Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o żegludze śródlądowej oraz ustawy o dozorze technicznym

1) dokonywanie pomiarów statków i określanie ich nośności oraz wyporności;
2) sporządzanie protokołów pomiarowych;
3) ustalanie znaków i symboli pomiarowych, podziałek zanurzenia oraz sposobów ich
rozmieszczenia;
4) wydawanie i przedłużanie świadectw pomiarowych;
5) weryfikacja pomiarów;
6) prowadzenie rejestru pomierzonych statków;
7) współpraca z organami pomiarowymi państw obcych.

§ 5. 1. Pomiar statku oraz weryfikację pomiarów organ pomiarowy przeprowadza na
wniosek armatora statku lub stoczni. Wzór wniosku o przeprowadzenie pomiaru statku,
określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.
2. Zgłaszający statek do pomiaru jest obowiązany do:
1) przedłożenia organowi pomiarowemu niezbędnej dokumentacji technicznej statku, w tym
rysunku naniesienia podziałek zanurzenia oraz znaków i symboli pomiarowych statku, do
zatwierdzenia;
2) oznakowania statku poprzez naniesienie podziałek zanurzenia, znaków pomiarowych oraz
symboli pomiarowych w sposób i miejscach wskazanych przez organ pomiarowy;
3) udzielania informacji niezbędnych do wykonania pomiarów statku;
4) udostępnienia wszystkich pomieszczeń statku zgłoszonego do pomiaru.

§ 6. Do pomiaru przedstawia się statek:
1) bez ładunku i ruchomego balastu;
2) z minimalnym zapasem paliwa, nieprzekraczającym 0,5% maksymalnej dopuszczalnej
wyporności statku;
3) z właściwie rozmieszczonym pełnym wyposażeniem, załogą i zapasami, przy czym zapasy
wody słodkiej nie powinny przekraczać 0,5% maksymalnej dopuszczalnej wyporności statku;
4) z gotowymi do pracy instalacjami;
5) z wodą zęzową i balastową, której nie można usunąć z zęz i zbiorników balastowych w
zwyczajnie przyjęty sposób;
6) wyposażony w urządzenia maszynowe.


§ 7. Pomiar przeprowadza się:
1) w wodzie o gęstości 1,000 t/m3, zwanej dalej „wodą słodką”;
2) przy bezwietrznej pogodzie lub w miejscu osłoniętym od wiatru i fali;

3
3) na wodzie stojącej;
4) przy głębokości wody pod stępką nie mniejszej niż 30 cm.

§ 8. Jeżeli statek przedstawiony do pomiaru nie spełnia warunków określonych w § 6 lub
pomiar został przeprowadzony w innych warunkach niż określone w § 7 pkt 1, to w
obliczeniach należy uwzględnić występującą różnicę obciążenia lub gęstości wody.

§ 9. 1. Wielkości zmierzone lub obliczone przy pomiarze statku określa się w
następujący sposób:
1) długość, szerokość, wysokość i zanurzenie - w metrach, z dokładnością do dwóch znaków po
przecinku;
2) wolną burtę - w metrach, z dokładnością do trzech znaków po przecinku;
3) objętość (wyporność) dla wody słodkiej - w metrach sześciennych, z dokładnością do trzech
znaków po przecinku;
4) masę (nośność) - w tonach, z dokładnością do trzech znaków po przecinku.
2. Przy zaokrąglaniu do określonego miejsca po przecinku ostatnią cyfrę zwiększa się o
1, jeżeli następna cyfra po przecinku jest równa lub większa niż 5.
3. Wyniki pomiaru statku zapisuje się w protokole pomiarowym.

§ 10. 1. Pomiar statku przeznaczonego do przewozu ładunków polega na określeniu jego
nośności i następujących wymiarów kadłuba: długości, szerokości, wysokości, zanurzenia,
minimalnej wolnej burty, a także wymiarów gabarytowych statku: największej długości,
największej szerokości oraz maksymalnej i minimalnej wysokości przelotowej.
2. Pomiarem objęta jest część statku pomiędzy wodnicą maksymalnego dopuszczalnego
zanurzenia a wodnicą statku pustego, wyposażonego w sposób określony w § 6 lub, na
wniosek zlecającego, poziomą płaszczyzną przechodzącą przez najniższy punkt kadłuba
statku.

