Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Międzynarodowej Konwencji w sprawie zwalczania aktów terroryzmu jądrowego, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 13 kwietnia 2005 r.

4. Każde Państwo-Strona stosuje również wszelkie środki niezbędne do ustanowienia swej
jurysdykcji wobec przestępstw, o których mowa w art. 2 w przypadkach, gdy osoba,
której zarzuca się popełnienie takiego przestępstwa, przebywa na jego terytorium,
a państwo to nie dokonuje ekstradycji tej osoby do żadnego z Państw-Stron, które
ustanowiły swoją jurysdykcję zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu.
5. Niniejsza Konwencja nie wyłącza realizacji jakichkolwiek procedur karnych
ustanowionych przez Państwo-Stronę zgodnie ze swym prawem krajowym.

Artykuł 10
1. Po otrzymaniu informacji o tym, że przestępstwo określone w art. 2 zostało popełnione,
lub jest popełniane na terytorium Państwa-Strony, lub że osoba, która popełniła lub której
zarzuca się popełnienie tego przestępstwa, przebywa na jego terytorium, Państwo-Strona
podejmie wszelkie działania przewidziane jego prawem wewnętrznym w celu
zweryfikowania takiej informacji.
2. Po stwierdzeniu, że okoliczności to uzasadniają, Państwo-Strona, na którego terytorium
znajduje się sprawca lub osoba, której zarzuca się popełnienie przestępstwa, podejmie
wszelkie działania przewidziane jego prawem wewnętrznym, aby zapewnić obecności tej
osoby dla celów ścigania karnego lub ekstradycji.
3. Każda osoba, wobec której podjęto działania określone w ust. 2 niniejszego artykułu, jest
uprawniona do:
(a) niezwłocznego porozumienia się z najbliższym właściwym przedstawicielem państwa,
którego osoba ta jest obywatelem, albo które jest z innych przyczyn uprawnione do
chronienia jej praw, lub, w przypadku bezpaństwowca, państwa, na którego terytorium
osoba ta zamieszkuje;
(b) odwiedzin przez przedstawiciela tego państwa;
(c) uzyskania informacji o przysługujących jej prawach, o których mowa w lit. (a) i (b).
4. Prawa, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu, są realizowane zgodnie z prawem
i przepisami państwa, na którego terytorium przebywa sprawca lub osoba, której zarzuca
się popełnienie przestępstwa, z takim jednak zastrzeżeniem, że prawo to i przepisy muszą
umożliwiać pełną realizację celów, dla których prawa, przyznane zgodnie z ust. 3, zostały
przewidziane.
5. Postanowienia ust. 3 i 4 niniejszego artykułu nie naruszają prawa żadnego Państwa-
Strony, któremu zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. (c) lub ust. 2 lit. (c) przysługuje prawo do
sprawowania jurysdykcji, do zaproszenia Międzynarodowego Komitetu Czerwonego

8
Krzyża do porozumienia się z osobą, której zarzuca się popełnienie przestępstwa oraz do
jej odwiedzin.
6.
Jeżeli Państwo-Strona, zgodnie z niniejszym artykułem, zastosowało tymczasowy areszt
wobec osoby, państwo takie informuje niezwłocznie, bezpośrednio lub za pośrednictwem
Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, Państwa-Strony, które ustanowiły
swoją jurysdykcję, zgodnie z art. 9, ust. 1 i 2, oraz, jeśli uzna to za stosowne, inne
zainteresowane Państwa-Strony, o fakcie aresztowania takiej osoby oraz
o okolicznościach uzasadniających zatrzymanie. Państwo prowadzące działania
przewidziane w ust. 1 niezwłocznie informuje odpowiednie Państwa-Strony o swych
ustaleniach oraz o tym, czy zamierza wykonać swoją jurysdykcję.

