Komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej

Warszawa, 10 października 2008 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

DSPA-140 – 219(4)/08


Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej


Przekazuję przyjęte przez Radę Ministrów stanowisko wobec
komisyjnego projektu ustawy

-
o zmianie ustawy o Inspekcji
Weterynaryjnej (druk nr 922).

Jednocześnie informuję, że Rada Ministrów upoważniła Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi do reprezentowania Rządu w tej sprawie w toku prac
parlamentarnych.


(-) Donald Tusk













STANOWISKO RZĄDU WOBEC KOMISYJNEGO PROJEKTU
USTAWY O ZMIANIE USTAWY O INSPEKCJI WETERYNARYJNEJ
(druk nr 922)


Projekt
ustawy o zmianie ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej (druk nr 922) ma na celu
uchylenie przepisu ust. 7 w art. 16 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji
Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121, poz. 842), który stanowi, że wykonywanie
czynności określonych w art. 16 ust. 1 tej ustawy, przez lekarzy weterynarii niebędących
pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej wyznaczonych przez powiatowego lekarza
weterynarii, nie stanowi zatrudnienia w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.

Zgodnie z interpretacją przedstawioną przez projektodawcę proponowana zmiana
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej wpłynie na umożliwienie
zawierania przez powiatowych lekarzy weterynarii zarówno umów o pracę, jak i umów
zlecenia, co wpłynie na uelastycznienie form wykonywania czynności weterynaryjnych.

W uzasadnieniu do projektu ustawy stwierdza się, że projektowana regulacja nie
będzie miała bezpośredniego wpływu na dochody i wydatki budżetu państwa oraz budżety
jednostek samorządu terytorialnego, jak również w istotny sposób nie wpłynie na rynek
pracy. Obecnie umowy takie są umowami wyłącznie cywilno-prawnymi, ustawa nie zezwala
na zawieranie na podstawie art. 16 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej umów o pracę.
Należy podkreślić, że przewidziana w art. 16 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o
Inspekcji Weterynaryjnej możliwość wyznaczania przez powiatowego lekarza weterynarii
osób niebędących pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej do wykonywania niektórych
ustawowych zadań tej inspekcji została wprowadzona w celu umożliwienia sprawnej
realizacji tych zadań w przypadkach, gdy powiatowy lekarz weterynarii z przyczyn
finansowych lub organizacyjnych nie jest w stanie zapewnić ich realizacji przez

