Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw

– 17 –
doręczonych przez organ doprowadzający telefaksowych kopii dokumentów, o których mowa
w ust. 1. Przepisu § 7 ust. 2 nie stosuje się.
4. Jeżeli w stosunku do skazanego uchylony został, na skutek kasacji albo wznowienia
postępowania, prawomocny wyrok, podstawą dalszego wykonywania pozbawienia wolności
w tej sprawie jest odpis postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, wraz
z nakazem przyjęcia.
§ 25. 1. Dokumentem niezbędnym do przyjęcia skazanego lub ukaranego jest:
1)
odpis prawomocnego wyroku, którym wymierzono karę pozbawienia wolności, karę
aresztu wojskowego albo karę aresztu, wraz z nakazem przyjęcia;
2)
odpis prawomocnego wyroku, którym wymierzono karę pozbawienia wolności, karę
aresztu wojskowego, karę aresztu albo karę ograniczenia wolności lub karę grzywny,
orzeczone z warunkowym zawieszeniem albo bez warunkowego zawieszenia wykonania
kary, oraz odpis orzeczenia lub orzeczeń zawierających rozstrzygnięcia, na podstawie
których kara powinna być wykonana, a w szczególności orzeczenia o:
a)
wykonaniu warunkowo zawieszonej kary,
b) odwołaniu warunkowego zwolnienia albo amnestii,
c)
wykonaniu zastępczej kary pozbawienia wolności albo zastępczej kary aresztu,
d) wykonaniu kary pozbawienia wolności związanej ze stosowaniem środka
zabezpieczającego, polegającego na umieszczeniu skazanego na okres próby
w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego,
e)
uchyleniu zezwolenia na odbycie przez skazanego kary pozbawienia wolności poza
zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego oraz o wykonaniu tej kary
w zakładzie karnym
– wraz z nakazem przyjęcia;
3)
odpis prawomocnego orzeczenia sądu okręgowego określającego karę pozbawienia
wolności, która ma być wykonywana wobec osoby skazanej za granicą, wraz z nakazem
przyjęcia;
4)
odpis orzeczenia o wymierzeniu kary porządkowej, wraz z nakazem przyjęcia.
2. W wypadku zastosowania tymczasowego aresztowania na podstawie art. 249
§ 4 k.p.k. wobec osoby skazanej prawomocnym wyrokiem przyjęcie skazanego następuje na
podstawie odpisu postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania oraz odpisu
prawomocnego wyroku albo zawiadomienia o uprawomocnieniu się wyroku skazującego,
wraz z nakazem przyjęcia.
– 18 –
3. W wypadku gdy kara orzeczona za wykroczenie podlega natychmiastowemu
wykonaniu, przyjęcie ukaranego może nastąpić także na podstawie odpisu nieprawomocnego
wyroku. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio.
4. Przyjęcie skazanego lub ukaranego, wobec którego zarządzono poszukiwanie, oraz
skazanego przekazanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w wykonaniu europejskiego
nakazu aresztowania może nastąpić także na podstawie doręczonych przez organ
doprowadzający telefaksowych kopii dokumentów, o których mowa w ust. 1. Przepisu § 7
ust. 2 nie stosuje się.
5. W wypadku, o którym mowa w § 13 ust. 3 zdanie drugie, przyjęcie skazanego lub
ukaranego następuje na podstawie dokumentów, o których mowa w ust. 1 lub 3, przesłanych
telefaksem przez areszt śledczy, w którym znajduje się orzeczenie oczekujące na wykonanie.
§ 26. 1. Dokumentem niezbędnym do przyjęcia dłużnika, wobec którego zastosowano
środek przymusu, jest odpis prawomocnego orzeczenia, którym sąd orzekł grzywnę
z zamianą na areszt, wraz z nakazem przyjęcia.
2. Przyjęcie dłużnika może nastąpić po przekazaniu przez komornika, wraz
z dokumentami, o których mowa w ust. 1, kwoty pieniężnej potrzebnej na wyżywienie
dłużnika przez czas wykonywania środka przymusu lub dokumentu potwierdzającego
dokonanie wpłaty tej kwoty na rzecz jednostki penitencjarnej albo odpisu orzeczenia
zawierającego informację o zwolnieniu wierzyciela od kosztów sądowych w tej sprawie.
§ 27. Dokumentem niezbędnym do przyjęcia osoby skazanej za granicą i przekazanej na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonania kary pozbawienia wolności jest odpis
postanowienia sądu okręgowego o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, którego termin
stosowania nie minął, wraz z nakazem przyjęcia.
