Senacki projekt ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa

bezpośrednio związaną z wykonywaniem wymiaru sprawiedliwości, których
wypełnianie winno zostać powierzone sędziom.
Uwzględniając powyższe uwagi należy zatem wyrazić opinię, że rozwiązanie
proponowane w art. 6 ust. 3 projektu ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa,
w zakresie w jakim nie przewiduje, by czynności określone w art. 6 ust. 1 mogli
wykonywać jedynie członkowie Rady będący sędziami, nie zawiera należytych
gwarancji, że przeprowadzane czynności nie będą wkraczały w dziedzinę, w której
sędziowie są niezawiśli. Wydaje się ponadto, że zważywszy na regulację art. 9 i art. 38
§ 4 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, przepis art. 6 ust. 3 projektu
w proponowanym brzmieniu może być źródłem niespójności systemowej w zakresie
ustroju sądów.
3. Komentarza wymaga także przepis art. 9 ust. 2 projektu, który przewiduje,
że mandat osoby powołanej przez Prezydenta wygasa najpóźniej w ciągu trzech
miesięcy po zakończeniu kadencji Prezydenta. Wydaje się, że przepis ten nie
uwzględnia innej niż upływ kadencji sytuacji wygaśnięcia mandatu Prezydenta,
a mianowicie wcześniejszego opróżnienia urzędu Prezydenta, o którym wyraźnie
mowa w art. 128 ust. 2 Konstytucji RP. Dla uniknięcia jakichkolwiek wątpliwości
w tym względzie i jednoznacznego ustalenia terminu wygaśnięcia mandatu członka
Rady powołanego przez Prezydenta celowym byłoby odniesienie się w treści
projektowanego art. 9 ust. 2 zarówno do końca kadencji Prezydenta, jak i do daty
zaistnienia okoliczności skutkującej opróżnieniem urzędu.
4. Rozważenia wymaga także treść art. 10 ust. 3 projektu, zgodnie z którym
członkowie Rady wybrani przez Sejm i Senat pełnią swoje funkcje do czasu wyboru
nowych członków. W przypadku niedokonania niezwłocznego wyboru nowych
członków Rady przez Sejm lub Senat nowej kadencji, przepis ten stanowić może
podstawę do kontynuowania pełnienia swojej funkcji przez dotychczasowych
członków Rady, co wydaje się nie do pogodzenia z treścią art. 187 ust. 3 Konstytucji
RP oraz art. 10 ust. 1 i 2 projektu. W związku z treścią art. 187 ust. 3 Konstytucji RP
proponowane brzmienie przepisu może także budzić wątpliwości w przypadku wyboru
przez Sejm i Senat nowych członków Rady przed upływem kadencji dotychczasowych
członków.
Na marginesie przedmiotowych rozważań zauważyć trzeba, że przepis art. 10
ust. 1 i 2 projektu nie wnosi żadnych nowych normatywnych treści, a powtarza jedynie
treść art. 187 ust. 1 pkt 3 i ust. 3 Konstytucji RP, w związku z czym należy postulować
wykreślenie przedmiotowych ustępów. Analogiczna uwaga odnosi się również do
projektowanego art. 8 ustawy o KRS.

