Komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Warszawa, 12 maja 2009 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

DSPA-140 – 85(4)/09



Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej




Przekazuję przyjęte przez Radę Ministrów stanowisko wobec
komisyjnego projektu ustawy:

- o zmianie ustawy o planowaniu

i zagospodarowaniu przestrzennym
(druk nr 1897).

Jednocześnie informuję, że Rada Ministrów upoważniła Ministra
Infrastruktury do reprezentowania Rządu w tej sprawie w toku prac
parlamentarnych.



(-) Donald Tusk
Stanowisko Rządu
wobec komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym
(druk nr 1897)


W odniesieniu do przedmiotowego projektu należy mieć na względzie, iż
plan miejscowy jest podstawowym dokumentem wykorzystywanym między
innymi do określenia przeznaczenia nieruchomości, będących przedmiotem
obrotu prawnego albo planowanego procesu inwestycyjnego, jak również
stanowi podstawę roszczeń wynikających z art. 36 ustawy z dnia 27 marca 2003
r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z
późn. zm.), co stwarza wymóg, aby szczegółowość podkładów mapowych
wykorzystywanych do jego opracowania pozwalała na jednoznaczne i
precyzyjne odniesienie wszystkich wymaganych przepisami ustaleń planu
miejscowego względem objętego tym planem terenu.
Powyższe prowadzi do wniosku, iż dobór skali planu i podkładu
mapowego powinien zapewnić czytelność przedstawionego rysunku dla
każdego zainteresowanego obywatela oraz zapewnić właściwą dokładność tego
dokumentu. Należy mieć na względzie, iż plan miejscowy po jego uchwaleniu
stanowi prawo miejscowe, a zatem linie rozgraniczające terenu o różnym
przeznaczeniu rodzą skutek dla określania i ujawniania w ewidencji gruntów i
budynków zasięgu i powierzchni użytków gruntowych, co z kolei skutkuje dla
obciążeń podatkowych lub świadczeń związanych z nieruchomościami. Linie
rozgraniczające tereny, o różnym przeznaczeniu w planie miejscowym nie
powinny być określane w oderwaniu od rysunku granic działek ewidencyjnych,
których przebieg dla obszaru całego kraju w postaci skomputeryzowanej
znajduje się w posiadaniu organów Służby Geodezyjnej

i Kartograficznej. W tym zakresie konieczne jest wyraźne wskazanie ustawowe.
Skala 1:10
000 (mapa topograficzna) uniemożliwia zrealizowanie
powyższego postulatu, a zatem proponuje się wykreślenie niniejszej skali z
propozycji. Natomiast skala 1:5 000 może być stosowana w przypadku planów
miejscowych, które sporządza się wyłącznie w celu przeznaczenia gruntów do
zalesienia lub wprowadzenia zakazu zabudowy.
Reasumując, Rada Ministrów wyraża pozytywne stanowisko do projekt
ustawy, pod warunkiem uwzględnienia powyżej przedstawionych zastrzeżeń.
Niezależnie od powyższego w dalszych pracach nad projektem
nowelizowanego przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o planowaniu i
zagospodarowaniu przestrzennym należy zdaniem Rządu uwzględnić postęp
technologiczny dokonujący się w dziedzinie geodezji

i kartografii oraz w teleinformatyce i przewidzieć zarówno pełne wykorzystanie
numerycznych i cyfrowych baz danych państwowego zasobu geodezyjnego
i kartograficznego, jak i nowoczesne technologie ich udostępniania.
Prowadzenie i udostępnianie w systemie teleinformatycznym baz danych
państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego jest bezpośrednio
związane z wdrożeniem przyjętej przez Parlament Europejski i Radę Dyrektywy
z dnia 14 marca 2007 r. (2007/2/WE), ustanawiającej infrastrukturę informacji
przestrzennej we Wspólnocie „Infrastructure for Spatial Information in Europe”
(INSPIRE), (Dz. Urz. UE L 108, z 25. 04. 2007 r.). Zapisy dyrektywy obejmują
również kwestie planów zagospodarowania przestrzennego.
W związku z tym, celowym byłoby, aby rysunek planu miejscowego był
wykonywany w postaci map numerycznych, z wykorzystaniem kopii map
zasadniczych w postaci klasycznej lub numerycznej, a w przypadku ich braku,
w postaci map ewidencyjnych lub komputerowych baz danych ewidencyjnych,
a także ortofotomap i innych materiałów kartograficznych, gromadzonych w
państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym.
Realizacja niniejszego zapisu, a co za tym idzie wykorzystanie opracowań
w formie numerycznej i tworzenie na tej bazie opracowań numerycznych
planów zagospodarowania przestrzennego realnie przyczyniłaby się w sposób
znaczący do obniżenia kosztów przygotowania planów zagospodarowania
przestrzennego i spełniłaby postulat wnioskodawcy – Komisji Przyjazne
Państwo.
Jednocześnie zapewniłaby również możliwość bezpośredniego dostępu dla
szerokiego kręgu zainteresowanych obywateli do postanowień prawa
miejscowego wyrażonego przez rysunek planu zagospodarowania
przestrzennego za pośrednictwem sieci teleinformatycznych.