Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw

wydania rozporządzenia określającego wartości opałowe dla innych paliw odnawialnych
– ponieważ upoważnienia tego brakowało w obowiązującej wersji ustawy,
uniemożliwiając tym samym wprowadzanie tego rodzaju paliw na rynek.
2.
Z ustawy usunięto zmiany wprowadzane w ustawie o systemie monitorowania
i kontrolowania jakości paliw. W toku konsultacji zdecydowano, że przepisy
wprowadzające do ustawy inne paliwa odnawialne i skroplony biometan oraz dotyczące
wymagań jakościowych dla tych paliw zostaną wprowadzone w ramach prowadzonej
równolegle nowelizacji ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości
paliw.
3.
Na wniosek Krajowej Rady Gorzelnictwa i Produkcji Biopaliw oraz Instytutu Nafty
i Gazu, w ustawie pojęcie bioLNG zostało zastąpione terminem skroplony biometan
a pojęcie bioCNG terminem sprężony biometan. Z ustawy usunięto również pojęcie
bioLPG i wprowadzono pojęcie bio propan-butan.
4.
W celu zgłaszanej przez liczne podmioty potrzeby doprecyzowania pojęć używanych
w ustawie, zmieniono definicje surowców rolniczych oraz producenta rolnego.
5.
W ramach autopoprawki usunięto przepisy dotyczące określania charakteru i zakresu
oświadczeń producenta rolnego. Zrezygnowano z określania konkretnej nazwy oraz
wzoru dokumentu poświadczającego spełnienie KZR w zakresie surowców rolniczych
sprzedawanych przez producentów rolnych, pozostawiając te kwestie uznanym
systemom certyfikacji.
6.
Z uwagi na wątpliwości co do zakresu definicji poszczególnych podmiotów,
wprowadzono definicję wytwarzania, co ma na celu ułatwienie określania roli
zdefiniowanych podmiotów i czynności przez nie wykonywanych w łańcuchu
wytwórczym biokomponentów – precyzyjnie wskazując te podmioty, które są
zobowiązane do uzyskania wpisu do rejestru wytwórców prowadzonego przez Prezesa
ARR.
7.
W celu wyeliminowania wątpliwości zgłaszanych przez Instytut Nafty i Gazu,
w ustawie wprowadzono dodatkowe pojęcia, takie jak:
a) certyfikat jakości – w odniesieniu do certyfikatów potwierdzających jakość
biokomponentów, wystawianych zgodnie z przepisem art. 22,
b)
akredytowane jednostki certyfikujące – w odniesieniu do jednostek, które wydają
certyfikaty jakości, zgodnie z obowiązującymi przepisami art. 22 ustawy.
26



Zmiany wprowadzono w celu jednoznacznego rozróżnienia dwóch rodzajów
certyfikatów, które będą miały zastosowanie w ustawie po jej wejściu w życie.
W toku konsultacji odrzucono następujące uwagi:
1.
Zmiana definicji biomasy.
Odrzucono propozycję zmian definicji biomasy, polegające na dodaniu szczególnych
rodzajów substancji do treści ustawy, które mogą być biomasą (jak np. destylat
rolniczy), ponieważ zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
zaproponowana definicja biomasy powinna być zgodna z przepisami dyrektywy
2009/28/WE i przepisami procedowanej obecnie ustawy o odnawialnych źródłach
energii.
2.
Stworzenie enumeratywnej listy surowców kwalifikujących do podwójnego liczenia.
Ponieważ nowelizacja ogranicza się jedynie do transpozycji dyrektywy 2009/28/WE
w jej obecnym kształcie, brak jest merytorycznego uzasadnienia dla indywidualnego
wytypowania pojedynczych rodzajów surowców i nadawania im w ten sposób
specjalnego charakteru, m.in. poprzez ich wymienienie w przepisach ustawy.
Zaproponowane przepisy w sposób precyzyjny i jednocześnie zgodny z wymaganiami
dyrektywy 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł
odnawialnych definiują pojęcie odpadów, które do polskiego prawa zostało
wprowadzone przepisami ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r.
poz. 21, 888 i 1238). Należy ponadto zwrócić uwagę – iż w projekcie dyrektywy
zmieniającej dyrektywę 98/70/WE w sprawie wymagań jakościowych dla benzyn i oleju
napędowego oraz dyrektywie 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze
źródeł odnawialnych wprowadzono m.in. zmiany w celu unifikacji przepisów w UE,
które zmierzają w kierunku wprowadzenia tzw. katalogu pozytywnego, zawierającego
tabele z wykazem surowców uprawniających do podwójnego i poczwórnego zaliczania
do celów dyrektywy 2009/28/WE. Opracowywany katalog jest jednakże w chwili
obecnej zaledwie na początkowym etapie dyskusji pomiędzy poszczególnymi krajami i
zostanie wdrożony do ustawy z chwilą jego wprowadzenia przez KE w ramach ww.
nowelizacji dyrektywy 2009/28/WE.
3.
Wyłączenie podmiotów realizujących NCW z grupy podmiotów zobowiązanych do
uzyskania certyfikatu.
Specyfika działalności prowadzonej przez przedsiębiorców zobowiązanych do realizacji
NCW wskazuje w sposób wyraźny, że podmioty te stanowią element łańcucha
27