§ 28. 1. Przyjęcie skazanego lub ukaranego, korzystającego z przerwy w wykonaniu
kary, do jednostki penitencjarnej, w której znajdują się jego akta ewidencyjne, następuje
w wypadku:
1)
upływu okresu, na jaki przerwa została udzielona;
2)
otrzymania odpisu postanowienia o odwołaniu przerwy;
3)
złożenia przez skazanego lub ukaranego pisemnego oświadczenia, że dobrowolnie
wyraża zgodę na wykonywanie kary, jeżeli termin zgłoszenia się po przerwie jeszcze nie
upłynął.
– 19 –
2. Przyjęcie skazanego lub ukaranego, doprowadzonego po przerwie w wykonaniu kary,
do jednostki penitencjarnej, w której nie ma jego akt ewidencyjnych, następuje, jeżeli:
1)
jednostką tą jest areszt śledczy;
2)
organ doprowadzający doręczy dokument stwierdzający, w jakiej jednostce
penitencjarnej znajdują się akta ewidencyjne doprowadzonego;
3)
uzgodniono z dyrektorem, kierownikiem albo wyznaczonym funkcjonariuszem lub
pracownikiem działu ewidencji jednostki penitencjarnej, w której znajdują się akta
ewidencyjne skazanego lub ukaranego, że zachodzą okoliczności, o których mowa
w ust. 1 pkt 1 lub 2; uzgodnienia dokonuje się telefaksem, telefonicznie lub pocztą
elektroniczną; dokument potwierdzający uzgodnienie włącza się do akt ewidencyjnych;
fakt dokonania kontroli, o której mowa w § 23 ust. 1, potwierdza się na tym
dokumencie.
3. O przyjęciu skazanego lub ukaranego, o których mowa w ust. 2, powiadamia się
natychmiast – telefaksem, telefonicznie lub pocztą elektroniczną – jednostkę penitencjarną,
w której znajdują się jego akta ewidencyjne, i jednocześnie wzywa się do przesłania tych akt
oraz pozostałej dokumentacji osadzonego.
§ 29. 1. Do przyjęcia osadzonego, który zbiegł albo w wyznaczonym terminie nie
powrócił z przepustki, jest niezbędne potwierdzenie tego faktu – telefaksem, telefonicznie lub
pocztą elektroniczną – przez jednostkę penitencjarną, w której ewidencji osadzony pozostaje.
Dokument potwierdzający uzgodnienie włącza się do akt ewidencyjnych. Żakt dokonania
kontroli, o której mowa w § 23 ust. 1, potwierdza się na tym dokumencie.
2. Jeżeli osadzony, o którym mowa w ust. 1, został doprowadzony, organ
doprowadzający doręcza pismo stwierdzające, kiedy i z jakiej jednostki penitencjarnej
nastąpiła ucieczka albo którą jednostkę osadzony opuścił w związku z udzieloną przepustką.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w wypadku zatrzymania osadzonego
korzystającego z przepustki przez uprawniony organ w związku z naruszeniem przez niego
porządku prawnego; pismo doręczone przez organ doprowadzający powinno ponadto
zawierać informację o dacie i przyczynie zatrzymania.
4. W wypadku uzyskania informacji, że osoba, o której mowa w ust. 1, została skreślona
z ewidencji jednostki penitencjarnej, powiadamia się o tym natychmiast najbliższą jednostkę
organizacyjną Policji, aby ustaliła, czy Policja dysponuje dokumentami uprawniającymi do
zatrzymania i doprowadzenia tej osoby do aresztu śledczego.
– 20 –
5. O przyjęciu osadzonego, o którym mowa w ust. 1 i 3, powiadamia się natychmiast –
telefaksem, telefonicznie lub pocztą elektroniczną – jednostkę penitencjarną, o której mowa
w ust. 1, i jednocześnie wzywa się do przesłania jego akt ewidencyjnych, pozostałej
dokumentacji i depozytów; akt, dokumentacji i depozytów osadzonego nie przesyła się, jeżeli
uzgodniono bezzwłoczne przetransportowanie osadzonego do tej jednostki.
§ 30. W wypadku gdy przy przyjęciu doręczono telefaksowe kopie dokumentów,
informację o tym zamieszcza się w zawiadomieniu o przyjęciu. Organ zarządzający osadzenie
przesyła bezzwłocznie do jednostki penitencjarnej odpisy dokumentów niezbędnych do
przyjęcia.
§ 31. 1. Dokumentami służącymi do sprawdzenia tożsamości osoby przyjmowanej są:
1)
w wypadku obywatela polskiego – dokumenty, o których mowa w § 1 pkt 3 lit. a–c;
2)
w wypadku cudzoziemca – dokumenty, o których mowa w § 1 pkt 3 lit. d i e.
