Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks spółek handlowych

1) procesu podejmowania decyzji w odniesieniu do połą-
czenia ze spółką z innego państwa członkowskiego;
2) ochrony jej wierzycieli, obligatariuszy, osób uprawnionych
z papierów wartościowych, udziałowców lub akcjona-
riuszy uwzględniającej transgraniczny charakter łączenia.
Standard takiej ochrony nie może być jednak niższy przy
łączeniach krajowych;
3)
ochrony jej pracowników w zakresie innym niż
uczestnictwo pracowników w spółce powstającej
w wyniku połączenia transgranicznego, o jakim mowa
w art. 16 Dyrektywy. Standard takiej ochrony również nie
może być niższy przy łączeniach krajowych.
5.
W ramach zasady zgodności transgranicznego łączenia
z prawem wewnętrznym każdej z łączących się spółek
mieści się wymóg, aby przepisy państwa członkowskiego
pozwalające władzom krajowym na zgłoszenie sprzeciwu
wobec danego połączenia krajowego ze względu na interes
publiczny były stosowane także do połączenia transgra-
nicznego, w przypadku gdy przynajmniej jedna z uczest-
niczących spółek podlega prawu tego państwa
członkowskiego (art. 4 ust. 1 lit b zd. 2 Dyrektywy ).
2.

Zasada opcjonalnej, dodatkowej ochrony udziałowców
mniejszościowych i innych grup osób
1. Zasada ta stanowi, że państwa członkowskie mogą przyjąć
przepisy służące zapewnieniu podwyższonego standardu
ochrony wspólników mniejszościowych, którzy zgłosili sprzeciw
wobec połączenia transgranicznego (art. 4 ust. 2 zd. 2
Dyrektywy ), a także innych grup osób (wierzycieli,
obligatariuszy, osób uprawnionych z papierów wartościowych,
pracowników w zakresie innym niż uczestnictwo pracowników
w spółce powstającej w wyniku połączenia transgranicznego,
o jakim mowa w art. 16 Dyrektywy ).

6
2. Państwa członkowskie mają pełną swobodę w zakresie oceny,
czy transgraniczne łączenie spółek uzasadnia podwyższenie
standardu ochrony udziałowców mniejszościowych i innych
wymienionych grup osób w stosunku do obowiązującej
ochrony przy łączeniu krajowym.

3. Zasada minimalnego standardu transgranicznego łączenia
1.

Zasada ta stanowi, że przepisy państw członkowskich
regulujące transgraniczne łączenie spółek kapitałowych
powinny zawierać pewien minimalny standard wspólnych
rozwiązań, które należy przenieść do krajowych porządków
prawnych wprost z postanowień Dyrektywy. Zasada ta wyłącza
lub co najmniej znacząco ogranicza swobodę państw
członkowskich w zakresie sposobu implementacji niektórych
postanowień Dyrektywy .
2. Zasada minimalnego standardu transgranicznego łączenia dla
wszystkich państw członkowskich obejmuje następujące
zagadnienia:
1) wymagane elementy wspólnego planu połączenia
transgranicznego (art. 5 Dyrektywy);
2) zasady dotyczące ogłoszenia o wspólnym planie połą-
czenia transgranicznego (art. 6 Dyrektywy);
3) wymóg sporządzenia i udostępnienia określonej treści
sprawozdania organu zarządzającego lub administrującego
każdej z łączących się spółek (art. 7 Dyrektywy);
4) wymóg sporządzenia i udostępnienia określonej treści
pisemnej opinii niezależnego biegłego na temat
transgranicznego łączenia dla każdej z łączących się
spółek oraz warunki odstąpienia od sporządzania takiej
opinii (art. 8 Dyrektywy);
5)
wymóg zatwierdzenia wspólnego planu połączenia
transgranicznego przez zgromadzenie udziałowców każdej

7
z łączących się spółek oraz warunki odstąpienia od
uzyskania takiego zatwierdzenia (art. 9 Dyrektywy ).


4. Zasada
autonomicznej kontroli wewnętrznej legalności
transgranicznego łączenia
1. Zasada ta stanowi, że każde z państw członkowskich ma
prawo i obowiązek dokonać kontroli legalności połączenia
transgranicznego pod kątem spełnienia przez spółkę
uczestniczącą w połączeniu transgranicznym wymogów
przepisów wewnętrznych państwa członkowskiego, którego
prawu podlega ta spółka dotyczących łączenia ze spółką
podlegającą prawu innego państwa członkowskiego.
2. Zasada autonomicznej kontroli wewnętrznej legalności
transgranicznego łączenia jest funkcjonalnie powiązana
z zasadą zgodności transgranicznego łączenia z prawem
wewnętrznym każdej z łączących się spółek, ponieważ ma ona
gwarantować realizację zgodności transgranicznego łączenia
z prawem wewnętrznym spółki uczestniczącej w połączeniu
transgranicznym. Pośrednio zasada ta stanowi także
gwarancję realizacji pozostałych wyodrębnionych zasad
połączenia transgranicznego.

