Rządowy projekt ustawy o sporcie

Rozdział 9
Kwalifikacje zawodowe w sporcie

Art. 48.
1. Tytułami zawodowymi w sporcie są tytuły trenera i instruktora sportu.
2. Ustala się następujące stopnie trenerskie:
1) trener klasy drugiej;
2) trener klasy pierwszej;
3) trener klasy mistrzowskiej.
3. Trenerem klasy drugiej może być osoba, która:
1) ukończyła studia wyższe na kierunku wychowanie fizyczne w specjalności
trenerskiej albo
2) posiada, przez okres co najmniej 2 lat, tytuł instruktora ze specjalizacją w danym
sporcie i ukończyła trenerskie studia podyplomowe, albo
3) posiada, przez okres co najmniej 2 lat, tytuł instruktora ze specjalizacją w danym
sporcie, posiada co najmniej świadectwo dojrzałości oraz ukończyła specjalistyczny
kurs na stopień trenera klasy drugiej i zdała egzamin końcowy.
4. Trenerem klasy pierwszej może być osoba, która:
1) posiada co najmniej świadectwo dojrzałości;
2) posiada co najmniej trzyletni staż pracy trenerskiej ze stopniem trenera klasy
drugiej;
3) posiada udokumentowany dorobek w pracy szkoleniowej;
4) ukończyła specjalistyczny kurs na stopień trenera klasy pierwszej w wymiarze co
najmniej 40 godzin i zdała egzamin końcowy.
5. Trenerem klasy mistrzowskiej może być osoba, która:
1) ukończyła studia wyższe;
2) posiada co najmniej pięcioletni staż pracy trenerskiej ze stopniem trenera klasy
pierwszej;
25
3) posiada udokumentowany dorobek w pracy szkoleniowej;
4) ukończyła specjalistyczny kurs na stopień trenera klasy mistrzowskiej
w wymiarze co najmniej 60 godzin i zdała egzamin końcowy.
6. Instruktorem sportu może być osoba, która:
1) ukończyła studia wyższe na kierunku wychowanie fizyczne i uzyskała ocenę
bardzo dobrą z końcowego zaliczenia lub egzaminu z zajęć prowadzonych
w danym sporcie, w wymiarze co najmniej 60 godzin lub
2) ukończyła studia wyższe na kierunku wychowanie fizyczne w specjalności
instruktorskiej, obejmującej co najmniej 60 godzin zajęć w danym sporcie, lub
3) ukończyła studia wyższe na kierunku turystyka i rekreacja w specjalności
instruktorskiej, obejmującej co najmniej 80 godzin zajęć w danym sporcie, albo
4) posiada co najmniej średnie wykształcenie oraz ukończyła specjalistyczny kurs
instruktorów w danym sporcie i zdała egzamin końcowy.
7. Zorganizowane zajęcia w zakresie sportu w klubie sportowym uczestniczącym we
współzawodnictwie organizowanym przez polski związek sportowy mogą prowadzić
wyłącznie osoby posiadające tytuł zawodowy trenera lub instruktora sportu.
8. Prowadzenie specjalistycznego kursu, o którym mowa w ust. 3 pkt 3, ust. 4 pkt 4,
ust. 5 pkt 4 oraz ust. 6 pkt 4, zwanego dalej „kursem”, wymaga uzyskania zgody
ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, wydanej na czas określony. Przepisu
nie stosuje się do szkół wyższych uprawnionych do prowadzenia studiów na kierunku
sport lub studiów drugiego stopnia na kierunku wychowanie fizyczne.
9. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej udziela, w drodze decyzji, zgody,
o której mowa w ust. 8, w terminie 4 miesięcy od dnia przedstawienia przez
wnioskodawcę niezbędnych dokumentów. Przed udzieleniem zgody minister
właściwy do spraw kultury fizycznej może zasięgnąć opinii właściwego polskiego
związku sportowego.
10. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej może odmówić, w drodze decyzji,
udzielenia zgody, o której mowa w ust. 8, w przypadku stwierdzenia, że
wnioskodawca nie posiada odpowiednich warunków kadrowych i organizacyjnych,
koniecznych dla prawidłowego prowadzenia kursu.
26
11. Podmiot, który uzyskał zgodę, o której mowa w ust. 8, składa do ministra właściwego
do spraw kultury fizycznej, w terminie co najmniej 4 tygodni przed rozpoczęciem
kursu, wniosek o zatwierdzenie programu kursu. Przed zatwierdzeniem programu
kursu minister właściwy do spraw kultury fizycznej może zasięgnąć opinii właściwego
polskiego związku sportowego.
12. Nadzór nad prowadzeniem kursu przez podmiot, który uzyskał zgodę, o której mowa
w ust. 8, sprawuje minister właściwy do spraw kultury fizycznej.
13. W ramach sprawowanego nadzoru minister właściwy do spraw kultury fizycznej ma
prawo żądać udostępnienia dokumentów, pisemnych wyjaśnień dotyczących
prowadzonego kursu oraz dokonywać kontroli. Do prowadzonej kontroli stosuje się
odpowiednio przepisy art. 17 – 20.
14. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia:
1) wzory dokumentów stwierdzających posiadanie tytułów zawodowych trenera
i instruktora sportu,
2) szczegółowe warunki uzyskiwania zgody na prowadzenie kursu, w tym rodzaje
dokumentów niezbędnych do uzyskania tej zgody,
3) minimalne wymagania, jakim powinien odpowiadać program kursu
– biorąc pod uwagę stopnie, o których mowa w ust. 2, oraz konieczność zapewnienia
najwyższego poziomu kształcenia.

