Komisyjny projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych

Warszawa, 5 listopada 2008 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

DSPA-140-232(4)/08

Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej




Przekazuję przyjęte przez Radę Ministrów stanowisko wobec
komisyjnego projektu ustawy


- o zmianie ustawy o podatku od czynności
cywilnoprawnych (druk nr 1017).

Jednocześnie informuję, że Rada Ministrów upoważniła Ministra
Finansów do reprezentowania Rządu w tej sprawie w toku prac parlamentarnych.


(-) Donald Tusk
STANOWISKO RZĄDU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
w sprawie komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od
czynności cywilnoprawnych (druk sejmowy nr 1017)


Projektowana zmiana ma na celu ujednolicenie regulacji dotyczącej zasad ustalania podstawy
opodatkowania w podatku od czynności cywilnoprawnych, bez względu na to, czy umowa
sprzedaży jest zawierana przez rezydentów i nierezydentów. Zakłada ona,
iż w każdym przypadku podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowić będzie
wartość rynkowa.

W ocenie Rządu Rzeczypospolitej Polskiej proponowana zmiana jest zasadna.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności
cywilnoprawnych (Dz. U. z 2007 r., Nr 68, poz. 450, z późn. zm.) podstawę opodatkowania
w przypadku umów sprzedaży zawieranych przez nierezydentów stanowi równowartość
w złotych polskich kwoty zagranicznych środków płatniczych, określonej w zezwoleniu
dewizowym, przeznaczonych na zapłacenie ceny.

Przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. – Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 141, poz. 1178, z późn.
zm.) nie przewidują ograniczeń w zakresie zawierania przez nierezydentów z innymi
nierezydentami umów sprzedaży rzeczy lub praw majątkowych.

Przewidziane w art. 9 pkt 15 ustawy – Prawo dewizowe ograniczenie w zakresie zawierania
umów oraz dokonywania innych czynności prawnych, powodujących lub mogących
powodować dokonywanie w kraju rozliczeń w walutach obcych, a także dokonywania
w kraju takich rozliczeń, zgodnie z wyłączeniem zawartym w art. 9 pkt 15 lit. b ustawy, nie
ma zastosowania w przypadku, gdy wspomniane czynności dokonywane są między
nierezydentami w dozwolonym obrocie dewizowym.

Zawieranie przez nierezydentów z innymi nierezydentami umów sprzedaży rzeczy lub praw
majątkowych, w tym również powodujących lub mogących powodować dokonywanie między
nimi rozliczeń w kraju w walutach obcych, oraz dokonywanie takich rozliczeń w wykonaniu
tych umów – nie wymaga zatem w świetle obowiązujących przepisów zezwolenia
dewizowego. Tym samym, przepisy ustawy – Prawo dewizowe nie dają podstaw do
wydawania zezwoleń dewizowych określających kwotę zagranicznych środków płatniczych
przeznaczonych na zapłacenie ceny w wykonaniu zawartych między nierezydentami umów
sprzedaży rzeczy lub praw majątkowych.

Przy uwzględnieniu obowiązujących przepisów prawa dewizowego nie znajduje uzasadnienia
przepis art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych
przewidujący szczególną podstawę opodatkowania dla tych przypadków.
Mając na uwadze, iż z dniem 1 stycznia 2007 r. ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności
cywilnoprawnych, uchylona została także treść lit. a w art. 6 ust. 1 pkt 1, zasadne jest nadanie
nowego brzmienia przepisowi określającemu podstawę opodatkowania w przypadku umów
sprzedaży.