2. Do aresztu śledczego nie może być przyjęta, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, osoba
nieposiadająca ważnego dokumentu, za pomocą którego sprawdza się tożsamość, albo gdy
istnieją uzasadnione wątpliwości co do tożsamości osoby przyjmowanej wynikające z:
1)
zużycia lub uszkodzenia posiadanego przez nią dokumentu;
2)
niezgodności danych określających tożsamość zawartych w poszczególnych
dokumentach albo niezgodności tych danych w dokumencie z danymi uzyskanymi od
osoby przyjmowanej;
3)
braku możliwości uzyskania potwierdzenia tożsamości od osoby przyjmowanej.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się, jeżeli:
1)
tożsamość osoby doprowadzonej zostanie stwierdzona na piśmie przez organ
doprowadzający; w wypadku obywatela polskiego pismo powinno zawierać także
informację o numerze PESEL, a w wypadku cudzoziemca – jego obywatelstwo, a także
numer PESEL, jeżeli został nadany; w razie gdy przyczyną niezgodności jest zmiana
nazwiska – informację o uprzednio używanym nazwisku;
2)
sprawdzenie tożsamości osadzonego zgłaszającego się po przerwie w wykonaniu kary,
ucieczce albo przepustce jest możliwe na podstawie karty identyfikacyjnej, karty
tożsamości lub rysopisu i zdjęć znajdujących się w jego aktach ewidencyjnych lub
teczce osobopoznawczej.
4. W razie doprowadzenia tymczasowo aresztowanego, którego tożsamości nie ustalono,
organ doprowadzający doręcza pismo stwierdzające, że osoba doprowadzona jest osobą
– 21 –
o nieustalonej tożsamości, której dotyczy postanowienie o tymczasowym aresztowaniu
i nakaz przyjęcia.
5. W wypadkach, o których mowa w ust. 3 pkt 1 i ust. 4, organ doprowadzający doręcza
ponadto aktualne zdjęcie osoby doprowadzonej.
6. Identyfikacji osoby przyjmowanej dokonuje się ponadto z wykorzystaniem:
1)
przekazanych przez sąd informacji, o których mowa w art. 11 § 2 k.k.w.;
2)
informacji o tej osobie zawartych w centralnym zbiorze danych.
7. W razie wątpliwości co do tożsamości osoby zgłaszającej się do odbycia kary,
w szczególności z przyczyn określonych w ust. 2, powiadamia się najbliższą jednostkę
organizacyjną Policji o potrzebie potwierdzenia tożsamości takiej osoby. Do czasu
potwierdzenia tożsamości przez Policję osoba zgłaszająca się nie może być przyjęta.
8. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio w wypadku zgłaszającego się do jednostki
penitencjarnej osadzonego, który zbiegł albo w wyznaczonym terminie nie powrócił
z przepustki.
§ 32. 1. Do aresztu śledczego nie może być przyjęta osoba:
1)
doprowadzona do odbycia zastępczej kary pozbawienia wolności lub zastępczej kary
aresztu za nieuiszczoną grzywnę, która wpłaci w tym areszcie kwotę pieniężną
przypadającą jeszcze do uiszczenia;
2)
co do której ustalono, że podlega zwolnieniu w dniu, w którym zgłosiła się lub została
doprowadzona.
2. O nieprzyjęciu osoby do aresztu śledczego z powodów, o których mowa w ust. 1,
decyduje dyrektor lub osoba go zastępująca. Przepisy § 38 ust. 1 i 6 stosuje się odpowiednio.
3. Dyrektor powiadamia właściwy sąd o nieprzyjęciu osoby z powodów, o których
mowa w ust. 1, oraz dołącza do pisma odpis orzeczenia wraz z nakazem przyjęcia.
W wypadku tymczasowo aresztowanego powiadomienie o nieprzyjęciu, wraz z odpisem
postanowienia i nakazem przyjęcia, wręcza się organowi doprowadzającemu, który kwituje
odbiór powiadomienia na jego kopii.
4. W wypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, powiadomienie o nieprzyjęciu powinno
zawierać informację o ustalonym terminie upływu tymczasowego aresztowania lub końca
kary, a także o zastosowaniu art. 168 k.k.w. – jeżeli stanowiło to podstawę nieprzyjęcia.
5. Jeżeli do aresztu śledczego nie została przyjęta osoba zgłaszająca się do odbycia kary,
kopię powiadomienia, o którym mowa w ust. 3, wręcza się, za pokwitowaniem, także tej
osobie.