> Od 96 r. emitowany był w Dwójce profram cykliczny pod tytułem "Przegląd
> Gospodarczy". Stałe fragmenty programu pojawiające się na początku, w
> jego trakcie i na zakończenie składają się z serii migawek ukazujących
> różne miejsca i sytuacje. W jednej z tych migawek przez moment widać
> Jana Kowalskiego ze słuchawką w ręku - jest on pracownikiem banku X.
> Fragment ten pojawia się podczas programu trzykrotnie, a sam program
> jest emitowany co 2 tygodnie.
>
> Czy ktoś z szanownych grupowiczów mógłby mi doradzić jakąś podstawę
prawną?!

Czesc!

Zanim Ci pomoge chcialbym tylko wyrazic lekkie ubolewanie. Wszystkim, ktorzy
Ci
wyzej odpisali nie chcialo sie pofatygowac i zobaczyc na ten temat
orzecznictwa, nie wiem
czy nie maja np. Lex'a (w co watpie) czy po prostu wola sobie od tak
popisac, bez
jakiegokolwiek wysilku (chyba raczej to).

W podobnej sprawie zapadlo juz orzeczenie Sadu Apelacyjnego o stanie
faktycznym
podobnym do podanego przez Ciebie. Oto tresc orzeczenia wraz z uzasadnieniem
(dosc dlugie ale moze Ci pomoc).

(nota bene jest LUDZACO podobny do podanego stanu faktycznego i zaczynam
miec watpliwosci czy nas nie podpuszczasz wynajdujac co lepsze kaski z
orzecznictwa)

UWAGA LECI:


1999.01.13 wyrok s.apel. N
I ACa 1089/98


Wizerunek człowieka jest zgodnie z art. 23 kc zaliczany do jego dóbr
osobistych podlegających ochronie niezależnie od tego, czy wskutek
posłużenia się nim w sposób bezprawny, a więc bez zgody zainteresowanego,
przez osobę trzecią, doszło do naruszenia innych dóbr osobistych człowieka,
jak cześć czy godność. Zakres ochrony wizerunku w sposób szczegółowy określa
art. 81 Prawa autorskiego (rozpowszechnianie wizerunku wymaga zgody osoby na
nim przedstawionej).

Sąd Apelacyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Krzysztofa P.
przeciwko Telewizji Polskiej SA w W. o ochronę dóbr osobistych, na skutek
apelacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 12 listopada
1997 r.:
I. Zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że nadał mu brzmienie:
1. "zasądza od Telewizji Polskiej SA w W. na rzecz Krzysztofa P. 5.000 zł i
480 zł kosztów procesu.
2. Oddala powództwo w pozostałej części".
II. Oddalił apelację w pozostałej części. (...)

Wyrok wydany w składzie: przewodnicząca - sędzia SA Anna Owczarek, sędziowie
SA - Elżbieta Gellert (spr.) i Barbara Trębska.