pracowników zatrudnionych w powiatowym inspektoracie weterynarii.
Możliwość wyznaczania, o której mowa powyżej, z założenia nie obejmuje więc osób,
które są zatrudnione w powiatowych inspektoratach weterynarii, na podstawie umowy o
pracę. Zaproponowana w projekcie zmiana zmierzająca do powstania sytuacji, w której
wyznaczone osoby mogłyby również zostać pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej,
zaprzecza więc ratio legis art. 16 ww. ustawy.
Należy podkreślić, że głównym celem utworzonej przepisami ustawy z dnia 29
stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej „instytucji wyznaczenia” było obniżenie kosztów
realizacji ogromnej ilości zadań nałożonych na Inspekcję Weterynaryjną. Umożliwienie
wykonywania tych zadań, np. związanych ze zwalczaniem chorób zakaźnych zwierząt czy
badaniem zwierząt rzeźnych i mięsa, przez osoby niezatrudnione w Inspekcji Weterynaryjnej
jest rozwiązaniem niewspółmiernie mniej obciążającym dla budżetu państwa niż konieczność
dodatkowego zatrudnienia w celu ich realizacji w powiatowych inspektoratach weterynarii,
np. na podstawie umowy o pracę.
Obecnie zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.), dochody uzyskiwane przez powiatowe inspektoraty
weterynarii z opłat za wykonywanie czynności, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia
29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, są gromadzone na rachunku dochodów
własnych. Dochody własne wraz z odsetkami mogą być natomiast, zgodnie z ustawą o
finansach publicznych, przeznaczone na finansowanie wydatków bieżących i inwestycyjnych
związanych z uzyskiwaniem przez powiatowe inspektoraty weterynarii dochodów
pochodzących z opłat za wykonywanie czynności, o których mowa powyżej, a więc również
na wynagrodzenia dla osób wyznaczonych.
Nie mogą być one natomiast przeznaczane na finansowanie wynagrodzeń osobowych,
np. osób zatrudnionych w Inspekcji Weterynaryjnej na podstawie umowy o pracę. W związku
z tym, konieczność wypłaty wynagrodzeń dodatkowo zatrudnionym w tej Inspekcji osobom
musiałaby wpłynąć na znaczne zwiększenie limitu środków przeznaczonych na
wynagrodzenia i pochodne od tych wynagrodzeń w powiatowych inspektoratach weterynarii.
W związku z powyższym stwierdzenie, że projektowana regulacja nie będzie miała
bezpośredniego wpływu na wydatki budżetu państwa, przytoczone w pkt 4 uzasadnienia do
projektu ustawy o zmianie ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej (druk nr 922) nie jest zgodne ze
stanem faktycznym.
Na podstawie obowiązujących przepisów, powiatowi lekarze weterynarii dokonują
wyznaczeń około 5.500 lekarzy weterynarii wolnej praktyki. Szacuje się, że około 3.000 z
wyznaczonych osób wykonuje powierzone czynności w wymiarze 8 godzin dziennie. W
związku z powyższym umożliwienie zatrudnienia wyznaczanych obecnie osób
spowodowałoby konieczność dodatkowego zatrudnienia w powiatowych inspektoratach
weterynarii co najmniej takiej liczby osób. Szacunkowy koszt utrzymania jednego inspektora
weterynaryjnego w stosunku rocznym wynosi 62.640,00 zł, w tym 54.014,00 zł na
wynagrodzenia i jego pochodne. Na dodatkowe zatrudnienie ok. 3000 osób w powiatowych
inspektoratach weterynarii należałoby więc zapewnić w budżecie państwa dodatkowo ok.
187.920,00 tys. zł.
Ponadto, uchylenie ust. 7 w art. 16 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji
Weterynaryjnej stwarzające stronom możliwości wyboru podstawy prawnej – umowa o pracę
lub umowa cywilno-prawna - do wykonywania czynności przez osoby wyznaczone decyzją
administracyjną powiatowego lekarza weterynarii, może doprowadzić do powstania
wątpliwości w związku z zasadami określonymi w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie
cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.).
Należy zauważyć, że zgodnie z tą ustawą, pracownicy zatrudnieni na stanowiskach
urzędniczych w powiatowych inspektoratach weterynarii są zaliczani do korpusu służby
cywilnej. W przypadku wyboru umowy o pracę przy obsadzaniu stanowisk należących do
korpusu służby cywilnej konieczne jest stosowanie przepisów tej ustawy. Należy podkreślić,
że nawiązywanie stosunku pracy na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie
cywilnej następuje w drodze naboru. Natomiast korzystanie przez powiatowych lekarzy
weterynarii z możliwości, jakie daje art. 16 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji
Weterynaryjnej i jednocześnie umożliwienie zawierania z wyznaczonymi osobami umów o
pracę z pominięciem trybu naboru, mogłoby prowadzić do powstania zarzutów omijania
obowiązujących przepisów prawa.

Wątpliwości mogłoby budzić również stosowanie innych przepisów ustawy z dnia
24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej, np. zawartych w art. 51 ust. 1 (zakaz podejmowania
dodatkowego zatrudnienia bez pisemnej zgody dyrektora generalnego urzędu) w przypadku
wyznaczania osób już zatrudnionych w innych miejscach pracy, np. w zakładzie leczniczym
dla zwierząt.
Również argumenty przytoczone w pkt 2 uzasadnienia do projektowanej ustawy nie są
zgodne ze stanem faktycznym, gdyż elementy umów zawieranych przez powiatowych lekarzy
weterynarii z osobami wyznaczonymi do wykonywania czynności nie są tożsame z
elementami umowy o pracę wymienionymi w art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.
Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).

Mając na względzie powyższe, Rada Ministrów nie popiera komisyjnego projektu
ustawy o zmianie ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej (druk nr 922).