Senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o języku polskim

Druk nr 1895

Warszawa, 20 marca 2009 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Marszałek Senatu



Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej


Szanowny Panie Marszałku!

Zgodnie z art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. mam zaszczyt powiadomić Pana Marszałka, że Senat na 29.
posiedzeniu w dniu 19 marca 2009 r. podjął uchwałę w sprawie wniesienia do
Sejmu projektu ustawy

- o zmianie ustawy o języku polskim.

Projekt ustawy stanowi wykonanie obowiązku dostosowania systemu
prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że Senat upoważnił senator Barbarę
Borys-Damięcką do reprezentowania Senatu w dalszych pracach nad tym
projektem.
W załączeniu przesyłam opinię Komitetu Integracji Europejskiej o
zgodności projektu ustawy z prawem Unii Europejskiej.

Z poważaniem

(-) Bogdan Borusewicz
U C H W A Ł A
SENATU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
z dnia 19 marca 2009 r.
w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o języku polskim
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r., Senat wnosi do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o zmianie
ustawy o języku polskim.
Jednocześnie upoważnia senator Barbarę Borys-Damięcką do reprezentowania Senatu
w pracach nad projektem.
MARSZAŁEK SENATU
Bogdan BORUSEWICZ
p r o j e k t
USTAWA
z dnia
o zmianie ustawy o języku polskim
Art. 1.
W ustawie z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. Nr 90, poz. 999, z późn.
zm.1)) w art. 8 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:
"2. Dokumenty w zakresie, o którym mowa w art. 7, mogą być jednocześnie sporządzone w
wersji lub wersjach obcojęzycznych. Podstawą ich wykładni jest wersja w języku polskim,
jeżeli osoba świadcząca pracę lub konsument są obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Umowa o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu prawa pracy, a także umowa,
której stroną jest konsument lub inne niż umowa dokumenty stosowane w obrocie z
udziałem konsumentów, mogą być sporządzone w języku obcym na wniosek osoby
świadczącej pracę lub konsumenta, władających tym językiem, niebędących obywatelami
polskimi, pouczonych uprzednio o prawie do sporządzenia umowy lub innego dokumentu
w języku polskim.".
Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

1) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2000 r. Nr 29, poz. 358, z 2002 r. Nr 144, poz. 1204,
z 2003 r. Nr 73, poz. 661, z 2004 r. Nr 92, poz. 878, z 2005 r. Nr 17, poz. 141, Nr 164, poz. 1365 i Nr 186, poz.
1567 oraz z 2008 r. Nr 157, poz. 976.
UZASADNIENIE
1. Ustawa wykonująca wyrok Trybunału Konstytucyjnego
Projektowana ustawa stanowi wykonanie obowiązku dostosowania systemu prawa do
wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 września 2005 r. (sygn. akt K 38/04),
stwierdzającego niezgodność przepisu art. 8 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o
języku polskim (Dz. U. Nr 90, poz. 999 ze zm.), w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 5
ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o języku polskim (Dz. U. Nr 92, poz. 878) z
Konstytucją.
Zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają
moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne.
Sentencja orzeczenia opublikowana została w Dz. U. z 2005 r. Nr 186, poz. 1567
(dzień publikacji wyroku — 28 września 2005 r.) Pełny tekst orzeczenia wraz z uzasadnieniem
zamieszczony został w OTK Z.U. z 2005 r. Nr 8A, poz. 92.
2. Przedmiot i istota rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego
2.1. TK orzekł o niezgodności:
1) art. 8 ust. 2 i 3 ustawy o języku polskim — z art. 2 Konstytucji przez to, że narusza
reguły prawidłowej legislacji, oraz z art. 76 Konstytucji przez to, że nie zapewnia
należytej ochrony konsumentów i osób świadczących pracę przed nieuczciwymi
praktykami rynkowymi,
2) art. 8 ust. 3 ustawy o języku polskim — z art. 32 Konstytucji przez to, że różnicuje
ochronę konsumenta ze względu na jego przynależność państwową.
2.2. Art. 7 ustawy o języku polskim brzmi następująco:
„1. Na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz
przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli:
1) konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz
-2-
2) umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
[…]
3. Przepisy ustawy stosuje się do dokumentów i informacji, których obowiązek
sporządzenia lub podania wynika z odrębnych przepisów”.
W art. 8 ust. 1 brzmi, a ust. 2 i 3 brzmiały następująco:
„1. Dokumenty w zakresie, o którym mowa w art. 7, w tym w szczególności umowy z
udziałem konsumentów i umowy z zakresu prawa pracy, sporządza się w języku polskim, z
zastrzeżeniem ust. 3.
2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, mogą być jednocześnie sporządzone w wersji
lub wersjach obcojęzycznych. Jeżeli strony nie postanowiły inaczej, podstawą
wykładni takich dokumentów jest ich wersja w języku polskim.
3. Umowa o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu prawa pracy, a także
umowa, której stroną jest konsument, mogą być sporządzone w języku obcym na wniosek
osoby świadczącej pracę lub konsumenta, będącego obywatelem innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, pouczonych
uprzednio o prawie do sporządzenia umowy w języku polskim. Umowa o pracę lub inny
dokument wynikający z zakresu prawa pracy mogą być sporządzone w języku obcym na
wniosek osoby świadczącej pracę, niebędącej obywatelem polskim, także w wypadku
gdy pracodawca ma obywatelstwo państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub ma
siedzibę w tym państwie”.
Art. 76 Konstytucji stanowi, że „Władze publiczne chronią konsumentów,
użytkowników i najemców przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i
bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi. Zakres tej ochrony określa
ustawa”.
Przepis ten zobowiązuje „władze publiczne do podejmowania działań w celu ochrony
życia, zdrowia, prywatności i bezpieczeństwa konsumentów oraz do ochrony przed
nieuczciwymi praktykami rynkowymi”.
Zdaniem TK konstytucyjne określenia „konsument”, „użytkownik” czy „najemca”
zgodnie z zasadą „autonomicznego charakteru pojęć konstytucyjnych”, muszą być rozumiane
szerzej, również jako odnoszące się do pracowników w ich relacjach umownych z
pracodawcami.
Oceniając w świetle powyższej normy konstytucyjnej art. 8 ust. 2 ustawy należy
stwierdzić, że: