Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym oraz niektórych innych ustaw

– 5 –
8. Wartość nominalną zobowiązań z tytułu wyemitowanych skarbowych papierów
wartościowych zalicza się do długu Skarbu Państwa, zgodnie z ustawą z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.”;
9)
w art. 19 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Realizując zadania Funduszu, o których mowa )) w art. 16 w ust. 1 w pkt 67 kropkę zastępuje
się średnikiem i dodaje się pkt 68 w brzmieniu:

4) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2011 r. Nr 102, poz. 585,
Nr 106, poz. 622, Nr 134, poz. 781, Nr 178, poz. 1059, Nr 205, poz. 1202 i Nr 234, poz. 1389 i 1391 oraz
z 2012 r. poz. 362, 596, 769, 1010, 1342, 1448 i 1540.
– 7 –
„68) opłaty ostrożnościowej, o której mowa w art. 14a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r.
o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 711, z późn.
zm.)).”.
Art. 3. W ustawie z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U.
z 2012 r. poz. 1149, 1166 i 1385) art. 17a otrzymuje brzmienie:
„Art. 17a. Przewodniczący Komisji może przekazywać Ministrowi Finansów,
Narodowemu Bankowi Polskiemu oraz Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu
informacje uzyskane przez Komisję, w tym także informacje chronione na podstawie
odrębnych ustaw, niezbędne do realizacji celu działalności i zadań Komitetu Stabilności
Finansowej.”.
Art. 4. W ustawie z dnia 7 listopada 2008 r. o Komitecie Stabilności Finansowej (Dz. U.
Nr 209, poz. 1317) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 3 ust. 2–5 otrzymują brzmienie:
„2. Procedury, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są przekazywane Ministrowi
Finansów, Narodowemu Bankowi Polskiemu, Komisji Nadzoru Finansowego
i Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w celu wdrożenia.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, Przewodniczący Komisji Nadzoru
Finansowego przedstawia Komitetowi opinię dotyczącą wypłacalności zagrożonych
podmiotów, Prezes Narodowego Banku Polskiego – opinię dotyczącą płynności sektora
bankowego, Minister Finansów – opinię w sprawie możliwości wsparcia zagrożonych
podmiotów ze środków publicznych, a Prezes Zarządu Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego – opinię w sprawie możliwych wypłat środków gwarantowanych oraz
możliwości wsparcia podmiotów zagrożonych ze środków Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego.
4. Przewodniczący Komisji Nadzoru Finansowego, Prezes Narodowego Banku
Polskiego i Prezes Zarządu Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w przypadku,
o którym mowa w ust. 1 pkt 3, przedstawiają Komitetowi, w zakresie swoich
kompetencji, opinie dotyczące znaczenia systemowego zagrożonych podmiotów.
5. Realizacja zadań, o których mowa w ust. 1, w tym zasady i zakres wymiany
informacji, odbywa się zgodnie z przepisami określającymi zadania i kompetencje

5) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2009 r. Nr 144, poz. 1176,
z 2010 r. Nr 140, poz. 943 i Nr 257, poz. 1724, z 2011 r. Nr 134, poz. 781, z 2012 r. poz. 596 i 855 oraz
z 2013 r. ...
– 8 –
Ministra Finansów, Narodowego Banku Polskiego, Komisji Nadzoru Finansowego
i Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.”;
2)
w art. 4 w ust. 1 w pkt 3 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
„4) Prezes Zarządu Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.”;
3)
w art. 8 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Komitet może tworzyć grupy robocze, w skład których wchodzą pracownicy
urzędu obsługującego Ministra Finansów, Narodowego Banku Polskiego, Urzędu
Komisji Nadzoru Finansowego oraz Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Za zgodą
Komitetu w skład grup roboczych mogą również wchodzić inne osoby posiadające
odpowiednią wiedzę lub doświadczenie z zakresu działań na rzecz utrzymania
stabilności krajowego systemu finansowego.”;
4)
w art. 10 ust. 4 otrzymuje brzmienie:
„4. Minister Finansów, Prezes Narodowego Banku Polskiego, Przewodniczący
Komisji Nadzoru Finansowego oraz Prezes Zarządu Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego mogą upoważnić inne osoby do dostępu do informacji, o których mowa
w ust. 1 pkt 1. Do osób tych przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio.”;
5)
art. 13 otrzymuje brzmienie:
„Art. 13. Informacje opublikowane przez Komitet nie stanowią podstawy roszczeń
ani zobowiązań osób trzecich wobec Skarbu Państwa, Narodowego Banku Polskiego lub
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.”.
Art. 5. W ustawie z dnia 12 lutego 2010 r. o rekapitalizacji niektórych instytucji
finansowych (Dz. U. Nr 40, poz. 226 oraz z 2011 r. Nr 38, poz. 196) w art. 6 po ust. 2 dodaje
się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. W przypadku podjęcia decyzji o udzieleniu gwarancji zwiększenia funduszy
własnych minister właściwy do spraw instytucji finansowych, uwzględniając
konieczność zapewnienia stabilności krajowego systemu finansowego, o którym mowa
art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o Komitecie Stabilności Finansowej
(Dz. U. Nr 209, poz. 1317 oraz z …), oraz zasadność wykorzystania budżetowych
i pozabudżetowych źródeł finansowania, może zwrócić się z wnioskiem do Bankowego
Funduszu Gwarancyjnego o udzielenie we własnym imieniu gwarancji ze środków
funduszu stabilizacyjnego, o którym mowa w art. 20c ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia
1994 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 711,
– 9 –
z późn. zm.)), w zakresie całości lub części kwoty objętej wnioskiem banku
krajowego.”.
Art. 6. Podmioty objęte obowiązkowym systemem gwarantowania są obowiązane do
wniesienia po raz pierwszy opłaty ostrożnościowej za rok wejścia w życie ustawy
w wysokości określonej w art. 14a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą, w terminie 60 dni od dnia opublikowania uchwały Rady Bankowego
Funduszu Gwarancyjnego o wysokości stawki tej opłaty w dwóch dziennikach o zasięgu
ogólnokrajowym.
Art. 7. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.
































6) Patrz odnośnik nr 5.

07/12/EP
UZASADNIENIE

Proponowany projekt ustawy, tworząc w Bankowym Funduszu Gwarancyjnym nowy
fundusz własny – fundusz stabilizacyjny – wpisuje się w szerszą tendencję występującą
na przestrzeni trzech ostatnich lat w ustawodawstwie wybranych państw członkowskich
Unii Europejskiej. Istotą tej tendencji jest przenoszenie z sektora publicznego na
sektory rynku finansowego ciężaru wsparcia udzielanego zmagającym się z problemami
instytucjom finansowym. Jej przyczyn należy się dopatrywać w światowym kryzysie
finansowym i jego oddziaływaniu na sektor bankowy. Zdając sobie sprawę
z negatywnych konsekwencji gospodarczych i społecznych, jakie mogłaby pociągnąć za
sobą upadłość największych banków, część krajów zdecydowała się zasilić podmioty
zagrożone utratą płynności środkami z budżetu. Tym samym wszyscy podatnicy wzięli
na siebie ciężar ratowania zagrożonych instytucji finansowych, co zwłaszcza
w kontekście istotnych nieprawidłowości w zarządzaniu ryzykiem i przez to także
przyczynienia się samych banków do wywołania kryzysu, implikować musiało
wątpliwości społeczne co do słuszności podjętych przez rządy działań pomocowych.
Według szacunków Komisji Europejskiej pomoc finansowa udzielona sektorowi
bankowemu przez rządy Państw Członkowskich od początku kryzysu już do grudnia
2009 r. osiągnęła niebagatelną wysokość odpowiadającą równowartości 13% PKB Unii
Europejskiej.
Ponoszone w okresie dekoniunktury nadzwyczajne wydatki budżetowe na utrzymanie
stabilności sektora bankowego zbiegły się w czasie ze znaczącym zmniejszeniem
dochodów budżetowych. Kryzys finansowy i towarzyszące mu spowolnienie
gospodarcze doprowadziły bowiem do wyraźnego zmniejszenia wpływów
podatkowych. Wtedy też doszło do silnego pogłębienia deficytu budżetowego i wzrostu
długu publicznego.
Wskazane wyżej czynniki spowodowały, że wiele państw zaczęło rozważać nałożenie
na banki i inne instytucje finansowe różnego rodzaju nowych obciążeń w postaci
podatków lub opłat, które miałyby zapewnić dodatkowe wpływy do budżetu,
równoważące wydatki ponoszone na stabilizowanie sektora finansowego albo podlegać

1 Komunikat Komisji Europejskiej z dnia 20 października 2010 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady,
Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów oraz Europejskiego Banku
Centralnego: Unijne ramy zarządzania w sytuacji kryzysu w sektorze finansowym, COM (2010) 579, s. 2.