Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego

UZASADNIENIE

Projekt rozporządzenia stanowi wykonanie upoważnienia zawartego w art. 15 ust. 2
ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz.
535, z późn. zm.).
Z uwagi na pozytywne doświadczenia wynikające z wykonywania dotychczas
obowiązujących przepisów prawa niniejszy projekt został opracowany na podstawie
rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20 października 1995 r.
w sprawie organizowania zajęć rehabilitacyjnych w szpitalach psychiatrycznych

i nagradzania uczestników tych zajęć (Dz. U. Nr 127, poz. 614).
Projekt rozporządzenia zostanie zamieszczony na stronie internetowej Biuletynu
Informacji Publicznej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności
lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414 oraz z 2009 r. Nr
42, poz. 337).
Przedmiot projektowanego rozporządzenia nie jest objęty zakresem prawa Unii
Europejskiej.
Projekt rozporządzenia nie wymaga notyfikacji, w rozumieniu przepisów rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego
systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr
56, poz. 597).


3
Ocena Skutków Regulacji

1. Podmioty, na które oddziałuje projektowana regulacja
Projekt rozporządzenia obejmuje zakresem regulacji organy administracji rządowej
i samorządowej, zakłady opieki zdrowotnej działające na rzecz osób z zaburzeniami
psychicznymi oraz osoby z ich najbliższego otoczenia.
2. Konsultacje społeczne
Projektowana regulacja zostanie poddana konsultacjom z następującymi podmiotami:
1) Krajowy Konsultant w dziedzinie psychiatrii,
2) Krajowy Konsultant w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży,
3) Krajowy Konsultant w dziedzinie psychologii klinicznej,
4) Polskie Towarzystwo Psychologiczne,
5) Polskie Towarzystwo Psychiatryczne,
6) Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie,
7) Rada Krajowa Federacji Konsumentów,
8) Sekretariat Ochrony Zdrowia KK NSZZ „Solidarność”,
9) Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych,
10) Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy,
11) Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych,
12) Federacja Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia,
13) Forum Związków Zawodowych,
14) Związek Pracodawców Służby Zdrowia,
15) Naczelna Rada Lekarska,
16) Naczelna Rada Pielęgniarek i Położnych,
17) Helsińska Fundacja Praw Człowieka,
18) Fundacja Batorego,
19) Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego,
20) Związek Województw Rzeczypospolitej Polskiej,
21) urzędy marszałkowskie,
a także zostanie umieszczona na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia, w tym

4
w Biuletynie Informacji Publicznej zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r.
o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414 oraz
z 2009 r. Nr 42, poz. 337).
3. Wpływ regulacji na sektor finansów publicznych, w tym budżet państwa
i budżety jednostek samorz du terytorialnego
Przedmiotowa regulacja nie będzie miała wpływu na budżet państwa oraz budżety
jednostek samorządu terytorialnego.
4. Wpływ regulacji na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość,
w tym na funkcjonowanie przedsiębiorstw
Przedmiotowa regulacja nie będzie miała wpływu na konkurencyjność gospodarki i
przedsiębiorczość.
5. Wpływ regulacji na sytuację i rozwój regionalny
Wejście w życie projektowanej regulacji nie będzie miało wpływu na rozwój regionalny.
6. Wpływ na rynek pracy
Projekt nie będzie miał wpływu na sytuację na rynku pracy.
7. Wpływ na zdrowie społeczeństwa
Proponowana regulacja, między innymi przez poprawę funkcjonowania opieki nad
osobami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne, przyczyni się do poprawy kondycji
psychicznej społeczeństwa.
8. Zgodność z prawem Unii Europejskiej
Przedmiot projektowanego rozporządzenia nie jest objęty zakresem prawa Unii
Europejskiej.
15/07/KC

5
PROJEKT
ROZPORZ DZENIE
MINISTRA ZDROWIA1)
z dnia …
w sprawie sposobu stosowania i dokumentowania przymusu bezpośredniego
oraz oceny zasadności jego zastosowania

Na podstawie art. 18 ust. 11 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia
psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z późn. zm.2)) zarządza się, co następuje:
§ 1. Rozporządzenie określa sposób:
1) stosowania przymusu bezpośredniego wobec osoby z zaburzeniami
psychicznymi, zwanej dalej „osobą";
2) dokumentowania stosowania przymusu bezpośredniego;
3) dokonywania oceny zasadności zastosowania przymusu bezpośredniego.
§ 2. Przymus bezpośredni może trwać tylko do czasu ustania przyczyn jego
zastosowania
§ 3. Zastosowanie przymusu bezpośredniego może nastąpić z użyciem więcej niż
jednego środka spośród wymienionych w art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o
ochronie zdrowia psychicznego, zwanej dalej „ustawą”.
§ 4.1. Zastosowanie
każdego rodzaju przymusu bezpośredniego podlega
odnotowaniu dokumentacji medycznej na zasadach określonych w ustawie z dnia 6
listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52,
poz. 417 i Nr 76, poz. 641 oraz z 2010 r. Nr 96, poz. 620).
2. Informację o zastosowaniu przymusu bezpośredniego pielęgniarka zamieszcza w
raporcie pielęgniarskim.
3. W szczególności w dokumentacji medycznej umieszcza się informację o:
1)
przyczynach zastosowania przymusu bezpośredniego, w tym
uzasadniających wybór zastosowanego rodzaju przymusu
bezpośredniego;
2) celu stosowania przymusu bezpośredniego;
3) rodzaju zastosowanego przymusu bezpośredniego i czasie jego trwania;

1) Minister Zdrowia kieruje działem administracji rządowej – zdrowie, na podstawie rozporządzenia
Prezesa Rady Ministrów z 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra
Zdrowia (Dz. U. Nr 216, poz. 1607).
2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz. 731, z
1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95, z 2000 r. Nr 120, poz. 1268, z 2005 r. Nr 141, poz.
1183, Nr 167, poz. 1398 i Nr 175, poz. 1462, z 2007 r. Nr 112, poz. 766 i Nr 121, poz. 831, z 2008 r. Nr
180, poz. 1108, z 2009 r. Nr 76, poz. 641 i Nr 98, poz. 817 oraz z 2010 r. Nr 107, poz. 679 i Nr …, poz. ….

1
4) zlecającym zastosowanie przymusu bezpośredniego;
5) osobach uczestniczących w wykonaniu przymusu bezpośredniego;
6) przebiegu stosowania przymusu bezpośredniego;
7) uprzedzeniu osoby o możliwości zastosowania przymusu bezpośredniego,
o którym mowa w art. 18 ust. 8 ustawy.
§ 5. Zlecający zastosowanie przymusu bezpośredniego osobiście nadzoruje jego
wykonanie.
§ 6. 1. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego zlecający niezwłocznie
zawiadamia:
1) kierownika zakładu opieki zdrowotnej, jeżeli zlecającym jest lekarz tego
zakładu lub lekarz tego zakładu, który dokonał oceny zastosowania
przymusu bezpośredniego zleconego przez inną osobę;
2) lekarza zakładu opieki zdrowotnej, jeżeli zlecającym jest pielęgniarka
zakładu opieki zdrowotnej;
3) lekarza, o którym mowa w § 13, jeżeli zlecającym jest inny lekarz, niż
lekarz, o którym mowa w pkt 1 i 4;
4) lekarza, jeżeli zlecającym jest pielęgniarka jednostki organizacyjnej
pomocy społecznej;
5) kierownika jednostki organizacyjnej pomocy społecznej, jeżeli zlecającym
jest pielęgniarka jednostki organizacyjnej pomocy społecznej, która nie
zatrudnia lekarza;
6)
dyspozytora medycznego, jeżeli zlecającym jest kierujący akcją
prowadzenia medycznych czynności ratunkowych.
2. Lekarz, o którym mowa w ust. pkt 2 i 4, przed przekazaniem zawiadomienia
dokonuje oceny zasadności zastosowania przymusu bezpośredniego. Wynik oceny
umieszcza się na zawiadomieniu.
3. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 4-6, jest przekazywane
niezwłocznie lekarzowi, o którym mowa w § 13.
4. W przypadku zastosowania przymusu bezpośredniego przy wykonywaniu
czynności, o których mowa w art. 21 ust. 3 oraz art. 46a ust. 3 ustawy, o rodzaju i
czasie zastosowanego przymusu bezpośredniego zlecający zawiadamia również
lekarza zakładu opieki zdrowotnej, do którego przewożona jest osoba.
5. Wzór zawiadomienia, o którym mowa w:
1) ust. 1 pkt 1 i 2, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia;
2) ust. 1 pkt 3-6, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia.
§ 7.1. Lekarz zleca zastosowanie przymusu bezpośredniego w formie
unieruchomienia lub izolacji na czas nie dłuższy niż 4 godziny.
2. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o
zastosowaniu przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji decyduje
pielęgniarka, zawiadamiając o tym niezwłocznie lekarza.

2