Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o języku polskim oraz ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych

 korespondencja.

7. Zdrowie:
 części ciała;
 samopoczucie;
 choroba, wizyta u lekarza;
 apteka.

8. Zakupy:
 sklepy;
 artykuły spożywcze;
 artykuły kosmetyczne;
 podstawowe miary i wagi;
 pieniądze.

9. Żywność i napoje:
 dania, potrawy;
 napoje.

10. Usługi:
 punkty usługowe (np. fryzjer, pralnia, lokale gastronomiczne, hotele itp.).

11. Miejsca:
 miejsca użyteczności publicznej (np. kino, muzeum, teatr, galeria sztuki
itp.).

12. rodowisko naturalne:
 pogoda;
 pory roku.

13. Tradycje, zwyczaje, święta:
 uroczystości rodzinne (np. urodziny, imieniny);
 święta religijne (np. Wielkanoc, Boże Narodzenie), państwowe (np. 3 Maja,
11 Listopada) i okolicznościowe (np. sylwester, Nowy Rok).

10. OPIS KOMPźTźNCJI W J ZYKU POLSKIM JAKO OBCYM NA POZIOMIź
WST PNYM - A2

A. ROZUMIźNIź Zź SŁUCHU Ogólny opis umiejętności
Zdający na poziomie A2 rozumieją pojedyncze wypowiedzi, krótkie repliki w ramach dialogu
oraz niezbyt długie wypowiedzi monologowe o tematyce określonej inwentarzem
intencjonalno-pojęciowym i tematycznym (zob. Katalogi A i B), sformułowane
w standardowej odmianie języka. Rozumieją wyrażoną wprost intencję komunikacyjną
wypowiedzi, główną myśl tekstu (rozumienie globalne) oraz umieją znaleźć proste
informacje, zawarte w krótkiej wypowiedzi o przejrzystej strukturze (rozumienie
szczegółowe), mówionej powoli i wyraźnie, w dobrych (bliskich idealnym) warunkach
akustycznych z zachowaniem standardowej wymowy i intonacji.
Nagrania do zadań są specjalnie opracowane (studyjne), wyjątkowo dopuszcza się
pozbawione szumów i zakłóceń nagrania autentyczne (krótkie fragmenty programów
radiowych i telewizyjnych).
- 59 -

Rodzaje tekstów:
 pojedyncze wypowiedzi intencjonalne i tematyczne (zob. Katalog A i B );
 proste i krótkie dialogi intencjonalne oraz tematyczne (dotyczące np. sytuacji
proponowania, charakteryzowania osób, relacjonowania codziennych wydarzeń);
 krótkie ciągłe wypowiedzi intencjonalne (np. uzasadnianie własnego zdania, przytaczanie
lub relacjonowanie wypowiedzi, wyrażanie opinii, oceny, porównywanie - związane z
wydarzeniami codziennymi oraz zainteresowaniami uczących się);
 krótkie ciągłe wypowiedzi tematyczne (np. opowiadanie o sobie, o swoich
zainteresowaniach, charakteryzowanie osób, przedstawianie atrakcji turystycznych);
 ewentualnie: krótkie fragmenty programów radiowych i telewizyjnych, związanych z
życiem codziennym i zainteresowaniami uczących się.

Role komunikacyjne:
 nieznajomy, znajomy;
 kolega, przyjaciel;
 członek rodziny;
 gość;
 podróżny;
 uczący się (uczeń);
 pracownik;
 petent;
 najemca;
 klient, konsument;
 pacjent;
 uczestnik rozmowy telefonicznej.

B. POPRAWNO Ć żRAMATYCZNA Ogólny opis umiejętności
Zdający na poziomie A2 rozpoznają i stosują poprawne gramatycznie formy językowe,
wyrażające i pozwalające na wyrażanie intencji komunikacyjnych w zakresie określonym w
katalogu intencjonalno-pojęciowym (zob. Katalog A), w odniesieniu do tematów zawartych w
katalogu tematycznym (zob. Katalog B). Podstawą wypowiedzi zdających są w znacznym
stopniu wyuczone formy i zwroty językowe.
Zakres struktur precyzuje lista zagadnień gramatycznych zamieszczona poniżej.
Na tym poziomie zaawansowania zastosowanie wymaganych zagadnień gramatycznych
testuje się w trakcie egzaminu z pisania i mówienia; rozpoznawanie struktur gramatycznych
sprawdzane jest wraz z rozumieniem tekstów pisanych.

