Rządowy projekt ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi

Art. 35. 1. W przypadku podejrzenia lub rozpoznania zachorowania
na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną lekarz przyjmujący do
szpitala, miejsca izolacji lub odbywania kwarantanny, kierując się własną oceną
stopnia zagrożenia dla zdrowia publicznego, poddaje osobę podejrzaną o za-
chorowanie, chorą na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną lub
osobę narażoną na zakażenie hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie oraz ba-
daniom, również w przypadku gdy brak jest decyzji, o której mowa w art. 33
ust. 1, a osoba podejrzana o zachorowanie, chora lub narażona na zakażenie
nie wyraża zgody na hospitalizację, izolację, kwarantannę lub wykonanie bada-
nia.
2. O przyjęciu do szpitala osoby, o której mowa w ust. 1, le-
karz przyjmujący do szpitala, miejsca izolacji lub odbywania kwarantanny, jest
obowiązany niezwłocznie zawiadomić państwowego powiatowego inspektora
sanitarnego właściwego dla szpitala, miejsca izolacji lub odbywania kwarantan-
ny.
3. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 2, obejmuje przeka-
zanie danych osobowych, o których mowa w art. 27 ust. 4.
4. Lekarz, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany poinfor-
mować osobę podejrzaną o zachorowanie, chorą lub narażoną na zakażenie
i jej osoby najbliższe o przesłankach uzasadniających podjęte działania oraz
dokonać odpowiedniego wpisu w dokumentacji medycznej.

Art. 36. 1. Wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szcze-
pienia, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwaran-
tannie lub izolacji, a u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczegól-
nie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą bezpośrednie zagrożenie dla
zdrowia lub życia innych osób, może być zastosowany środek przymusu bez-
pośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymuso-
wym podaniu leków.
2.
O zastosowaniu bądź zaprzestaniu stosowania środka
przymusu bezpośredniego decyduje lekarz lub felczer udzielający pomocy oso-
bie, o której mowa w ust. 1. Każdy przypadek zastosowania środka przymusu
50
bezpośredniego odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
3. Lekarz lub felczer może zwrócić się do Policji, Straży Gra-
nicznej lub andarmerii Wojskowej o pomoc w zastosowaniu środka przymusu
bezpośredniego. Udzielenie pomocy następuje pod warunkiem wyposażenia
funkcjonariuszy lub żołnierzy w środki chroniące przed chorobami zakaźnymi
przez tego lekarza lub felczera.
4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego
uprzedza się o tym osobę, wobec której środek przymusu bezpośredniego ma
być zastosowany, i fakt ten odnotowuje się w dokumentacji medycznej. Przy
wyborze środka przymusu bezpośredniego należy wybierać środek możliwie dla
tej osoby najmniej uciążliwy, a przy stosowaniu środka przymusu bezpośred-
niego należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
5. Przymus bezpośredni polegający na unieruchomieniu może
być stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie tego przy-
musu może być przedłużone na następne okresy 6-godzinne, przy czym nie
dłużej niż 24 godziny łącznie.
6. Przytrzymywanie jest doraźnym, krótkotrwałym unierucho-
mieniem osoby z użyciem siły fizycznej.
7. Unieruchomienie jest dłużej trwającym obezwładnieniem
osoby z użyciem pasów, uchwytów, prześcieradeł lub kaftana bezpieczeństwa.
8. Przymusowe podanie leku jest doraźnym lub przewidzia-
nym w planie postępowania leczniczego wprowadzeniem leków do organizmu
osoby – bez jej zgody.

Art. 37. 1. Osoby podejrzane o zachorowanie lub chore na chorobę
zakaźną są przyjmowane do szpitala zapewniającego skuteczną izolację.
2. Przyjęcie do szpitala osoby, o której mowa w ust. 1, odby-
wa się:
1) na podstawie skierowania lekarskiego albo bez skierowa-
nia w przypadku zagrożenia zdrowia lub życia chorego;
51
2) ze wskazań epidemiologicznych w trybie, o którym mo-
wa w art. 33 ust. 1, lub w przypadkach wymienionych
w art. 35 ust. 1.
3. W przypadku stwierdzenia u chorego braku wskazań zdro-
wotnych i epidemiologicznych do hospitalizacji w drodze decyzji, o której mowa
w art. 33 ust. 1, lekarz wnioskuje do państwowego powiatowego inspektora sa-
nitarnego właściwego dla miejsca izolacji lub odbywania kwarantanny o uchyle-
nie decyzji nakładającej obowiązek hospitalizacji.