Artykuł 11
1. Państwo-Strona, na terytorium którego przebywa podejrzany, w przypadkach, do których
stosuje się art. 9, jeśli nie wydaje podejrzanego, zobowiązane jest, bez jakichkolwiek
wyjątków oraz niezależnie od tego, czy przestępstwo zostało popełnione na jego
terytorium, przekazać sprawę swym właściwym organom celem ścigania, w drodze
procedur zgodnych z prawem tego Państwa. Wspomniane organy podejmują decyzję
w taki sam sposób, jak w przypadku każdego innego poważnego przestępstwa, zgodnie
z prawem tego Państwa.
2. Jeśli Państwo-Strona może zgodnie ze swym prawem wewnętrznym dokonać ekstradycji
lub w inny sposób wydać swego obywatela tylko pod warunkiem, że zostanie on odesłany
do tego państwa celem odbycia kary wymierzonej w wyniku procesu lub postępowania, w
związku z którym złożono wniosek o ekstradycję lub wydanie, a państwo to oraz państwo
wnioskujące o ekstradycję takiej osoby uzgadniają taki właśnie tryb postępowania oraz
inne warunki, jakie uznają za stosowne, taka warunkowa ekstradycja lub wydanie jest
wystarczające do uznania obowiązku, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, za
wypełniony.

Artykuł 12
Osobie tymczasowo aresztowanej, lub w odniesieniu do której zastosowano inne środki
lub prowadzi się postępowanie zgodnie z niniejszą Konwencją, gwarantuje się sprawiedliwe
traktowanie, w tym korzystanie ze wszystkich uprawnień i gwarancji, zgodnie z prawem
państwa, na którego terytorium osoba ta przebywa, jak również zgodnie z odpowiednimi
przepisami prawa międzynarodowego w zakresie praw człowieka.

9


Artykuł 13
1. Przestępstwa określone w art. 2 uważa się za włączone jako podlegające ekstradycji, do
wszystkich umów o ekstradycji, obowiązujących między dowolnymi Państwami-Stronami
przed wejściem w życie niniejszej Konwencji. Państwa-Strony zobowiązują się do
włączenia takich przestępstw jako przestępstw podlegających ekstradycji do wszystkich
umów o ekstradycji, które będą pomiędzy nimi zawarte po wejściu Konwencji w życie.
2. Jeśli Państwo-Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzyma wniosek
o ekstradycję od innego Państwa-Strony, z którym nie zawarło umowy o ekstradycji,
wezwane Państwo-Strona, może na mocy swojej własnej decyzji uznać niniejszą
Konwencję za podstawę prawną ekstradycji w odniesieniu do przestępstw, o których
mowa w art. 2. Ekstradycja podlega innym warunkom, przewidzianych przez prawo
państwa wezwanego.
3. Państwa-Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają między sobą
przestępstwa określone w art. 2 za przestępstwa podlegające ekstradycji, z zastrzeżeniem
warunków przewidzianych przez prawo państwa wezwanego.
4. W razie potrzeby, przestępstwa określone w art. 2, uważa się do celów ekstradycji
pomiędzy Panstwami-Stronami za popełnione nie tylko w miejscu ich dokonania, lecz
także na terytoriach państw, które ustanowiły jurysdykcję zgodnie z art. 6 ust. 1 i 2.
5. Przepisy wszystkich umów i porozumień ekstradycyjnych pomiędzy Państwami –
Stronami, dotyczące przestępstw, wymienionych w artykule 2, uważa się za zmienione
w stosunkach pomiędzy Państwami-Stronami w zakresie, w jakim są one niezgodne
z niniejszą Konwencją.

Artykuł 14
1. Państwa-Strony udzielają sobie wzajemnie jak najszerszej pomocy w związku
ze ściganiem karnym, postępowaniem karnym lub ekstradycyjnym dotyczącym
przestępstw, o których mowa w art. 2, w tym pomocy w uzyskaniu posiadanych przez te
państwa dowodów potrzebnych w związku z takim postępowaniem.
2. Państwa-Strony wypełniają swoje obowiązki, o których mowa w ust. 1 niniejszego
artykułu, zgodnie z wszelkimi umowami i porozumieniami o wzajemnej pomocy prawnej,
jakie obowiązują w stosunkach pomiędzy nimi. W wypadku braku takiej umowy lub

10
porozumienia, Państwa-Strony udzielają sobie wzajemnie pomocy prawnej zgodnie ze
swym prawem krajowym.

Artykuł 15
adnego z przestępstw, o których mowa w art. 2, nie można uważać, w związku z
ekstradycją lub wzajemną pomocą prawną, za przestępstwo polityczne lub za przestępstwo
związane z przestępstwem politycznym, lub za przestępstwo popełnione z pobudek
politycznych. Dlatego wniosek o ekstradycję lub wzajemną pomoc prawną dotyczący takiego
przestępstwa nie może być odrzucony wyłącznie z tego powodu, że dotyczy on przestępstwa
politycznego, przestępstwa związanego z przestępstwem politycznym lub przestępstwa
popełnionego z pobudek politycznych.

