Senior w banku

Przeczytaj także: Umowa z bankiem podlega negocjacjom

Wraz z wniesieniem wniosku konsument uiszcza opłatę w kwocie 50 zł przekazem na rachunek Arbitra Bankowego, a w przypadku, gdy wartość przedmiotu sporu jest niższa niż 50 zł, opłata wynosi 20 zł. Konsument nie ponosi już żadnych innych kosztów, a w przypadku jego wygranej bądź, gdy strony zawrą ugodę, opłata podlega zwrotowi. Orzeczenia Arbitra są ostateczne dla banku, co oznacza, że nie może się już od nich odwołać i ma 14 dni na ich wykonanie. Jeśli natomiast spór przegra konsument, zawsze może zwrócić się z tym samym roszczeniem do sądu powszechnego.

• Gdy spór dotyczy SKOK-u, organem właściwym do rozpoznania sprawy jest Spółdzielczy Arbitraż Konsumencki, działający na zasadach podobnych do Bankowego Arbitrażu Konsumenckiego. Pisemne skargi należy pisemnie przesyłać na adres: 81-472 Gdynia, ul. Legionów 126 (tel. 0-58 660 96 81, 668 93 64).
• Skargi na nadzorowane podmioty kierowane do urzędu Komisji Nadzoru Finansowego, dotyczące np. wprowadzających w błąd reklam, powinny być składane do Departamentu Ochrony Klientów (w formie pisemnej na adres: Pl. Powstańców Warszawy 1, 00-950 Warszawa lub drogą elektroniczną na adres: dok@knf.gov.pl).
• Spory pomiędzy uczestnikami rynku finansowego, przede wszystkim pomiędzy zakładami ubezpieczeń, towarzystwami funduszy inwestycyjnych, otwartymi funduszami emerytalnymi, domami maklerskimi a szeroko rozumianymi odbiorcami usług świadczonych przez te podmioty, w tym konsumentami, rozstrzyga Sąd Polubowny przy Komisji Nadzoru Finansowego. Podstawowym warunkiem do przeprowadzenia sprawy przed tym organem jest uzyskanie przez powoda zgody pozwanego. Jeżeli powodem jest konsument, to może on zwrócić się do Sądu Polubownego o uzyskanie zgody pozwanego na poddanie się rozstrzygnięciu tego Sądu. Sąd podejmie stosowne działania zmierzające do uzyskania zgody pozwanego – jednakże nie gwarantuje jej uzyskania. Sąd rozstrzyga spory o prawa majątkowe, których wartość przedmiotu sporu wynosi co najmniej 500 zł oraz o prawa niemajątkowe. Sąd może rozpoznać sprawę w przypadku, gdy wartość przedmiotu sporu jest niższa niż 500 zł, jeżeli konsument uzasadni szczególny charakter sporu wskazując na konieczność rozpatrzenia sprawy przez Sąd Polubowny. Wyrok Sądu Polubownego oraz ugoda przed nim zawarta mają, po zatwierdzeniu przez właściwy miejscowo i rzeczowo sąd powszechny wskazany przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego, moc prawną na równi z wyrokiem sądu powszechnego.
• Gdy spór dotyczy instytucji finansowej nie podlegającej nadzorowi państwowemu, np. przedsiębiorcy, który w zakresie swego działania ma udzielanie kredytów, organem właściwym do rozpoznania sprawy jest sąd powszechny właściwy miejscowo dla siedziby tego przedsiębiorcy albo miejsca wykonania umowy, którym najczęściej jest miejsce zamieszkania konsumenta. W sporządzeniu pozwu, a niekiedy i w występowaniu przed sądem może pomóc konsumentowi miejski/ powiatowy rzecznik konsumentów.

8.2. GDY POTRZEBNA JEST PORADA

W przypadku jakichkolwiek pytań lub wątpliwości związanych z umową zawartą z przedsiębiorcą, konsument może skorzystać z bezpłatnej porady prawnej:

• W Stowarzyszeniu Konsumentów Polskich, które prowadzi Infolinię Konsumencką: pod bezpłatnym numerem telefonu 0 800 800 008 w dni powszednie w godz. 9.00 – 17.00 dyżurują prawnicy (usługa dostępna z telefonów stacjonarnych).
• U powiatowego /miejskiego rzecznika konsumentów w swoim Starostwie Powiatowym lub Urzędzie Miasta.

PODSTAWOWE PRZEPISY PRAWNE WYKORZYSTANE W PUBLIKACJI:

• Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r., Nr 16, poz. 93, ze zmianami)
• Ustawa z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 100, poz. 1081 ze zmianami)
• Ustawa z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (tekst jednolity Dz. U. z 2005, Nr 244, poz. 2080)
• Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002r., Nr 72, poz. 665)
• Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385)
• Ustawa z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 1996 r., Nr 1, poz. 2)
• Ustawa z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206)
• Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331)
• Ustawa z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 ze zmianami).
• Ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (tekst jednolity Dz. U. z 2001r., Nr 120, poz. 1300).
• Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym (Dz. U. Nr 183, poz. 1537).
• Ustawa z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119).