Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustawy o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa

Druk nr 2850

Warszawa, 24 lutego 2010 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-15-10


Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej


Szanowny Panie Marszałku
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy


- o zmianie ustawy o powszechnym
obowiązku obrony Rzeczypospolitej
Polskiej oraz ustawy o zasadach użycia
lub pobytu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poza
granicami państwa.

W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu
w tej sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Minister Obrony
Narodowej.

Z poważaniem

(-) Donald Tusk
Projekt

U S T A W A
z dnia

o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz
ustawy o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza
granicami państwa

Art. 1. W ustawie z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, z pó n. zm. art. 3 po
ust. 2 dodaje się ust. 2a i 2b w brzmieniu:
„2a. Siły Zbrojne, realizując zadania konstytucyjne, w zakresie ochrony
niepodległości państwa, niepodzielności jego terytorium oraz
zapewnienia bezpieczeństwa i nienaruszalności jego granic, mają
prawo stosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni
i innego uzbrojenia, z uwzględnieniem konieczności i celu
wykonania tych zadań, w sposób adekwatny do zagrożenia oraz
w granicach zasad określonych w wiążących Rzeczpospolitą Polską
ratyfikowanych umowach międzynarodowych.
2b. Siły Zbrojne użyte w celu określonym w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162,
poz. 1117, z pó n. zmają prawo stosowania środków przymusu
bezpośredniego, użycia broni i innego uzbrojenia na warunkach
określonych w tej ustawie, w granicach zasad określonych
w wiążących Rzeczpospolitą Polską ratyfikowanych umowach
międzynarodowych, a także z uwzględnieniem celu użycia Sił
Zbrojnych poza granicami państwa.”.
2

Art. 2. W ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117,
z pó n. zm.2)) po art. 7 dodaje się art. 7a – 7c w brzmieniu:
„Art. 7a.
ołnierze pełniący służbę w jednostce wojskowej, o której
mowa w art. 2 pkt 1, w czasie jej użycia poza granicami
państwa mają prawo stosowania środków przymusu
bezpośredniego, użycia broni i innego uzbrojenia w granicach
zasad określonych w wiążących Rzeczpospolitą Polską
ratyfikowanych umowach międzynarodowych, w sposób
ustalony przez organ organizacji międzynarodowej, któremu
jednostka została podporządkowana na czas operacji,
z uwzględnieniem celu jej użycia poza granicami państwa oraz
ograniczeń narodowych.
Art. 7b. 1.
ołnierze, o których mowa w art. 7a, niezależnie od
warunków stosowania środków przymusu bezpośredniego,
warunków użycia broni i innego uzbrojenia, wynikających
z zasad określonych przez organ organizacji międzyna-
rodowej lub z
celu użycia jednostki wojskowej poza
granicami państwa, z zastrzeżeniem art. 7c, mają prawo
stosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni
i innego uzbrojenia:
1) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu
na życie, zdrowie lub wolność osoby oraz w celu
przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośred-
nio do takiego zamachu,
2) przeciwko osobie niepodporządkowującej się wezwaniu
do natychmiastowego porzucenia broni lub innego
niebezpiecznego narzędzia, którego użycie może zagrozić
życiu, zdrowiu lub wolności osoby,
3

3) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą
odebrać broń żołnierzowi lub innej osobie uprawnionej
do posiadania broni,
4) w celu odparcia gwałtownego, bezpośredniego
i
bezprawnego zamachu na jednostkę wojskową
narodową lub sojuszniczą,
5) w celu odparcia niebezpiecznego, bezpośredniego,
gwałtownego zamachu na obiekty i urządzenia ważne dla
Sił Zbrojnych,
6) w celu odparcia zamachu na mienie, stwarzającego
jednocześnie bezpośrednie zagrożenie życia, zdrowia lub
wolności osoby,
7) w bezpośrednim pościgu za osobą, wobec której
stosowanie środków przymusu bezpośredniego, użycie
broni i innego uzbrojenia było dopuszczalne
w przypadkach określonych w pkt 1 – 5,
8) w celu ujęcia osoby, o której mowa w pkt 1 – 3 i 6, jeżeli
schroniła się w miejscu trudno dostępnym,
a z okoliczności towarzyszących wynika, że może użyć
broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, których
użycie zagrozić może życiu, zdrowiu lub wolności osoby,
9) w celu ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby
zatrzymanej, jeżeli:
a) istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba zatrzymana
może użyć broni palnej, materiałów wybuchowych
lub niebezpiecznego narzędzia,
b) zatrzymanie nastąpiło w związku z uzasadnionym
podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia czynów,
o których mowa w pkt 1 – 7
– z zastrzeżeniem ust. 3.
4

2. Broni palnej nie używa się w przypadku określonym w ust. 1
pkt 7 w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osób, których
wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, starców oraz osób
o widocznym kalectwie, chyba że okoliczności wskazują na
konieczność użycia broni w stosunku do tych osób.
3.
ołnierze, o których mowa w art. 7a, mają prawo do
wyprzedzającego stosowania środków przymusu bezpośred-
niego, użycia broni, innego uzbrojenia oraz wszelkich
dozwolonych środków dla zapewnienia samoobrony, ochrony
sprzętu i miejsca stacjonowania.
4. W działaniach oddziałów i pododdziałów Sił Zbrojnych
stosowanie środków przymusu bezpośredniego, użycie broni
i innego uzbrojenia może nastąpić tylko na rozkaz dowódcy
jako szczególny i ostateczny środek.
5. Użycie broni i innego uzbrojenia powinno następować
w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę i nie
narażać innych osób na niebezpieczeństwo utraty życia lub
zdrowia. O ile sytuacja na to pozwala oraz nie wynika to
wprost z celu realizacji zadania, użycie broni i innego
uzbrojenia przeciwko osobie nie powinno zmierzać do
pozbawienia jej życia.
Art. 7c. Minister Obrony Narodowej ustala, dla każdej operacji
zagranicznej z udziałem Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej:
1) ograniczenia narodowe w Polskich Kontyngentach
Wojskowych dotyczące użycia jednostek wojskowych,
2) warunki i sposób stosowania środków przymusu
bezpośredniego oraz użycia broni i innego uzbrojenia,
w tym w sytuacjach, o których mowa w art. 7b ust. 3,