Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw

10f. Jednostka
prowadząca parking strzeżony,
w przypadku nieodebrania pojazdu z parkingu
w terminie określonym w ust. 10, powiadamia
o tym fakcie właściwego miejscowo starostę
oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia
pojazdu nie później niż trzeciego dnia od dnia
upływu tego terminu.
10g. Koszty
związane z usuwaniem, przecho-
wywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub
zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu
wydania dyspozycji jego usunięcia do
zakończenia postępowania ponosi osoba będąca
właścicielem tego pojazdu w dniu wydania
dyspozycji usunięcia pojazdu, z zastrzeżeniem
ust. 10c i 10h. Decyzję o zapłacie tych kosztów
wydaje starosta.
10h. Jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się
we władaniu osoby dysponującej nim na
podstawie innego niż własność tytułu prawnego,
osoba ta jest zobowiązana solidarnie do pokrycia
kosztów, o których mowa w ust. 10g.
10i.
W przypadku gdy zobowiązany decyzją, o której
mowa w ust. 10g, w terminie 30 dni od dnia,
w którym stała się ostateczna, nie dokona
uiszczenia należności, właściwy miejscowo
naczelnik urzędu skarbowego przeprowadzi ich
egzekucję w trybie i na zasadach określonych
w
przepisach o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji. Do należności tych dolicza się
ustawowe odsetki za zwłokę.

10
10j. Decyzji, o której mowa w ust. 10g, nie wydaje
się, jeżeli od uprawomocnienia się orzeczenia
sądu o przepadku pojazdu upłynęło 5 lat.
10k.
Egzekucji, o której mowa w ust. 10i, nie
wszczyna się, a wszczętą umarza, jeżeli od dnia
doręczenia ostatecznej decyzji, o której mowa
w ust. 10g, upłynęło 5 lat.”.

Art. 2. W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania
cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.4 )) w części pierwszej w księdze drugiej
w tytule II w dziale III rozdział 2a otrzymuje brzmienie:
„Rozdział 2a. Przepadek rzeczy
Oddział 1. Przepadek rzeczy na podstawie prawa celnego
Art. 6101. § 1. Przepisy niniejszego oddziału stosuje się w sprawach
o przepadek rzeczy będących towarami, które na podstawie przepisów prawa celnego
podlegają przepadkowi.
§ 2. W sprawach, o których mowa w § 1, właściwy jest sąd miejsca
zajęcia lub zatrzymania rzeczy będących towarami przez organ celny.
Art. 6102. § 1. Postępowanie wszczyna się na wniosek organu celnego. Do
wniosku dołącza się protokół z pouczenia o obowiązku wskazania w Polsce
pełnomocnika do doręczeń oraz o skutkach niedopełnienia tego obowiązku, jeżeli
protokół taki został sporządzony.
§ 2. Organ celny może domagać się w jednym wniosku orzeczenia
przepadku rzeczy będących towarami zajętymi lub zatrzymanymi w tych samych
okolicznościach faktycznych, jeżeli ponadto sąd jest właściwy dla każdej sprawy.
Art. 6103. Uczestnikowi zamieszkałemu za granicą, który w postępowaniu
w
sprawach celnych nie ustanowił pełnomocnika do prowadzenia sprawy
zamieszkałego w Polsce, ani nie wskazał w Polsce pełnomocnika do doręczeń,
przeznaczone dla niego pisma sądowe pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem
doręczenia. W razie ustanowienia pełnomocnika do prowadzenia sprawy zamieszkałego

