Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw

– 27 –
oficerski – 60 lat życia, zawiadamia się wojskowego komendanta uzupełnień prowadzącego
ewidencję, którą osoba ta jest objęta.
2. W wypadku, o którym mowa w art. 31a ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r.
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, o przyjęciu osoby podlegającej
obowiązkowi czynnej służby wojskowej, mężczyzny albo kobiety, posiadającej kwalifikacje
określone w art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku
obrony Rzeczypospolitej Polskiej – począwszy od dnia, w którym kończy 18 lat życia, do
dnia 31 grudnia roku kalendarzowego, w którym kończy 24 lata życia – zawiadamia się wójta
lub burmistrza (prezydenta miasta) właściwego ze względu na miejsce pobytu stałego
(zamieszkania) lub pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące.
3. Przynależność ewidencyjną osoby do wojskowego komendanta uzupełnień ustala się
na podstawie wpisów zamieszczonych w wojskowych dokumentach osobistych, a w razie ich
braku – ze względu na miejsce pobytu stałego (zamieszkania) lub pobytu czasowego
trwającego ponad 3 miesiące osoby przyjmowanej.
4. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie przynależności ewidencyjnej osoby, o której mowa
w ust. 1 i 2, zawiadomienie o jej przyjęciu przesyła się do wojskowego komendanta
uzupełnień właściwego miejscowo dla jednostki penitencjarnej.
Rozdział 4
Rozmieszczanie tymczasowo aresztowanych
§ 44. 1. Izolowanie od siebie osób powiązanych następuje na podstawie pisemnej
informacji organu dysponującego, zawierającej w szczególności ich dane osobowe.
Informacja może być także przekazana przez sąd, który zastosował tymczasowe
aresztowanie.
2. Zaprzestanie izolowania osób powiązanych następuje po otrzymaniu:
1)
pisemnej informacji organu dysponującego o tym, że dalsze ich izolowanie jest zbędne;
2)
zawiadomienia o wyroku sądu pierwszej instancji.
§ 45. 1. W celu zapewnienia właściwej izolacji osób powiązanych, tymczasowo
aresztowanych, względem których nie stosuje się przepisów o wykonywaniu kary
pozbawienia wolności, dzieli się na grupy.
2. Liczbę grup oraz ich rozmieszczenie w budynkach i oddziałach mieszkalnych ustala
dyrektor.
– 28 –
3. Grupy tymczasowo aresztowanych powinny być rozmieszczone w sposób
uniemożliwiający przekazywanie informacji między tymczasowo aresztowanymi z różnych
grup.
4. W skład tej samej grupy może wchodzić tylko jeden z tymczasowo aresztowanych,
którzy mają być od siebie izolowani.
5. Podczas pobytu poza celą mieszkalną tymczasowo aresztowani nie mogą mieć
możliwości nawiązania kontaktów z osobami spoza swojej grupy.
6. W celu uniemożliwienia kontaktów, o których mowa w ust. 5, spacery, kąpiele,
zajęcia kulturalno-oświatowe, sportowe i wychowania fizycznego oraz inne zajęcia zbiorowe
dla poszczególnych grup tymczasowo aresztowanych odbywają się według planów
zatwierdzanych przez dyrektora.
§ 46. 1. Rozmieszczania tymczasowo aresztowanych, względem których nie stosuje się
przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności:
1)
w grupach,
2)
w celach według kryterium wieku, uprzedniej karalności i używania wyrobów
tytoniowych,
3)
funkcjonariuszy organów powołanych do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo
funkcjonariuszy i pracowników Służby Więziennej, pracowników organów wymiaru
sprawiedliwości i ścigania, w oddzieleniu od pozostałych tymczasowo aresztowanych
– dokonują funkcjonariusze lub pracownicy działu ewidencji.
2. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się odpowiednio do byłych funkcjonariuszy lub
pracowników, jeżeli tymczasowe aresztowanie nastąpiło w okresie do roku od zakończenia
przez nich służby lub pracy.
