Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw

– 12 –
§ 14. 1. Doprowadzoną osobę, o której mowa w art. 88 § 4, art. 88a § 2 oraz art. 212a
§ 3 i 4 k.k.w., przyjmuje się do wyznaczonych aresztów śledczych.
2. W wypadku, o którym mowa w ust. 1, przyjęcie do wyznaczonego aresztu śledczego
następuje także wówczas, gdy w nakazie przyjęcia wskazano inny areszt, niewłaściwy dla tej
kategorii osób.
3. Do wyznaczonych aresztów śledczych przyjmuje się także inne osoby, jeżeli organ
dysponujący lub stosujący tymczasowe aresztowanie tak postanowił ze względów
bezpieczeństwa.
4. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do osadzonego przetransportowanego
w związku z udziałem w czynnościach procesowych w sprawie, w której nie zastosowano
tymczasowego aresztowania, zakwalifikowanego jako wymagającego osadzenia w areszcie
śledczym lub w zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach zapewniających
wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo aresztu lub zakładu albo jako
wymagającego osadzenia w tym areszcie lub zakładzie w wyznaczonym oddziale lub celi.
§ 15. 1. Szczegółową rejonizację osadzania tymczasowo aresztowanych w aresztach
śledczych ustala dyrektor okręgowy w uzgodnieniu z właściwymi prezesami sądów
okręgowych i wojskowych sądów garnizonowych, prokuratorami okręgowymi, wojskowymi
prokuratorami garnizonowymi oraz komendantami wojewódzkimi Policji.
2. W razie zaistnienia konieczności osadzenia tymczasowo aresztowanego w areszcie
śledczym niewchodzącym w skład danego okręgu, zwłaszcza z przyczyn określonych w § 16,
ustalenie rejonizacji osadzenia następuje pomiędzy właściwymi dyrektorami okręgowymi
w uzgodnieniu z organami, o których mowa w ust. 1.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do tymczasowo aresztowanych, skazanych
i ukaranych w związku z ich udziałem w czynnościach procesowych w sprawie, w której nie
zastosowano tymczasowego aresztowania.
4. Jeżeli nie można osiągnąć porozumienia, dotyczącego rejonizacji osadzania,
z prezesami sądów okręgowych lub wojskowych sądów garnizonowych albo z prokuratorami
okręgowymi lub wojskowymi prokuratorami garnizonowymi, dyrektor okręgowy dokonuje
niezbędnych uzgodnień z właściwymi prezesami sądów apelacyjnych lub wojskowych sądów
okręgowych albo z prokuratorami apelacyjnymi lub wojskowymi prokuratorami okręgowymi.
5. W wypadku gdy nie można osiągnąć porozumienia co do rejonizacji osadzania
w trybie określonym w ust. 1 i 4, dyrektor okręgowy występuje z wnioskiem do Dyrektora
żeneralnego Służby Więziennej o dokonanie niezbędnych uzgodnień odpowiednio
– 13 –
z kierownikami
właściwych komórek organizacyjnych podległych Ministrowi
Sprawiedliwości lub Ministrowi Obrony Narodowej, Prokuratorem Generalnym albo
Komendantem żłównym Policji.
6. Zmiana ustalonej rejonizacji osadzania wymaga dokonania niezbędnych uzgodnień,
o których mowa w ust. 1 i 4, pomiędzy dyrektorem okręgowym a organem lub organami,
których ta zmiana bezpośrednio dotyczy, chyba że dyrektor okręgowy lub organ, który
zwrócił się o dokonanie zmiany rejonizacji osadzania, uznał, że konieczne jest uzgodnienie
tej zmiany ze wszystkimi organami, które uprzednio brały udział w jej ustaleniu.
7. W dokumencie ustalającym rejonizację osadzania wskazuje się w szczególności, do
których wyznaczonych aresztów śledczych poszczególne sądy i prokuratury będą kierować
osoby, o których mowa w § 14.
8. Dokument ustalający rejonizację osadzania, także w wypadku jej zmiany w trybie
określonym w ust. 6, dyrektor okręgowy przesyła organom oraz dyrektorom jednostek
penitencjarnych, których dotyczy rejonizacja, a w wypadku, o którym mowa w ust. 2,
ponadto właściwym dyrektorom okręgowym.