5
5. Zgodnie z projektowanym art. 27 członkowie Rady w związku z pełnieniem
obowiązków w Radzie otrzymują diety za każdy dzień udziału w posiedzeniach
plenarnych i innych pracach Rady w wysokości 20% podstawy ustalenia
wynagrodzenia zasadniczego sędziego, o której mowa w art. 91 § 1c ustawy – Prawo
o ustroju sądów powszechnych, a także zwrot kosztów według zasad obowiązujących
przy podróżach służbowych.
W związku z treścią przedmiotowego przepisu proponuje się zastąpienie wyrazu
„diety” wyrazem „wynagrodzenie”. Ponadto należy zakwestionować powiązanie
wynagrodzenia członków Rady z podstawą ustalenia wynagrodzenia zasadniczego
sędziego, gdyż regulacja ta prowadzić będzie do automatycznego wzrostu wydatków
budżetu państwa na finansowanie przedmiotowych wynagrodzeń. Wobec powyższego
wynagrodzenie członków Rady powinno zostać określone kwotowo, a jego
waloryzacja powinna następować na zasadach obowiązujących przy waloryzacji
wynagrodzeń pracowników państwowej sfery budżetowej.
Trzeba również zauważyć, że nie ma przepisów regulujących zwrot należności za
podróże służbowe, które miałyby zastosowanie w stosunku do wszystkich kategorii
pracowników. Należy nadmienić, że na podstawie upoważnienia ustawowego
zawartego w art. 775 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
(Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) minister właściwy do spraw pracy
określa, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności
z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju pracowników
zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej,
zaś zgodnie z art. 775 § 3 – ustawy Kodeks pracy warunki wypłacania należności
z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy
niż wymieniony w § 2, określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie
wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem
zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.
W związku z powyższym należy postulować dookreślenie w projektowanym przepisie
zasad na jakich należności z tytułu podróży służbowych będą przysługiwały członkom
Rady. Mogłoby to nastąpić poprzez odesłanie w tym zakresie do przepisów w sprawie
wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi
zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu
podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, wydanych na
podstawie art. 775 § 2 ustawy – Kodeks pracy.
6. Wątpliwości budzi również treść art. 32 ust. 3 projektu. Wydaje się bowiem,
że zbędne jest odrębne uregulowanie kwestii wyłączenia wyznaczonego członka Rady

6
ze składu zespołu powołanego w celu przygotowania sprawy indywidualnej do
rozpatrzenia na jej posiedzeniu, tym bardziej, że przepis ten nie konstruuje
odmiennych od art. 29 projektu przesłanek wyłączenia, ani też odrębnego trybu
postępowania w tym zakresie. Uznać zatem należy, że przepis art. 29 w sposób
kompleksowy reguluje zagadnienie wyłączenia członka Rady od udziału w określonej
sprawie, a więc również od udziału w pracach przedmiotowego zespołu. Trzeba
bowiem pamiętać, że członkowie takiego zespołu są jednocześnie członkami Rady.
Wyłączenie dotyczyć powinno zakazu podejmowania czynności w określonej sprawie,
a nie tylko w określonej części prac organu, którego członkiem jest osoba, co do której
zachodzą podstawy wyłączenia. Przepis art. 32 ust. 3 projektu w proponowanym
brzmieniu może powodować wątpliwości co do przesłanek wyłączenia, skoro przepis
ten nie zawiera odrębnego katalogu okoliczności powodujących wyłączenie, ani też
odesłania do art. 29 ust. 1 i 2 projektu ustawy. Nadto poddaje w wątpliwość
uprawnienie uczestnika postępowania prowadzonego przez Radę do złożenia wniosku
o wyłączenie członka zespołu, skoro zgodnie z art. 32 ust. 3 zdanie drugie projektu
o wyłączeniu członka zespołu Rada decyduje na wniosek członka, a nie wniosek
uczestnika.
7. W odniesieniu do proponowanej treści art. 40, który ogranicza się do
stwierdzenia, że do wniosku o powrót na stanowisko sędziego powinny być dołączone
stosowne dokumenty, bez wskazania o jakie dokumenty chodzi, należy zauważyć,
że przyjęta przy redagowaniu tego przepisu technika legislacyjna odbiega od techniki
zastosowanej przy redagowaniu art. 39 ust. 2 i 3 projektu, w którym, choć nie
enumeratywnie, to jednak wymieniono dokumenty, które winny być dołączone do
wniosku o przeniesienie sędziego w stan spoczynku. W związku z tym zasadne wydaje
się usunięcie przedmiotowej rozbieżności.
Reasumując Rada Ministrów pozytywnie opiniuje przedmiotowy projekt ustawy
i opowiada się za skierowaniem go do dalszych prac legislacyjnych, w trakcie których
należałoby uwzględnić uwagi i propozycje zawarte w stanowisku Rządu.



7