3. Rozmieszczania tymczasowo aresztowanych, w stosunku do których organ
dysponujący udzielił wskazań mających na celu zabezpieczenie prawidłowego toku
postępowania karnego i zapewnienie bezpieczeństwa w areszcie śledczym, dokonują
funkcjonariusze lub pracownicy działu ewidencji w uzgodnieniu z właściwymi służbami
aresztu śledczego.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli przy rozmieszczaniu tymczasowo
aresztowanych zachodzi potrzeba uwzględnienia wskazań właściwych służb aresztu
śledczego mających na celu zapewnienie porządku i bezpieczeństwa w areszcie oraz zaleceń
lekarskich, psychologicznych lub rehabilitacyjnych.
– 29 –
§ 47. 1. Przemieszczania pomiędzy celami tymczasowo aresztowanych, względem
których nie stosuje się przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, dokonują
funkcjonariusze lub pracownicy działu ewidencji na wniosek funkcjonariuszy lub
pracowników komórki organizacyjnej bezpośrednio odpowiedzialnej za prowadzenie
oddziaływań penitencjarnych wobec przemieszczanych tymczasowo aresztowanych.
2. Po godzinach pracy lub dyżuru funkcjonariuszy lub pracowników działu ewidencji
czynności, o których mowa w ust. 1 oraz w § 46 ust. 1 i 2, może, w uzasadnionych
wypadkach, realizować dowódca zmiany. Pisemną informację na ten temat dowódca zmiany
przekazuje do działu ewidencji natychmiast po wznowieniu pracy lub dyżuru przez
funkcjonariuszy lub pracowników tego działu.
3. Tymczasowo aresztowany dorosły, względem którego nie stosuje się przepisów
o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem osadzonego, o którym mowa
w art. 223a § 1 k.k.w., może być umieszczony w celi wspólnie z młodocianym lub
młodocianymi po okazaniu w dziale ewidencji decyzji dyrektora w tej sprawie.
§ 48. 1. Rozmieszczenia osadzonych w oddziałach szpitalnych dokonuje funkcjonariusz
lub pracownik podmiotu leczniczego dla osób pozbawionych wolności, kierując się przede
wszystkim wskazaniami medycznymi; tymczasowo aresztowanego, względem którego nie
stosuje się przepisów o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, należy, w miarę
możliwości, osadzać w oddzieleniu od skazanych, ukaranych oraz tymczasowo
aresztowanych, względem których stosuje się przepisy o wykonywaniu kary pozbawienia
wolności.
2. Przepis stosuje się odpowiednio przy rozmieszczaniu osadzonych w izbach chorych.
Rozdział 5
Obliczanie okresu wykonywania kary
§ 49. 1. Po otrzymaniu zawiadomienia o wyroku skazującym sądu pierwszej instancji
lub odpisu tego wyroku dokonuje się wstępnego ustalenia terminu końca kary orzeczonej
wobec tymczasowo aresztowanego.
2. W wypadku gdy z treści otrzymanego zawiadomienia o uprawomocnieniu się wyroku
skazującego wynika, że wyrok skazujący sądu pierwszej instancji uległ zmianie, oraz
w wypadku, o którym mowa w § 25 ust. 2, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.
3. Upływ wstępnie ustalonego terminu końca kary nie skutkuje zwolnieniem z jednostki
penitencjarnej.
– 30 –
§ 50. 1. Obliczenia okresu wykonywania kary dokonuje się po otrzymaniu
podlegającego wykonaniu dokumentu, z którego treści wynika konieczność ustalenia terminu
początku i końca wykonywania kary.
2. W celu ustalenia terminu końca kary, do daty ustalonej jako początek jej
wykonywania dolicza się wymiar kary, a następnie od tak ustalonej daty odlicza się okres
podlegający zaliczeniu na poczet kary, obliczony według zasad określonych w § 52.
3. W wypadku gdy konieczność dokonania obliczenia okresu wykonywania kary jest
związana z przyjęciem skazanego lub ukaranego w dniu wolnym od pracy albo po godzinach
pracy lub dyżuru funkcjonariuszy lub pracowników działu ewidencji, obliczenie powinno być
dokonane pierwszego dnia roboczego po przyjęciu.
4. Przepisy ust. 1–3 stosuje się odpowiednio w razie konieczności ustalenia terminu, do
którego tymczasowe aresztowanie ma trwać, jeżeli termin ten nie został wskazany
w postanowieniu o zastosowaniu tego środka.