wytwarzania i wykorzystywania biokomponentów w ramach KZR (a więc powinny
podlegać certyfikacji), m.in. w celu umożliwienia prowadzenia wiarygodnego bilansu
masy umożliwiającego przedstawianie Prezesowi URE ostatecznych dowodów
spełnienia KZR – w ramach przekazywanych mu świadectw.
4.
Wyłączenie producenta rolnego z obowiązku określenia poziomu emisji gazów
cieplarnianych, zwłaszcza w przypadku surowców i regionów, w odniesieniu do których
nie można stosować wartości standardowych. Kwestie dotyczą kosztów związanych
z obowiązkiem określania ww. poziomu emisji gazów cieplarnianych.
Wprowadzenie weryfikacji spełnienia KZR na poziomie upraw jest niezbędne, gdyż nie
da się w inny sposób w zgodzie w wymogami dyrektywy 2009/28/WE zapewnić, że
biokomponenty wytworzone z tych surowców rolnych będą spełniały KZR.
Dyrektywa umożliwia producentom rolnym korzystanie z wartości standardowych
emisji (wskazanych w przepisach dyrektywy), jednakże tylko dla surowców
uprawianych na obszarach znajdujących się w wykazach, które sporządzono zgodnie
z art. 19 ust. 2 dyrektywy. Jeżeli chodzi o koszty wyznaczania wartości rzeczywistych
dla upraw, należy stwierdzić, że będą one obowiązkowo dotyczyły tylko pewnej,
niewielkiej grupy rolników, którzy będą uprawiali na obszarach nieobjętych tymi
wykazami (przekazanymi przez państwa członkowskie, w tym i Polskę, Komisji
Europejskiej), oraz każdego producenta rolnego – z tym, że dobrowolnie – jeżeli będzie
zainteresowany wykazaniem niższych wartości emisji od wartości standardowych.
5.
Wprowadzenie danych o wartościach emisji gazów cieplarnianych w formie załącznika
do ustawy.
Przyjęcie takiego rozwiązania może powodować konieczność zmiany ustawy po
wprowadzeniu nowych ścieżek produkcji biopaliw lub zmianie poziomów emisji.
Dlatego proponuje się zastosowanie zasady o wyłączeniu danych technicznych
z przepisów ustawy i przeniesieniu tego do rozporządzenia. Informacje na temat
wysokości emisji dla poszczególnych ścieżek wytwarzania biokomponentów są zbyt
istotne, aby umieszczać je w akcie wykonawczym. Ponieważ są to informacje będące
podstawą weryfikacji spełniania nałożonego na przedsiębiorców obowiązku,
umieszczenie ich w ww. akcie wykonawczym nie byłoby zgodne z zasadami techniki
prawodawczej.
6.
Połączenie definicji: pośrednika i podmiotu sprowadzającego.
28



