Rządowy projekt ustawy o Służbie Więziennej

6) wykonywanie zadań dysponenta środków budżetowych III stopnia;
7) zapewnienie odpowiedniego do potrzeb doboru i wykorzystania kadry, stałego
podnoszenia jej kwalifikacji, właściwego wykonywania obowiązków i dyscypliny;
8) organizowanie i nadzorowanie zatrudnienia osadzonych;
9) prowadzenie spraw osobowych i dokumentacji kadrowej w ośrodku;
10) załatwianie próśb, skarg i wniosków składanych przez funkcjonariuszy i pracowników
oraz osadzonych wykonujących pracę w ośrodku;
11) ustalanie liczby stanowisk w ośrodku.
4. W ramach realizacji zadań, o których mowa w ust. 3, komendanci mogą wydawać
zarządzenia, instrukcje lub wytyczne.
5. Dyrektor Generalny, w drodze zarządzenia:
1) tworzy, przekształca i znosi ośrodki szkolenia Służby Więziennej i ośrodki
doskonalenia kadr Służby Więziennej;
2) określa siedzibę Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej oraz ośrodków
szkolenia Służby Więziennej i ośrodków doskonalenia kadr Służby Więziennej;
3) nadaje statuty ustalające szczegółowy zakres działania komendanta Centralnego
Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej, komendanta ośrodka szkolenia Służby
Więziennej i komendanta ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej oraz strukturę
organizacyjną ośrodków;
4) określa ramowy regulamin pobytu w ośrodkach.
Art. 13. Ustanawia się dzień 8 lutego świętem Służby Więziennej.
Art. 14. 1. Jednostce organizacyjnej może zostać nadany sztandar.
2. Sztandar jednostce organizacyjnej nadaje Minister Sprawiedliwości na wniosek
kierownika jednostki organizacyjnej, zaopiniowany przez Dyrektora Generalnego.
3. Sztandar może być ufundowany za zgodą Ministra Sprawiedliwości. Zgodę na
ufundowanie sztandaru i jego zatwierdzony projekt doręcza się fundatorowi za
pośrednictwem zainteresowanego kierownika jednostki organizacyjnej.
4. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wymagania dotyczące
sztandaru, wzór aktu nadania sztandaru, tryb i warunki jego nadania oraz sposób
przechowywania i ewidencjonowania sztandarów, a także sposób przekazywania ich

10
w

przypadku likwidacji jednostki organizacyjnej albo ponownego nadania sztandaru.
Sztandar powinien nawiązywać do tradycji Służby Więziennej.
5. Minister Sprawiedliwości może określić, w drodze rozporządzenia, wzór sztandaru,
uwzględniając specyfikę Służby Więziennej.

Art. 15. 1. Funkcjonariusze otrzymują wyposażenie niezbędne do wykonywania
czynności służbowych.
2. Dyrektor Generalny określi, w drodze zarządzenia, normy wyposażenia, o których
mowa w ust. 1, szczegółowe warunki jego przydzielania i użytkowania.

Art. 16. Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, uzbrojenie Służby
Więziennej, rodzaje broni i środków ochrony stosowanych przez funkcjonariuszy w czasie
pełnienia obowiązków służbowych, uwzględniając prawidłową realizację zadań przez Służbę
Więzienną.


Rozdział 3
Zakres uprawnień Służby Więziennej

Art. 17. 1. Funkcjonariusze, wykonując czynności służbowe, mają prawo:
1) legitymowania osób ubiegających się o wstęp oraz opuszczających teren jednostek
organizacyjnych oraz deponowania dokumentów tożsamości osób przebywających
na terenie jednostki organizacyjnej;
2) legitymowania funkcjonariuszy i pracowników wchodzących i wychodzących
z jednostki organizacyjnej;
3) żądania od osób wymienionych w pkt 1 i 2 przekazania do depozytu przedmiotów
niebezpiecznych i przedmiotów niedozwolonych, dokonywania kontroli osobistej
tych osób i kontroli ich ubrania, obuwia oraz przeglądania zawartości bagaży,
sprawdzenia pojazdów wjeżdżających oraz wyjeżdżających, a także ładunków tych
pojazdów, przez funkcjonariuszy oraz przy użyciu urządzeń technicznych i psów
specjalnie wytresowanych w zakresie wyszukiwania środków odurzających
i substancji psychotropowych lub materiałów wybuchowych;

11
4) wzywania osób zakłócających spokój i porządek w bezpośrednim sąsiedztwie lub
na terenie zakładów karnych i aresztów śledczych, nawiązujących niedozwolone
kontakty z osobami pozbawionymi wolności lub usiłujących bez zezwolenia
funkcjonariuszy dostarczyć jakiekolwiek przedmioty na teren jednostki
organizacyjnej – do zaniechania takich zachowań;
5) zatrzymania, na terenie jednostki organizacyjnej, celem niezwłocznego przekazania
Policji, osób, co do których istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu
zabronionego pod groźbą kary;
6) usunięcia z terenu jednostki organizacyjnej osoby, która nie stosuje się do
polecenia wydanego na podstawie obowiązujących przepisów;
7) zatrzymania osób pozbawionych wolności, które:
a) dokonały ucieczki z aresztu śledczego lub zakładu karnego,
b) dokonały ucieczki w trakcie konwojowania lub zatrudnienia,
c) na podstawie zezwolenia właściwego organu opuściły areszt śledczy albo zakład
karny i nie powróciły do niego w wyznaczonym terminie, korzystając
z zezwolenia na czasowe opuszczenie aresztu śledczego lub zakładu karnego
bez konwoju funkcjonariusza;
8) żądania niezbędnej pomocy od funkcjonariuszy Policji, Straży Granicznej
i żołnierzy
andarmerii Wojskowej, jak również zwracania się w nagłych
przypadkach do każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy.