§ 11. 1. Część statku, która ma być pomierzona, dzieli się na sekcje płaszczyznami
poziomymi, wyznaczającymi odpowiednie wodnice, albo płaszczyznami siecznymi
przechodzącymi przez prostą stanowiącą przecięcie płaszczyzn wymienionych w § 10 ust. 2.
Grubość sekcji powinna być tak dobrana, aby przy danym kształcie kadłuba statku można
było obliczyć ich objętość z wystarczającą dokładnością.
2. Objętość sekcji oblicza się przez pomnożenie połowy sumy pól górnej i dolnej
wodnicy przez grubość sekcji.

4
3. Objętość sekcji ograniczonej płaszczyznami siecznymi oblicza się w sposób, o którym
mowa w ust. 2, przy czym jako średnią grubość przyjmuje się pionową odległość między
górną i dolną płaszczyzną w środku geometrycznym płaszczyzny środkowego przekroju
sekcji. W obliczeniach można przyjmować dla wszystkich sekcji pionową odległość w
wypadkowym środku geometrycznym.

§ 12.
1.
W celu obliczenia powierzchni każdej wodnicy dzieli się ją rzędnymi
prostopadłymi do płaszczyzny symetrii statku na części jednakowej długości.
2. Do obliczenia powierzchni poszczególnych części, w zależności od ich kształtu,
stosuje się metody przyjęte w teorii okrętu do obliczania przekrojów wodnicowych, w tym
wzór Simpsona.
3. Dla dziobowych i rufowych części można stosować aproksymację, w szczególności
elipsą lub parabolą.

§ 13. Wynik dzielenia objętości sekcji przez jej grubość wyrażoną w centymetrach
stanowi wartość wyporności statku na każdy centymetr średniego zanurzenia danej sekcji.

§ 14. 1. Pomiar statku nieprzeznaczonego do przewozu ładunków, w szczególności:
statku pasażerskiego, pchacza, holownika, lodołamacza, pogłębiarki - oprócz określenia
wymiarów kadłuba i wymiarów gabarytowych - ogranicza się do obliczenia metodą
uproszczoną wyporności dla wodnicy maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia i dla
wodnicy statku pustego, albo dla jednej z tych wodnic.
2.
Przy obliczaniu wyporności mogą być wykorzystywane wymiary podane w
dokumentacji technicznej statku.

§ 15. 1. Obliczenie metodą uproszczoną wyporności dla danej wodnicy polega na
pomnożeniu długości tej wodnicy przez jej szerokość i średnie zanurzenie do tej wodnicy,
określone w środku jej długości, oraz przez współczynnik pełnotliwości kadłuba.
2. Współczynniki pełnotliwości określa się na podstawie dokumentacji technicznej
statku, a przy braku krzywych hydrostatycznych - przyjmuje się wartości współczynnika
ogólnie stosowane dla danego typu statku. Przy braku innych podstaw, przyjmuje się wartość
współczynnika pełnotliwości równą 0,7.

§ 16. Weryfikację pomiarów przeprowadza się w celu stwierdzenia, czy wszystkie dane
zawarte w świadectwie pomiarowym są aktualne, oraz sprawdzenia wymiarów, w tym
zanurzenia w stanie pustym przy każdym znaku pomiarowym.

5

§ 17. W razie stwierdzenia zmian wymiarów lub zmian mających wpływ na wyporność
statku dokonuje się ponownego pomiaru statku.

§ 18.
Przy ponownym pomiarze statku usuwa się nieaktualne istniejące znaki
pomiarowe, symbole pomiarowe i podziałki zanurzenia.

§ 19. Znak pomiarowy składa się z linii poziomej o długości 300 mm i linii pionowej o
długości 200 mm, umieszczonej pod linią poziomą w połowie jej długości, albo z płytki
poziomej o wymiarach 300x40 mm i płytki pionowej o wymiarach 200x40 mm, umieszczonej
pod płytką poziomą w połowie jej długości.

