Rządowy projekt ustawy o cudzoziemcach

– 215 –
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
wewnętrznych uwzględni konieczność zapewnienia ochrony przetwarzanych w krajowym
zbiorze rejestrów, ewidencji i wykazu w sprawach cudzoziemców danych osobowych, a także
wymagania w zakresie bezpieczeństwa przetwarzanych w tym systemie danych.
Art. 459. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
tryb i sposób przydzielania, zmiany i cofania uprawnień do dostępu do krajowego zbioru
rejestrów, ewidencji i wykazu w sprawach cudzoziemców za pomocą urządzeń
telekomunikacyjnych, a także wzór upoważnienia do dostępu do krajowego zbioru rejestrów,
ewidencji i wykazu w sprawach cudzoziemców oraz wykorzystywania danych z tego rejestru,
uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa przetwarzanych danych.
DZIAŁ XI
ODPOWIEDZIALNOŚĆ PRZEWOŹNIKA
Art. 460. 1. Przewoźnik, który drogą powietrzną lub morską zamierza przywieźć
cudzoziemca do granicy, podejmuje wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić, żeby
cudzoziemiec zamierzający wjechać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miał ważny
dokument podróży uprawniający go do przekroczenia granicy, wymaganą wizę lub inny
ważny dokument uprawniający go do wjazdu na to terytorium i pobytu na nim, zezwolenie na
wjazd do innego państwa lub zezwolenie na pobyt w innym państwie, jeżeli zezwolenia takie
są wymagane.
2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, dotyczy także przewoźników wykonujących
regularne przewozy osób w międzynarodowym transporcie drogowym, z wyjątkiem ruchu
przygranicznego.
Art. 461. 1. Przewoźnik, który drogą powietrzną, morską lub lądową przywiózł
cudzoziemca do granicy, niezwłocznie odwozi go na wniosek organu Straży Granicznej do
państwa, z którego go przywiózł, do granicy, a gdy jest to niemożliwe – do państwa,
w którym cudzoziemcowi wystawiono dokument podróży, na podstawie którego podróżował,
lub do każdego innego państwa, które zapewnia, że go przyjmie, gdy:
1)
cudzoziemcowi odmówiono wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub
2)
władze państwa docelowego lub graniczącego z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
odmówiły wjazdu cudzoziemcowi podróżującemu przez to terytorium tranzytem lub
przewoźnik, który miał go przewieźć do tego państwa, odmówił wykonania przewozu.
– 216 –
2. Jeżeli wykonanie obowiązku, o którym mowa w ust. 1, jest niemożliwe, przewoźnik
zapewnia na swój koszt inny środek transportu, którym cudzoziemiec będzie mógł
niezwłocznie opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Koszty pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od chwili
wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, do czasu opuszczenia przez niego tego
terytorium pokrywa przewoźnik.
Art. 462. 1. Cudzoziemcowi, o którym mowa w art. 461 ust. 1, można, w drodze
decyzji:
1)
nakazać przebywanie w określonym miejscu do czasu opuszczenia terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub
2)
zakazać opuszczania statku morskiego, lub
3)
nakazać opuszczenie terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na pokładzie tego samego
statku powietrznego, którym przybył, lub
4)
nakazać opuszczenie terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na pokładzie innego statku
powietrznego lub morskiego niż ten, którym przybył.
2. Decyzję w sprawach, o których mowa w ust. 1, wydaje komendant placówki Straży
Granicznej. Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
3. Od decyzji komendanta placówki Straży Granicznej przysługuje odwołanie do
Komendanta Głównego Straży Granicznej.
Art. 463. 1. Na przewoźnika, który drogą powietrzną lub morską przywiózł do granicy
cudzoziemca nieposiadającego ważnego dokumentu podróży uprawniającego do
przekroczenia granicy, wymaganej wizy lub innego ważnego dokumentu uprawniającego do
wjazdu i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zezwolenia na wjazd do innego
państwa lub zezwolenia na pobyt w innym państwie, jeżeli zezwolenia takie są wymagane,
nakłada się karę administracyjną w wysokości stanowiącej równowartość od 3000 do
5000 euro za każdą przywiezioną osobę, z tym że suma kar za jednorazowy przywóz grupy
osób nie może przekroczyć równowartości 500 000 euro.
2. Przepis ust. 1 dotyczy także przewoźników wykonujących regularne przewozy osób
w międzynarodowym transporcie drogowym, z wyjątkiem ruchu przygranicznego.
3. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przewoźnik:
1)
przywiózł do granicy cudzoziemca, który podczas kontroli granicznej złożył wniosek
o nadanie statusu uchodźcy;
– 217 –
2)
mimo dołożenia należytej staranności nie mógł stwierdzić, że cudzoziemiec nie posiada
ważnego dokumentu podróży uprawniającego do przekroczenia granicy, wymaganej
wizy lub innego ważnego dokumentu uprawniającego do wjazdu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym terytorium, zezwolenia na wjazd do innego
państwa lub zezwolenia na pobyt w innym państwie.
4. Przeliczenia równowartości euro, o której mowa w ust. 1, na złote dokonuje się
według średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski dla tej waluty w dniu
wydania decyzji w sprawie nałożenia kary administracyjnej.
