Rządowy projekt ustawy o ochronie zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych

– 20 –
5. Hodowca i dostawca przekazują ministrowi właściwemu do spraw nauki corocznie,
w terminie do dnia 31 marca, informacje dotyczące zwierząt przeznaczonych do
wykorzystania w procedurach.
Art. 31. 1. Hodowca, dostawca lub użytkownik jest obowiązany oznakować psa, kota
lub zwierzę z rzędu naczelnych trwałym indywidualnym znakiem identyfikacyjnym w sposób
najmniej bolesny, nie później niż w dniu odstawienia od matki.
2. W przypadku gdy pies, kot lub zwierzę z rzędu naczelnych są przenoszone do innego
hodowcy, dostawcy lub użytkownika przed odstawieniem od matki, a nie jest możliwe
oznakowanie ich przed przeniesieniem, hodowca, dostawca lub użytkownik przyjmujący
zwierzę:
1)
umieszcza dane umożliwiające identyfikację takiego zwierzęcia i jego matki
w ewidencji, o której mowa w art. 30 ust. 1;
2)
niezwłocznie dokonuje oznakowania takiego zwierzęcia trwałym indywidualnym
znakiem identyfikacyjnym.
3. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, sposób
znakowania psów, kotów i zwierząt z rzędu naczelnych oraz dane umieszczane w trwałym
indywidualnym znaku identyfikacyjnym, biorąc pod uwagę specyfikę znakowanych zwierząt
oraz konieczność zapewnienia ich identyfikacji na podstawie danych umieszczonych w tym
znaku.
Rozdział 5
Komisje etyczne do spraw doświadczeń na zwierzętach
Art. 32. 1. Krajowa Komisja Etyczna do Spraw Doświadczeń na Zwierzętach, zwana
dalej „Komisją”, i lokalne komisje etyczne do spraw doświadczeń na zwierzętach, zwane
dalej „lokalnymi komisjami”, są organami właściwymi w sprawie udzielania i zmiany zgód
na przeprowadzanie doświadczeń.
2. Lokalne komisje, w liczbie nie większej niż 10, tworzy się, uwzględniając miejsca
lokalizacji ośrodków, w których są przeprowadzane doświadczenia, i liczbę doświadczeń
przeprowadzanych w każdym z tych ośrodków.
Art. 33. 1. Do zadań Komisji należy:
1)
formułowanie i przedstawianie:
a)
hodowcom, dostawcom i użytkownikom opinii i wniosków w sprawach ochrony
zwierząt wykorzystywanych do celów naukowych lub edukacyjnych,
– 21 –
b)
użytkownikom opinii w sprawach współpracy w zakresie wzajemnego
udostępniania narządów i tkanek pobranych od zwierząt,
c)
hodowcom wytycznych dotyczących zwiększania odsetka zwierząt będących
potomstwem zwierząt z rzędu naczelnych, które były hodowane w niewoli;
2)
opracowywanie i udostępnianie użytkownikom dobrych praktyk, w szczególności
w zakresie planowania i wykonywania procedur, stosowania zasad zastąpienia,
ograniczenia i udoskonalenia oraz stosowanych metod alternatywnych;
3)
przedstawianie ministrowi właściwemu do spraw nauki i ministrowi właściwemu do
spraw rolnictwa wniosków wynikających z rocznego sprawozdania podsumowującego
wyniki kontroli hodowców, dostawców i użytkowników;
4)
powoływanie i odwoływanie członków lokalnych komisji;
5)
współpraca z Komisją Europejską przy:
a)
opracowywaniu i zatwierdzaniu metod badawczych zapewniających uzyskanie bez
wykorzystania zwierząt lub przy wykorzystaniu mniejszej ich liczby, lub w sposób
powodujący mniejszy ból u wykorzystywanych zwierząt takiego samego lub
szerszego zakresu informacji, jaki zostałby uzyskany przy wykonywaniu procedur
z wykorzystaniem zwierząt (metody alternatywne),
b)
wyznaczaniu laboratoriów wykonujących badania mające na celu zatwierdzenie
metod alternatywnych na potrzeby unijnego laboratorium referencyjnego, będącego
europejskim ośrodkiem walidacji metod alternatywnych;
6)
udostępnianie informacji o metodach alternatywnych i ich propagowanie;
7)
przedstawianie osobie lub osobom, o których mowa w art. 25 ust. 2, opinii w sprawach
związanych z pozyskiwaniem, hodowlą, utrzymywaniem i wykorzystywaniem
w procedurach zwierząt oraz opieką nad takimi zwierzętami, a także udostępnianie
dobrych praktyk w tym zakresie;
8)
wymiana informacji z właściwymi organami innych państw członkowskich Unii
Europejskiej w zakresie zadań należących do Komisji oraz w zakresie dotyczącym
wykonywania w ośrodku hodowcy, dostawcy i użytkownika zadań określonych
w art. 25 ust. 1, a także udostępniania dobrych praktyk w tym zakresie.
