Rządowy projekt ustawy o obowiązkach w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty wykorzystujące energię

powszechnie znanymi i nie wymagają transpozycji do polskiego porządku
prawnego.

5. 2. Obowiązki w zakresie informowania o zużyciu energii przez produkty
wykorzystujące energię lub wpływie tych produktów na zużycie energii oraz
innych podstawowych zasobów (rozdz. 2)
Przepisy tego rozdziału stanowią wypełnienie postanowień art. 3 – 8 dyrektywy.
Obowiązki dla dystrybutorów i dostawców produktów wykorzystujących energię
będą stanowić transpozycję art. 5 oraz art. 6 dyrektywy.
Obowiązki w zakresie etykietowania są, zgodnie z dyrektywą 2010/30/WE,
skierowane do dostawców produktów wykorzystujących energię oraz
dystrybutorów tych produktów.
Dotychczas w ustawie – Prawo energetyczne posługiwano się pojęciem producent
oraz importer. Na podmioty te nałożono obowiązki w zakresie:
– informowania o efektywności energetycznej urządzeń na etykiecie spełniającej
wymagania określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy, z dnia
20 maja 2005 r. w sprawie wymagań dotyczących dokumentacji technicznej,
stosowania etykiet i charakterystyk technicznych oraz wzorów etykiet dla
urządzeń (Dz. U. Nr 98, poz. 825),
– sporządzania dokumentacji technicznej wprowadzanego do obrotu urządzenia,
określającej w niej wielkość zużycia paliw i energii odniesioną do
uzyskiwanej wielkości efektu użytkowego urządzenia w typowych warunkach
użytkowania, zwaną efektywnością energetyczną,
– dołączania do urządzenia etykiety informującej o efektywności energetycznej
tego urządzenia oraz charakterystyki technicznej.
W związku z potrzebą ujednolicenia terminologii w celu stworzenia większej
spójności z
dyrektywą 2010/30/UE oraz z aktami delegowanymi Komisji
Europejskiej wydanymi w
ramach tej dyrektywy, a także ze względu na
konieczność bardziej precyzyjnego określenia podmiotów objętych obowiązkiem
etykietowania energetycznego, proponuje się, aby w projekcie ustawy stosować
identyczne określenia, którymi posługuje się przedmiotowa dyrektywa
(w szczególności określenia: dostawcy oraz dystrybutora). Zastosowanie

9
w projektowanej ustawie takiej samej terminologii jak w rozporządzeniach
delegowanych, które mają bezpośrednią moc obowiązywania, powinno zapobiec
powstawaniu trudności interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów
dotyczących kwestii etykietowania produktów wykorzystujących energię.
Art. 4 projektowanej ustawy nakłada na dostawcę produktu wykorzystującego
energię obowiązek w zakresie dołączania do tego produktu, przy wprowadzaniu
go do obrotu lub oddawaniu do użytku, etykiety i karty sporządzonych w języku
polskim, a także wszelkich broszur lub innej dokumentacji dostarczanej wraz
z tym produktem. Dostawca produktu wykorzystującego energię jest zobowiązany
do umieszczania na etykiecie i w karcie danych zgodnych z parametrami
technicznymi produktu wykorzystującego energię. Dostawca dostarcza
dystrybutorowi etykiety nieodpłatnie. Dystrybutor produktu wykorzystującego
energię, zgodnie z art. 4 ust. 3, jest zobowiązany do umieszczania etykiety
w widocznym miejscu na produkcie oraz do udostępniania konsumentom karty
tego produktu.
Nałożenie na dostawców oraz dystrybutorów produktów wykorzystujących
energię ww. obowiązków ma na celu przede wszystkim udostępnienie
użytkownikom końcowym rzetelnych, stosownych i porównywalnych informacji
dotyczących zużycia energii przez produkty wykorzystujące energię. Powinno to
wpływać na wybór przez użytkowników końcowych tych produktów, które
zużywają mniej energii i innych podstawowych zasobów lub pośrednim
rezultatem ich użytkowania jest mniejsze zużycie energii lub tych zasobów,
zachęcając tym samym producentów do podejmowania kroków w zakresie
ograniczania zużycia energii i innych podstawowych zasobów przez produkty
przez nich wytwarzane. Pośrednio wpłynie również na rozwój innowacyjności
produktów wykorzystujących energię, dostępnych na rynku i podniesienie ich
efektywności energetycznej. Powinno to również wpłynąć pośrednio na bardziej
efektywne energetycznie korzystanie z tych produktów i w rezultacie pośrednio
przyczyniać się do realizacji 20% celu UE w zakresie efektywności energetycznej.
Należy podkreślić, iż przy braku tych informacji samo działanie sił rynkowych nie
zdoła zachęcić użytkowników końcowych do bardziej racjonalnego zużycia
energii i innych podstawowych zasobów poprzez zakup produktów efektywnych
energetycznie. Wprowadzanie dobrowolnego systemu etykietowania produktów

