Igor napisał(a):

> Przyznanie się jest ważne, bo pozbawia sąd wątpliwości. Skoro sprawca ma
> przedstawione zarzuty i przyznaje się do zarzucanego mu czynu, nie trzeba
> dociekać żadnej prawdy obiektywnej (no bo i po co?). Nie trzeba się
> zastanawiać, czy prokurator istotnie oskarża właścią osobę... a przecież
> ława przysięgłych u nas nie istnieje, a ławnicy... szkoda gadać. Sytuacja
> się komplikuje (bardzo często) gdy policja "złamie" podejrzanego, ten się
> przynza a przed sądem twierdzi, że był zmuszany... ale wtedy i tak
> najłatwiej wirzyć policjantom (przesłuch się ich w charakterze świadka, pod
> groźbą odpowiedzialności karnej)... wszystko sprowadza się do "pujścia na
> skróty".

wiele razy slyszalem z pierwszej reki jak takie przyznawanie sie wyglada
uniemozliwienie widzenia i uzyskania porady:
1)przychodzi prawnik do aresztu, mowi ze jest prawnikiem takiej a takiej
po 15 minutach dostaje odpowiedz ze aresztant nie chce sie z panem widziec
do tego samego aresztowanego rpzyszedl syn i ta sama spiewka
po wypuszczeniu okazalo sie ze aresztowany nic nie wiedzial ze ktos do
niego przyszedl
2) nieletni zabrany z domu po poludniu przetrzymywany pare godzin za
dlugo pierwszy posilek =odiad nastepnego dnia
3) aresztowany wielokrotnie bity, ponizany, wyzywany (to akurat
opowiadalo mi kilka osob z tego samego srodowiska)
4) komendant policji poswiadczajacy w pismie do sadu (pisemnie)
nieprawde- (dowod na nieprawdziwosc jego oswiadczenia w aktach sprawy
czyli komendant na prosbe sadu napisal ze nie bylo zdjec a w protokole
ogledzin numery zdjec-zeby byla jasnosc-zdjecia zaginely na komendzie)
5) takich i podobnych histori moge wymieniac cale mnostwo np pieniadze
ginace w trakcie przeszukania, zabezbieczone rzeczy ktore zaginely na
drodze przeszukanie-depozyt-sad-rozprawa.... jestem pewien ze wielu
ludzi majacych przyjemnosc z policja opowie podobne "bajki"

--
pozdrawiam
bolo
co sobie wreszcie nowa klawe kupil wiec grafomani