§ 51. 1. Wymiar kary odnotowuje się w aktach i dokumentach ewidencyjnych w takich
jednostkach czasu, w jakich kara została wymierzona. Ustalając termin końca kary, ustala się
najpierw rok, a następnie miesiąc i dzień.
2. Kara wymierzona w latach kończy się po upływie tylu lat, ile wynosi jej wymiar,
takiego samego dnia i miesiąca, jakiego się rozpoczęła.
3. Kara wymierzona w miesiącach kończy się po upływie tylu miesięcy, ile wynosi jej
wymiar, takiego samego dnia, jakiego się rozpoczęła.
4. W trakcie obliczania okresu wykonywania kary nie stosuje się dat nieistniejących
w danym miesiącu, zamieniając je na ostatni dzień tego miesiąca.
5. Kara wymierzona w dniach kończy się po upływie tylu dni, ile wynosi jej wymiar.
6. Kara tygodnia pozbawienia wolności kończy się dnia noszącego tę samą nazwę co
dzień jej rozpoczęcia.
§ 52. 1. Obliczenia okresu podlegającego zaliczeniu na poczet kary dokonuje się
w latach i dniach. Wszystkie okresy odbywania kary w tej samej sprawie podlegają
zsumowaniu przed zaliczeniem, bez zamiany dni na miesiące lub lata.
2. Ten sam okres czasu nie może być zaliczony na poczet różnych kar.
3. Jeżeli sąd nie zaliczył okresu tymczasowego aresztowania albo zatrzymania na poczet
orzeczonej kary lub nieprawidłowo zaliczył ten okres, dyrektor występuje do właściwego
sądu z wnioskiem o usunięcie nieprawidłowości w trybie art. 420 § 1 lub 2 k.p.k. albo art. 84
– 31 –
§ 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia
(Dz. U. z 2013 r. poz. 395, 765 i 1247).
4. W wypadku gdy dzień zakończenia jednego okresu podlegającego zaliczeniu na
poczet kary jest zarazem dniem rozpoczęcia kolejnego okresu w tej samej sprawie, przy
obliczeniu okresu wykonywania kary przyjmuje się, że jest to jeden okres, którego początek
przypada na dzień rozpoczęcia pierwszego okresu, a koniec na dzień zakończenia drugiego
okresu. Przepis stosuje się odpowiednio przy większej liczbie okresów zaliczonych na poczet
kary, jeżeli następują bezpośrednio po sobie.
5. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy dzień ustalony jako początek
wykonywania kary jest zarazem dniem zakończenia okresu podlegającego zaliczeniu na
poczet kary w tej samej sprawie.
§ 53. 1. Początek wykonywania kary liczy się od dnia:
1)
zakończenia wykonywania poprzedniej kary, jeżeli wobec tego samego skazanego lub
ukaranego wykonuje się kilka kar, chyba że w pkt 2–14 ustalono inaczej;
2)
przyjęcia skazanego lub ukaranego, który zgłosił się do odbycia kary;
3)
zatrzymania skazanego lub ukaranego, który został doprowadzony do odbycia kary;
4)
zatrzymania w związku z tymczasowym aresztowaniem lub umieszczeniem
w schronisku dla nieletnich, którego okres sąd zaliczył na poczet kary;
5)
zgłoszenia się ukaranego po przepustce udzielonej na podstawie art. 1059 k.p.c.;
6)
zatrzymania albo zgłoszenia się skazanego lub ukaranego, który zbiegł albo
w wyznaczonym terminie nie powrócił z przepustki lub przerwy w wykonaniu kary;
7)
zatrzymania w związku z pozbawieniem wolności za granicą osoby przekazanej na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego okres sąd zaliczył na poczet kary; do
czasu zaliczenia tego okresu przez sąd początek wykonywania kary liczy się od dnia
przejęcia tej osoby przez organ doprowadzający na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej;
8)
zatrzymania – jako tymczasowo aresztowanego w innej sprawie – skazanego lub
ukaranego korzystającego z przerwy w wykonaniu kary;
9)
zatrzymania – jako tymczasowo aresztowanego w innej sprawie – skazanego lub
ukaranego, jeżeli:
a)
w areszcie śledczym, do którego został przyjęty, zarejestrowano przed jego
zatrzymaniem orzeczenie oczekujące na wykonanie lub