Art. 49.
1. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej jest organem właściwym do uznawania
kwalifikacji zawodowych trenera lub instruktora sportu osób, które nabyły
kwalifikacje do wykonywania tych zawodów w państwach innych niż państwa
członkowskie Unii Europejskiej, Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacja
Szwajcarska.
2. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej może uznać kwalifikacje osób,
o których mowa w ust. 1, jeżeli nie występują zasadnicze różnice w kształceniu
w państwie, w którym dana osoba uzyskała kwalifikacje, biorąc w szczególności pod
27
uwagę rodzaj zdobytych kwalifikacji oraz doświadczenie zawodowe osoby
ubiegającej się o uznanie kwalifikacji w zawodzie trenera lub instruktora sportu.
3. Postępowanie w sprawie uznania kwalifikacji osób, o których mowa w ust. 1,
wszczyna się na wniosek.
4. Postępowanie w sprawie uznania kwalifikacji powinno zakończyć się wydaniem
decyzji nie później, niż w terminie 4 miesięcy od dnia przedstawienia przez
wnioskodawcę wszystkich niezbędnych dokumentów.
5. W przypadku niewydania decyzji w terminie określonym w ust. 4, minister właściwy
do spraw kultury fizycznej zawiadamia wnioskodawcę, podając przyczyny zwłoki
oraz wskazując nowy termin załatwienia sprawy.
6. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej określi, w drodze rozporządzenia, wzór
wniosku w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie trenera lub instruktora sportu
oraz rodzaj dokumentów, które powinny zostać dołączone do wniosku, biorąc pod
uwagę niezbędne informacje dotyczące rodzaju, przebiegu i czasu trwania kształcenia
oraz doświadczenia zawodowego.

Rozdział 10
Zwalczanie dopingu w sporcie

Art. 50.
1. Za doping w sporcie uznaje się:
1) obecność substancji zabronionej lub jej metabolitów lub markerów w próbce
fizjologicznej osoby uczestniczącej lub przygotowującej się do uczestnictwa we
współzawodnictwie sportowym;
2) użycie, usiłowanie użycia, pomocnictwo lub podżeganie do użycia przez osobę
uczestniczącą lub przygotowującą się do uczestnictwa we współzawodnictwie
sportowym substancji zabronionej lub metody zabronionej;
3) posiadanie w związku z uczestnictwem lub przygotowaniem do uczestnictwa we
współzawodnictwie sportowym substancji zabronionej lub przyrządów
umożliwiających stosowanie metody zabronionej;
28
4) podanie lub usiłowanie podania substancji zabronionej oraz udział w przygotowaniu lub
zastosowaniu metody zabronionej w związku z uczestnictwem lub przygotowaniem do
uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym;
5) utrudnianie lub udaremnianie kontroli dopingowej lub manipulowanie jej przebiegiem;
6) wprowadzanie do obrotu substancji zabronionych lub przyrządów umożliwiających
stosowanie metody zabronionej albo uczestniczenie w takim obrocie.
2. Dopingiem w sporcie nie jest zachowanie określone w ust. 1 pkt 1 – 4, jeżeli jest ono
uzasadnione celem leczniczym, a zawodnik otrzymał zgodę Komisji do Zwalczania
Dopingu w Sporcie na stosowanie określonej substancji zabronionej lub metody
zabronionej, a także zachowanie określone w ust. 1 pkt 6 w odniesieniu do produktów
leczniczych dopuszczonych do obrotu na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia
6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271,
z późn. zm.5)).
3. Substancją zabronioną jest substancja mogąca służyć poprawie wyniku sportowego, której
użycie pozostaje w sprzeczności z uczciwością rywalizacji sportowej, określona
w załączniku nr 1 do Międzynarodowej konwencji sporządzonej w Paryżu w dniu
19 października 2005 r. o zwalczaniu dopingu w sporcie (Dz. U. z 2007 r. Nr 142,
poz. 999) oraz jego zmianach dokonanych w trybie art. 34 tej konwencji.
4. Metodą zabronioną jest działanie mogące służyć poprawie wyniku sportowego,
pozostające w sprzeczności z uczciwością rywalizacji sportowej, określone w załączniku
nr 1 do konwencji, o której mowa w ust. 3, oraz jego zmianach dokonanych w trybie
art. 34 tej konwencji.
5. Substancją lub metodą zabronioną jest także substancja lub działanie utrudniające
wykrycie substancji lub metody określonej w ust. 3 i 4, określone w załączniku nr 1 do
konwencji, o której mowa w ust. 3, oraz jego zmianach dokonanych w trybie art. 34 tej
konwencji.
6. Podmioty prowadzące działalność sportową, w szczególności polskie związki sportowe,
realizują odpowiedzialność dyscyplinarną za stosowanie dopingu w sporcie w zakresie
określonym w ich regulaminach.


29