10
prowadziłoby do tego, że tylko część produktów byłaby etykietowana lub
uzupełniana o standardową informację o produkcie, co z kolei powodowałoby
ryzyko powstania nieporozumienia lub nawet wprowadzenia w błąd niektórych
konsumentów.
Zgodnie z art. 4 ust. 4 i ust. 5 informacje, jakie należy zamieścić na etykiecie
i w karcie o zużyciu energii przez produkt wykorzystujący energię podczas jego
sprzedaży na odległość lub z wykorzystaniem innych form sprzedaży lub
wynajmu określają akty delegowane. Określają one także sposób informowania
użytkowników końcowych korzystających ze sprzedaży na odległość lub innych
form sprzedaży lub wynajmu o zużyciu energii przez produkt wykorzystujący
energię, przed nabyciem tych produktów. Wprowadzenie takiego obowiązku
wynika z potrzeby zagwarantowania potencjalnym użytkownikom, którzy nie
mają możliwości bezpośredniego obejrzenia produktu podczas dokonywania
zakupu i tym samym zapoznania się z jego etykietą (w przypadku zakupów przez
zamówienie pocztowe, katalog, internet itd.), uzyskania znormalizowanej
informacji na temat efektywności energetycznej tego produktu. Taka regulacja
pozwoli użytkownikom końcowym dokonywać bardziej świadomych wyborów
przy zakupie produktu wykorzystującego energię. Art. 4 ust. 4 i 5 projektu ustawy
stanowi implementację art. 4 a i 4 b dyrektywy oraz art. 7 dyrektywy.
Z kolei art. 4 ust. 6 stanowi implementację art. 5h dyrektywy. Zgodnie z tym
artykułem dostawcy wyrażają zgodę na upublicznienie informacji zawartych na
etykiecie i w karcie.
Art. 5 projektowanej ustawy nakłada na dostawcę produktu wykorzystującego
energię obowiązek sporządzania dokumentacji technicznej produktu
wykorzystującego energię oraz jej przechowywania przez okres 5 lat od daty
wyprodukowania ostatniego egzemplarza produktu wykorzystującego energię,
którego dokumentacja ta dotyczy. Dokumentację techniczną sporządza się w celu
umożliwienia organom kontrolującym oraz Komisji Europejskiej ocenę
rzetelności informacji zamieszczanych na etykiecie i w karcie. Artykuł 5 stanowi
implementację art. 5 lit. b dyrektywy. Przyjęcie opcjonalnego rozwiązania wydaje
się korzystnym rozwiązaniem z punktu widzenia przedsiębiorców, ponieważ
przyczyni się do ograniczenia tworzenia zbędnej dokumentacji. Art. 5 określa
także zakres dokumentacji technicznej.

