Olgierd pisze:

> opinie, że być może art. 193 kk dotyczy wyłącznie takich miejsc jak dom, mieszkanie
itd.
>

OK, to ja zrobię ci kontrprzegląd :)

I.
1990.03.13 uchwała SN V KZP 33/89 OSNKW 1990/7-12/23
7 sędziów
przegląd orzeczn.: Ćwiąkalski Z. Zoll A. PS 1993/5/76

Pokrzywdzonym przestępstwem, o którym stanowi art. 171 § 1 k.k. (z 1969
r), może być także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna,
choćby nie miała osobowości prawnej.

"Rozstrzygając zagadnienie prawne, w którym w istocie chodzi o to, czy
naruszenie tzw. miru domowego może dotyczyć również lokalu publicznego
oraz pomieszczeń instytucji państwowych lub społecznych, należy zważyć,
co następuje:
Brzmienie i wykładnia gramatyczna art. 171 § 1 k.k. nie dają podstawy do
twierdzenia, że wymienione w nim obiekty są przedmiotem ochrony prawnej
wyłącznie wtedy, gdy należą do osób fizycznych. W przepisie tym bowiem
użyto m.in. takich wyrazów, jak "dom", "lokal", "pomieszczenie" i
"ogrodzona działka gruntu", które oznaczają nazwy przedmiotów, będących
często w praktyce własnością, w użytkowaniu lub w posiadaniu również
osób prawnych, instytucji państwowych lub społecznych. Podkreślić przy
tym trzeba, że w art. 171 § 1 k.k. wyrazy te zostały wymienione obok
słowa "mieszkanie", które z istoty swej służy zawsze osobom fizycznym,
chociaż jego właścicielem czy dysponentem może być jednocześnie podmiot
nie będący osobą fizyczną.
Pewne wątpliwości może budzić to, że w art. 171 § 1 k.k. opuszczono
słowo "przedsiębiorstwo", które zawierał odpowiednik tego artykułu -
art. 252 § 1 k.k. z 1932 r. Jest to jednak tylko zmiana redakcyjna,
skoro w nowym przepisie pozostały wyrazy "lokal" i "pomieszczenie".
Art. 171 § 1 k.k. umieszczony jest w kodeksie karnym w rozdziale XXII
pt. "Przestępstwa przeciwko wolności". Tytuł ten wskazuje, że zgrupowane
są tutaj przestępstwa, w których rodzajowym przedmiotem ochrony prawnej
jest wolność osobista jednostki, a wolność tę można określić jako
możliwość (niezależność, swobodę) podejmowania przez człowieka decyzji
zgodnie z własną wolą. Natomiast w wypadku przestępstwa, o którym
stanowi art. 171 § 1 k.k., bezpośrednim przedmiotem ochrony prawnej jest
prawo osoby uprawnionej do wyłącznego swobodnego korzystania z obiektów
(terenu) wymienionych w art. 171 § 1 k.k., prawo do dysponowania tymi
obiektami według własnej woli.
Ze względów oczywistych pojęcie wolności osobistej łączy się tylko z
człowiekiem, ale osoba taka może wyrażać swoją wolę we własnym imieniu
lub jako organ uprawniony do działania w imieniu podmiotów nie będących
osobami fizycznymi (art. 40 § 2 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.k., art.
38 k.c.).
Oba te wypadki różnią się tylko tytułem do wyrażania woli, natomiast sam
akt wyrażania woli jest identyczny; jego istota w obu sytuacjach jest
taka sama. Jest to bowiem zawsze wola osoby fizycznej.
Stanowisko takie znajduje swoje uzasadnienie także w art. 43 k.c.,
stwierdzającym, że "przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych
stosuje się odpowiednio do osób prawnych", a dobra osobiste człowieka -
to m.in. wolność i nietykalność mieszkania (art. 23 k.c.).
Przedstawione względy świadczą za słusznością wyrażonego poglądu, że
pokrzywdzona przestępstwem, o którym stanowi art. 171 § 1 k.k.. może być
także osoba prawna, instytucja państwowa lub społeczna, choćby nie miała
osobowości prawnej, jeżeli wdarcie się do miejsca określonego w tym
przepisie lub nieopuszczenie takiego miejsca nastąpiło wbrew żądaniu
osoby fizycznej, będącej organem uprawnionym do działania w imieniu
osoby prawnej, instytucji państwowej lub społecznej.
Pogląd ten nie jest w istocie rzeczy sprzeczny z poglądami wyrażonymi
przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 stycznia 1968 r. (RW
1391/67 - OSN KW 1968, z. 4, poz. 47) i w uchwale z dnia 7 sierpnia 1982
r. (VI KZP 17/82 - OSN KW 1982, z. 10-11, poz. 71).
W uzasadnieniu bowiem tego postanowienia (teza dotyczy innych kwestii)
na marginesie przedstawionych tam rozważań uznano, że włamanie się do
wojskowego magazynu mundurowego wyczerpuje znamiona czynu określonego w
art. 252 § 1 k.k. z 1932 r. A zatem przyjęto, że tzw. mir domowy narusza
także wdarcie się do pomieszczenia nie należącego do osoby fizycznej.
Jest to więc stanowisko całkowicie zgodne z podjętą w niniejszej sprawie
uchwałą.
Również nie jest z nią sprzeczny pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w
uzasadnieniu uchwały z dnia 7 sierpnia 1982 r., że przedmiotem ochrony
prawnej w wypadku przestępstw określonych w art. 165-172 k.k. jest
"swobodne dysponowanie osobistymi wartościami według własnej woli
jednostki". Jak już bowiem wykazano, "wdarcie się" do obiektów
wymienionych w art. 171 § 1 k.k. i należących do osób prawnych,
instytucji państwowych lub społecznych stanowi naruszenie wolności
osobistej osób fizycznych działających w imieniu tych podmiotów."

Przypominam że od uchwały 7-ki SN może odstąpić tylko w pełnym składzie.

II.
Zoll A. Zakamycze 1999 Komentarz do art. 193 kodeksu karnego

"Przepis art. 193 chroni wolność jednostki od naruszeń jej prawa do
decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, w których jednostka
ta jest gospodarzem. Decyzja jednostki może być w tym wypadku
podejmowana w jej własnym imieniu (np. właściciel mieszkania) lub w
imieniu innej osoby fizycznej, prawnej lub jednostki nie posiadającej
osobowości prawnej (np. przedstawiciel firmy będącej właścicielem lokalu)"

III.
Marek A. ABC 2005 Komentarz do art. 193 kodeksu karnego

"... ochrona miru domowego obejmuje również "przedłużenie" domu lub
mieszkania w postaci innych związanych z nimi pomieszczeń (strych,
piwnica, garaż itp.), a także ogrodzoną działkę gruntu lub inny
ogrodzony teren. Ustawa wymienia ponadto "lokal", przez co należy
rozumieć lokal użytkowy (biuro, sklep, kawiarnia, gabinet lekarski,
adwokacki czy rzemieślniczy itp.), a także "pomieszczenie", jeżeli jest
ono w dyspozycji określonej osoby lub osób (np. domek letniskowy,
camping, altana itp.)"


--
@2008 Johnson

"Koniec świata się zbliża ..."