> uznanie długu może nastąpić dopiero po jego przedawnieniu - przedtem nie
ma
> czego uznawać bo jest zobowiązany do jego zapłacenia
>
> > rowniez jakakolwiek wplata na poczet tej faktury
>
> Nie jest
>
> pozdr. Robert
>
>
Art. 123. § 1. Bieg przedawnienia przerywa się:

1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do
rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed
sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub
ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie
przysługuje.

Art. 124. § 1. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.



z powyższego wynika, że uznanie roszczenia może nastąpić po rozpoczęciu
biegu przedawnienia , ale przed jego upływem i od uznania roszczenia (czyli
w naszym kazusie o d dnia, kiedy zapłacono część faktury, o ile nastąpiło to
przed dniem 30.08.2002r. + X dni, w jakich faktura była płatna)
przedawnienie 3 letnie biegnie na nowo. 3 lata, bowiem jest to rosczenie z
działalności gospodarczej.

Jednkze może się zdarzyć, że po upływie terminu przedawanienia zobowiązany
zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 par. 2 k.c.).
rzeczenie się przedawnienia (por. także teza 12 do art. 123) nie wymaga
żadnej formy, może nastąpić także per facta concludentia, jednakże musi być
w pełni świadome skutków. Zrzeczenie takie przed upływem terminu jest
nieważne. Dorozumiane zrzeczenie może wynikać z sytuacji, w której dłużnik
po upływie przedawnienia początkowo podnosi zarzut przedawnienia, a
następnie uznaje dług i oświadcza, że chce wykonać przedawnione zobowiązanie
(tak orz. SN z 25 kwietnia 1974 r., III CRN 80/74, OSNCP 3/75, poz. 49).
Przewidziana w art. 117 § 2 możliwość zrzeczenia się przez dłużnika
korzystania z przedawnienia jest jego uprawnieniem osobistym; jeżeli więc
dłużnik skorzystał z tego uprawnienia, to osoba trzecia, będąca stroną
pozwaną w procesie o uznanie za bezskuteczną w stosunku do niej czynności
prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli (art. 527 § 1), nie
może skutecznie kwestionować zrzeczenia się przez dłużnika korzystania z
przedawnienia (orz. SN z 26 marca 1971 r., III CRN 556/70, OSPiKA 1/72, poz.
7). W wyroku z 3 lipca 1997 r., I CKN 186/97 (nie publ.) Sąd Najwyższy
uznał, że zawarcie ugody, w której pozwany uznał przedawnione roszczenie,
oznacza zrzeczenie się zarzutu przedawnienia. Zrzeczenie się zarzutu
przedawnienia powoduje przekształcenie - z mocy prawa - zobowiązania
naturalnego z powrotem w zaskarżalne roszczenie. Takiego skutku
materialnoprawnego nie niweczy oświadczenie o cofnięciu uznania, gdyż
oświadczenie takie, jakkolwiek ma znaczenie procesowe, nie zmienia stanu
materialnoprawnego dotyczącego zasadności roszczeń (orz. SN z 6 listopada
1975 r., I PRN 32/75, OSPiKA 9/76, poz. 168).


pzdr

marek