Lista zagadnień gramatycznych dla poziomu A2

I. FLEKSJA

Deklinacja
1. Odmiana rzeczowników (liczba pojedyncza i mnoga):
 odmiana rzeczowników rodzaju męskiego zakończonych na spółgłoskę, np.: pisarz,
cukier;
 odmiana rzeczowników rodzaju męskiego zakończonych na -a, np.: artysta, dentysta;
 odmiana rzeczowników własnych rodzaju męskiego, np.: Gdańsk, Amerykanin, Rosjanin,
Belg;
 odmiana rzeczowników rodzaju męskiego uważanych za trudne, np.: człowiek, obiadś
- 60 -
 odmiana rzeczowników rodzaju męskiego: żywotnych i nieżywotnych, np.: student, pies ż
stół, zeszytś
 odmiana rzeczowników rodzaju męskiego: męskoosobowych i niemęskoosobowych, np.:
panowie, studenci ż stoły, studentkiś czterech panów, czterej studenci ż cztery stoły, cztery
studentki;
 odmiana rzeczowników rodzaju żeńskiego zakończonych na -a, np.: babcia, aula,
telewizja;
 odmiana rzeczowników rodzaju żeńskiego zakończonych na lub -i, np.: gospodyni;
 odmiana rzeczowników własnych rodzaju żeńskiego, np.: Francja, Belgijka, Jola;
 odmiana rzeczowników rodzaju żeńskiego uważanych za trudne, np.: rzecz, noc;
 odmiana rzeczowników rodzaju nijakiego zakończonych na -o, np.: ciasto, jabłkoś
 odmiana rzeczowników rodzaju nijakiego zakończonych na -e, np.: ubranie, zadanie;
 odmiana rzeczowników rodzaju nijakiego uważanych za trudne, np.: muzeum, imię.
2. Odmiana przymiotników (liczba pojedyncza i mnoga):
 odmiana przymiotników rodzaju męskiego zakończonych na -y, np.: mądry, gruby,
uprzejmy;
 odmiana przymiotników rodzaju męskiego zakończonych na -/', np.: niebieski, drogi, tani;
 odmiana przymiotników rodzaju żeńskiego, np.: szeroka, żółta, sympatycznaś
 odmiana przymiotników rodzaju nijakiego, np.: brązowe, białe, grzeczne.
3. Odmiana zaimków (liczba pojedyncza i mnoga):
 odmiana zaimków osobowych: ja, ty, on, ona, ono;
 odmiana zaimków wskazujących: ten, ta, to;
 odmiana zaimków dzierżawczych: mój, twój, nasz, wasz, swójś
 odmiana zaimków pytających: kto, co, jaki, który, czyj, ile.
4. Odmiana liczebników :
 odmiana liczebników porządkowych, np.: pierwszy, drugi, trzeci;
 odmiana liczebnika głównego: jeden;
 odmiana liczebników głównych (mianownik, biernik, dopełniacz), np.: dwa, dwie, dwaj;
trzy, trzejś cztery, czterejś pięć, pięciu.

Koniugacja Tryby
1. Tryb oznajmujący:
 czas teraźniejszy, np.: pracuję, idziesz, biorą, chceś
 czas przeszły czasowników niedokonanych i dokonanych, np.: leżały, kupowali, poszłam,
zjadłe , umyło sięś
 czas przyszły prosty i złożony (forma bezokolicznikowa i rodzajowa), np.: pójdę, kupię,
będziemy spacerować, będziecie chciały.
2. Tryb rozkazując y, np.: czytaj! napiszcie! niech idą!
3. Tryb przypuszczający, np.: chciałbym, oglądałby, kupiłyby, zrobiliby cie. Aspekt
Aspekt czasowników dokonanych i niedokonanych.

II. SŁOWOTWÓRSTWO
1. Stopniowanie przymiotników:
 proste:
 regularnych, np.: ładny - ładniejszy, gruby - grubszy;
 supletywnych, np.: dobry - lepszy.
 opisowe, np.: bardziej chory.
2. Stopniowanie przysłówków:
 proste:
- 61 -
- regularnych, np.: ładnie - ładniejś
 supletywnych, np.: dużo - więcej.
 opisowe, np.: bardziej kolorowo.

III. SKŁAŹNIA
Żunkcje przypadków

1. Mianownik
 jako podmiot, np.: Lekarze przyjmują pacjentów. Oni nie byli w Polsce.
 jako orzecznik, np.: Koledzy są chorzy.

