Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz o zmianie innych ustaw

i kryteriów niezależności operatora systemu, służyć powinno zapewnieniu faktycznej
niezależności działalności operatorskiej, która jest warunkiem koniecznym dla prawidłowego
funkcjonowania rynku energii elektrycznej. Wprowadzenie minimalnego wymiaru kary ma
pełnić funkcję prewencyjną w odniesieniu do podejmowania prób zakłócenia działalności
operatora.
Art. 1 pkt 33
Stosownie do postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2007 r., sygn. akt S
3/07, dotyczącego doprecyzowania przepisów art. 57 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. –
Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) w zakresie ściągania opłat
za nielegalne pobieranie paliw lub energii w trybie postępowania egzekucyjnego
w administracji nadano nowe brzmienie art. 57 ustawy. W przedmiotowym orzeczeniu
Trybunał Konstytucyjny zasygnalizował ustawodawcy potrzebę takiego zredagowania
odpowiednich przepisów prawa energetycznego, aby wynikało z nich jednoznacznie, że
przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać „opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub
energię w wysokości określonej w taryfach”. Ponadto w sytuacji gdy odbiorca odmawia
uiszczenia ww. opłat z odpowiednich przepisów prawa energetycznego powinien wynikać
bezpośredni obowiązek sądowego rozpoznania sporu między przedsiębiorstwem
energetycznym a odbiorcą energii lub paliw.
Art. 2
Wprowadza zmiany w art. 401 ust. 9, 10 i 13b w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.). Zmiany w ust. 9 i 10
wynikają ze zmiany art. 56 ust. 2b PE w zakresie przekazywania wpływów z kar pieniężnych
za niewydanie w terminie warunków przyłączenia na Narodowy Fundusz Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej. Niezbędny jest rozwój źródeł energii dla pokrycia
rosnącego zapotrzebowania na energię elektryczną, w szczególności efektywnych źródeł
ograniczających negatywny wpływ wytwarzania energii elektrycznej na środowisko, do
których należy wysokosprawna kogeneracja i odnawialne źródła energii. Proponowana
zmiana ma na celu poszerzenie o budowę sieci elektroenergetycznych służących przyłączeniu
wysokosprawnej kogeneracji i odnawialnych źródeł energii katalogu spraw na, które mogą
zostać przeznaczone przychody z opłat zastępczych, o których mowa w art. 9a ust. 1 pkt 2
i ust. 8 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne, oraz wpływy z kar
pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 1a.

44
Zgodnie z art. 13a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska
przychodami Narodowego Funduszu są także wpływy z kar pieniężnych wymierzanych na
podstawie art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach
ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199). Art. 13b ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska mówi zaś o tym, że przychody te przeznacza się wyłącznie na wspieranie
działalności związanej z wytwarzaniem biokomponentów i biopaliw ciekłych. Ze względu na
znaczną ilość środków nagromadzonych w Narodowym Funduszu z tego tytułu,
wystarczających w zupełności na wspieranie działalności związanej z wytwarzaniem
biokomponentów i biopaliw ciekłych, wydaje się wskazane przeznaczanie tych środków
również na promocję ich wykorzystania. Stanowić to będzie realizację „Wieloletniego
programu promocji biopaliw lub innych paliw odnawialnych na lata 2008 – 2014”, który jest
wykonaniem art. 37 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach
ciekłych i jest niezbędny do wypełnienia przez Polskę, wynikającego z
dyrektywy
2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub
innych paliw odnawialnych, 5,57 % udziału biokomponentów w rynku paliw transportowych
w 2010 r. oraz 10 % udziału w 2020 r., zgodnie z ustaleniami posiedzenia Rady Europejskiej
w dniach 8 – 9 marca 2007 r.
Art. 3
Zmiana w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i paliwach ciekłych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1199, z 2007 r. Nr 35, poz. 217 i Nr 99, poz. 666 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11)
w art. 33 ust. 11 ma na celu ujednolicenie zapisów do tych zawartych w ustawie – Prawo
energetyczne i ustawie – Prawo ochrony środowiska.
Art. 4, 8, 10, 12 i 13 wprowadzają terminy wykonania po raz pierwszy obowiązków
wynikających z projektu ustawy – Prawo energetyczne 1) wniesienia zaliczki na poczet opłaty
za przyłączenie do sieci, 2) publikowania przez operatorów systemów dystrybucyjnych
elektroenergetycznych pierwszej listy sprzedawców energii elektrycznej, 3) wystapienie
z wnioskiem o wyznaczenie operatorów systemu, art. 9h PE, 4) uchwalenia lub aktualizacji
przez gminę założeń do planów zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe,
5) opublikowania pierwszego raportu o którym mowa w art. 23 ust. 2a.
Art. 5
Doprecyzowuje obowiązek nałożony na podmioty odnośnie zakupu energii elektrycznej
wytworzonej w odnawialnych źródłach energii w okresie przejściowym.
Art. 6