11
Zgodnie z art. 6 projektu ustawy zakazuje się wprowadzania do obrotu produktów
wykorzystujących energię, do których nie dołączono etykiety i karty, oraz dla
których nie sporządzono dokumentacji technicznej, umieszczania na produkcie
wykorzystującym energię etykiet, znaków, symboli lub napisów, które mogą
wprowadzić w błąd użytkowników końcowych w zakresie informacji o zużyciu
energii lub wpływie tego produktu na zużycie energii lub innych podstawowych
zasobów oraz zakazuje posługiwania się etykietą w sposób nieuprawniony.
W artykule tym dodatkowo zdefiniowano pojecie „nieuprawnione posługiwanie
się etykietą”. Artykuł 6 projektowanej ustawy stanowi implementację art. 8
dyrektywy oraz art. 2 lit. k dyrektywy.
Projektowana ustawa nakłada także wymagania w zakresie reklamy produktu
wykorzystującego energię. Zgodnie z art. 7 projektu ustawy, w przypadku gdy
dostawca lub dystrybutor produktu wykorzystującego energię reklamuje produkt
wykorzystujący energię, w
szczególności w postaci reklamy prasowej,
elektronicznej, w programach radiowych i telewizyjnych lub innych środków
komunikacji elektronicznej w
rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r.
o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz.1204, z późn. zm.)
i zamieszcza w tej reklamie informacje o cenie tego produktu lub zużyciu przez
niego energii, jest obowiązany zamieścić także informację o klasie efektywności
energetycznej tego produktu. Zgodnie z art. 7 ust. 2 przez reklamowanie, rozumie
się informowanie o produkcie wykorzystującym energię lub zachęcanie do jego
nabywania, mające na celu zwiększenie jego sprzedaży. Art. 7 projektu ustawy
stanowi implementację art. 4 lit. c oraz art. 4 lit. d dyrektywy. W praktyce
regulacja art. 7 projektu ustawy będzie dotyczyła także wydawców prasy, firm
zajmujących się sprzedażą wysyłkową, firm prowadzących sprzedaż przez
internet, nadawców telewizyjnych i radiowych ustanowionych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz innych podmiotów prowadzących działalność
reklamową lub promocyjną produktów wykorzystujących energię, w zakresie
informowania o klasie efektywności energetycznej tych produktów. Regulacja ta
ma na celu zapewnienie rzetelności informacji przekazywanej w reklamie oraz
w przypadku promowania produktu wykorzystującego energię oraz zwrócenie
uwagi użytkownikowi końcowemu na aspekt oszczędności energii.

12
W art. 8 wprowadzono fakultatywne upoważnienie dla ministra właściwego do
spraw gospodarki, który może określić, w drodze rozporządzenia, po wydaniu
przez Komisję Europejską wymagań dotyczących dokumentacji technicznej
etykiety oraz karty, dla danego rodzaju produktu wykorzystującego energię,
szczegółowe wymagania dotyczące dokumentacji technicznej, treści i wzoru
etykiety, a także treści karty dla danego rodzaju produktu wykorzystującego
energię, mając na uwadze rzetelne dostarczanie informacji o tym produkcie.
Wprowadzenie do ustawy ww. upoważnienia do wydania rozporządzenia ma na
celu zapewnienie obowiązywania aktów delegowanych. Jest to niezbędne z uwagi
na fakt, iż akty delegowane mogą przyjmować również formę dyrektyw, nie jest
również przesądzone, iż akty delegowane wydawane w ramach przedmiotowej
dyrektywy będą miały formę rozporządzenia delegowanego z mocą
obowiązywania wprost w polskim systemie prawnym, jak do tej pory. Zasadne
jest zatem wprowadzenie przepisu, na podstawie którego możliwe byłoby
wdrożenie dyrektywy delegowanej, rozporządzeniem ministra właściwego do
spraw gospodarki.

5. 3. Kontrola wykonywania obowiązków w zakresie informowania o zużyciu energii
oraz innych podstawowych zasobów przez produkty wykorzytujące energię
(rozdz. 3)
Proponowane rozwiązania rozdziału 3 projektowanej ustawy są wypełnieniem art. 3
oraz częściowo art. 15 dyrektywy.
Zgodnie z art. 9 projektu ustawy tworzy się system kontroli produktów
wykorzystujących energię, którego celem jest przeciwdziałanie wprowadzaniu do
obrotu lub oddawaniu do użytku produktów wykorzystujących energię, do których
nie dołączono etykiety i karty oraz nie sporządzono dokumentacji technicznej oraz
na których umieszczono etykiety i karty zawierające dane niezgodne
z parametrami technicznymi tych produktów.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 system kontroli tworzą: wojewódzcy inspektorzy Inspekcji
Handlowej oraz Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Są to tzw. organy
kontrolujące. Takie rozwiązanie przyjęto, biorąc pod uwagę dotychczasowe
zadania realizowane przez Inspekcję Handlową oraz Urząd Komunikacji
Elektronicznej, którzy m.in. prowadzą w ramach swoich kompetencji kontrolę

13