Monitoring gości hotelowych na EURO 2012

Przeczytaj także: Przygotowania do Euro 2012 okiem inżynierów

Monitoring wizyjny, nazywany także telewizją dozorową lub anglojęzycznym skrótem CCTV (Closed Circuit Television), jest systemem przekazywania oraz rejestracji obrazu z określonych miejsc, w zamkniętym systemie odbiorczym, mający na celu nadzór nad obszarem, w którym zainstalowane zostały kamery tego systemu. W naszym kraju brak jest jakichkolwiek powszechnie obowiązujących aktów prawnych regulujących problematykę stosowania wideonadzoru. Tym samym stosowanie tego rodzaju zbierania informacji o osobach oparte jest w głównej mierze na próbie implementacji innych, najczęściej ogólnych norm prawnych z obszaru ochrony osób i mienia.

Ze względu na kryterium funkcjonalności najogólniej systemy nadzoru wideo można podzielić na kilka kategorii.

Technologię przetwarzania obrazu:

• analogowe,
• cyfrowe,
• hybrydowe (analogowo-cyfrowe).

Organizację zapisu i archiwizacji obrazu:

• brak rejestracji obrazu, tylko nadzór w czasie rzeczywistym,
• ciągła rejestracja obrazu i jego systematyczna archiwizacja,
• uznaniowa rejestracja obrazu.

Organizację nadzoru nad obrazem:

• nieprzerwana osobowa analiza obrazu w czasie rzeczywistym,
• nieprzerwana systemowa analiza obrazu w czasie rzeczywistym z alarmowaniem zdarzeń niepożądanych i weryfikacją osobową,
• analiza osobowa obrazu w zaplanowanych interwałach czasowych lub losowo (wyświetlanego w czasie rzeczywistym lub z nagrania).

Jawność stosowania:

• oznaczenie obszaru objętego nadzorem wideo wraz z oznaczeniem miejsc umieszczenia kamer systemu,
• oznaczenie wyłącznie obszaru objętego nadzorem wideo,
• brak oznaczenia obszaru objętego wideonadzorem, ale z wykorzystaniem widocznych kamer systemu,
• brak oznaczenia obszaru objętego wideonadzorem oraz wykorzystanie ukrytych (zakamuflowanych) kamer.

Niczym nieograniczony rozwój i stosowanie systemów wideonadzoru zarówno przez instytucje publiczne, jak również firmy prywatne spowodowało, że kamery tego systemu nie budzą już większego zainteresowania, a tym samym pytań o cel i zakres ich stosowania. Brak prawnej regulacji, o której była już wcześniej mowa, dodatkowo to komplikuje. Niemniej jednak podstawowym przedmiotem monitoringu wizyjnego obiektów hotelarskich jest zabezpieczenie przed działalnością niepożądaną (np. kradzieże) czy kontrola ruchu osobowego, choć w tym drugim przypadku o mniejszej świadomości jego zalet i wykorzystania.

Mając na uwadze maksymalne wykorzystanie możliwości wynikających ze stosowania monitoringu wizyjnego, zasadne jest postulat objęcia nadzorem kamer, co najmniej takich miejsc w obiekcie hotelowym, jak:

• podjazdy i dojścia do obiektu (wszystkie możliwe);
• recepcja i miejsca ogólnodostępne (np. korytarze, klatki schodowe, windy);
• miejsca zastrzeżone wyłącznie dla personelu hotelowego (np. dach, piwnice, schowki).

Monitoring wizyjny uznać należy za – co do zasady – dopuszczalny, z tym zastrzeżeniem, iż kamery tego systemu nie mogą być instalowane w tych pomieszczeniach, w których prawo do prywatności powinno być przestrzegane w zwiększonym zakresie, to znaczy w pokojach, toaletach czy szatniach. Jednocześnie jawność jego stosowania, tj. tablice informacyjne, eksponowanie kamer, pozwala na osiągnięcie właściwych zachowań poprzez wykorzystanie swego rodzaju efektu psychologicznego – Wielkiego Brata.