5. Zasada stosowania prawa właściwego dla spółki powstającej
w wyniku połączenia transgranicznego do ukończenia połączenia
1. Zasada ta stanowi, że kontrola legalności ukończenia
procedury połączenia transgranicznego prowadząca do
skuteczności połączenia transgranicznego jest poddana prawu
tego państwa członkowskiego, któremu podlega spółka
powstająca w wyniku łączenia (spółka przejmująca
w przypadku łączenia per incorporationem i spółka nowo
zawiązana w przypadku łączenia per unionem). Zasada ta
wynika z interpretacji art. 11 ust. 1 zd. 1 Dyrektywy („[…] jeżeli

8
spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego
podlega jego prawu krajowemu”).
2. Wymaga podkreślenia, że w ramach tej zasady dochodzi do
powtórnej kontroli legalności połączenia transgranicznego pod
kątem spełnienia przez każdą ze spółek uczestniczących
w połączeniu transgranicznym wymogów przepisów
wewnętrznych państwa członkowskiego, którego prawu
podlega ta spółka dotyczących łączenia ze spółką podlegającą
prawu innego państwa członkowskiego. Kontrola taka
w przypadku spółki uczestniczącej w transgranicznym łącze-
niu, która traci byt prawny w wyniku transgranicznego łączenia
ogranicza się do zbadania od strony formalnej zaświadczenia
wydanego przez właściwy organ wyznaczony przez państwo
członkowskie, któremu prawu podlegała ta spółka o spełnieniu
przez nią wymogów jej prawa wewnętrznego dotyczących
transgranicznego łączenia. Chodzi tu zatem o zbadanie
zaświadczenia, o jakim mowa w art. 10 ust. 2 Dyrektywy.
Badanie formalne może dotyczyć przy tym wyłącznie tego, czy
zaświadczenie jest autentyczne oraz czy zostało wydane przez
właściwy organ w państwie członkowskim. Dyrektywa nie
zezwala na podważanie treści wydanego zaświadczenia,
ponieważ stanowiłoby to naruszenie zasady autonomiczności
kontroli wewnętrznej legalności transgranicznego łączenia
wyrażonej w art. 10 Dyrektywy, a w konsekwencji suweren-
ności poszczególnych porządków prawnych.
3. W ramach tej zasady dochodzi do wskazania prawa spółki
powstającej jako właściwego dla określenia daty skuteczności
połączenia, czyli dnia połączenia transgranicznego z zastrze-
żeniem, że data ta nie może być wcześniejsza niż zakończenie
kontroli legalności połączenia transgranicznego (art. 12
Dyrektywy).


9
4. Z art. 11 Dyrektywy w związku z jej art. 10 wynika zatem, że
Dyrektywa wprowadza model dwuetapowego postępowania
kontrolnego, co stanowi realizację celu wyrażonego w pkt 7
celów uchwalenia Dyrektywy.
Etap pierwszy polega na zbadaniu prawidłowości procedury
podejmowania decyzji o połączeniu transgranicznym odrębnie dla
każdej ze spółek kapitałowych uczestniczących w takim łączeniu.
Procedura obejmująca etap pierwszy postępowania kontrolnego
podlega wyłącznie prawu krajowemu i kończy się wydaniem
zaświadczenia, niezbędnego do ukończenia połączenia (art. 10
Dyrektywy).
Etap drugi (art. 11 Dyrektywy) polega na zbadaniu, czy każda ze
spółek uczestniczących w transgranicznym łączeniu „przeszła”
wewnętrzną procedurą kontrolną w państwie członkowskim,
którego prawu podlega (a więc czy został zachowany etap
pierwszy) oraz czy łączące się spółki zatwierdziły wspólny plan
połączenia na takich samych warunkach (a więc czy decyzje
połączeniowe w spółkach uczestniczących łączeniu są ze sobą w
pełni zharmonizowane). Organ właściwy do zatwierdzenia
skuteczności połączenia transgranicznego nie bada, jak była
mowa, ponownie zgodności z prawem procedury łączeniowej,
poddanej prawu krajowemu, ale polega na zaświadczeniu,
wydanym przez właściwy organ krajowy. Dzięki temu odpada
problematyczny (a w praktyce trudno egzekwowalny) obowiązek
badania przez organ właściwy do zatwierdzenia skuteczności
połączenia transgranicznego czynności podjętych przez spółkę
podlegającą prawu innego państwa członkowskiego.

6. Zasada obligatoryjnego uczestnictwa przedstawicieli pracowników
w organach spółki przejmującej lub nowo zawiązanej
Merytoryczna odrębność operacji transgranicznego łączenia
w

stosunku fuzji krajowej polega na obligatoryjnej regulacji
chroniącej pracowników, zapewniającej prawo uczestnictwa ich

10