W pozwie zatytułowanym "o naruszenie dóbr osobistych" powód Krzysztof P.
wnosił o zasądzenie od Telewizji Polskiej SA zadośćuczynienia w kwocie
100.000 zł. W uzasadnieniu podał, że pozwana w programie "Gospodarczy
Przegląd Dwójki" od 1991 r. systematycznie wykorzystuje wizerunek powoda bez
jego zezwolenia.
Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa.
Sąd Wojewódzki oddalił powództwo opierając swoje rozstrzygnięcie na
następujących ustaleniach i rozważaniach:
Powód od 10 lat jest pracownikiem PKO BP. Jego stanowisko pracy znajduje się
na sali operacyjnej przy ladzie. W pomieszczeniach Banku wielokrotnie
pojawiały się ekipy telewizyjne i filmowały pracowników. Powód kilkakrotnie
rozpoznawał się w relacjach telewizyjnych nadawanych przy różnych okazjach.
Od 1996 r. pojawił się na antenie programu II TP program cykliczny: pt.
"Gospodarczy Przegląd Dwójki". Programy te przygotowywał Jarosław S. Ich
oprawa (czołówka, wejściówka, jingel) zostały zamówione w firmie
zewnętrznej. Stałe fragmenty programu pojawiające się na jego początku, w
jego trakcie i na zakończenie składają się z serii migawek ukazujących różne
miejsca i sytuacje. W jednej z tych migawek widać przez moment osobę powoda
ze słuchawką w ręku. Fragmencik ten pojawia się trzykrotnie w ciągu każdego
programu, który emitowany był co dwa tygodnie.
W tym okresie do jednego ze współpracowników powoda zgłosili się
przedstawiciele bliżej nieznanej agencji reklamowej proponując zawarcie
umowy, w ramach której za wynagrodzeniem zdjęcie tej osoby umieszczone
zostanie na plakacie.
Powód uznając, że skoro TVP pokazuje systematycznie jego wizerunek, winna za
to zapłacić. Zwrócił się w tej sprawie pismem z dnia 24 maja 1996 r. do
Prezesa TVP zarzucając bezprawne dysponowanie jego wizerunkiem, który
odmówił zaspokojenia jego żądań.
Sąd Wojewódzki uznał, że skoro powód powołuje się na przepisy art. 23 i 24
kc, lecz nie żąda, by pozwany zaniechał pokazywania jego wizerunku lub aby
go przeprosił, to oznacza, że nie zależy mu na faktycznej ochronie jego dóbr
osobistych, a jedynie na korzyściach materialnych. Zakres ochrony prawnej
wizerunku zawiera art. 81 Prawa autorskiego, który stanowi, że
rozpowszechnianie wizerunku wymaga zgody osoby na nim przedstawionej.
Jednakże zgoda taka nie jest wymagana, gdy wizerunek danej osoby stanowi
jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna
impreza. Zdaniem Sądu Wojewódzkiego również przypadek powoda odpowiada
dyspozycji art. 81 ust. 2 pkt 2 Prawa autorskiego. Wizerunek powoda
ukazujący się na ekranie zaledwie przez kilka sekund stanowi jeden z
elementów obrazu pracy w banku. Zestaw kilku migawek z różnych miejsc takich
jak bank, giełda papierów wartościowych itp., ma wprowadzać widza w klimat
programu dotyczącego spraw gospodarczych. Celem tego obrazu nie jest
przedstawienie osoby powoda, lecz miejsc z którymi się łączą losy
gospodarki. Powód jest ukazany jako anonimowy pracownik banku na swoim
stanowisku pracy. Rozpowszechnianie wizerunku powoda w takiej sytuacji nie
wymaga zezwolenia i nie stanowi naruszenia dóbr osobistych powoda. Powód nie
wykazał, by pokazywanie w programie telewizyjnym jego osoby spowodowało dla
niego jakieś niekorzystne skutki.
Powyższy wyrok zaskarżony został apelacją powoda. (...)
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja jest częściowo uzasadniona.
Powód jako okoliczności faktyczne swojego żądania wskazał fakt
rozpowszechniania przez pozwanego bez jego zgody jego wizerunku w cyklicznie
nadawanym przez TVP od kwietnia 1996 r. programie "Gospodarczy Przegląd
Dwójki". Wskazał, iż mimo jego interwencji u Prezesa i innych
przedstawicieli TVP program ten nadal zaczął się ukazywać po wakacjach w
1996 r. i emitowany jest do chwili obecnej. Jako podstawę prawną swoich
roszczeń wskazał art. 23 i 24 kc.
Strona pozwana nie kwestionowała faktów wskazanych przez powoda i
okoliczności faktyczne ustalone przez Sąd Wojewódzki nie są w sprawie
sporne. Podnosiła natomiast, że sfilmowana scena w banku, którego powód jest
pracownikiem, nie została zainscenizowana, wizerunek powoda stanowi szczegół
większej całości, a więc zgodnie z art. 81 ust. 2 pkt 2 ustawy o prawie
autorskim zgoda powoda nie była potrzebna, zaś scena ujęta w czołówce -
postać pracownika banku z którą się powód utożsamia nie wykonuje czynności,
które mogłaby ją ośmieszać, poniżać lub w inny sposób naruszać jego godność
czy inne dobra osobiste.
Powód w uzasadnieniu pozwu nie podnosił, by wskazane przez niego w powyższym
programie tv rozpowszechnianie jego wizerunku naruszało jego cześć czy
godność. Nie wskazuje również na świadczące o tym okoliczności faktyczne w
toku przesłuchania go w charakterze strony.
Rozszerzenie w tym zakresie podstaw faktycznych w apelacji pozostaje w
sprzeczności z art. 381 kc i brak jest podstawy do ich oceny w toku
