Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o języku polskim oraz ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych

 krótkie i uproszczone ciągłe wypowiedzi intencjonalne (np. podziękowanie, przepraszanie,
prośba, propozycja…);
 krótkie i uproszczone ciągłe wypowiedzi tematyczne (np. opis ludzi, miejsc, przedmiotów i
czynności, przedstawianie wydarzeń w porządku chronologicznym).
Nagrania do zadań są specjalnie opracowane (studyjne).

Role komunikacyjne:
 nieznajomy, znajomy;
 kolega, przyjaciel;
 członek rodziny;
 podróżny;
 uczący się (uczeń);
 klient.

B. POPRAWNO Ć GRAMATYCZNA
Ogólny opis umiejętności
Zdający na poziomie A1 JUNIOR umieją rozpoznawać i stosować poprawne gramatycznie
formy językowe, wyrażające i pozwalające na wyrażanie intencji komunikacyjnych w zakresie
określonym w katalogu intencjonalno-pojęciowym (zob. Katalog A), w odniesieniu do tematów
zawartych w katalogu tematycznym (zob. Katalog B). Podstawą wypowiedzi zdających są
wcześniej wyuczone formy i zwroty językowe.
Zakres struktur precyzuje lista zagadnień gramatycznych zamieszczona poniżej.
Na tym poziomie znajomość wymaganych zagadnień gramatycznych testuje się w trakcie
egzaminu z pisania i mówienia.

Lista zagadnień gramatycznych dla poziomu A1 JUNIOR

I. FLEKSJA

Deklinacja
1. Odmiana rzeczowników (liczba pojedyncza i mnoga):
 odmiana rzeczowników rodzaju męskiego zakończonych na spółgłoskę, np.: pan, profesor,
lekarz, nauczyciel, chleb;
 odmiana rzeczowników rodzaju męskiego zakończonych na -a, np.: kolega, sprzedawca;
 odmiana rzeczowników własnych rodzaju męskiego, np.: Kraków, Piotr, Polakś
 odmiana rzeczowników rodzaju męskiego uważanych za trudne, np.: uczeń, chłopiec, brat,
rok;
 odmiana rzeczowników rodzaju żeńskiego zakończonych na -a, np.: matka, książka,
legitymacja;
 odmiana rzeczowników rodzaju żeńskiego zakończonych na -i, np.: pani, sprzedawczyni;
 odmiana rzeczowników własnych rodzaju żeńskiego, np.: Polska, Warszawa, Anna;
 odmiana rzeczowników rodzaju żeńskiego uważanych za trudne, np.: sólś
 odmiana rzeczowników rodzaju nijakiego zakończonych na -o, np.: okno, jajko;
 odmiana rzeczowników rodzaju nijakiego zakończonych na -e, np.: ćwiczenie, pytanie;
 odmiana rzeczowników rodzaju nijakiego uważanych za trudne, np.: dziecko.
2. Odmiana przymiotników (liczba pojedyncza i mnoga):
 odmiana przymiotników rodzaju męskiego zakończonych na -y, np.: mały, ładny, kolorowy;
- 4 -
 odmiana przymiotników rodzaju męskiego zakończonych na -i, np.: krótki, długiś
 odmiana przymiotników rodzaju żeńskiego, np.: mała, ładna, kolorowaś
 odmiana przymiotników rodzaju nijakiego, np.: małe, ładne, kolorowe.
3. Odmiana zaimków (liczba pojedyncza i mnoga):
 odmiana zaimków osobowych: ja, ty, on, ona, ono;
 odmiana zaimków wskazujących: ten, ta, to;
 odmiana zaimków dzierżawczych: mój, twój, nasz, waszś
 odmiana zaimków pytających: kto, co, jaki, który, czyj, ile.
4. Odmiana liczebników:
 odmiana liczebników porządkowych, np.: pierwszy, drugi, trzeci;
 odmiana liczebnika głównego: jeden;
 odmiana liczebników głównych (mianownik, biernik, dopełniacz), np.: dwa, dwie, trzy,
cztery, pięć, pięciu.

Koniugacja

Tryby
Tryb oznajmujący:
 czas teraźniejszy, np.: nazywam się, piszesz, czytamy, rozumiejąś
 czas przeszły czasowników niedokonanych i dokonanych, np.: słuchałem, napisała ,
zrobili my, umyły myś
 czas przyszły prosty i złożony (forma bezokolicznikowa i rodzajowa), np.: przeczytać,
zrobisz, będziemy płacić, będziecie piewały.

Aspekt
Aspekt czasowników dokonanych i niedokonanych wprowadzany leksykalnie.