2. Komisja przekazuje ministrowi właściwemu do spraw nauki corocznie, w terminie do
dnia 30 czerwca, informacje o udzielonych zgodach na przeprowadzenie doświadczeń,
a w szczególności o liczbie i celach przeprowadzonych doświadczeń.
– 22 –
3. Komisja jest organem wyższego stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania
administracyjnego w sprawach udzielania zgód, o których mowa w art. 36 ust. 1 pkt 1,
w stosunku do lokalnych komisji.
4. Na uchwałę Komisji przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
5. Komisja działa na podstawie regulaminu zatwierdzanego przez ministra właściwego
do spraw nauki.
6. Dobre praktyki, o których mowa w ust. 1 pkt 2, oraz informacje o metodach
alternatywnych są udostępniane w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej
ministra właściwego do spraw nauki.
Art. 34. 1. W skład Komisji wchodzi 15 członków powoływanych i odwoływanych
przez ministra właściwego do spraw nauki, w tym:
1)
9 przedstawicieli nauk biologicznych, farmaceutycznych, medycznych, rolniczych lub
weterynaryjnych posiadających co najmniej stopień naukowy doktora oraz wiedzę lub
doświadczenie w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub
edukacyjnych;
2)
6 przedstawicieli nauk humanistycznych lub społecznych z zakresu filozofii, etyki lub
prawa, lub przedstawicieli organizacji społecznych, których statutowym celem działania
jest ochrona zwierząt, z tym że w skład Komisji powołuje się nie więcej niż
3 przedstawicieli takich organizacji.
2. Członkiem Komisji nie może być osoba:
1)
skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo popełnione umyślnie lub umyślne
przestępstwo skarbowe;
2)
ukarana prawomocnym orzeczeniem komisji dyscyplinarnej lub sądu orzekającego
w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej.
3. Kadencja Komisji trwa 4 lata.
4. Członkiem Komisji można być nie dłużej niż przez dwie kolejne kadencje.
5. W posiedzeniach Komisji bierze udział przedstawiciel ministra właściwego do spraw
nauki.
6. Minister właściwy do spraw nauki wyznacza przewodniczącego Komisji spośród jej
członków.
Art. 35. 1. Minister właściwy do spraw nauki odwołuje członka Komisji w przypadku
zaistnienia którejkolwiek z okoliczności, o których mowa w art. 34 ust. 2.
– 23 –
2. O zaistnieniu okoliczności, o których mowa w art. 34 ust. 2, członek Komisji
niezwłocznie informuje ministra właściwego do spraw nauki.
3. Minister właściwy do spraw nauki może odwołać członka Komisji w przypadku
nieobecności na 4 kolejnych posiedzeniach Komisji.
4. Kadencja członka Komisji wygasa w przypadku:
1)
śmierci;
2)
odwołania;
3)
zrzeczenia się członkostwa w Komisji;
4)
zaprzestania działalności w organizacji społecznej, o której mowa w art. 34 ust. 1 pkt 2,
która zgłosiła go jako kandydata na członka Komisji.