Art. 38. 1. Koszty świadczeń zdrowotnych udzielonych w celu zwal-
czania zakażeń i chorób zakaźnych, o których mowa w art. 33 i 34, oraz świad-
czeń zdrowotnych związanych przyczynowo z tymi zakażeniami i chorobami
zakaźnymi, udzielonych:
1) ubezpieczonym – są finansowane na zasadach okre-
ślonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych;
2) osobom nieposiadającym uprawnień z tytułu ubezpie-
czenia zdrowotnego – są finansowane z budżetu pań-
stwa z części, której dysponentem jest minister właści-
wy do spraw zdrowia.
2. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb finansowania kosztów świadczeń, o któ-
rych mowa w ust. 1 pkt 2,
2) sposób dokumentowania udzielonych świadczeń oraz
terminy rozliczeń
– mając na względzie dobro pacjenta, zasady i sposób
wydatkowania środków oraz zapewnienie skutecznego wy-
konywania świadczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 2.

52
Art. 39. 1. Lekarz sprawujący opiekę nad osobą poddaną hospitaliza-
cji, izolacji lub kwarantannie na podstawie decyzji, o której mowa w art. 33
ust. 1, ma obowiązek poinformowania tej osoby o przyczynach zastosowania
tego środka.
2. W przypadku niewyrażenia zgody na hospitalizację, izola-
cję lub kwarantannę przez osobę poddaną hospitalizacji, izolacji lub kwarantan-
nie, kierownik zakładu opieki zdrowotnej, w którym umieszczona jest ta osoba,
ma obowiązek powiadomienia jej o przysługujących jej środkach odwoław-
czych.
3. Kierownik zakładu opieki zdrowotnej, w którym wykonywa-
na jest decyzja, o której mowa w art. 33 ust. 1, jest obowiązany do powiado-
mienia rodziny lub osoby wskazanej przez osobę poddaną hospitalizacji, izolacji
lub kwarantannie, o poddaniu tej osoby hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie.
4. Informację o wykonaniu czynności, o których mowa

w ust. 1-3, wpisuje się do dokumentacji medycznej pacjenta.

Art. 40. 1. Obowiązkowemu leczeniu podlegają osoby chore na:
1) gruźlicę płuc;
2) kiłę i rzeżączkę oraz osoby, które miały styczność
z chorymi na te choroby.

2. Osoby, które miały styczność z chorymi na gruźlicę płuc
w okresie prątkowania, chorymi na kiłę, rzeżączkę, dur brzuszny, chorymi na
inwazyjne zakażenia Neisseria meningitidis lub Haemophilus influenzae typ b,
podlegają nadzorowi epidemiologicznemu, badaniu klinicznemu, badaniom dia-
gnostycznym, a także w razie potrzeby, profilaktycznemu stosowaniu leków.
3.

wiadczenia zdrowotne, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą
obejmować również wydawanie leków przez podmiot, który udzielił świadczenia
zdrowotnego.



53
4.

Koszty
świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1
i 2, oraz świadczeń zdrowotnych związanych przyczynowo z tymi zakażeniami
i chorobami, udzielonych ubezpieczonym, a także koszty leków, o których mo-
wa w ust. 3, są finansowane na zasadach określonych w przepisach o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
5.

Koszty
świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1
i 2, oraz świadczeń zdrowotnych związanych przyczynowo z tymi zakażeniami
i chorobami zakaźnymi, udzielonych osobom nieposiadającym uprawnień z ty-
tułu ubezpieczenia zdrowotnego, a także koszty leków, o których mowa
w ust. 3, są finansowane z budżetu państwa z części, której dysponentem jest
minister właściwy do spraw zdrowia.

6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia:
1) sposób i tryb finansowania kosztów świadczeń, o któ-
rych mowa w ust. 5,
2) sposób dokumentowania udzielonych świadczeń oraz
terminy rozliczeń
– mając na względzie dobro pacjenta, zasady i sposób
wydatkowania środków oraz zapewnienie skutecznego wy-
konywania czynności, o których mowa w ust. 1 i 2.

Art. 41. 1. Realizacja zadań z zakresu leczenia antyretrowirusowego,
w celu zapewnienia równego dostępu wszystkim żyjącym z HIV i chorym na
AIDS do zgodnych z wytycznymi organizacji międzynarodowych metod profilak-
tyki AIDS, diagnostyki i leczenia antyretrowirusowego, jest prowadzona na pod-
stawie programu zdrowotnego ustalonego przez ministra właściwego do spraw
zdrowia na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
2. Leczenie poekspozycyjne osób, które miały styczność z wi-
rusem nabytego niedoboru odporności (HIV), jest finansowane na zasadach
określonych w art. 40 ust. 4 i 5.

54