45
Zgodnie z tym przepisem obowiązek, o którym mowa w art. 9a ust. 8 – 8d stosuje się do dnia
31 marca 2013 r. Jednakże dla świadectw pochodzenia z kogeneracji wydanych dla energii
elektrycznej wytworzonej w wysokosprawnej kogeneracji w jednostkach kogeneracji, o
których mowa w art. 9l ust. 1 pkt 1a ustawy stosuje się od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia
31 marca 2019 r.
W celu zapewnienia stabilności procesów inwestycyjnych w jednostki kogeneracji opalane
metanem konieczne jest ustalenie okresu obowiązywania wsparcia umożliwiającego
realizację tych inwestycji.
Art. 7
Przepisy art. 7 nakładają na Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki obowiązek ogłoszenia
w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki jednostkowej opłaty zastępczej Ozm
obowiązującej w 2010 r., w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy.
Zgodnie z zapisami art. 9l ust 8c PE Prezes URE ogłasza opłaty zastępcze, o których mowa
w art. 9l ust. 8a PE do dnia 31 maja każdego roku, obowiązujące w roku następnym.
W związku z trudnym do precyzyjnego określenia okresem procedowania przepisów ustawy
i możliwym jej wejściu w życie po dniu 31 maja 2009 r., powyższe zapisy mają na celu
zapewnienia niezakłóconego wejścia w życie systemu wsparcia dla energii elektrycznej
wytworzonej w wysokosprawnej kogeneracji w jednostkach kogeneracji, o których mowa
w art. 9l ust. 1 pkt 1a PE od dnia 1 stycznia 2010 r.
Art. 9
Wprowadza się 3-miesięczny termin na wystąpienie właściciela sieci przesyłowej, sieci
dystrybucyjnej, instalacji magazynowania lub instalacji skroplonego gazu ziemnego
z wnioskiem do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o wyznaczenie odpowiednio operatora
systemu przesyłowego, systemu dystrybucyjnego, systemu magazynowania systemu
skraplania gazu ziemnego lub operatora systemu połączonego. Termin ten jest terminem
maksymalnym – właściciel może zwrócić się do Prezesa URE z przedmiotowym wnioskiem
od momentu wejścia ustawy w życie i podyktowany jest potrzebą przeprowadzenia pełnych
negocjacji pomiędzy właścicielem sieci a przedsiębiorstwem energetycznym w sprawie
zawarcia umowy o powierzenie temu przedsiębiorstwu pełnienia obowiązków operatora na
sieciach lub instalacjach.



46
Art. 11
Zgodnie z tym przepisem wydane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy decyzje
w
sprawie wyznaczenia operatorem systemu przesyłowego, systemu dystrybucyjnego,
systemu magazynowania, systemu skraplania gazu ziemnego lub systemu połączonego
zachowują ważność przez okres, na który zostały wydane.
Art. 14
Przepis ten stanowi, iż w stosunku do przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się
wytwarzaniem energii elektrycznej wchodzących w skład przedsiębiorstw zintegrowanych
pionowo, obowiązek sprzedaży wytworzonej energii elektrycznej w sposób zapewniający
publiczny, równy dostęp do tej energii, w drodze publicznego przetargu lub na giełdach
towarowych, stosuje się od dnia 1 stycznia 2011 r.
Art. 15
Stanowi, że do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy stosuje się przepisy tej ustawy. W szczególności dotyczyć to będzie postępowania
przed Prezesem URE w zakresie zatwierdzenia instrukcji ruchu i eksploatacji sieci
elektroenergetycznych, obowiązków zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł
energii, wyznaczania operatorów systemów, zatwierdzania taryf dla operatorów systemów
elektroenergetycznych, które powinny spełniać wymagania tej ustawy, jak również sporów
dotyczących umów i stosowania się do instrukcji.
Art. 16
Stanowi, iż dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 9 ust. 3 i 4
zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych w brzmieniu nadanym
niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 17
Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia. Krótki termin wejścia w życie
ustawy wynika z materii wprowadzonych regulacji, która nie wymaga dłuższego okresu na
wprowadzenie zmienionych przepisów z uwzględnieniem przepisów przejściowych
określających terminy wykonania określonych wymagań wprowadzonych ustawą oraz
terminu wdrożenia dyrektywy, co powinno nastąpić do dnia 24 lutego 2008 r.

47
W stosunku do art. 1 pkt 31 przedłużono vacatio legis do 3 miesięcy, zaś w stosunku do art. 1
pkt 7 w zakresie świadectw pochodzenia biogazu rolniczego i art. 1 pkt 16 vacatio legis
wydłużono do 1 stycznia 2011 r.



48