11
w Polsce, który nie może być pełnomocnikiem procesowym, jego ustanowienie uważa
się za wskazanie pełnomocnika do doręczeń.
Art. 6104. Wyznaczenie rozprawy zależy od uznania sądu.
Art. 6105. Do wykonania orzeczenia o przepadku towaru jest obowiązany
właściwy organ celny. Wykonanie orzeczenia następuje w trybie i na zasadach
określonych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,
z uwzględnieniem przepisów prawa celnego.
Oddział 2. Przepadek pojazdów
Art. 6106. § 1. Przepisy niniejszego oddziału stosuje się w sprawach
o przepadek pojazdów, które na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym
podlegają przepadkowi na rzecz powiatu.
§ 2. W sprawach, o których mowa w § 1, właściwy jest sąd dla
miejsca, z którego usunięto pojazd.
§ 3. Sprawy, o których mowa w § 1, są rozpoznawane na
posiedzeniu niejawnym, chyba że sąd postanowi inaczej.
Art. 6107 . § 1. Postępowanie wszczyna się na wniosek starosty.
§ 2. Starosta może domagać się w jednym wniosku orzeczenia
przepadku pojazdów usuniętych w tych samych okolicznościach faktycznych, jeżeli
ponadto sąd jest właściwy dla każdej sprawy.”.

Art. 3. W ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.5)) art. 174 otrzymuje
brzmienie:
„Art.
174.

Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia,
rozciągnąć stosowanie w całości lub w części przepisów
działu II rozdziału 6 w zakresie przechowywania,
oszacowania i sprzedaży zajętych ruchomości na określone
ruchomości, które stały się własnością Skarbu Państwa albo
powiatu na podstawie przepisów o likwidacji mienia,
o przepadku mienia, z tytułu spadków lub z innych tytułów

12
albo gdy Skarb Państwa na podstawie szczególnych
przepisów jest upoważniony do sprzedaży cudzej
ruchomości. Rozporządzenie to w szczególności określi
przypadki, w których może nastąpić nieodpłatne
przekazanie ruchomości przez Skarb Państwa albo powiat
lub ich niszczenie, a także sposób rozliczania wydatków
związanych z przechowywaniem lub sprzedażą ruchomości
niestanowiących własności Skarbu Państwa.”.

Art. 4. W ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (Dz. U.
z 2007 r. Nr 109, poz. 756, Nr 82, poz. 558, z 2008 r. Nr 141, poz. 888 oraz z 2009 r.
Nr 190, poz. 1474) wprowadza się następujące zmiany:
1) po art. 85 dodaje się art. 85a w brzmieniu:
„Art. 85a. § 1. Kto narusza przepisy dotyczące sposobu znakowania
dróg wewnętrznych, podlega karze grzywny.
§ 2. Tej samej karze za czyn określony w § 1 podlega ten,
kto zlecił wadliwe dokonanie tej czynności.”;
2) w art. 86 § 1 otrzymuje brzmienie:
㤠1. Kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie
ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje
zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze
grzywny.”;
3) w art. 87 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie
działającego środka, prowadzi na drodze publicznej, w strefie
zamieszkania lub strefie ruchu inny pojazd niż określony
w § 1, podlega karze aresztu do 14 dni albo grzywny.”;
4) art. 88 otrzymuje brzmienie:
„Art. 88.
Kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub
strefie ruchu prowadzi pojazd bez wymaganych przepisami

13
świateł lub pozostawia pojazd bez wymaganego
przepisami oświetlenia, podlega karze grzywny.”;
5) art. 90 otrzymuje brzmienie:
„Art.
90.
Kto tamuje lub utrudnia ruch na drodze publicznej,
w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, podlega karze
grzywny albo karze nagany.”;
6) art. 94 otrzymuje brzmienie:
„Art. 94. § 1. Kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub
strefie ruchu prowadzi pojazd, nie mając do tego
uprawnienia, podlega karze grzywny.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto prowadzi na drodze
publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu
pojazd pomimo braku dopuszczenia pojazdu do
ruchu.”;
7) w art. 96 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Właściciel, posiadacz, użytkownik lub prowadzący pojazd,
który na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie
ruchu:
1) dopuszcza do prowadzenia pojazdu osobę niemającą
sprawności fizycznej lub psychicznej w stopniu
umożliwiającym należyte prowadzenie pojazdu,
2) dopuszcza do prowadzenia pojazdu osobę niemającą
wymaganych uprawnień,
3) dopuszcza do prowadzenia pojazdu osobę znajdującą się
w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego
środka,
4) dopuszcza pojazd do jazdy pomimo braku wymaganych
dokumentów stwierdzających dopuszczenie pojazdu do
ruchu,

14