Rozliczanie czasu pracy w terenie

Przeczytaj także: Wolne za święto dla pracownika niepełnoetatowego

Czasem pracy nie jest natomiast czas dojazdu z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca pracy. Czas pracy rozpoczyna się bowiem z momentem stawienia się pracownika w miejscu wskazanym przez pracodawcę a nie z momentem wyjazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy.
Zasada ta dotyczy również pracowników mających „ruchome miejsce pracy”. Oznacza to, że jeżeli pracownik miał wykonywać pracę określonego dnia w danym miejscu, to dojazd z miejsca zamieszkania i powrót nie są objęte czasem pracy.

Zdaniem SN: Trzeba być do dyspozycji pracodawcy

Okres pozostawania w dyspozycji pracodawcy rozpoczyna się z chwilą stawienia się pracownika w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do świadczenia pracy. (Uchwała Sądu najwyższego z 18 marca 1998 r., III ZP 20/97).

Jedynie w sytuacji, gdy pracownik odbywa podróż z miejsca zakwaterowania znajdującego się w terenie poza zakładem pracy do miejsca pracy, jak również z miejsca pracy do miejsca zakwaterowania - czas tych przejazdów należy zakwalifikować jako czas pracy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego wszelkie przejazdy pracownika, wykonującego pracę w terenie, z miejsca zakwaterowania do miejsca pracy i z powrotem są objęte czasem pracy, pozostaje on bowiem w czasie tych przejazdów w dyspozycji zakładu pracy (wyrok SN z 27 maja 1978 r., I PR 31/78, OSP 1979/11/191).

3. Pracowni rozpoczyna pracę, gdy stawi się w siedzibie pracodawcy

Inaczej jednak będzie wyglądała sytuacja, jeżeli przed wyjazdem (podróżą) do miejsca wykonywania pracy pracownik musi stawić się w siedzibie pracodawcy, np. w celu pobrania niezbędnych materiałów, narzędzi czy też załatwienia jakichś formalności. W takich sytuacjach bowiem pracownik od momentu stawienia się w siedzibie pracodawcy pozostaje w dyspozycji pracodawcy (jest gotowy do pracy). Powoduje to, że czas pracy rozpoczyna się z momentem stawienia się pracownika w miejscu de facto wskazanym przez pracodawcę (siedzibie pracodawcy), mimo iż następnie pracownik musi udać się w inne miejsce celem świadczenia pracy.

Zatem w przedstawionym w pytaniu stanie faktycznym czas pracy pracownika rozpoczyna się z momentem stawienia się w siedzibie firmy w celu zabrania niezbędnych materiałów, narzędzi, a kończy się z momentem zakończenia pracy w terenie. Jeżeli jednak po zakończeniu pracy w terenie pracownik powraca do siedziby firmy w celu wykonania jakichś czynności (np. rozliczenia się), to wówczas czas pracy będzie „trwał” do momentu opuszczenia siedziby firmy.

4. Nie ma podróży służbowej - nie ma prawa do diet

Z podróżą służbową mamy do czynienia wówczas, gdy pracownik wykonuje powierzone mu zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Jak już wskazano, pracownikowi w umowie o pracę określono jako miejsce wykonywania pracy „teren inwestycji prowadzonych przez firmę”, a więc pracownik poruszając się po terenie określonym jako miejsce pracy (o ile takie określenie w tym przypadku istnieje) nie jest w podróży służbowej, co powoduje, że nie ma prawa do świadczeń z taką podróżą związanych, np. diet

Zdaniem SN: Nie zawsze podróż = dieta

Pracownicy przedsiębiorstw budowlano-montażowych, wykonujący pracę na budowach zlokalizowanych poza miejscowością stanowiącą siedzibę zakładu pracy i dojeżdżający do tej pracy oraz powracający z niej codziennie do miejsca zamieszkania, nie mają prawa do diet. (Uchwała Sądu Najwyższego z 19 października 1988 r., III PZP 10/88, OSP 1990/8/311).

Podstawa prawna:

• art. 29 § 1 pkt 2, art. 775 § 1, art. 128 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94).

Portal Kadrowy - odpowiedzi ekspertów prawa pracy. Porady wraz z podstawą prawną otrzymasz na skrzynkę. Dajemy gwarancję profesjonalnej odpowiedzi. W portalu do pobrania m.in. wzory, wskaźniki, kalkulatory, akty prawne.