2. Źopełniacz
 jako określenie rzeczownika:
- bez przyimka, np.: Samochód sąsiada stoi na parkingu. Mam butelkę wody. Widzą
piątkę zawodników.
- z przyimkiem, np.: Zrobiła sałatkę z owoców. Oglądali podręcznik do języka
polskiego. To są tabletki od bólu głowy.
 jako określenie czasownika:
- zaprzeczonego, np.: Nie czytały tej gazety.
- z rekcją dopełniaczową, np.: Szuka dużego pokoju. Potrzebują nowego komputera.
- wyrażające różne okoliczności, np.: Piotr mieszka u mnie. Wracają ze szkoły. Mieszka
obok szpitala. Spotkajmy się około piątej.
 jako podmiot, np.: Marka nie było na tym spotkaniu.
3. Celownik
 jako określenie czasownika, np.: Film podoba mi się bardzo. Czy jest ci zimno? Dziękuję
państwu.
4. Biernik
 jako określenie czasownika:
- bez przyimka, np.: Wczoraj przeczytała tę interesującą książkę.
- z przyimkiem, np.: Prosiły my o wodę. Czekają na ostatniego gościa.
 wyrażający różne stosunki znaczeniowe, np.: W lipcu Adam pojedzie w góry, a Anna nad
jeziora. Zajęcia odbędą się w piątek w południe. Był tam tydzień. Zapraszam was na
kolację.
5. Narzędnik
 jako orzecznik, np.: Piotr i Paweł są pilnymi studentami. Ania jest miłą sekretarką.
 jako określenie rzeczownika, np.: Proszę kawę z mlekiem. Wakacje nad morzem były
tanie.
 jako określenie czasownika:
- bez przyimka, np.: Zajmowała się ogrodem. Do Wieliczki pojedziemy autobusem.
- z przyimkiem, np.: Kawiarnia jest za tym budynkiem. Zrobimy to przed lekcjami.
6. Miejscownik
 jako określenie rzeczownika, np.: To jest książka o Polsce.
 jako określenie czasownika:
-
z przyimkiem, np.: Anita mieszka w Gdańsku. Spotkamy się na placu Centralnym.
Oni teraz spacerują po mieście. To było w tym roku w maju. Rozmawiali my
o wakacjach.
7. Wołacz
 jako wyraz poza zdaniem, kierujący wypowiedź do konkretnej osoby, np.: Panie
profesorze! Muszę wyjechać do Berlina i dlatego nie będę na wykładzie.
- 62 -
 jako wyraz poza tekstem, kierujący wypowiedź do konkretnej osoby, np.: Drogi Marku!
Dziękuję Ci za list i za wszystkie miłe wiadomo ci.

Zdania pojedyncze
1. Oznajmujące, np.: Od roku Piotr i Adam mieszkają w Polsce. Uczyłem się języka polskiego
dwa lata. Wieczorem idziemy do kina.
2. Pytające:
 rozstrzygające, np.: Czy Piotr i Adam od roku mieszkają w Polsce?
 uzupełniające, np.: Kto od roku mieszka w Polsce? Od kiedy Piotr i Adam mieszkają w
Polsce? Gdzie Piotr i Adam mieszkają od roku? Jak długo uczyłe się języka polskiego?
Dokąd wieczorem idziecie?
3. Zaprzeczone, np.: Studentów nie było na lekcjach. Nigdy nie pracowałem w biurze.
4. Rozkazujące, np.: Czytaj ten tekst wyraźnie! Zróbcie porządek w pokoju! Niech oni
słuchają!

Zdania złożone
1. Współrzędnie ze spójnikami: i, a, a także, lub, albo, czy, więc, dlatego, ale.
2. Podrzędnie ze spójnikami: że, bo, dlatego że, kiedy, gdy, żeby.

IV. STYLISTYKA
1. Rodzaje stylu:
 styl formalny;
 styl nieformalny.
2. rodki stylistyczne (w ograniczonym zakresie, bez znajomości terminów):
 elipsy, np.: Warszawa to stalica Polski;
 synonimy, np.: błękitny - niebieski;
 antonimy, np.: szczupły - tęgi, ciężki - lekki;
 epitety, np.: ciężka walizka, słona zupa.

C. ROZUMIźNIź TźKSTÓW PISANYCH Ogólny opis umiejętności
Zdający na poziomie A2 rozumieją pojedyncze napisy, fragmenty tekstów o długości jednego
akapitu oraz kompletne krótkie teksty napisane językiem codziennej komunikacji,
zawierające słownictwo podane w słowniku podstawowym (Jest to przedział 5000 - 6000
wyrazów związanych z katalogiem tematycznym dla poziomu A2) oraz internacjonalizmy.
Zakres tematyczno-pojęciowy tekstów określa katalog intencjonalno-pojęciowy i tematyczny
(zob. Katalogi A i B).
Zdający rozumieją główną myśl tekstu oraz jego intencję komunikacyjną (rozumienie
globalne). Potrafią także odnaleźć w nim konkretne informacje (rozumienie selektywne oraz
szczegółowe).
Zdający potrafią stosować strategie ułatwiające rozumienie tekstów, takie jak czytanie
pobieżne, wyszukiwanie ważnej informacji (np. w książce telefonicznej, rozkładzie jazdy)
oraz dostosowywać tempo czytania do postawionych przed nimi zadań.

Rodzaje tekstów:
 pojedyncze napisy i ogłoszenia intencjonalne (np. Palenie wzbronione, Wej cie obok)ś
 pojedyncze napisy i ogłoszenia tematyczne (np. Lekarz przyjmuje..., Muzeum nieczynne);
 krótkie, specjalnie opracowane teksty z zakresu określonego w katalogu
tematycznym;
 fragmenty bardzo prostych, leksykalnie i strukturalnie, oryginalnych tekstów
użytkowych:
- 63 -