W dniu 14.11.2020 o 15:15, A. Filip pisze:
> Jak dla mnie *dopóki* szpitale nie drą głośno i publicznie mordy w
> ramach obijania sobie dupy blachą to ich problem do rozwiązywania
> policją z paragrafu KK-160. <cynizm> KK-160 powinien być batem na
> podejście "nie mój problem i ja jako "lekarz" mam bardzo głęboko
> w dupie czyj. </cynizm>

Była tu dyskusja o tym artykule w kontekście ratownika, co AED nie
pożyczył. Ten artykuł do szpitala tak samo pasuje, jak i do tego
ratownika - czyli, jak pięść do nosa.

Mamy dziurę ustawową. Nie ma ani systemu przydzielającego pacjenta do
szpitala, ani przepisu karnego za nieprzyjęcie pacjenta. Przepis karny
musiałby dokładnie określać, kiedy szpital ma obowiązek przyjąć
pacjenta. O ile wiem, nie ma tego nigdzie unormowanego.

Znam przypadki, gdy pacjent przyjeżdża do Szpitala ze skierowaniem od
specjalisty, a inny specjalista w szpitalu mówi, że ejgo zdaniem
hospitalizacja nie jest konieczna i pacjenta nie przyjmuje - i nie ma to
nic wspólnego z COVID.

Cieszmy się, że COVID jest w miarę mało śmiertelny. Wyobraźmy sobie
wypadek masowy, gdzie powiedzmy mamy 200 rannych i zaczyna się
przepychanka który szpital kogo przyjmie, bo przykładowo leczenie
złamania nogi jest mniej opłacalne, niż ręki.

Żeby w dobie komputeryzacji ktoś nie wymyślił powiedzmy wojewódzkiego
stanowiska koordynacyjnego, które on-line dostaje raporty o miejscach w
danych specjalnościach i w razie czego koordynuje to, to moim zdaniem
jest nie do pomyślenia. Tyle, ze o ile Policja i Straż Pożarna są
państwowe, to pogotowie ratunkowe i służbę zdrowia sprywatyzowano i na
dobrą sparwę szpital może powiedzieć, ze mu się nie opłaca i tyle. To
państwo ma to zorganizować, a państwo nie zachowało sobie żadnych
mechanizmów. Ze 20 lat temu Pogotowia Ratunkowe stały się prywatnymi
firmami.

--
Robert Tomasik