Artykuł 16
adne z postanowień niniejszej Konwencji nie może być interpretowane, jako
nakładające obowiązek dokonania ekstradycji lub udzielenia wzajemnej pomocy prawnej,
jeśli Państwo-Strona, do którego zwrócono się z wnioskiem, ma istotne powody, by uważać,
że wniosek o ekstradycję za przestępstwo określone w art. 2, lub wniosek o udzielenie
wzajemnej pomocy prawnej w odniesieniu do takiego przestępstwa został złożony w celu
oskarżenia lub ukarania osoby ze względu na jej rasę, religię, narodowość, pochodzenie
etniczne lub poglądy polityczne, lub że przychylenie się do wniosku pogorszyłoby sytuację
takiej osoby ze względu na wymienione przyczyny.

Artykuł 17
1. Osobę zatrzymaną lub odbywającą karę na terytorium jednego Państwa-Strony można
przekazać do innego Państwa-Strony, jeśli wnosi się o umożliwienie jej obecności w tym
państwie dla celów identyfikacji, złożenia zeznań lub udzielenia innej pomocy w
uzyskaniu dowodów w związku z dochodzeniem lub oskarżeniem za przestępstwa, o
których mowa w niniejszej Konwencji, jeśli spełnione są następujące warunki:
(a) osoba ta dobrowolnie wyraża świadomą zgodę; oraz
(b) właściwe organy obu państw wyrażają na to zgodę, z zastrzeżeniem takich warunków,
jakie państwa te uznają za odpowiednie.
2. Dla celów niniejszego artykułu:

11
(a) państwo, do którego przekazuje się taką osobę, ma prawo i obowiązek zatrzymania jej
w areszcie, chyba że państwo, przez które taka osoba jest przekazywana, zwróci się z
wnioskiem o inne postępowanie lub udzieli zgody na inne postępowanie;
(b) państwo, do którego przekazuje się taką osobę, bezzwłocznie wykonuje swój
obowiązek zapewnienia powrotu tej osoby do aresztu w państwie, z którego osoba ta
została przekazana, zgodnie z dokonanymi wcześniej ustaleniami, lub zgodnie
z innymi ustaleniami właściwych organów obu tych państw;
(c) państwo, do którego przekazuje się taką osobę, nie może wymagać od państwa,
z którego osoba ta została przekazana, wszczęcia postępowania ekstradycyjnego
celem doprowadzenia do powrotu takiej osoby;
(d) osobie przekazywanej zalicza się czas pozbawienia wolności w państwie, z którego
osoba ta została przekazana, na poczet odbycia kary w państwie, do którego została
przekazana.
3. Bez zgody Państwa-Strony, z którego taka osoba ma zostać przekazana, zgodnie
z niniejszym artykułem, osoba taka, niezależnie od jej obywatelstwa, nie może być
ścigana ani zatrzymana, ani nie można wobec niej zastosować żadnego innego
ograniczenia wolności na terytorium państwa, do którego jest przekazywana, w związku z
czynem lub skazaniem wcześniejszym, niż wyjazd takiej osoby z terytorium państwa, z
którego zostaje przekazana.

Artykuł 18
1. Po konfiskacie lub innej formie przejęcia kontroli nad materiałem promieniotwórczym,
urządzeniami lub obiektami jądrowymi, która nastąpiła w związku z popełnieniem
przestępstwa określonego w art. 2, Państwo Strona, w której posiadaniu znajdą się
wspomniane materiały, urządzenia lub obiekty, powinno:
(a) podjąć działania mające na celu zabezpieczenie materiału promieniotwórczego,
urządzenia lub obiektu jądrowego;
(b) zapewnić przechowywanie materiału promieniotwórczego zgodnie ze stosownymi
zasadami bezpieczeństwa Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej; oraz
(c) stosować się do zaleceń w zakresie ochrony fizycznej oraz standardów
bezpieczeństwa i ochrony radiologicznej publikowanych przez Międzynarodową
Agencję Energii Atomowej.
2. Po
zakończeniu realizacji procedur związanych z przestępstwem określonym w art. 2, lub
wcześniej – jeśli takie będą wymogi prawa międzynarodowego, wszelkie materiały

12