II. SKŁAŹNIA

Żunkcje przypadków
1. Mianownik
 jako podmiot, np.: Uczeń czyta książkę. Oni piszą test. Kolega był w pokoju.
 jako orzecznik, np.: On jest mały. Zosia to Polka.
2. Źopełniacz
 jako określenie rzeczownika:
- bez przyimka, np.: Brat Ewy jest nauczycielem. Kupił kilogram ryżu.
- z przyimkiem, np.: Nie ma pasty do zębów. Mamy egzamin z języka polskiego.
 jako określenie czasownika:
- zaprzeczonego, np.: Nie kupiły tego soku.
- z rekcją dopełniaczową, np.: Słucha muzyki.
- wyrażające różne okoliczności, np.: Idę do domu. Byli my u lekarza. Wracają
z Warszawy.
– jako podmiot, np.: Koleżanki nie było w szkole.
3. Biernik
 jako określenie czasownika:
- bez przyimka, np.: Napisali list.
- z przyimkiem, np.: Pyta o godzinę. Prosiła o rachunek. Czekają na autobus.
- 5 -
- wyrażający różne stosunki znaczeniowe, np.: Idę na pocztę. Oni pojadą w góry, a my nad
morze. To było w sobotę w południe.
4. Narzędnik
 jako orzecznik, np.: Paweł jest dobrym uczniem. Ona była aktorką.

 jako określenie czasownika:
- bez przyimka, np.: Interesuję się sportem. Mój tata kieruje fabryką. Jechał pociągiem.
- z przyimkiem, np.: Były my nad morzem. Parking jest za sklepem. Spotkamy się przed
kinem.
5. Miejscownik
 jako określenie czasownika:
- z przyimkiem, np.: Mieszkam w Polsce. O której godzinie będzie obiad? Byli my na
spotkaniu. Czy lubicie spacerowań po parku?

Zdania pojedyncze
1. Oznajmujące, np.: W maju Anna uczyła się języka polskiego w Warszawie. Czuję się dobrze.
Teraz uczymy się języka polskiego. Jest godzina ósma.
2. Pytające:
 rozstrzygające, np.: Czy Anna uczyła się języka polskiego w Warszawie?
 uzupełniające, np.: Kto uczył się języka polskiego? Czego uczyła się Anna? Gdzie Anna
uczyła się języka polskiego? Kiedy Anna uczyła się języka polskiego w Warszawie? Jak się
czujesz? Co teraz robicie? Która jest godzina?
3. Zaprzeczone, np.: Siostry nie ma w domu. Nie widziałem tej gazety.

Zdania złożone
1. Współrzędnie ze spójnikami: i, a, lub, więc, ale.
2. Podrzędnie ze spójnikami: że, bo, dlatego że, kiedy.

III. STYLISTYKA
rodki stylistyczne:
 elipsy (w ograniczonym zakresie i bez znajomości terminów elipsa, epitet, antonim),
np.: Warszawa to stolica Polski;
 antonimy, np.: chudy – gruby, wysoki – niski;
 epitety, np.: trudna lekcja, dobra zupa.

C. ROZUMIźNIź TźKSTÓW PISANYCH Ogólny opis umiejętności
Zdający na poziomie A1 JUNIOR rozumieją pojedyncze napisy, fragmenty tekstów
(jednozdaniowe) oraz bardzo krótkie teksty zawierające słownictwo z zakresu podanego w
słowniku minimum. Zakres tematyczno-pojęciowy tekstów określają katalogi: tematyczny
oraz intencjonalno-pojęciowy (zob. Katalogi A i B).
Zdający rozumieją główną myśl oraz intencję komunikacyjną krótkiego tekstu napisanego
prostym językiem (rozumienie globalne). Potrafią także wydobyć konkretne
informacje szczegółowe z tekstów informacyjnych lub prostych, często używanych instrukcji
(rozumienie selektywne oraz szczegółowe).
Zdający potrafią stosować strategie ułatwiające rozumienie tekstów, takie jak czytanie
pobieżne w celu wyszukania informacji (np. w menu, w krótkim ogłoszeniu w gazecie) oraz
dostosowywać tempo czytania do postawionych przed nimi zadań.
- 6 -

Rodzaje tekstów:
 pojedyncze napisy i ogłoszenia intencjonalne (np. Zakaz palenia tytoniu, Pchać, Ciągnąć, Nie
otwierać);
 pojedyncze napisy i ogłoszenia tematyczne (np. Sklep czynny…, Rozkład jazdy);
 krótkie, specjalnie opracowane teksty z zakresu określonego w katalogu tematycznym;
 fragmenty bardzo prostych leksykalnie i strukturalnie oryginalnych tekstów, którym
towarzyszą materiały wizualne.

