Rządowy projekt ustawy - Prawo prywatne międzynarodowe

Art. 34. Prawo państwa, któremu podlega przelewana wierzytelność rozstrzyga
o skutkach przelewu wobec osób trzecich.

Art. 35. Do przejęcia długu stosuje się prawo państwa, któremu podlega przejmowany
dług.

Art. 36. Wpływ zmiany wartości waluty na wysokość zobowiązania ocenia się według
prawa właściwego dla tego zobowiązania.

Rozdział 9
Umowa o arbitraż

Art. 37. 1. Strony umowy o arbitraż mogą wybrać prawo dla niej właściwe.
2. Jeżeli wyboru prawa nie dokonano, umowa o arbitraż podlega prawu państwa, na
którego obszarze znajduje się uzgodnione przez strony miejsce arbitrażu. W razie braku
takiego uzgodnienia umowa o arbitraż podlega prawu właściwemu dla stosunku
prawnego, którego spór dotyczy; wystarczy jednak, że umowa jest skuteczna według
prawa państwa, na którego terytorium postępowanie się toczy lub sąd arbitrażowy
wydał orzeczenie.

Art. 38. Forma umowy o arbitraż podlega prawu państwa miejsca arbitrażu. Wystarczy
jednak zachowanie wymagań przewidzianych przez prawo państwa, któremu umowa
o arbitraż podlega.

Rozdział 10
Własność i inne prawa rzeczowe. Posiadanie

Art. 39. 1. Własność i inne prawa rzeczowe podlegają prawu państwa, w którym
znajduje się ich przedmiot.
2. Nabycie i utrata własności, jak również nabycie i utrata oraz zmiana treści lub
pierwszeństwa innych praw rzeczowych, podlegają prawu państwa, w którym
przedmiot tych praw znajdował się w chwili, gdy nastąpiło zdarzenie pociągające za
sobą wymienione skutki prawne.

10
Art. 40. Prawa rzeczowe na statkach powietrznych i wodnych oraz na pojazdach
szynowych podlegają prawu państwa, w którym statek lub pojazd jest wpisany do
rejestru, a w razie braku wpisu – prawu państwa macierzystego portu, stacji lub innego
podobnego miejsca.

Art. 41. Prawa rzeczowe na rzeczach w transporcie podlegają prawu państwa, z którego
rzeczy wysłano, chyba że z okoliczności wynika, iż są one powiązane ściślej z prawem
innego państwa. Stosuje się wówczas prawo tego innego państwa.

Art. 42. Prawo wynikające z zapisu papieru wartościowego na rachunku prowadzonym
w systemie rozrachunku papierów wartościowych, podlega prawu państwa, w którym
prowadzony jest ten rachunek.

Art. 43. Jeżeli rzecz uznana w prawie państwa jej miejsca położenia za prawnie
chronione dobro kultury zostanie z naruszaniem prawa tego państwa wywieziona do
innego państwa, roszczenia zmierzające do jej odzyskania podlegają – w zależności od
wyboru uprawnionego – prawu państwa, z którego rzecz wywieziono, albo prawu
państwa, w którym się ona znajduje.

Art. 44. Przepisy art. 39 – 43 stosuje się odpowiednio do posiadania.

Rozdział 11
Własność intelektualna

Art. 45. 1. Powstanie, treść i ustanie prawa własności intelektualnej podlegają prawu
państwa, na którego terytorium ma miejsce korzystanie z tego prawa.
2. Przepis ust. 1 stosuje się także do rozporządzeń prawem własności intelektualnej oraz
do ustalenia pierwszeństwa tych praw.
3. Do ochrony praw własności intelektualnej stosuje się prawo państwa, na podstawie
którego dochodzi się ochrony.

Art. 46. Uprawnienia pracownika wobec pracodawcy z tytułu praw własności
intelektualnej związanych z jego działalnością w ramach stosunku pracy podlegają
prawu właściwemu dla tego stosunku.

11
Rozdział 12
Sprawy małżeńskie

Art. 47. O możności zawarcia małżeństwa i skutkach jej braku rozstrzyga w stosunku
do każdej ze stron jej prawo ojczyste z chwili zawarcia małżeństwa.

Art. 48. 1. Forma zawarcia małżeństwa podlega prawu państwa, w którym jest ono
zawierane.
2. Jeżeli małżeństwo zawierane jest poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej,
wystarcza zachowanie formy wymaganej w prawach ojczystych obojga małżonków
albo we wspólnym prawie miejsca zamieszkania lub zwykłego pobytu małżonków
z chwili zawarcia małżeństwa.

Art. 49. 1. Stosunki osobiste i majątkowe między małżonkami podlegają
każdoczesnemu wspólnemu prawu ojczystemu.
2. W razie braku wspólnego prawa ojczystego stosuje się prawo państwa, w którym
oboje małżonkowie mają miejsce zwykłego pobytu, a jeżeli małżonkowie nie mają
miejsca zwykłego pobytu w tym samym państwie – prawo państwa, z którym
małżonkowie w inny sposób są wspólnie najściślej związani.