Definicje pośrednika i podmiotu sprowadzającego zostały celowo w ustawie
rozdzielone, ponieważ są to podmioty zajmujące się obrotem różniącymi się od siebie
towarami i charakterem dokonywanych czynności. Podmiot sprowadzający jest
podmiotem dokonującym importu lub nabycia wewnątrzwspólnotowego gotowego
produktu, jakim są biokomponenty – w celu ich dalszej odsprzedaży. Pośrednik z kolei
to podmiot, który dokonuje operacji zakupu i sprzedaży biokomponentów już na terenie
kraju.
7.
Zmiana definicji Narodowego Celu Wskaźnikowego, polegająca na włączeniu w nią
wszystkich paliw transportowych.
Definicja Narodowego Celu Wskaźnikowego została dostosowana do przepisów art. 3
dyrektywy 2009/28/WE, mówiącego o celu w zakresie udziału energii odnawialnej
w transporcie wraz z uwzględnieniem faktu, iż zakres nowelizowanej ustawy,
w kontekście wyznaczania celu w zakresie udziału energii odnawialnej w transporcie,
o którym mowa w dyrektywie 2009/28/WE, obejmuje jedynie biokomponenty zawarte
w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych, Narodowy Cel Wskaźnikowy nie obejmuje
wykorzystywanej w transporcie energii elektrycznej pochodzącej z odnawialnych
źródeł.
Propozycje zmian, które z uwagi na fakt, iż swoim zakresem wykraczają poza
transpozycję dyrektywy 2009/28/WE, zostały odrzucone:
1.
Uchylenie art. 11 i art. 12 ustawy.
2.
Umożliwienie realizacji NCW przy wykorzystaniu produktów procesu
współuwodornienia.
3.
Stworzenie możliwości handlu nadwyżkami realizacji NCW.
4.
Stworzenie możliwości rozliczania NCW w okresach dwuletnich.
5.
Wprowadzenie mechanizmów umożliwiających zmianę wysokości obowiązujących
poziomów NCW w trakcie trwania sześcioletniego okresu wyznaczonego odpowiednim
rozporządzeniem.
6.
Zmiana sposobu obliczania kar za brak realizacji NCW i obniżenie tych kar.
3.
Wpływ regulacji na sektor finansów publicznych, w tym na budżet państwa i budżety
jednostek samorządu terytorialnego
Wprowadzenie przepisów projektu ustawy nie spowoduje wzrostu wydatków z budżetu
państwa związanych z działaniami ARR z uwagi na fakt, iż, zgodnie z informacją pozyskaną
29



od Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, ARR będzie realizowała zadania związane
z wprowadzeniem przepisów dotyczących kryteriów zrównoważonego rozwoju, przy
wykorzystaniu stanu zatrudnienia z lat 2011 i 2012, a co się z tym wiąże, również tych
samych zasobów finansowych.
Wprowadzenie przepisów projektu ustawy nie spowoduje także wzrostu wydatków
budżetu państwa związanych z działaniami URE. Obowiązki Prezesa URE wynikające
z przepisów nowelizacji ustawy będą realizowane w ramach posiadanych zasobów
kadrowych i finansowych.
Przepisy projektu ustawy nie będą miały wpływu na pozostałe jednostki sektora
finansów publicznych.
Projektowana ustawa nie będzie miała wpływu na budżet państwa oraz budżety
jednostek samorządu terytorialnego.
4.
Wpływ regulacji na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość, w tym na
funkcjonowanie przedsiębiorstw.
Regulacja będzie oddziaływać na producentów paliw ciekłych i biopaliw ciekłych oraz
na wytwórców biokomponentów oraz producentów biomasy. Wejście w życie projektowanej
ustawy przyczyni się do zwiększenia wykorzystania biokomponentów spełniających kryteria
zrównoważonego rozwoju oraz rozwoju produkcji nowych rodzajów biokomponentów
i biopaliw ciekłych, co bezpośrednio przełoży się na wzrost zapotrzebowania na biomasę,
a tym samym wpłynie na aktywizację terenów wiejskich.
Należy podkreślić, iż obowiązki, które nakłada dyrektywa, w zakresie spełnienia KZR
dotyczą wszystkich rodzajów biokomponentów stosowanych w UE. Nie ma w tym zakresie
naruszenia zasad konkurencji i polskie podmioty nie znajdują się w gorszej sytuacji niż
podmioty pochodzące z innych krajów UE.
Ponadto rozwiązania zawarte w projekcie zostały celowo oparte na weryfikacji KZR
poprzez uznane w KE dobrowolne systemy certyfikacji, tak aby zminimalizować koszty
nałożone z tego tytułu na przedsiębiorców. Stosunkowo duża liczba uznanych systemów
certyfikacji powoduje, że występująca pomiędzy nimi konkurencja umożliwia obniżenie cen
oferowanych przez nie usług. Ponadto certyfikaty uzyskane od jednostek certyfikujących
działających w oparciu o uznane w KE systemy certyfikacji umożliwiają również
bezpośrednią sprzedaż biokomponentów na pozostałe rynki UE, gdzie ww. dokumenty –
zgodnie z wymogami dyrektywy – muszą być uznawane.
30