Rejestr tekstów:
 użytkowy (1) instytucjonalny: ogłoszenia (np. ogłoszenia drobne, typu KUPI ,
SPRZEDAM);
informacje (np. menu, rozkłady jazdy, plakaty, bilety); formularze (np. z danymi osobowymi);
(2) prywatny: listy, e-maile, kartki pocztowe.

Role komunikacyjne:
 nieznajomy, znajomy;
 kolega, przyjaciel;
 członek rodziny;
 podróżny;
 uczący się (uczeń);
 klient.

D. PISANIE
Ogólny opis umiejętności
Zdający na poziomie A1 JUNIOR potrafią pisać bardzo krótkie i proste teksty przewidziane
dla tego poziomu (zob. Formy wypowiedzi zamieszczone poniżej), stosując technikę pisania
kontrolowanego i, w bardzo ograniczonym zakresie, sterowanego. Umieją wypowiadać się na
tematy zamieszczone w katalogu tematycznym (zob. Katalog B) i wyrażać funkcje
komunikacyjne objęte katalogiem intencjonalno-pojęciowym (zob. Katalog A).
Wykazują się znajomością słownictwa stosownego dla danej formy wypowiedzi i jej tematu oraz
znają struktury gramatyczne wymienione w Li cie zagadnień gramatycznych dla poziomu A1
JUNIOR.

Zdający znają i stosują niektóre konwencje socjokulturowe oraz wykonywać najprostsze
działania interakcyjne (np. pisanie pozdrowień).
Zdający wykazują się znajomością poprawnego zapisu liter. Pismo zdających powinno być w
miarę możliwości czytelne i odpowiadać polskim normom.

Rodzaje tekstów:
 pozdrowienia;
 życzenia;
 list/e-mail (prywatny nieformalny);
 sms;
 opis osoby;
 opis miejsca;
- 7 -
 opis przedmiotu.
Zdający umieją poprawnie wypełniać formularze (np. w hotelu).

Role komunikacyjne:
 nieznajomy, znajomy;
 kolega, przyjaciel;
 członek rodziny;
 podróżny;
 uczący się (uczeń);
 klient.

E. MÓWIźNIź

Ogólny opis umiejętności
Zdający na poziomie A1 JUNIOR potrafią posługiwać się językiem polskim w bardzo
prostych, typowych sytuacjach komunikacyjnych, związanych z najważniejszymi potrzebami
życia codziennego. Umieją wyrażać funkcje komunikacyjne przewidziane w inwentarzu
intencjonalno-pojęciowym (zob. Katalog A) w odniesieniu do tematów określonych inwentarzem
tematycznym (zob. Katalog B), stosując odpowiednie struktury gramatyczne wymienione
w Li cie zagadnień gramatycznych dla poziomu A1 JUNIOR.
Zdający potrafią uczestniczyć w bardzo prostych sytuacjach komunikacyjnych, gdy
rozmówcy wypowiadają się dość wolno, powtarzają i parafrazują swoje wypowiedzi. Umieją
odpowiadać na proste pytania i zadawać je. Umieją prosić inne osoby o konkretne przedmioty,
formułować proste stwierdzenia dotyczące najważniejszych potrzeb życia codziennego.
Zdający potrafią tworzyć bardzo krótkie, głównie przygotowane wcześniej, wypowiedzi
monologowe. Umieją mówić o sobie, opisać, czym się zajmują i gdzie mieszkają. Umieją
tworzyć pojedyncze zdania na temat ludzi i miejsc.
Jeśli zachodzi taka potrzeba, umieją poprosić o powtórzenie i wyjaśnienie niezrozumiałych
wyrazów czy zwrotów.
Zdający potrafią porozumiewać się, używając pojedynczych wyrazów i zwrotów oraz
niektórych bardzo prostych struktur gramatycznych związanych z konkretnymi sytuacjami.
Stosują zasady wymowy i intonacji wyuczonych słów i wyrażeń, pozwalające odbiorcy, przy
pewnym wysiłku, na właściwe zrozumienie intencji oraz treści wypowiedzi.

Rodzaje tekstów (wypowiedzi):

1. Wypowiedzi monologowe:
 wypowiedź na temat własnej osoby, zainteresowań, doświadczeń, planów (zob.
Katalog B);
 opis ludzi, miejsc, przedmiotów i czynności.

2. Wypowiedzi dialogowe:
 dialog intencjonalny (zob. Katalog A);
 dialog tematyczny (zob. Katalog B).

- 8 -