5. W przypadku konieczności uzupełnienia składu Komisji minister właściwy do spraw
nauki powołuje nowego członka Komisji na okres do końca danej kadencji, z zachowaniem
zasad, o których mowa w art. 34 ust. 1. Niepełnej kadencji nie wlicza się do okresu, o którym
mowa w art. 34 ust. 4.
Art. 36. 1. Do zadań lokalnej komisji należy:
1)
udzielanie zgody na:
a)
przeprowadzanie doświadczenia, w tym na:
–
ponowne wykorzystanie zwierzęcia w procedurze – w przypadku, o którym
mowa w art. 12 ust. 2 pkt 2,
–
wykonanie procedury bez znieczulenia ogólnego lub miejscowego –
w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 3,
–
podanie zwierzęciu produktów leczniczych lub produktów leczniczych
weterynaryjnych, które uniemożliwiają lub utrudniają okazywanie bólu –
w przypadku, o którym mowa w art. 14 pkt 2,
–
wykorzystanie w procedurze zwierząt, o których mowa w art. 7 oraz art. 8
ust. 1 pkt 2 i 3,
b)
zmianę doświadczenia – w przypadku, o którym mowa w art. 50 ust. 1;
2)
sprawdzanie doświadczenia według kryteriów określonych w art. 52 ust. 2, zwane dalej
„oceną retrospektywną”, oraz przechowywanie wyników oceny retrospektywnej;
3)
przekazywanie, na wniosek powiatowego lekarza weterynarii przeprowadzającego
kontrolę użytkownika w zakresie doświadczeń, informacji niezbędnych do
prawidłowego przeprowadzenia tej kontroli;
– 24 –
4)
udostępnianie w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej ministra
właściwego do spraw nauki nietechnicznych streszczeń doświadczeń.
2. Lokalna komisja, corocznie w terminie do dnia 31 marca, przekazuje:
1)
Komisji informacje o udzielonych zgodach na przeprowadzenie doświadczeń,
w szczególności o ich liczbie i celach przeprowadzonych doświadczeń;
2)
ministrowi właściwemu do spraw nauki informacje dotyczące przeprowadzonych ocen
retrospektywnych i udostępnionych nietechnicznych streszczeń doświadczeń.
3. W zakresie nieuregulowanym ustawą, do postępowania w sprawie udzielania zgody,
o której mowa w ust. 1 pkt 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego
dotyczące decyzji administracyjnych.
4. Lokalna komisja działa na podstawie regulaminu zatwierdzanego przez Komisję.
5. Do udostępniania nietechnicznych streszczeń doświadczeń stosuje się przepisy
ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 90, poz. 631, z późn. zm.) i ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności
przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410).
Art. 37. 1. Lokalna komisja składa się z 12 członków powoływanych i odwoływanych
przez Komisję, w tym:
1)
6 przedstawicieli nauk biologicznych, farmaceutycznych, medycznych, rolniczych lub
weterynaryjnych posiadających co najmniej stopień naukowy doktora oraz wiedzę lub
doświadczenie w zakresie wykorzystywania zwierząt do celów naukowych lub
edukacyjnych;
2)
6 przedstawicieli nauk humanistycznych lub społecznych z zakresu filozofii, etyki lub
prawa lub przedstawicieli organizacji społecznych, których statutowym celem działania
jest ochrona zwierząt, z tym że w skład lokalnej komisji powołuje się nie więcej niż
3 przedstawicieli takich organizacji.
2. Do członków lokalnej komisji stosuje się odpowiednio przepisy art. 34 ust. 2–4
i art. 35.

7) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 94, poz. 658
i Nr 121, poz. 843, z 2007 r. Nr 99, poz. 662 i Nr 181, poz. 1293, z 2009 r. Nr 157, poz. 1241 oraz z 2010 r.
Nr 152, poz. 1016.