5. Karę administracyjną, o której mowa w ust. 1, nakłada na przewoźnika, w drodze
decyzji, komendant placówki Straży Granicznej, w której odmówiono cudzoziemcowi wjazdu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
6. Od decyzji, o której mowa w ust. 5, przysługuje odwołanie do Komendanta
Głównego Straży Granicznej.
7. Termin płatności kary administracyjnej, o której mowa w ust. 1, wynosi 14 dni od
dnia, w którym decyzja w sprawie nałożenia kary stała się ostateczna.
8. Od nieuiszczonych w terminie kar pieniężnych pobiera się odsetki za każdy dzień
zwłoki w wysokości przewidzianej dla zaległości podatkowych.
9. Należności z tytułu kar administracyjnych, o których mowa w ust. 1, podlegają
egzekucji w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
10. Postępowanie egzekucyjne może być wszczęte bez uprzedniego doręczenia
upomnienia.
11. Komendant placówki Straży Granicznej, który wydał decyzję, o której mowa
w ust. 1, nie wystawia tytułu wykonawczego, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że
egzekucja byłaby bezskuteczna.
12. Kara administracyjna, o której mowa w ust. 1, przedawnia się z upływem 5 lat od
końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej płatności.
Art. 464. 1. W przypadku gdy zachowanie cudzoziemca, któremu odmówiono wjazdu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uzasadnia przypuszczenie, że ten cudzoziemiec
może spowodować zagrożenie bezpieczeństwa w międzynarodowej komunikacji lądowej,
lotniczej lub morskiej, doprowadzenie cudzoziemca opuszczającego terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej do granicy albo do portu lotniczego albo morskiego państwa, do
którego zostaje doprowadzony, zapewnia właściwy komendant placówki Straży Granicznej:
– 218 –
1)
z urzędu;
2)
na wniosek upoważnionego przedstawiciela przewoźnika.
2. Koszty doprowadzenia pokrywa:
1)
Straż Graniczna, w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1;
2)
przewoźnik, w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.
3. Koszty doprowadzenia cudzoziemca do granicy albo do portu lotniczego albo
morskiego państwa, do którego zostaje doprowadzony, obejmują koszty bezpośrednio
związane z przewozem, a także koszty świadczeń, które przysługują osobom
doprowadzającym cudzoziemca z tytułu podróży służbowej poza granicami państwa.
DZIAŁ XII
PRZEPISY KARNE
Art. 465. Kto zabiera w celu przywłaszczenia lub przywłaszcza sobie dokument
podróży, kartę pobytu, polski dokument podróży dla cudzoziemca, tymczasowy polski
dokument podróży dla cudzoziemca, polski dokument tożsamości cudzoziemca, dokument
„zgoda na pobyt tolerowany” lub takiego dokumentu używa, podlega grzywnie, karze
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 466. 1. Kto:
1)
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie posiadając do tego tytułu
prawnego,
2)
na żądanie uprawnionych organów nie okazuje dokumentów uprawniających go do
pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są wymagane,
3)
na żądanie uprawnionych organów nie okazuje środków finansowych albo dokumentu
potwierdzającego możliwość uzyskania zgodnie z prawem takich środków,
przeznaczonych na pokrycie kosztów:
a)
utrzymania w trakcie pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
b)
powrotu do państwa pochodzenia lub zamieszkania,
c)
tranzytu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do państwa trzeciego, które
udzieli pozwolenia na wjazd,
4)
uchyla się od obowiązku wymiany lub zwrotu karty pobytu, polskiego dokumentu
podróży dla cudzoziemca, polskiego dokumentu tożsamości cudzoziemca lub
dokumentu „zgoda na pobyt tolerowany”,
– 219 –
5)
nie zawiadamia o utracie karty pobytu, polskiego dokumentu podróży dla cudzoziemca,
polskiego dokumentu tożsamości cudzoziemca lub dokumentu „zgoda na pobyt
tolerowany” w terminie 3 dni od dnia ich utraty,
6)
nie wykonuje obowiązku opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w terminie
wyznaczonym w decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu lub w decyzji
o przedłużeniu terminu dobrowolnego powrotu,
7)
nie wykonuje obowiązku zgłaszania się w określonych odstępach czasu do organu
wskazanego w decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu,
8)
opuszcza miejsce zamieszkania wyznaczone mu w decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca
do powrotu,
9)
wjechał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na
przekraczanie granicy w ramach małego ruchu granicznego i:
a)
przebywa poza strefą przygraniczną, w ramach której posiadacz zezwolenia jest
uprawniony do przemieszczania się, albo
b)
nie opuszcza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po upływie okresu pobytu
określonego w tym zezwoleniu
– podlega karze grzywny.
2. Orzekanie w sprawach o czyny, o których mowa w ust. 1, następuje w trybie
przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. − Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia (Dz. U. z 2013 r. poz. 395).
3. Wyrok nakazowy wydany w postępowaniu nakazowym jest natychmiast wykonalny.
DZIAŁ XIII
PRZEPISY ZMIENIAJĄCE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE
Rozdział 1
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 467. W ustawie z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez
cudzoziemców (Dz. U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758, z późn. zm. wprowadza się
następujące zmiany:
1)
w art. 1a w ust. 2 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

31) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 94, poz. 788
i Nr 183, poz. 1538, z 2008 r. Nr 180, poz. 1112, Nr 216, poz. 1367 oraz z 2011 r. Nr 85, poz. 458.