§ 20. 1. Ilość znaków pomiarowych zależy od przeznaczenia i długości statku i nie może
być mniejsza niż:
1) trzy pary - na statku przeznaczonym do przewozu ładunków o długości równej lub większej
niż 40 m;
2) dwie pary - na statku przeznaczonym do przewozu ładunków o długości mniejszej niż 40 m;
3) jedna para - na statku nieprzeznaczonym do przewozu ładunku.
2. Znaki pomiarowe umieszcza się na obu burtach tak, aby linia pozioma lub dolna
krawędź płytki poziomej pokrywała się z wodnicą maksymalnego dopuszczalnego
zanurzenia, dla którego statek został pomierzony.
3. Znaki pomiarowe rozmieszcza się symetrycznie względem środka geometrycznego
wodnicy leżącej w połowie odległości pomiędzy wodnicą statku pustego i wodnicą
maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia. Odległość pomiędzy znakami powinna wynosić
1/n długości statku, gdzie n jest liczbą par znaków większą niż 1.
4. Znaki pomiarowe nanosi się na kadłubie statku w sposób trwały, przez wyżłobienie
lub napunktowanie linii albo przez naspawanie płytek na poszycie i odpowiednio kontrastowe
ich pomalowanie.
§ 21. 1. Symbol pomiarowy składa się z liter rozpoznawczych organu pomiarowego oraz
numeru świadectwa pomiarowego statku.
2. Symbol pomiarowy nanosi się w sposób trwały na znakach pomiarowych oraz
dodatkowo, w dobrze widocznym miejscu, określonym w świadectwie pomiarowym, w
dowolnej części statku tak, aby nie był narażony na uszkodzenie lub zniszczenie.

§ 22. Symbole pomiarowe nanosi się na wszystkich znakach pomiarowych, jeżeli liczba
ich par jest nie większa niż 2, a przy 3 parach - tylko na środkowej parze znaków.

6

§ 23.
Obok znaków pomiarowych, na poszyciu kadłuba statku umieszcza się, z
zastrzeżeniem § 25, podziałki zanurzenia. Typy, wymiary, rozmieszczenie, sposób wykonania
i barwy podziałek zanurzenia powinny odpowiadać normie PN-W-18052 (ISO 7606).

§ 24. Za bazę pomiarową, czyli punkt zerowy podziałki zanurzenia, przyjmuje się dolną
krawędź stępki lub dolną krawędź kadłuba, jeżeli statek nie ma stępki.

§ 25. Podziałki zanurzenia na statku nieprzeznaczonym do przewozu ładunków, o
zanurzeniu nie większym niż 1 m, umieszcza się na wniosek armatora.

§ 26. 1. Po dokonaniu pomiarów, komisja inspekcyjna wystawia zaświadczenie, którego
wzór określa załącznik nr 2 .
2. Na podstawie zaświadczenia dyrektor urzędu żeglugi śródlądowej wystawia świadectwo
pomiarowe statku żeglugi śródlądowej w jednym egzemplarzu, na okres nie dłuższy niż 15
lat.

§ 27. wiadectwo pomiarowe traci ważność po upływie terminu, na jaki zostało
wystawione, oraz po dokonaniu remontu, przebudowy lub w wyniku odkształcenia kadłuba,
jeżeli dane podane w świadectwie stały się nieaktualne.

§ 28. Ważność świadectwa pomiarowego może być przedłużona na okres nie dłuższy niż
10 lat - dla statku przeznaczonego do przewozu ładunków, oraz na okres nie dłuższy niż 15 lat
- dla statku nieprzeznaczonego do przewozu ładunków. Warunkiem przedłużenia ważności
świadectwa pomiarowego jest przeprowadzenie z wynikiem pozytywnym weryfikacji
pomiarów.

§ 29. Ustala się następujące wzory świadectw pomiarowych:
1) świadectwa pomiarowego statku żeglugi śródlądowej przeznaczonego do przewozu ładunków
- stanowiący załącznik nr 3 do rozporządzenia;
2) świadectwa pomiarowego statku żeglugi śródlądowej nieprzeznaczonego do przewozu
ładunków - stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

§ 30. W świadectwie pomiarowym podaje się obciążenie statku odpowiadające
zanurzeniu statku pustego.


7