2. Z obowiązków wynikających z realizacji praw funkcjonariuszy, o których mowa
w ust. 1 pkt 3, w zakresie poddania się kontroli osobistej oraz kontroli ubrania i obuwia, są
wyłączeni:
1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej;
2) Prezes Rady Ministrów;
3) członkowie Rady Ministrów;
4) Rzecznik Praw Obywatelskich;
5) członkowie personelu dyplomatycznego i konsularnego oraz inne osoby zrównane
z nimi na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, jeżeli nie są
obywatelami polskimi;
6) osoby korzystające z immunitetu parlamentarnego, sędziowskiego lub
prokuratorskiego;

12
7) inne niż wymienione w pkt 6 osoby korzystające z immunitetów dyplomatycznych
lub konsularnych na mocy ustaw, umów międzynarodowych albo powszechnie
uznanych zwyczajów międzynarodowych.
3. Z obowiązku przekazania do depozytu przedmiotów niebezpiecznych
i przedmiotów niedozwolonych, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, są wyłączone osoby
ochraniające osobę wymienioną w ust. 2 pkt 1 – 3.
4. W szczególnie uzasadnionych przypadkach kierownik jednostki organizacyjnej
może:
1) zwolnić funkcjonariusza, o którym mowa w ust. 1, od obowiązku legitymowania
osoby ubiegającej się o wstęp na teren jednostki oraz z obowiązków, o których
mowa w ust. 1 pkt 3;
2) zwolnić osobę ubiegającą się o wstęp na teren jednostki z przekazywania do
depozytu przedmiotów niebezpiecznych i przedmiotów niedozwolonych.
5.
Czynności wymienione w ust. 1 pkt 1 – 6 wykonuje się w sposób możliwie
najmniej naruszający dobra osobiste osoby, wobec której zostały podjęte.

6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb działań,
o których mowa w ust. 1 pkt 1 – 3 i 5 – 8, sposoby ich realizacji oraz sposób postępowania
funkcjonariuszy w tym zakresie, mając na względzie zapewnienie skuteczności działań
podejmowanych przez funkcjonariuszy Służby Więziennej.
7.
Osobom
niebędącym funkcjonariuszami i pracownikami na sposób prowadzenia
czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3 – 5, przysługuje zażalenie do miejscowo
właściwego sądu rejonowego.

8. Funkcjonariuszom i pracownikom na sposób prowadzenia czynności, o których
mowa w ust. 1 pkt 3, przysługuje zażalenie do właściwego miejscowo sądu rejonowego.


Art. 18. 1. Funkcjonariusze podczas pełnienia obowiązków służbowych mają prawo
do stosowania względem osób pozbawionych wolności środków przymusu bezpośredniego
w postaci:
1) siły fizycznej;
2) celi zabezpieczającej;
3) kasku ochronnego;
4) kajdanek lub prowadnic;

13
5) środków technicznych zapobiegających nawoływaniu do buntu lub
nieposłuszeństwa;
6) wodnych środków obezwładniających;
7) siatki obezwładniającej;
8) chemicznych środków obezwładniających lub innych środków o podobnym
działaniu;
9) urządzeń olśniewających;
10) petard lub innych środków hukowo-błyskowych;
11) środków do obezwładniania za pomocą ładunku elektrycznego;
12) pasów obezwładniających lub kaftana bezpieczeństwa;
13) pałek służbowych;
14) pocisków niepenetracyjnych, miotanych z broni palnej lub innych urządzeń.
2.
rodki przymusu bezpośredniego wymienione w ust. 1 mogą być stosowane, jeżeli
jest to konieczne oraz wyłącznie w celu przeciwdziałania: usiłowaniu zamachu na życie lub
zdrowie własne lub innej osoby, nawoływaniu do buntu, groźnemu nieposłuszeństwu lub
zakłóceniu porządku mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo, niszczeniu mienia lub
ucieczce osoby pozbawionej wolności, a także w celu odparcia bezpośredniego zamachu na
konwój ochraniający skazanych lub materiały niejawne w rozumieniu przepisów o ochronie
informacji niejawnych.
3. Wobec kobiet pozbawionych wolności będących w widocznej ciąży nie stosuje się
środków przymusu bezpośredniego wymienionych w ust. 1 pkt 5 – 14.

4. Wobec osób innych niż pozbawione wolności:
1) środki przymusu bezpośredniego wymienione w ust. 1 pkt 1, 4, 7 – 9, 11, 13 i 14
mogą być stosowane w razie poważnego zakłócenia przez te osoby porządku na
terenie jednostek organizacyjnych;
2) wobec kobiet będących w widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek
do 13 lat, osób w podeszłym wieku oraz osób o widocznym kalectwie stosuje się
wyłącznie siłę fizyczną.
5.
rodków przymusu bezpośredniego nie można stosować dłużej niż wymaga tego
potrzeba.

6. W celu zapobieżenia ucieczce osoby pozbawionej wolności lub objawom jej
czynnej agresji lub autoagresji można zastosować, jako środki prewencyjne, kajdanki, pas

14