postępowania apelacyjnego.
Jednakże wizerunek człowieka jest, zgodnie z art. 23 kc zaliczany do jego
dóbr osobistych podlegających ochronie niezależnie od tego, czy wskutek
posłużenia się nim w sposób bezprawny, a więc bez zgody zainteresowanego,
przez osobę trzecią doszło do naruszenia innych dóbr osobistych powoda jak
cześć czy godność.
Słusznie Sąd Wojewódzki stwierdził, iż zakres ochrony wizerunku człowieka w
sposób szczegółowy określa art. 81 Prawa autorskiego, który stanowi, że
rozpowszechnianie wizerunku wymaga zgody osoby na nim przedstawionej.
Sąd Apelacyjny nie podziela jednak oceny Sądu Wojewódzkiego, iż w
okolicznościach niniejszej sprawy zgoda taka nie była potrzebna z uwagi na
treść art. 81 ust. 2 pkt. 2. Przepis ten stanowi, że zezwolenia nie wymaga
rozpowszechnianie wizerunku osoby stanowiącej jedynie szczegół całości
takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza.
Jakkolwiek sfilmowanie między innymi osoby powoda przy jego stanowisku pracy
w banku w przypadku relacji dziennikarskiej dotyczącej określonego zdarzenia
faktycznego, czy prawnego dotyczącego pracy banku, może być uznane jako
szczegół funkcjonowania banku i w takiej sytuacji zgoda powoda nie byłaby
wymagana, to w niniejszej sprawie nie chodzi tylko o jednorazową relację
dziennikarską odnoszącą się do aktualnego wydarzenia w banku. Chodzi bowiem
także o materiał filmowy zamówiony przez pozwanego w firmie zewnętrznej,
który stanowić miał i stanowi czołówkę cyklicznie emitowanego programu
publicystycznego, w którym osoba powoda w sposób rozpoznawalny przedstawiona
jest w czołówce tego programu, w zdjęciach filmowych, łączących części
programu i na jego zakończenie. Na tego rodzaju wykorzystanie i
rozpowszechnianie wizerunku powoda jego zgoda była konieczna.
Celem unormowania art. 81 ust. 2 pkt 2 Prawa autorskiego jest umożliwienie
prowadzenia działalności dokumentacyjnej, sprawozdawczej, a także
zapewnienia wolności fotografowania wydarzeń publicznych (Komentarz do
ustawy o prawie autorskim i pracach pokrewnych pod red. J. Barty i innych,
str. 388-389). Nie mieści się w tego rodzaju celu wykorzystanie wizerunku
powoda na tle banku w materiale filmowym stanowiącym oprawę programu
publicystycznego (niezależnie od wartości tego programu), który w sposób
cykliczny emitowany był przez pozwanego przez dłuższy okres czasu. Stanowi
to naruszenie prawa powoda do prywatności. Jak wynika z dołączonej do akt
sprawy korespondencji powoda z pozwanym, powód już w maju 1996 r. zwracał
się do Prezesa TVP w powyższej sprawie, na co uzyskał odpowiedź, iż zgodnie
z art. 81 ust. 2 pkt 2 Prawa autorskiego jego zgoda na rozpowszechnianie
wizerunku nie była wymagana.
Jeżeli więc materiał filmowy do czołówki programu TVP "Gospodarczy Przegląd
Dwójki" zamówiony był w firmie zewnętrznej, to wskutek interwencji powoda
pozwany dowiedział się, iż w tym materiale filmowym zamówionym przez niego
posłużono się wizerunkiem powoda bez jego zgody. Ma to znaczenie dla oceny
winy pozwanego, wobec zgłoszonego przez powoda roszczenia o zadośćuczynienie
(art. 78 ust. 1 w zw. z art. 83 Prawa autorskiego). Pozwany rozpowszechnia
nadal w emitowanym przez siebie programie wizerunek powoda, mimo jego
wyraźnego sprzeciwu, czyni to już w sposób zawiniony, co powoduje zasadnym
wobec treści powyższych przepisów, żądanie powoda zadośćuczynienia za
doznaną krzywdę. Na ocenę zasadności tego żądania nie ma wpływu fakt, że
powód jednocześnie nie wnosi o zakazanie pozwanemu rozpowszechniania jego
wizerunku ani też ocena Sądu Wojewódzkiego, że powodowi nie chodzi w istocie
o ochronę dóbr osobistych, a jedynie o korzyści materialne. Jest prawem
powoda wyrażenie zgody na rozpowszechnianie jego wizerunku w jakiejkolwiek
formie nieodpłatnie lub za wynagrodzeniem. Ewentualna możliwość wyrażenia
przez powoda zgody na rozpowszechnianie jego wizerunku za wynagrodzeniem nie
czyni bezprawnym działania pozwanego, który zgody powoda nie uzyskał.
Określając wysokość zadośćuczynienia (art. 78 ust. 1 w zw. z art. 83 Prawa
autorskiego) Sąd Apelacyjny miał na uwadze długotrwałość bezprawnego
działania pozwanego, z drugiej strony fakt, iż osoba powoda w programie
przedstawiona była bez jakichkolwiek ujemnych skojarzeń, krótkotrwałość
ukazywania wizerunku powoda w każdym w programie, wysokość wynagrodzenia,
jakiego powód we wrześniu 1996 r. domagał się w innej sprawie. Mając te
okoliczności na uwadze należy uznać kwotę 100.000 zł dochodzoną przez powoda
za niewspółmiernie wysoką do krzywdy, jakiej doznał powód. Za współmierną
Sąd Apelacyjny uznał kwotę 5.000 zł i zasądził ją na rzecz powoda,
zmieniając w ten sposób, na mocy art. 386 § 1 kpc, zaskarżony wyrok oraz
oddalając apelację w pozostałej części. (...)





To wszystko... i sorry za taki dlugi post

Konrad