§ 16. 1. W wypadku braku wolnych miejsc zakwaterowania w areszcie śledczym, inny
areszt, właściwy do przyjmowania tymczasowo aresztowanych, ustala się w trybie, o którym
mowa w § 15.
2. W uzasadnionym wypadku, w szczególności wynikającym z potrzeby zabezpieczenia
prawidłowego toku postępowania karnego lub zapewnienia bezpieczeństwa osobie
pozbawionej wolności, w tym w związku z objęciem jej szczególną ochroną, o której mowa
w art. 88d § 1 i 2 oraz art. 212ba § 1 i 2 k.k.w., właściwy dyrektor okręgowy wraz z organem
dysponującym lub wzywającym uzgadniają, w którym areszcie śledczym ma być osadzona
określona osoba. O dokonanych uzgodnieniach dyrektor okręgowy powiadamia dyrektora
aresztu śledczego, w którym osoba ta ma być osadzona.
§ 17. 1. Tymczasowo aresztowany, względem którego nie stosuje się przepisów
o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, może być przetransportowany do innego aresztu
śledczego wyłącznie na podstawie pisemnego polecenia lub pisemnej zgody organu
dysponującego.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do osoby, którą można przetransportować do innej
jednostki penitencjarnej na podstawie art. 223 k.k.w.
– 14 –
3. Termin i sposób przetransportowania osadzonego, o którym mowa w ust. 1,
w związku z potrzebą udzielenia mu świadczeń leczniczych lub przeprowadzenia badań,
a także tryb powiadomienia o realizacji transportu uzgadnia się z organem dysponującym,
chyba że organ ten ustali inaczej. Z uzgodnienia telefonicznego sporządza się notatkę
urzędową, którą włącza się do akt ewidencyjnych. Przepis stosuje się odpowiednio do
transportów powrotnych.
4. W razie konieczności udzielenia natychmiastowej pomocy lekarskiej osadzonemu,
o którym mowa w ust. 1, areszt śledczy może dokonać samodzielnie przetransportowania lub
czasowego przeniesienia osadzonego do innej jednostki penitencjarnej, z powiadomieniem
o tym organu dysponującego nie później niż pierwszego dnia roboczego po wyjeździe
osadzonego.
5. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio w wypadku konieczności przetransportowania
do:
1)
wyznaczonego aresztu śledczego osadzonego, zakwalifikowanego jako wymagającego
osadzenia w areszcie śledczym lub w zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach
zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo aresztu lub zakładu
albo jako wymagającego osadzenia w tym areszcie lub zakładzie w wyznaczonym
oddziale lub celi;
2)
innego aresztu śledczego osadzonego:
a)
skierowanego do tego aresztu w celu objęcia go szczególną ochroną w związku
z toczącym się lub zakończonym postępowaniem karnym, ze względu na
wystąpienie poważnego zagrożenia lub istnienie bezpośredniej obawy wystąpienia
poważnego zagrożenia dla jego życia lub zdrowia,
b) objętego szczególną ochroną, o której mowa w lit. a, w celu zapewnienia mu tej
ochrony.
§ 18. Przepisy § 16 i 17 stosuje się odpowiednio do organu wzywającego oraz:
1)
skazanego lub ukaranego, jeżeli jego pobyt w danej jednostce penitencjarnej jest
niezbędny ze względu na udział w czynnościach procesowych w sprawie, w której nie
zastosowano tymczasowego aresztowania;
2)
tymczasowo aresztowanego, względem którego stosuje się przepisy o wykonywaniu
kary pozbawienia wolności, jeżeli jego pobyt w danej jednostce penitencjarnej jest
niezbędny ze względu na udział w czynnościach procesowych w sprawie, w której
nastąpiło tymczasowe aresztowanie, lub w innej sprawie.
– 15 –
§ 19. Dyrektor może dokonać samodzielnie przetransportowania do właściwej jednostki
penitencjarnej tymczasowo aresztowanego, względem którego stosuje się przepisy
o wykonywaniu kary pozbawienia wolności, skazanego lub ukaranego, o których mowa
w § 18, jeżeli jednocześnie:
1)
nie posiada pisemnej informacji o planowanej czynności procesowej z jego udziałem,
w tym zwłaszcza nakazu wydania poza teren jednostki penitencjarnej lub pisma
określającego termin dokonania czynności procesowej na terenie jednostki;
2)
upłynęło 14 dni od dnia dokonania ostatniej czynności procesowej z jego udziałem.
