do wymienionych krajów, Polska również dysponuje znaczącą
nadwyżką.
Biorąc pod uwagę obecne dysproporcje między podażą a popytem, wskazujące na ogromną
nadpodaż jednostek przyznanej emisji, sprzedaż własnej nadwyżki jest poważnym
wyzwaniem dla Polski. Duża konkurencja między państwami dysponującymi nadwyżką praw
do emisji wymusza konieczność wprowadzenia stosowanych rozwiązań prawnych

i organizacyjnych, umożliwiających uruchomienie mechanizmów pozwalających na
wykorzystanie nadwyżki – są to rozwiązania przewidziane w przedmiotowym projekcie
ustawy.




Jako kolejną przesłankę opracowania projektu niniejszej ustawy należy wskazać konieczność
stworzenia ram prawnych, gwarantujących możliwości realizacji projektów wspólnych
wdrożeń na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz projektów wspólnych wdrożeń
i projektów mechanizmu czystego rozwoju poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepisy Wspólnot Europejskich
Projekt ustawy dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw
Wspólnot Europejskich:
1) dyrektywy 2001/81/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października
2001 r. w sprawie krajowych poziomów emisji dla niektórych rodzajów
zanieczyszczenia powietrza (Dz. Urz. UE L 309 z 27.11.2001, str. 22, z późn. zm.;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 320),
2) dyrektywy 2001/80/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października
2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanieczyszczeń do powietrza
z dużych obiektów energetycznego spalania (Dz. Urz. UE L 309 z 27.11.2001, str. 1,
z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 299),
3) dyrektywy 2004/101/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października
2004 r. zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE ustanawiającą system handlu
przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, z uwzględnieniem
mechanizmów projektowych Protokołu z Kioto (Dz. Urz. UE L 338 z 13.11.2004,
str. 18),
4) dyrektywy 2008/50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 2008 r.
w sprawie jakości powietrza i czystszego powietrza dla Europy (Dz. Urz. UE L 152
z 11.06.2008, str. 1).
Ustawa zapewnia wykonanie następujących decyzji:
1) decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 280/2004/WE z dnia 11 lutego 2004 r.
dotyczącej mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie
oraz wykonania Protokołu z Kioto (Dz. Urz. UE L 49 z 19.02.2004, str. 1; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 8, str. 57),
2) decyzji Komisji nr 2005/166/WE z dnia 10 lutego 2005 r. ustanawiającej zasady
wykonania decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady 280/2004/WE dotyczącej

2






mechanizmu monitorowania emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie i wykonania
Protokołu z Kioto (Dz. Urz. UE L 55 z 01.03.2005, str. 57),
3) decyzji Komisji nr 2007/589/WE z dnia 18 lipca 2007 r. ustanawiającej wytyczne
dotyczące monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych
zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L
229 z 31.08.2007, str. 1),
4) decyzji Komisji nr 2006/780/WE z dnia 13 listopada 2006 r. w sprawie zapobiegania
podwójnemu liczeniu redukcji emisji gazów cieplarnianych w ramach wspólnotowego
systemu handlu uprawnieniami do emisji zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady w przypadku projektów realizowanych w ramach
Protokołu z Kioto (Dz. Urz. UE L 316 z 16.11.2006, str. 12).
W zakresie swojej regulacji ustawa umożliwia wykonanie rozporządzenia Komisji (WE)
nr 2216/2004 z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie standaryzowanego i zabezpieczonego
systemu rejestrów stosownie do dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
oraz decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L 386
z 29.12.2004, str. 1) zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 916/2007 z dnia 31 lipca
2007 r. zmieniającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 2216/2004 w sprawie ujednoliconego
i zabezpieczonego systemu rejestrów stosownie do dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady oraz decyzji nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
(Dz. Urz. UE L 200 z 01.08.2007, str. 5) oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 994/2008
z dnia 8 października 2008 r. w sprawie znormalizowanego i zabezpieczonego systemu
rejestrów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzją
nr 280/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. UE L 271 z 11.10.2008, str. 3),
a także rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 166/2006 w sprawie
ustanowienia Europejskiego Rejestru Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń i zmieniającego
dyrektywę Rady 91/689/EWG i 96/61/WE.
Projekt ustawy o systemie zarządzania krajowym pułapem emisji gazów cieplarnianych lub
innych substancji jest kluczowym elementem pakietu trzech ustaw związanych
z zarządzaniem emisjami substancji do powietrza. Pozostałe projekty wchodzące w skład
pakietu to:

3






1) ustawa o wspólnotowym systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych,
2) ustawa o systemie bilansowania i rozliczania wielkości emisji dwutlenku siarki (SO2)
i tlenków azotu (NOx) dla dużych źródeł spalania.
Projekt ustawy o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych lub innych substancji
wraz z uzasadnieniem i oceną skutków regulacji został przyjęty przez Komitet Europejski
Rady Ministrów w dniu 28 stycznia 2009 r. i rekomendowany do rozpatrzenia przez Radę
Ministrów. Projekt ustawy o wspólnotowym systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych został uzgodniony międzyresortowo, ale jego dalsze procedowanie jest
możliwe wyłącznie z projektem ustawy o systemie bilansowania i rozliczania wielkości
emisji dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOx) dla dużych źródeł spalania, nad którym
obecnie kończą się prace w resorcie środowiska.
Projekt ustawy o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych lub innych substancji
jest odpowiedzią na wymóg implementacji dyrektywy 2001/81/WE oraz dyrektywy
2008/50/WE w części dotyczącej osiągania pułapów emisji przez wprowadzenie określonych
mechanizmów obejmujących, oprócz możliwości wdrożenia handlu emisjami – ustanowienie
lub zaostrzenie standardów emisji, wprowadzenie dopuszczalnych wskaźników emisji lub
wprowadzenie systemu bilansowania i dotrzymywania limitów w ramach systemu
wskaźnikowo-ekonomicznego.
Regulacje zawarte w projekcie ustawy o wspólnotowym systemie handlu uprawnieniami
do emisji gazów cieplarnianych stanowią wypełnienie obowiązków narzuconych

w szczególności przez: dyrektywę 2003/87/WE, dyrektywę 2004/101/WE, decyzję
nr 280/2004/WE, decyzję nr 2005/166/WE, decyzję nr 2007/589/WE, decyzję
nr 2006/780/WE, oraz umożliwiają wykonanie rozporządzenia (WE) nr 2216/2004.
Wspólnotowy system handlu uprawnieniami obejmuje tylko wybrane instalacje emitujące
jeden z gazów cieplarnianych, tj. dwutlenek węgla (CO2).
Projekt ustawy o systemie bilansowania i rozliczania wielkości emisji dwutlenku siarki
i tlenków azotu dla dużych źródeł spalania zostanie skierowany do uzgodnień
międzyresortowych i konsultacji społecznych. Projekt tej ustawy zakłada ustanowienie
w Polsce zasad bilansowania emisji dla dużych źródeł spalania (kotłów o mocy cieplnej od 50
MWt) w celu osiągnięcia krajowego pułapu emisji zapisanego w Traktacie o Przystąpieniu

4