Johnson [###j...@n...pl.###] napisał:

> Ale jeśli było stwierdzenie zgonu a klient ożywa to nie mamy do
> czynienia ze zmartwywstaniem, lecz z błędnym stwierdzeniem zgonu,
czyli
> facet nie umarł :)

Umarł / nie umarł - oto jest pytanie :-) Ale mnie nie chodziło o błąd
w stwierdzeniu zgonu. Lekarz stwierdza zgon niekiedy po wielu
miesiącach od samego zgonu. Wówczas nie jest w stanie podać dokładnego
czasu. W przypadku opisanym przez inicjatora niniejszego wątku może to
zacząć mieć krytyczne znaczenie dla stwierdzenia, czy gość w chwili
drugiego "zabójstwa" żył, czy nie żył. Bo przecież sam fakt, że się
nie ruszał, czy nawet nie oddychał miarodajny tu nie jest. Zabójca
pewnie tętna nie sprawdzał (a nawet jakby, to kto mu uwierzy?), że już
o zaglądaniu do oczu nie wspomnę.

Oczywiście, są sytuacje, gdy da się to mimo wszystko ustalić. Jak
gościowi zgilotynuje głowę, to nie ma sensu się głębiej zastanawiać,
czy pchnięcie go potem nożem nie pogorszyło jego stanu zdrowia. Inna
sprawa, że z reguły sekcja zwłok jest w stanie odpowiedzieć na
pytanie, czy ofiara żyła w chwili zadania takiego lub innego
obrażenia. Chyba, że to drugie zabójstwo jest bardzo bliskie chwili
zejścia. Wówczas może się okazać, że niektóre procesy życiowe jeszcze
trwały i obraz sekcyjny ran mamy jak u żywej osoby.

> Błędne stwierdzenie zgonu nie powoduje śmierci człowieka - nawet w
> sensie prawnym.

Raz na czas się to zdarza i podejrzewam, że łatwiej było Chrystusowi
przekonać wiernych do swego zmartwychwstania, niż gościowi, wobec
którego wydano akt zgonu przekonać urzędników, że jednak żyje.