Art. 50. 1. Małżonkowie mogą poddać swe stosunki majątkowe prawu ojczystemu
jednego z nich albo prawu państwa, w którym jedno z nich ma miejsce zamieszkania
lub miejsce zwykłego pobytu. Wyboru prawa można dokonać także przed zawarciem
małżeństwa.
2. Przy zawieraniu umów, o których mowa w ust. 1, wystarczy dopełnienie wymagań
dotyczących formy przewidzianych dla majątkowych umów małżeńskich w prawie
wybranym lub w prawie państwa miejsca zawarcia umowy.
3. Majątkowa umowa małżeńska podlega prawu wybranemu przez strony zgodnie
z przepisem ust. 1. W razie braku wyboru prawa, do majątkowej umowy małżeńskiej
stosuje się prawo właściwe dla stosunków osobistych i majątkowych między
małżonkami z chwili zawarcia takiej umowy.

Art. 51. 1. Jeżeli małżonek i osoba trzecia będąca wierzycielem mają w chwili
powstania zobowiązania miejsce zwykłego pobytu w tym samym państwie, prawo tego
państwa stosuje się do oceny skuteczności małżeńskiego ustroju majątkowego wobec

12
osób trzecich, chyba że osoba trzecia w chwili powstania zobowiązania znała charakter
i treść tego ustroju lub przy dołożeniu należytej staranności mogła je poznać albo
zostały dopełnione wymagania dotyczące jawności i wpisów przewidziane w prawie
właściwym dla małżeńskiego ustroju majątkowego lub – w odniesieniu do praw
rzeczowych na nieruchomościach – w prawie państwa, na którego terytorium
nieruchomość się znajduje.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do odpowiedzialności małżonka za
zobowiązania zaciągnięte przez drugiego małżonka w sprawach wynikających
z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny.

Art. 52. 1. Rozwiązanie małżeństwa podlega wspólnemu prawu ojczystemu małżonków
z chwili żądania rozwiązania małżeństwa.
2. W razie braku wspólnego prawa ojczystego małżonków właściwe jest prawo
państwa, w którym oboje małżonkowie mają w chwili żądania rozwiązania małżeństwa
miejsce zwykłego pobytu, a jeżeli małżonkowie nie mają w owej chwili miejsca
zwykłego pobytu w tym samym państwie – prawo państwa, w którym oboje
małżonkowie mieli ostatnio miejsce zwykłego pobytu.
3. W razie braku okoliczności rozstrzygających o właściwości prawa na podstawie
przepisów ust. 1 i 2 albo gdy prawo właściwe na podstawie tych przepisów nie
przewiduje rozwiązania małżeństwa, do rozwiązania małżeństwa stosuje się prawo
polskie.
4. Postanowienia ust. 1 – 3 stosuje się odpowiednio do separacji.

Rozdział 13
Stosunki między rodzicami a dzieckiem

Art. 53. Stosunki osobiste i majątkowe między rodzicami a dzieckiem podlegają prawu
ojczystemu dziecka.
Art. 54. 1. Ustalenie i zaprzeczenie pochodzenia dziecka – z zastrzeżeniem przepisów
ust. 2 i 3 – podlegają prawu ojczystemu dziecka z chwili jego urodzenia.
2. Uznanie dziecka podlega prawu ojczystemu dziecka z chwili jego uznania. W razie
gdy prawo to nie przewiduje uznania dziecka, stosuje się prawo ojczyste dziecka
z chwili jego urodzenia, jeżeli to prawo uznanie przewiduje.

13
3. Uznanie dziecka poczętego lecz nienarodzonego, podlega prawu ojczystemu matki
z chwili uznania.

Rozdział 14
Przysposobienie

Art. 55. 1. Przysposobienie podlega prawu ojczystemu przysposabiającego.
2. Przysposobienie nie może jednakże nastąpić bez zachowania przepisów prawa
ojczystego osoby, która ma być przysposobiona, dotyczących zgody tej osoby, zgody
jej przedstawiciela ustawowego oraz zezwolenia właściwego organu państwowego,
a także ograniczeń przysposobienia z powodu zmiany dotychczasowego miejsca
zamieszkania na miejsce zamieszkania w innym państwie.

Art. 56. Przysposobienie wspólne małżonków podlega ich wspólnemu prawu
ojczystemu. Jeżeli małżonkowie nie mają obywatelstwa tego samego państwa, do
przysposobienia stosuje się prawo państwa, w którym oboje małżonkowie mają miejsce
zwykłego pobytu, a w razie braku takiego miejsca – prawo państwa, z którym
małżonkowie są w inny sposób wspólnie najściślej związani.

Rozdział 15
Obowiązki alimentacyjne

Art. 57. 1. Prawo właściwe dla obowiązków alimentacyjnych określa Konwencja
o prawie właściwym dla zobowiązań alimentacyjnych sporządzona w Hadze dnia
2 października 1973 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 39, poz. 444).
2. W przypadkach określonych w art. 14 pkt 3 Konwencji, o której mowa
w ust. 1, do obowiązków alimentacyjnych między małżonkami stosuje się prawo
wskazane w przepisach art. 47 – 48 i art. 52.
3. Do obowiązków alimentacyjnych między powinowatymi stosuje się odpowiednio
przepisy Konwencji, o której mowa w przepisie ust. 1, z wyłączeniem art. 7 tej
Konwencji.
4. Jeżeli wierzyciel i dłużnik alimentacyjny są obywatelami polskimi i dłużnik ma
miejsce zwykłego pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej, stosuje się prawo polskie.


14