§ 20. W wypadku uchylenia wyroku skazującego sądu pierwszej instancji lub
zastosowania tymczasowego aresztowania w innej sprawie wobec osadzonego odbywającego
karę w zakładzie karnym transportuje się go do aresztu śledczego wyznaczonego przez
dyrektora okręgowego jako właściwy dla tymczasowo aresztowanych, którzy nie mogą
przebywać w danym zakładzie karnym.
§ 21. 1. O skierowaniu osadzonego do aresztu śledczego niezgodnie z rejonizacją
osadzania, ustaloną dla danego organu dysponującego lub wzywającego, dyrektor
powiadamia ten organ oraz dyrektora okręgowego. Przepisu nie stosuje się w wypadkach,
o których mowa w § 16 ust. 2.
2. Jeżeli w wyniku przekazania tymczasowo aresztowanego do dyspozycji innego
organu jest konieczne przetransportowanie go do aresztu śledczego, ustalonego w rejonizacji
osadzania tego organu, dyrektor powiadamia o tym organ dysponujący.
3. W wypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, dyrektor może, po upływie 14 dni od
dnia przyjęcia, przetransportowania lub otrzymania zawiadomienia o przekazaniu do
dyspozycji innego organu, dokonać samodzielnie przetransportowania osadzonego do
właściwego ze względu na rejonizację aresztu śledczego, chyba że organ dysponujący lub
wzywający powiadomi, że inaczej uzgodnił z dyrektorem okręgowym.
4. W wypadku tymczasowo aresztowanego, o którym mowa w § 13 ust. 2 i 8, przyjętego
do aresztu śledczego, który nie jest właściwy ze względu na rejonizację osadzania ustaloną
dla danego organu dysponującego, dyrektor może, po upływie 14 dni od dnia przyjęcia,
dokonać samodzielnie przetransportowania tymczasowo aresztowanego do właściwego ze
względu na rejonizację aresztu śledczego.
– 16 –
Rozdział 3
Przyjmowanie tymczasowo aresztowanych, skazanych lub ukaranych
§ 22. 1. Przyjęcie do aresztu śledczego tymczasowo aresztowanego, skazanego lub
ukaranego następuje po sprawdzeniu:
1)
dokumentów niezbędnych do przyjęcia;
2)
tożsamości osoby przyjmowanej.
2. Do aresztu śledczego nie może być przyjęty osadzony, co do którego ustalono, że
został wydany do udziału w czynności procesowej z innej jednostki penitencjarnej i nadal
pozostaje w jej ewidencji. Przepisu nie stosuje się do osadzonych, którzy w czasie czynności
procesowych zbiegli.
§ 23. 1. Prawidłowość przyjęcia tymczasowo aresztowanego, skazanego lub ukaranego
podlega kontroli przez kierownika lub upoważnionego przez dyrektora funkcjonariusza lub
pracownika działu ewidencji, który potwierdza ten fakt datą i podpisem oraz odciskiem
stempla imiennego na pierwszej stronie orzeczenia.
2. W wypadku przyjęcia osadzonego w dniu wolnym od pracy albo po godzinach pracy
kierownika lub upoważnionego przez dyrektora funkcjonariusza lub pracownika działu
ewidencji, kontroli, o której mowa w ust. 1, dokonuje się pierwszego dnia roboczego po
przyjęciu.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w wypadku wprowadzenia do wykonania
kolejnego postanowienia w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania albo
postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania w kolejnej sprawie.
§ 24. 1. Dokumentem niezbędnym do przyjęcia tymczasowo aresztowanego jest odpis
postanowienia o zastosowaniu albo przedłużeniu tymczasowego aresztowania, którego termin
stosowania nie minął, wraz z nakazem przyjęcia.
2. Dokumentem niezbędnym do przyjęcia osoby pozbawionej wolności na terytorium
innego państwa, czasowo wydanej w celu złożenia zeznań w charakterze świadka lub
dokonania z jej udziałem innej czynności procesowej przed polskim sądem lub prokuratorem
w toczącym się postępowaniu karnym, jest odpis postanowienia sądu o umieszczeniu osoby
wydanej w areszcie śledczym, wraz z nakazem przyjęcia.
3. Przyjęcie tymczasowo aresztowanego, wobec którego zarządzono poszukiwanie, oraz
tymczasowo aresztowanego przekazanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania może nastąpić także na podstawie